ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χώρισα με το αγόρι μου πριν 1 χρόνο..Είμασταν 6μιση χρόνια μαζί,απο τα 19 μας,συνομήλικοι.Στην αρχή όλα καλά,σπούδαζε στην πόλη μου και είχαμε και χώρο.Δεν είχαμε παρέες,μόνο οι 2 μας,εγώ είχα κάποιες φίλες,αυτός κανέναν.Ζούσαμε στον δικό μας κόσμο.Γύρω στα 3 χρόνια άρχισα να ξενερώνω...Είχα αρχίσει να βαριέμαι λογω ελλειψης δραστηριοτητων.Επίσης,πήρε περίπου 30 κιλά σταδιακά απο οταν με γνωρισε χωρίς λόγο απλά μασαμπούκιαζε και όταν του έδειχνα ότι ξενερώνω η απάντηση ήταν πως αν τον αγαπώ δεν θα με ενοχλεί και αν θέλω ας παχύνω και εγώ.Δεν τον χώρισα τότε γιατί σκέφτηκα ότι θα είμαι τέρμα επιφανειακή αν χωρίσω για τα κιλά και επίσης εκείνο το διάστημα έφυγε φαντάρος οπότε το έβαλα στην άκρη.Τον τεταρτο χρόνο λοιπόν πηγε φανταρος και βλεπομασταν πιο αραια,ειχαμε πει να συζησουμε και επειδη ειχε χωρο ειχαμε πει να μεινουμε εκει και να βρουμε κ δουλεια παραλληλα εγω εψαχνα.Μολις τελειωσε απο φανταρος γυρισε στο πατρικο του-3 ωρες αποσταση απο μενα-κ ειπε στους γονεις του οτι θα μεινουμε μαζι,του ειπαν οτι χωρις δουλεια δεν του δινουν τιποτα,αυτος δεν επεμεινε και μου το ανακοινωσε.Θυμωσα γιατι μου το ειχε παρουσιασει ως δεδομενο,ειχα ενημερωσει κ τους γονεις μου και ειχαμε αγορασει πραγματα για το σπιτι.Παλι δεν χωρισα γιατι σκεφτηκα οτι δεν φταιει κτλ.Συνεχισαμε τα επομενα 2μιση χρονια απο αποσταση,οπου υποτιθεται εψαχνε δουλεια-εγω ειχα ηδη καποια με τον βασικο μισθο-,αλλα αντι για αυτο ελιωνε στο pc σε παιχνιδια.του εψαχνα εγω δουλεια κ εστελνα βιογραφικα συνεχεια αλλα τιποτα.Βρισκομασταν 1 φορα τον μηνα περιπου για ενα σκ σε καποιο ξενοδοχειο.Και παλι δεν χωρισα.Δεν ξερω γιατι,Ηταν η δευτερη μου σχεση και μαλλον το οτι ηταν πιστος μου αρκουσε.Τον αγαπουσα πλεον και σαν ανθρωπο.Δεν ειχα αναλογιστει ποτε τι νιωθω πραγματικα για αυτο τον ανθρωπο.Απλα εκανα υπομονη και ετρεχα ολη μερα.Αυτος δεν με στηριζε ιδιαιτερα και απλα υπηρχα εγω και για τους δυο μας.Απλα δεν το εψαχνα και συνεχιζα να ειμαι μαζι του.Δεν το εκανα απο βολεμα,δεν το σκεφτομουν καν βασικα.Ωσπου εκανε αιτηση σε ενα μεταπτυχιακο κ εγω το ιδιο την ιδια περιοδο.Περασαμε και οι 2,στην περιοχη μου παλι.Ημουν χαρουμενη επιτελους γιατι θα μενανε μαζι και θεωρουσα οτι δεν θα ξαναχωριζαμε,Αυτος παλι...Μου ανακοινωσε να μην χαιρομαι γιατι δεν προκειται να βρει δουλεια και μολις τελειωσει λογικα θα γυρισει σπιτι του.Επισης μου ειπε να μην μενουμε συνεχεια για να μην χαλαει λεφτα ενω του ειχα πει οτι θα εβαζα και εγω εννοειται.Παραλληλα μου φωναζε με το παραμικρο γιατι ειχε νευρα απο πιεση λογω γονιων.Ειχα ξενερωσει,και εκεινη ακριβως την περιοδο ετυχε να γνωρισω καποιον στη σχολη που ειχα ξεκινησει ο οποιος εκανε μπαμ οτι με θελει πολυ,μου μιλουσε συνεχεια,με νοιαζοταν κτλ-χωρις να κανει κινηση.Τον απεφευγα συνεχεια αλλα δεν ηταν ευκολο-παιρναμε και το ιδιο λεωφορειο.Ωσπου μια μερα μαλλον το καταλαβε και επαψε να μου μιλαει.Και τοτε καταλαβα οτι τον θελω και εγω.Εκλαιγα μερα νυχτα για ενα μηνα,εχασα 10 κιλα,σκεφτομουν μεχρι και να αφησω το μεταπτυχιακο για να τον ξεχασω.Ομως δεν γινοταν,Εγινα ψυχρη με τον δικο μου.Και μια μερα ξυπνησα και αποφασισα να τα τιναξω ολα στον αερα.Το εκανα,του ειπα οτι δεν ειμαι πια ερωτευμενη μαζι του.Επαθε σοκ.Εκλαψε οπως και εγω.Δεν του ειπα ποτε οτι ηθελα αλλον.Επεσαν ολοι απο τα συννεφα και με κατηγορησαν οταν σε καποιους εξομολογηθηκα οτι ερωτευτηκα αλλον.Ο πρωην δεν με κυνηγησε ποτε.Μαλλον λογω χαρακτηρα,ποτε δεν κυνηγουσε τιποτα μεχρι τελους,απλα εγκατελειπε την προσπαθεια.Απλα μιλησαμε κανα 2 φορες στο facebook περι ανεμων και υδατων και μετα με διεγραψε οριστικα πριν κανα διμηνο.Πλεον εχει γυρισει στο πατρικο του και δεν εχει βρει ακομα δουλεια.Εγω ουτε ενα μηνα αφοτου χωρισα εκανα σχεση με αυτο το παιδι.Δεν ξερει τιποτα απο ολα αυτα.Ειμαι πολυ ερωτευμενη.Αλλα,μεσα μου ακομα ποναω.Ποναω γιατι φερθηκα ετσι αποτομα,σε εναν ανθρωπο που,ασχετως των ελαττωματων του ηταν επιλογη μου.Που τον αγαπησα-και ακομα τον αγαπω σαν ανθρωπο-αλλα πια ειμαστε δυο ξενοι.Δεν τον ενοχλησα ποτε να δω πως ειναι γιατι δεν το θεωρω σωστο.Ζηταω συγνωμη,δεν ξερω που,ισως στον εαυτο μου,ισως και στον ιδιο,που δεν χωρισα νωριτερα να τον γλυτωσω απο τον πονο που ισως περναει ακομα.Οσο γελοιο και αν ακουγεται,δεν εμενα μαζι του μεχρι να βρω αλλον.Δεν ψαχνομουν ποτε.Δεν μετανιωνω που χωρισα,επρεπε να ειχε γινει νωριτερα.Αλλα με τον τροπο που εγινε,και με την αφορμη που εγινε,νιωθω μικρη ωρες ωρες...Δυσκολη η ζωη.Σας ευχαριστω που το διαβασατε.Ηθελα απλα να το βγαλω απο μεσα μου.Καλη σας συνεχεια .