__________________
1.
Πώς μαθαίνουμε τον εαυτό μας ; Πώς καταλαβαίνουμε τι θέλουμε; Πώς γινόμαστε ευτυχισμένοι ; Τι να κυνηγήσουμε και τι να αφήσουμε πίσω ; Ποιο είναι το πιο σημαντικό στη ζωή και με ποια κριτήρια αυτό καθορίζεται;
-Άγνωστος Πώς.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Μην ζητάς από άλλους να σου λύσουν τα υπαρξιακά σου. Αυτές οι ερωτήσεις είναι μοναχικές, και για κάθε άνθρωπο υπάρχει άλλη απάντηση. Οι δικές σου απαντήσεις βρίσκονται μέσα σου, αλλά άλλες είναι οι ερωτήσεις που πρέπει να θέσεις στον εαυτό σου. Ας πούμε: "μου αρέσει στα αλήθεια αυτό που κάνω τώρα, ή κάνω πώς μου αρέσει για να αρέσω σε άλλους" "γιατί βαριέμαι αυτή τη στιγμή" "γιατί με εκνεύρισε αυτό το σχόλιο" "γιατί δεν αντέδρασα όπως θα ήθελα σε εκείνη την περίπτωση". Από τις στιγμές θα αρχίσεις να συνθέτεις τις απαντήσεις για τα μεγάλα ερωτήματα, και δεν χρειάζεται να βιάζεσαι. Περισσότερη σημασία έχει η διαδικασία, γιατί τα περισσότερα που ρωτάς δεν έχουν μία σταθερή απάντηση.
__________________
2.
Αγαπημένη μου Λένα, αποφάσισα επιτέλους να σου γράψω γι'αυτό που με απασχολεί. Είμαι τεμπέλα. Για την ακρίβεια, είμαι τεμπέλα σε ό,τι σχετίζει με housework. Στη δουλειά μου ας πούμε κανείς δεν πιστεύει ότι είμαι τεμπέλα, γιατί στη δουλειά μου δεν τεμπελιάζω, δε βάζω κ..ο κάτω. Συζώ, που λες, με το αγόρι μου εδώ και 7 χρόνια, όμως δεν είχα αντιληφθεί το μέγεθος της τεμπελιάς μου μέχρι που τον τελευταίο καιρό άρχισε κι αυτός να φτάνει στα όριά του. Όσα χρόνια μένουμε μαζί μαγειρεύει εκείνος, κάνει σχεδόν όλες τις δουλειές εκείνος, ακόμα κι όταν επιστρέφω νωρίτερα από τη δουλειά, θα περιμένω εκείνον να γυρίσει από τη δουλειά για να μαγειρέψει, δε θα μπω στη διαδικασία να μαγειρέψω εγώ. Τώρα που το σκέφτομαι το μόνο που κάνω με δική μου πρωτοβουλία στο σπίτι είναι το σίδερο. Σκουπίδια δεν παίζει να πετάξω αν δε μου το πει, πιάτα δεν πρόκειται να πλύνω αν δε μου το ζητήσει... νομίζω θα μπορούσα να πνιγώ μέσα στα σκουπίδια και πάλι δε θα μου έκοβε να κατέβω και να τα πετάξω. Πλυντήριο, άπλωμα ρούχων το ίδιο. Ευτυχώς το σπίτι κρατιέται τυπικά καθαρό χάρη σ' εκείνον. Όμως έχει αρχίσει να γκρινιάζει πάρα πολύ έντονα για το θέμα και όχι άδικα, και ντρέπομαι που το λέω. Η αλήθεια είναι ότι πάντα τα είχα όλα έτοιμα από τη μαμά μου, θα έκανα μια δουλειά μόνο αν μου τη ζητούσε και θα την έκανα με προθυμία. Αξιόλογο είναι πως για ένα διάστημα 4 μηνών έμενα μόνη μου και όλη μέρα ασχολούμουν με το σπίτι, έπλενα τα πιάτα καθημερινά, έβαζα πλυντήριο με δική μου πρωτοβουλία, πετούσα τα σκουπίδια ακόμα κι αν η σακούλα είχε μέσα μόνο ένα καλαμάκι, μαγείρευα με όρεξη. Αλλά όταν ξέρω πως ο άλλος θα μου τα έχει έτοιμα δε μου κόβει καν να κάνω κάτι, δεν είναι δηλαδή ότι σκέφτομαι «πρέπει να πλύνω πιάτα αλλά βαριέμαι», είναι ότι δε μου περνάει καν από το μυαλό ότι υπάρχουν πιάτα που πρέπει να πλυθούν. Φαντάζομαι ότι δεν είμαι απλώς τεμπέλα, αλλά τεράστια γαϊδούρα και τώρα που το αντιλήφθηκα σκέφτομαι συνέχεια τι είναι αυτό που με κρατάει πίσω και δεν μπορώ να γίνω λίγο αυτό που λένε «νοικοκυρά» - όσο κι αν τη σιχαίνομαι τη λέξη, ναι θέλω να γίνω αυτό. Ακόμα κι αν νοικοκυρευτώ για λίγο, αυτό δε θα κρατήσει για πάνω από 2 μέρες. Λυπάμαι που δε μου βγαίνει αβίαστα. Μήπως κάποιοι άνθρωποι απλώς δεν το έχουν μέσα τους; Ζητάω τη συμβουλή σου και σ' ευχαριστώ προκαταβολικά.
-Syrup
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Κανείς δεν το έχει μέσα του να πλένει πιάτα και να καθαρίζει. Αυτές τις συμπεριφορές τις μαθαίνεις, και η μαμά σου σου έμαθε να τα έχεις όλα έτοιμα από αυτή. Έχεις ταυτίσει τις οικιακές δουλειές με κάτι κατώτερο, αναφέροντας τη λέξη «νοικοκυρά» ως κάτι βδελυρό. Αν είσαι τόσο αναίσθητη στον κόπο του άλλου, πριν γίνει αυτό οριστικό σημείο τριβής και ίσως ρωγμής στη σχέση σου, το ελάχιστο που πρέπει να κάνεις είναι να πληρώνεις κάποιον για να καθαρίζει το σπίτι, τουλάχιστον στο σημείο που σου αναλογεί, αν όχι εξ'ολοκλήρου. Ποιος ξέρει γιατί δεν το έχεις σκεφτεί ακόμα. Επειδή τα κάνει όλα ο άλλος;
ΥΓ. Επειδή αναφέρεις ότι στη δουλειά είσαι εργατική: και οι δουλειές του σπιτιού, δουλειές είναι, με αρχή, μέση και τέλος, και μπορούν να γίνουν τσαπατσούλικα ή πολύ επιμελώς. Αν πραγματικά θέλεις να κάνεις κάτι για να βοηθήσεις, κάνε πρόγραμμα εβδομάδας για το τι πρέπει να κάνεις κάθε μέρα, και βάλτο στο ψυγείο. Τι θα πει «δεν μου περνάει από το μυαλό;» Δεν χρειάζεται να σου βγαίνει αβίαστα. Κάνε το με το ζόρι.
__________________
3.
Όταν ο Γιαν Φάμπρ ήταν να αναλάβει/ανέλαβε το φεστιβάλ Αθηνών, τα ΜΜΕ για να τον αποδομήσουν έδειξαν μεταξύ άλλων αποσπάσματά του από μια παράσταση όπου γυμνοί ηθοποιοί χοροπηδούσαν και πάλλονταν τα πέη τους.
Με αφορμή αυτό, γιατί το γυμνό γυναικείο σώμα είναι πιο αποδεκτό από το ανδρικό; Βέβαια και για το αντρικό τώρα τελευταία υπάρχει μεγαλύτερη ανοχή στο γυμνό σε σχέση με παλαιότερα, αλλά και πάλι...
Σκεφτόμουν επίσης ότι μια παράσταση με γυμνά γυναικεία σώματα θα είχε σχολιασθεί από τους άντρες από την καλλιτεχνική της αξία μέχρι τον γυμνασιακό χαβαλέ. Από την άλλη μια παράσταση με γυμνούς άντρες (και πόσο μάλλον με πέη σε στύση) θα είχε σχολιασθεί από γυναίκες με αποτροπή τύπου "Ίου, τι είδα; Απαίσιο! Α πα πα!" μέχρι "Μμμ τον φαντάζομαι μέσα να με σκίζει" κλπ. Αυτό που έχω απορία είναι, εάν σκέφτονται όντως έτσι οι γυναίκες σε σχέση με την δημόσια παρουσίαση του γυμνού αντρικού σώματος ή εάν είναι η επιθυμία των αντρών να σκέφτονται έτσι οι γυναίκες σε σχέση με αυτό. Τα ανάλογα σημαινόμενα είναι τα: "σεμνή παρθένος κόρη" μέχρι το "ο άντρας ως επιβήτορας" Επίσης η κοινωνική προσμονή σε σχέση με το συγκεκριμένο ζήτημα επιρρεάζει την σκέψη των γυναικών ή είναι αυτόνομη;
Συγγνώμη για το ακατάλληλο του θέματος.
-homo
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
To θέμα αυτό έχει αναλυθεί και αναλύεται από κοινωνιολόγους, ψυχολόγους και λοιπούς επιστήμονες, και παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον.
Ενδεικτικά, αναφέρω μερικά αποσπάσματα που συνοψίζουν αυτά που θα ήθελα να γράψω:
Απόσπασμα από άρθρο της Ρόνι Κένιγκ, πρώην αρχισυντάκτριας του Playgirl.
"Είναι σίγουρα κοινωνικά αποδεκτό να εκτιμούν οι άντρες την εξωτερική εμφάνιση, περισσότερο από τις γυναίκες. Παράδειγμα: το γυμνό αντρικό σώμα στις ταινίες. Όταν βλέπουμε αντρική γύμνια στις ταινίες, συνήθως ο στόχος είναι το γέλιο. Οι άντρες (και οι γυναίκες) μπορούν να απολαύσουν το στήθος της Χάλε Μπέρι, ενώ τα κορίτσια θα δουν κάποια φάρσα σχετικά με ένα πέος. Αν αναγνωρίσουμε ότι οι γυναίκες είναι επίσης οπτικά όντα, τότε αυξάνεται η πίεση στους άντρες να είναι ωραίοι.»
Απόσπασμα από άρθρο στην εφημερίδα Guardian
«Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι αυτό οφείλεται στο φόβο της ανδρικής σεξουαλικότητας, η οποία συχνά παρουσιάζεται ως κάτι πρόστυχο, ντροπιαστικό, και κάτι που πρέπει να ελέγχεται ή να αποφεύγεται. Έχουμε μάθει να μην βλέπουμε τους άνδρες με τον ίδιο τρόπο που βλέπουμε τις γυναίκες· όσο περικυκλωνόμαστε από μέσα ενημέρωσης που ενισχύουν την γελοιοποίηση των αντρών, είναι δύσκολο να τους δούμε ως σεξουαλικά όντα, ως ανθρώπους που είναι εξίσου δελεαστικοί και επιθυμητοί.
Δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι με τη σεξουαλική αντικειμενοποίηση των γυναικών κυρίαρχη στην κοινωνία, υπάρχει ένα κενό στο οποίο η συμβατικά ετεροφυλοφιλική σεξουαλική αντικειμενοποίηση των ανδρών είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η άρνηση της ομορφιάς των ανδρών και της ανδρικής σεξουαλικότητας είναι επιβλαβής για τους άνδρες και τις γυναίκες και ενισχύει τα σεξιστικά διαφορετικά μέτρα και σταθμά. Αν οι γυναίκες δεν ήταν τα στάνταρ σεξουαλικά αντικείμενα, και αν όταν λέμε "σέξι" δεν εννοούμε αυτόματα ότι αυτό σημαίνει "θηλυκό", θα είχαμε περισσότερη ισότητα.»
Κι ένα απόσπασμα από το Jejebel, σχετικά με την έρευνα μιας κοινωνιολόγου:
"Τόσο οι άντρες, όσο οι γυναίκες, ξέρουν ακριβώς πώς να αντιδράσουν στο θηλυκό γυμνό: οι γυναίκες έχουν εσωτερικεύσει την θέση τους ως αντικείμενα, και οι άντρες έχουν εσωτερικεύσει την θέση τους ως υποκείμενα.
Το ενδιαφέρον είναι ότι και οι άντρες και οι γυναίκες νιώθουν άβολα όταν βλέπουν αντρικό γυμνό.
Οι άντρες αντιδρούν είτε δείχνοντας υπερβολική αδιαφορία, είτε επιβεβαιώνοντας την ετεροφυλοφιλία τους, ή και τα δύο. Δεν συγκρίνουν τους εαυτούς τους με τα αντρικά γυμνά (όπως κάνουν οι γυναίκες με τα γυναικεία γυμνά), παρά εντοπίζουν μόνο το γεγονός ότι και αυτοί είναι άντρες, οπότε «δεν έχουν να δουν κάτι». Παράλληλα, επειδή οι άντρες έχουν μάθει να λειτουργούν ως σεξουαλικά υποκείμενα, το να βλέπουν αντρικά γυμνά εγείρει το θέμα της ομοφυλοφιλίας.
Αντιθέτως, οι γυναίκες δεν φέρνουν στο μυαλό τους την ομοφυλοφιλία όταν βλέπουν γυμνές γυναίκες γιατί δεν έχουν μάθει να λειτουργούν ως σεξουαλικοί κυνηγοί. Η κοινωνιολόγος εξηγεί:
Όταν οι γυναίκες βλέπουν την προκλητική πόζα μιας γυμνής γυναίκας, δεν νιώθουν ότι «τους την πέφτει». Ξέρουν ότι είναι εκεί για να ερεθίζει άντρες. Οπότε, δεν χρειάζεται να απορρίψουν κάποια ανεπιθύμητη πρόσκληση.
Πολλές γυναίκες επίσης δεν απολαμβάνουν να βλέπουν γυμνούς άντρες, και αυτές που νιώθουν ευχαρίστηση, την βιώνουν ανακατεμένη με ενοχές και ντροπή.
Συνοψίζοντας,
Οι άντρες απορρίπτουν τις προκλητικές γυμνές αντρικές φωτογραφίες, ξανά και ξανά. Κάποιες γυναίκες απολαμβάνουν την εικόνα, αλλά οι περισσότερες νιώθουν ευχαρίστηση μαζί με έναν συνδυασμό ντροπής, ενοχής, ή αηδίας."
__________________
4.
Βρε α μπα.
περασαν δυο χρονια βγαιναμε γελαγαμε (με διαλειμματα παντα) δεν εγινε ποτε τιποτα παραπανω...ουτε σεξ ουτε τιποτα...γνωρισα και την μητερα του, τους φιλους του. παντα εμφανιζοταν χανοταν...καποια στιγμη ζητησα εξηγησεις και μου πε δεν ειναι ετοιμος για δεσμευσεις απομακρυνθηκα ξεκοψα..και μετα απο ενα μηνα σε σχεση ο κυριος! ενταξει δεκτο δεν ηθελε δεσμευση μαζι μου...αλλα ειναι αυτο το γ*μωτο που λες καλα τι μου ελειπε εμενα; γτ εγω δεν ημουν ποτε αρκετη δλδ; μια ζωη εδειχνα κατανοηση σε ολα εδινα χωρο. μηπως τελικα η πολλη κατανοηση κανει κακο; -τι με πιανει και εμενα βραδυατικο
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Αν ένας άντρας διαλέξει μια άλλη αντί για σένα, δεν σημαίνει ότι εκείνη έχει κάτι παραπάνω που εσένα σου λείπει. Σημαίνει ότι εκείνη εκπληρώνει κάποια στάνταρ που έχει στο κεφάλι του για να κάνει σχέση. Τα προσωπικά του γούστα δεν είναι η παγκόσμια κλίμακα αξίας. Αν του αρέσει να τρώει τοστ το πρωί, θα πρέπει να αλλάξουν δουλειά όλοι οι παραγωγοί κορν φλέικς; Γούστα είναι αυτά. Ούτε αυτός τα ελέγχει καλά καλά, κι εσύ αναμετράς όλη σου την ύπαρξη με τα ασυνείδητα κολλήματα του καθένα.
Και τώρα σε σένα. Δεν είναι προτέρημα να δείχνεις μια ζωή κατανόηση σε όλα. Δεν γίνεσαι απαραίτητη έτσι σε κάποιον, ακριβώς το αντίθετο καταφέρνεις, γίνεσαι άχρωμη και αναλώσιμη. Όταν υποχωρείς και δέχεσαι τα πάντα, δείχνεις ότι δεν έχεις προσωπικά όρια και άρα δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, και αυτό παρακινεί τους άλλους να κάνουν το ίδιο.
__________________
5.
Αγαπητή Α,μπα, είμαι 31 χρονών και μένω στην Ελλάδα. Πριν λίγο καιρό βρισκόμουν στο λεωφορείο. Τέσσερα άτομα φίλοι μεταξύ τους (ηλικίας 55+) ξεκίνησαν να <<συζητάνε>> (μιλώντας με τόσο δυνατό τόνο που τους ακούγαμε ξεκάθαρα όσοι ήμασταν μέσα )για τους ομοφυλόφιλους, έχοντας ως αφορμή δύο άντρες που πέρασαν απέξω κρατώντας χέρια. Συγκεκριμένα επί ενα τέταρτο γελάγανε, βρίζανε, δε δίστασαν να ευχηθούν θάνατο και Χίλια δυο αλλά πράγματα που δεν θελω να αναφερθώ, σε άτομα που ελκύονται από το ίδιο φίλο. Είχα σοκαριστεί τόσο με αυτά που άκουγα (σε αυτό το σημείο να πω πως ήμουν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και πως ο γιατρός μου έχει απαγορεύσει να συγχυζομαι και να μπλέκω σε φασαρίες οπότε δεν μιλησα- βλακεια μου). Μα πιο πολύ σοκαρίστηκα που όλοι (μαζι και εγω) καθοντουσαν σαν απλοί παρατηρητές όλη αυτήν την ώρα και ενώ φαίνονταν ενοχλημένοι δεν αντιδρούσαν (υπήρχαν άτομα πολλών ηλικιών στο λεωφορείο). Και τότε μια κοπέλα τους πλησίασε και ξεκίνησε να τους λέει τη γνώμη της . Σε κάποιο σημείο τους ρώτησε "Συγγνώμη αν με δείτε χέρι χέρι με το αγόρι μου θα ενοχληθειτε;" αυτοί της είπαν πως όχι και αυτή είπε "και αν με δείτε χέρι χέρι με κοριτσι γιατί να το κάνετε ;" της είπαν "γιατί είναι κοπέλα και αυτη" και τότε απάντησε "είμαστε μέσα στο λεοφωρείο τόσην ώρα έχουμε δει χίλιες εικόνες φτώχειας και δυστυχίας απέξω και ενοχλήθηκατε από μια αθώα εικόνα αγάπης ;" εκείνοι συνέχισαν να γελάνε , να προσπαθούν να της την πουν , η κοπέλα συνέχισε να μιλάει με όμορφο τρόπο και κανένας μας δε γύρισε να την υποστηρίξει. Κατέβηκε στη στάση κατέβηκα και εγώ , τη ρώτησα πόσο χρονών είναι , μου είπε 16 και έφυγε βουρκωμένη. Και η ερώτηση μου Α μπα τώρα είναι: γιατί ανάμεσα σε τόσα άτομα, μια 16χρονη κοπέλα που ήταν μόνη της επέλεξε να μιλήσει και να προσπαθήσει να συζητήσει με τέσσερα άτομα πολύ μεγαλύτερα της χωρίς να φοβηθεί και όλοι οι άλλοι ενώ στα μάτια μας υπήρχε ενόχληση για το πως μίλαγαν οι κύριοι καθόμασταν σιωπηλοί- λες και δεν βλέπαμε τι συνέβαινε-; γιατί σιωπούμε ; γιατί ούτε ένας δε βρέθηκε να υπερασπιστεί το κορίτσι και ας συμφωνούσε μαζί του ;
-ΑυτοςΟΚοσμοςΔεΘαΑλλαξει
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Ο κόσμος ήδη έχει αλλάξει, και θα αλλάξει κι άλλο. Η εξέλιξη της κοινωνίας δεν εξαντλείται σε τέσσερις πενηνταπεντάρηδες σε ένα λεωφορείο. Οι αντιδράσεις εξαρτώνται πολύ από τη σύνθεση του λεωφορείου, που είναι τυχαία, όπως και από την βιαιότητα των σχολίων. Μια 16χρονη έχει περισσότερη όρεξη και δύναμη, πιθανώς και περισσότερο ιδεαλισμό, αλλά και μεγαλύτερη άγνοια κινδύνου. Ένας μεγαλύτερος ξέρει ότι η συζήτηση με τέτοιους ανθρώπους είναι σκέτη απώλεια ενέργειας, και όταν γυρνάς από τη δουλειά, μάλλον είναι ήδη περιορισμένη.
Είναι πολύ κρίμα που δεν υπερασπίστηκε κανείς το κορίτσι, γιατί την επόμενη φορά θα διστάσει να επέμβει, και μεγαλώνοντας θα καταλήξει και αυτή στο συμπέρασμα ότι η συντήρηση δυνάμεων είναι πιο σημαντική από τον πόλεμο με τα ομοφοβικά παραληρήματα τυχαίων ανθρώπων. Από την άλλη, είναι σίγουρα λάθος το συμπέρασμα; Δεν πρόκειται να εξαφανιστούν αυτοί οι άνθρωποι, ο φόβος και η ματαίωση πάντα θα βρίσκουν έναν τρόπο για να μεταμορφώνονται σε επιθέσεις και τραμπουκισμούς. Νομίζω ότι οι δυνάμεις πρέπει να επικεντρώνονται σε ψήφους και νομοσχέδια, γιατί αυτό είναι το μέσο που διαμορφώνει χωρίς να χρειάζεται ο διαπληκτισμός με ανίατες περιπτώσεις.
__________________
6.
Τα τελευταία 2.5 χρόνια ζω στον Καναδά... Ηρθαμε λόγω οικονομικής κρίσης κ ευτυχώς όλες μας οι προσδοκίες επαληθεύτηκαν κ μάλιστα στο μέγιστο βαθμό... Εχω 2 χαρούμενα παιδάκια που έχουν παρα πολλές δραστηριότητες, ο σύζυγος μου αλλά κ εγώ κάνουμε τις δουλειές των ονείρων μας, οι απολαβές είναι πολυ υψηλότερες των προσδοκιών μας, ο κόσμος εδώ είναι πολυ ευγενικός κ ήρεμος, δε ασχολούνται με κουτσομπολιά κ η ζωή εχει πολλές ευκαιρίες... Ταξιδεύουμε συχνά κ ζούμε νεες εμπειρίες... Γενικότερα εχουμε την ποιότητα ζωής που πάντα ονειρευόμασταν... Μας λείπουν βέβαια οι δικοί μας άνθρωποι αλλά ευτυχώς έχουμε καταφέρει να κάνουμε καλές παρέες εδω... Οι παρέες αυτές είναι κυρίως με Καναδούς κ άλλους αλλοεθνείς μιας κ στην περιοχή που μένουμε δεν έχει πολλούς Έλληνες... Στο δια ταύτα τώρα, το Facebook αποτελεί για μας τη βασική γραμμη επικοινωνίας μας με την Ελλάδα, εκει βλέπουμε τις στιγμές των φιλων μας, εκει τους συναντάμε καθημερινά, εκει τα λέμε... Τελευταια ομως βλέπω μια αρνητικότητα από ανθρώπους που υποτίθεται οτι είσασταν κοντά, εν ολιγης μας κατηγορούν ως "αποστάτες" που εγκαταλείψαμε την Ελλάδα κ δε μείναμε εκεί να παλέψουμε για την πατρίδα μας, μας κατηγορούν για ανθέλληνες επειδή ταξιδεύουμε στην Αμερικανική ήπειρο κ δεν ερχόμαστε να στηρίξουμε τον Ελληνικό τουρισμό, μας κατηγορούν οτι προκαλούμε όταν ανεβάζουμε φωτογραφίες με τις δραστηριότητες των παιδιών ή ακομη κ για σνομπισμο επειδή δεν κανουμε παρέα με άλλους Έλληνες (που κ να θέλαμε δηλαδή δεν θα μπορούσαμε αφου οι ελάχιστοι που ειναι εδώ ειναι όλοι σχεδον ανω των 65)... Σταματήσαμε για ενα διάστημα να ανεβάζουμε φωτογραφίες, αρχισαν τα παράπονα οι γονείς, θέλουν να βλέπουν τα εγγόνια, θέλουν να βλέπουν τα πρόσωπα μας ευτυχισμένα, θελουν να μην χανουν τις στιγμες μας... Και η ερώτηση μου είναι, γιατί θα πρέπει να απολογούμαι που περνάω καλά, απολογήθηκε κανενας σε μένα οταν επρεπε να μαζέψω μια ολόκληρη ζωή σε 2 βαλίτσες να πάρω τα παιδάκια μου κ να παω στην άλλη ακρη της γης? Γιατί πρέπει να νιώθω αναίσθητη που δεν μιζεριαζω ολη μέρα κ δεν κλαίω για αυτά που έχασα αλλα προσπαθώ να χαρώ αυτά που έχω?
-Απορημένη
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Αγαπητή απορημένη, νομίζω ότι το πρόβλημα που έχετε είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που νομίζετε ότι έχετε.
Το πρόβλημα που έχετε τώρα είναι ότι δεν έχετε καταλάβει τι είναι το facebook, πώς λειτουργεί, και πώς πρέπει να το χρησιμοποιείτε.
Δεν είναι γράμμα. Δεν είναι άρθρο, δεν είναι τηλεφώνημα. Δεν είναι τηλεγράφημα, δεν είναι ανακοίνωση, δεν είναι ζωντανή επικοινωνία. Όταν βάζεις κάτι στο facebook είναι σα να πετάς φέιγ βολάν με συνθήματα σε μια πλατεία όπου βρίσκονται (ίσως) όλοι όσοι ξέρεις, και αρκετοί που δεν ξέρεις. Άλλοι είναι εκεί την ώρα που τα πετάς, άλλοι είναι περαστικοί, άλλοι τα βλέπουν τα φέιγ βολάν τσαλαπατημένα μετά από μήνες. Άλλοι σε συμπαθούν, άλλοι σε αγαπάνε, άλλοι σε συμπαθούν αλλά εκείνη την ώρα έχουν τα δικά τους ντέρτια και την ώρα που πληρώνουν τον ΕΝΦΙΑ βλέπουν τα παιδιά σου ντυμένα με στολή τάρανδου.
Δεν είναι δυνατόν να υποθέτεις ότι όλοι έχουν την ίδια όρεξη να μαθαίνουν με τον ίδιο τρόπο, μαζί με τους άλλους, αυτά που επιλέγετε να μοιράζεστε. Θυμήσου ότι δεν μοιράζεστε όλη σας τη ζωή: μόνο αυτά που είναι ευπαρουσίαστα. Τις διακοπές, τα γέλια, τα εστιατόρια. Δεν βάζετε φωτογραφίες με τη μούρη σας μόλις ξυπνάτε, τα παιδιά που κλαίνε, τον λογαριασμό του κινητού. Με το facebook εισβάλεις στη ζωή του άλλου με ένα κωδικοποιημένο μήνυμα που πάνω κάτω πάντα έχει τον στόχο να είναι «κοίτα τι ωραία που περνάμε!»
Γι' αυτό, φτιάξτε ομάδες στο facebook, με προσκλήσεις για συγκεκριμένα άτομα, και φιλτράρετε αναλόγως την ροή της πληροφορίας, ανάλογα με τον αποδέκτη. Άλλα θέλουν να δουν οι γονείς σας, άλλα οι φίλοι σας, άλλα οι γνωστοί σας.
__________________
7.
Κατοικώ βόρεια Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Δύο χρόνια πριν άρχισε να με κυνηγάει Έλληνας, επίσης υποψήφιος διδάκτορας, ο οποίος αποδείχτηκε πλούσιος (κατα τα λεγόμενά του) απόγονος γνωστής (κατα τα λεγόμενά του) οικογένειας, ο οποίος από την αρχή της σχέσης εκδήλωνε πολύ αγάπη, πίεζε για γάμο (δεν θέλω να παντρευτώ), για παιδί (δεν θέλω να κάνω παιδί) και γενικά για ό,τι θα ζητούσε η μέση Ελληνίδα πριν τα 30 (γιατι τόσες γυναικες θελουν ακριβώς αυτα πριν τα 30?).
Στη σχέση αυτοχαρακτηριζόμουν ως επένδυση (αυτοδημιούργητη πυρηνική επιστήμονας με υποτροφίες και πατέντες, από φτωχή οικογένεια και χωρίς γνωριμίες, εμφανίσιμη, δυναμική, με πιάνομπαλέτογαλλικά — ακριβώς η επένδυση που επιθυμεί η μορφωμένη, πλούσια οικογένεια του για τον γιόκα της). Και για αυτούς ακριβώς τους λόγους σύμφωνα με τα λεγόμενά του με "διάλεξε" (σαν να είμαι λαχανικό σε τιμή ευκαιρίας).
Ο τύπος προέκυψε χειριστικός (επίσης: βρισιές, απειλές, ουρλιαχτά, date-rapes, πιεστικός, ζηλιάρης, μισογύνης, μου έχει δημιουργήσει κόμπλεξ για τον χαρακτήρα και το σώμα μου, με έχει προσβάλει για τα πάντα, μου έχει καταστρέψει όλες τις γιορτές, γενέθλια, διακοπές). Αποφεύγω πάντα τους χειριστικούς ανθρώπους. Τελευταία φορά που έμπλεξα με χειριστικούς ανθρώπους ούσα φοιτήτρια, ο άνδρας με κακοποίησε σεξουαλικά, και η αδερφή του με κατηγόρησε ότι εγώ έφταιγα και μου δημιούργησαν κοινωνικό αποκλεισμό. Θεωρώ ότι το ξεπέρασα (δεν θυμάμαι σχεδόν τπτ ευτυχώς από το συμβάν— με είχαν ποτίσει), πείσμωσα και εξελίχθηκα επαγγελματικά και σαν άνθρωπος μετά από αυτό.
Προφανώς τον έχω χωρίσει δεκάδες φορές, και κάθε μία ανεξαιρέτως με ρίχνει. Γιατί επιστρέφω εφόσον περνάω καλύτερα ελεύθερη? Μου αρέσει να περνάω αρκετό χρόνο μόνη μου και λατρεύω την ελευθερία του να είμαι single. Απλά έχω κουραστεί να μην μιλάω με ανθρώπους (στη δουλειά δεν μιλάμε με τους συναδέλφους, υπάρχει πλέον φυλετικός διαχωρισμός-ρατσισμός? σε καθαρά ανδροκρατούμενο περιβάλλον) και οι φίλοι μου εδώ είναι ζευγαρωμένοι. Επομένως χωρίς τον συγκεκριμένο άνθρωπο η ζωή μου εδώ είναι εξαιρετικά μοναχική. Δυστυχώς, είναι ο μοναδικός άνθρωπος που θα νοιαστεί πέραν της οικογένειάς μου.
Εν μέρη ξέρω ότι εγώ προκαλώ αυτή την συμπεριφορά γιατί είμαι εξαιρετικά δύσκολος άνθρωπος και αντιμετωπίζω τα πάντα με ψυχρή λογική και ότι αντιτίθεται στην λογική (κάτι πχ πολύ βλακώδες, συναισθηματικό, συντηρητικό, θρησκευτικό) το απορρίπτω και το χλευάζω. Για όλα τα παραπάνω και για το γεγονός ότι δεν ερωτεύομαι ποτέ, δεν εκδηλώνομαι, δεν δεσμεύομαι εύκολα, ενημέρωσα από την αρχή. Όταν δεν αντιδρώ όλα είναι ήρεμα. Προφανώς παραιτήθηκα από την ιδέα να είμαι με κάποιον που και να έχει τα ίδια ερευνητικά ενδιαφέροντα και να του αρέσουν τα ταξίδια, τα μουσεία, η όπερα το θέατρο, και έχω αρχίσει πλέον να τα κάνω όλα αυτά μόνη μου. Και να έχω τις βρισιές ότι αποκλείεται μια γυναίκα να θέλει να είναι μόνη της στα μουσεία σαν καημένη αντί να είναι αλλού με τον "άνδδδρα" της και να έχει τέτοια "περίεργα" ενδιαφέροντα!!! Αισθάνομαι ότι I am mating with a primate. Τώρα πάει πάλι να με ρίξει με τρελές εκδηλώσεις αγάπης, καθημερινή πίεση, τηλέφωνα, και φοβάμαι ότι θα δεχτώ... Φοβάμαι ότι θα συνηθίσω την ψυχολογική βία και θα μείνω για πάντα δέσμια. Γιατί επιστρέφω? Προφανώς δεν έχω κάνει πολλές σχέσεις οπότε νομίζω δεν ξέρω την αίσθηση των ορίων, του σωστού, του λάθους και πόσα ουρλιαχτά και βρισιές πρέπει να ανέχομαι (θεωρώ μηδέν)...
-overeducated armcandy
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Έχεις πιάσει την ουσία στην τελευταία πρόταση, αλλά μάλλον δεν ξέρεις ποιο είναι το επόμενο βήμα, και έχω μια θεωρία γιατί δεν ξέρεις ποιο είναι το επόμενο βήμα: πιστεύεις ότι η μόρφωση σου κα η καλλιέργεια σου θα έπρεπε να σε θωρακίζουν από κακοποιητικές σχέσεις, και πως μόνο οι αδύναμες και οι αμόρφωτες γυναίκες δεν ξέρουν να προστατεύουν τον εαυτό τους. Θα έχεις διαβάσει πάμπολλες φορές ότι η κακοποίηση μέσα σε μια σχέση δεν έχει σχέση με την μόρφωση, το κοινωνικό επίπεδο, τα χρήματα της γυναίκας. Για κάποιους λόγους, αρκετά ευνόητους, δεν έχεις καταφέρει ακόμα να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου μεταξύ των θυμάτων. Αναφέρεσαι μόνο σε αυτή την σχέση που έχεις τώρα, αλλά δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό· σου έχει ξανασυμβεί, και σου συμβαίνει, και δεν ξέρεις πώς να το σταματήσεις, οπότε είναι πιθανό να σου ξανασυμβεί.
Έχεις στηρίξει υπερβολικά πολλά πάνω στην μόρφωση σου, αλλά η μόρφωση είναι λούστρο, δεν είναι η βάση, δεν σε σώζει η όπερα από αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Δεν αποφεύγεις τους χειριστικούς τρόπους, αντιθέτως, τους τραβάς, γιατί νομίζεις ότι είσαι μόνη σου και έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να βρεις κάποιον καλύτερο. Αν νιώθεις ότι ο μόνος άνθρωπος που σε νοιάζεται εκεί που βρίσκεσαι είναι ένας προβληματικός άνθρωπος που σε κακοποιεί, να ξέρεις ότι αυτό το περιβάλλον εσύ το δημιούργησες, και όπως το έφτιαξες, έτσι μπορείς να το διαλύσεις και να δημιουργήσεις ένα άλλο, ακριβώς όπως θα ήθελες να είναι. Βρίσκεσαι σε οργανωμένη χώρα, έχεις κύκλο, δουλειά, οπότε τώρα αυτό που θα κάνεις είναι να κόψεις κάθε επικοινωνία με αυτόν τον άνθρωπο. Χώρισε οριστικά και αμετάκλητα, δεν χρειάζεται να εξηγηθείς, πες του ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις πίσω, ξέρει πολύ καλά το γιατί. Μετά θα πάρεις όλους τους φίλους σου εκεί να τους πεις ότι χώρισες από μια κακοποιητική σχέση και χρειάζεσαι παρέα, να σε έχουν υπόψη τους. Μετά, θα κλείσεις ραντεβού με έναν πολύ καλό ψυχολόγο ή ψυχίατρο και θα κάνεις μια βουτιά στα βαθιά, για να αρχίσεις να κάνεις ουσιαστική παρέα με έναν άνθρωπο που αποφεύγεις όλα αυτά τα χρόνια, που είναι ο εαυτός σου.
σχόλια