Είμαι μια κόρη σαν τη κόρη σας 10 χρόνια μετά. Έχετε καταστρέψει τον όρο οικογένεια στη συνείδηση της. Την έχετε σαφώς χάσει ανεπανόρθωτα και την χάνετε ξανά και ξανά κάθε φορά που θυμάται περιστατικά που την πληγώνουν. Όλες τις φορές που μπορούσατε να είστε δίκαιη μαζί της αλλά ήσασταν άδικη. Να ξέρετε πως ακόμα κι αν φαινομενικά τα βρείτε, πίσω απ το χαμόγελο της θα υπάρχει απογοήτευση, οσο ισορροπημένη κι αν είναι ψυχολογικά (φαίνεται πως είναι ισορροπημένη, διότι όπως αναφέρετε είναι ευαίσθητη με άλλους ανθρώπους, άρα επιλεκτικά είναι ψυχρή.... ευτυχώς να λέτε που δεν έγινε εχθρική και δυσπιστη με όλο τον κοσμο). Συμφωνώ με τους προλαλλησαντες, θα πρέπει να την αφήσετε να κάνει τις επιλογές της, τη ζωή της, να πάρει τα ρίσκα της και να κάνει τα λάθη της. Πόσο ωραίο είναι να πληρώνεις τα δικά σου λάθη κι όχι τα λάθη των άλλων! Μην είστε βαρίδιο στα πόδια της... χειροτερευετε τη θέση σας... η κόρη σας έτσι κι αλλιώς θα φύγει, έτσι κι αλλιώς θα κάνει αυτό που είναι να κάνει, έχει ανάγκη την απόσταση κι επειτα μετα απο καιρο ισως να σας επιτρεψει να γινετε μερος της ζωης της. Αν την εμποδισετε ή της κάνετε ψυχολογικό εκβιασμό ομως, τότε χάνετε καθε πιθανότητα να επιστρέψει.Είναι εγωιστικό να βάζεις το πάθος σου πάνω από το μέλλον του παιδιού σου (όπως έκανε ο σύζυγός σας). Είναι εγωιστικό να βάζεις στο κλουβί ένα καναρίνι για να ακούς το κελαιδεσμα του με την δικαιολογία πως το αγαπάς ή το προστατευεις. Φερθειτε με πραγματική αγάπη... αν θελήσει να φύγει ευχηθειτε της "καλή νέα αρχή"! Από τη στιγμή που θα φύγει, θα ξεκινήσει για εκείνη η πραγματική προσπάθεια να επουλώσει εσωτερικά τις πληγές της... έχει δρόμο και αγώνα μπροστά της μη την επιβαρύνετε κι άλλο. Φανταστείτε κάποιον που σκουπίζει στάχτες και κάποιον που καπνίζει. Για να καθαρίσει ο χώρος εντελως θα πρέπει να παψει να παράγει στάχτες αυτός που καπνίζει... αντίστοιχα παψτε να της δημιουργείτε νέα προβληματα. Ήδη υπάρχουν πολλά που δεν είναι ορατά ακόμα... πιθανόν πχ να μη θέλει στο μέλλον να γίνει η ίδια μητέρα λόγω των βιωμάτων της. Αυτό θα είναι μια "ζημιά" στη ζωή της. Τελος, να χαιρεστε που έχετε ένα δυνατό παιδί που θέλει να παλέψει μόνο του για ένα καλύτερο μέλλον. Υπάρχουν αυτοκαταστροφικα παιδιά σε παρόμοιες περιπτώσεις.
2.10.2016 | 22:07
Η κόρη μου...
Η κόρη μου είναι 25 χρονών και δεν έχει καλές σχέσεις ούτε με εμένα ούτε με τον πατέρα της. Στο παρελθόν έχουμε κάνει πολλά λάθη μαζί της και το ξέρουμε,δε την στηρίξαμε να σπουδάσει και αυτό την πλήγωσε πολύ.Ήταν πολύ καλή μαθήτρια και εμείς δε μπορέσαμε να την στηρίξουμε οικονομικά και αυτό γιατί ο άντρας μου είχε χάσει πολλά λεφτά σε τζόγο και χρωστούσε πολλά.Μάλιστα μας έμπλεξε με τοκογλύφους και δεχτήκαμε μέχρι και απειλές για τις ζωές μας.Εκείνη,αν και πληγωμένη,μας βοήθησε με την οικογενειακή επιχείρηση και πλέον έχουμε φτάσει σε ένα καλύτερο σημείο οικονομικά.Ωστόσο,τόσα χρόνια την πληγώναμε με την συμπεριφορά μας και δη ο άντρας μου καθώς δεν είχε ποτέ το ενδιαφέρον να ρωτήσει το παιδί μας τι το απασχολούσε και είναι όλα τόσο ξεκάθαρα πλέον,όμως φοβάμαι πως είναι αργά να τα αλλάξουμε.Δεν θέλει καν να προσπαθήσει πια να έχει επαφές μαζί μας και βρήκε αλλού δουλειά.Μας κατηγορεί ότι της καταστρέψαμε τη ζωή και μας είπε ότι προσπάθησε να μας συγχωρήσει,αλλά δεν μπορεί.Μας κοιτάζει με ένα τόσο κενό βλέμμα που με καρφώνει στη ψυχή.Έχω παρατηρήσει ότι δε την ενδιαφέρει όταν κάποιος από τους δυο μας αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα και ούτε καν ρωτάει για την υγεία μας,ενώ με όλους τους άλλους είναι πολύ ευαίσθητη και καλοσυνάτη.Θέλει να φύγει και από το σπίτι και πολύ φοβάμαι ότι αν φύγει,δεν θα έχει επαφές πια μαζί μας.Θα τρελαθώ,νιώθω ότι χάνω το παιδί μου και δεν ξέρω τι να κάνω.
9