«Ο Αλέξανδρος Καζάκος και η Μάιρα Αρβανίτη που κατάγονται από το Βαρθολομιό μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες και την ίδια αγάπη για τον ελληνικό πολιτισμό που εκτίθεται κλεμμένος στα μουσεία του κόσμου» διαβάζουμε στο www.ilialive.gr που έβαλε την είδηση.
«Αν και ο πρώτος σπουδάζει στην Αθήνα και η δεύτερη στην Ελβετία, πήραν την απόφαση να προβούν σε μια μορφή διαμαρτυρίας για αυτά που στερείται η Ελλάδα και αποτελούν θησαυρούς της πολιτιστικής της κληρονομιάς. Έτσι ταξίδεψαν στο Λονδίνο και το Παρίσι για να πάρει σάρκα και οστά η διαμαρτυρία τους...
Ο Αλέξανδρος Καζάκος είναι 20 ετών, ζει στην Αθήνα και σπουδάζει εγκληματολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Η επίσης 20χρονη Μάιρα Αρβανίτη ζει στην Βασιλεία της Ελβετίας και σπουδάζει μαγειρική. Νέοι όμως με ανησυχίες που ίσως θα έπρεπε λίγο ή πολύ να έχουμε... Βρήκαν τον τρόπο να στείλουν ένα μήνυμα στην καρδιά της Ευρώπης. Σήκωσαν την ελληνική σημαία μπροστά από τα ελληνικά γλυπτά του Παρθενώνα στο Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο, και μπροστά από τη Νίκη της Σαμοθράκης στο Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι.
"Ο λόγος που οδηγηθήκαμε σε αυτή την πράξη, είναι επειδή ως νέοι βλέποντας την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας με την αδιαφορία της πολιτείας σε τέτοια θέματα. Νιώσαμε πως εμείς οι ίδιοι ως νέοι πρέπει να έχουμε ενεργό δράση έστω και με αυτόν τον τρόπο.
Ελπίζουμε το παράδειγμα μας να ευαισθητοποιήσει και άλλους νέους για την διεκδίκηση της εθνικής πολιτιστικής μας κληρονομιάς, μέρος της οποίας βρίσκετε διάσπαρτο μακριά από την χώρα μας ... Είναι χρέος όλων των Ελλήνων και ειδικότερα των νέων γενεών" σχολίασε ο Αλέξανδρος Καζάκος.
Όσο για τις στιγμές που βίωσαν ανέφερε ότι "τα συναισθήματα που νιώσαμε επισκεπτόμενοι το μουσείο του Λούβρου αλλά και το βρετανικό μουσείο ήταν υπερηφάνεια αλλά και παράλληλα ντροπή για την πορεία που ακολούθησε ένα τόσο μεγάλο έθνος όπως αυτό των Ελλήνων ... Πιστεύουμε στην ρήση που λέει ο Μαχατμα Γκάντι "Γίνε η αλλαγή που θες να έρθει στον κόσμο" είπε ο Αλέξανδρος μεταξύ άλλων...»
Οι δύο φοιτητές ταυτόχρονα επικροτήθηκαν από κάποιους και χλευάστηκαν έντονα από άλλους. Ήδη διχαστήκαμε. Πατριώτες ή εθνικιστές, πανέξυπνοι ή αφελείς, ήρωες ή γελοίοι; Τίποτα απ' τα δύο, κατά τη γνώμη μου. Αυτό ένιωσαν, αυτό έκαναν. Κι ας είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση, κι ας είναι απλοϊκο και αδιάφορο. Ούτε μας ντρόπιασαν παγκοσμίως ούτε μας ρεζίλεψαν.
Η όλη φάση όμως μου θύμισε ένα άρθρο της Ηλέκτρας που είχαμε κάποτε δημοσιεύσει (χωρίς φυσικά να συμφωνούμε απαραίτητα με αυτό) με αφορμή τους μαθητές του 2ου Γυμνασίου Κορίνθου που είχαν ανοίξει την ελληνική σημαία στο Βρετανικό Μουσείο το 2013.
Το αναδημοσιεύω γιατί είναι επίκαιρο, και πάντα προκαλεί ενδιαφέρουσες συζητήσεις:
Διαφημίζοντας την εθνική μας βλαχιά. Από την Ηλέκτρα Κοτσώνη
Μεγαλύτερη βλακεία από το να ανοίξουν τη σημαία μπροστά στα μάρμαρα δεν βρήκαν να σκεφτούν;
Οταν ήμουν στη δευτέρα λυκείου το 2004, το σχολείο μου μας πήγε μια εκδρομή στο Λονδίνο, από την οποία και προφανώς δεν έλειψε η καθιερωμένη περιήγηση στο Βρετανικό μουσείο. Δεν ήταν και η καλύτερή μου - πολύ πιο ώραια πέρασα το βράδυ που είδαμε τον Tobey Maguire να μπαίνει σε ένα σινεμά στη Leicester Square για την πρεμιέρα του Seabiscuit. ΕΙχε ερθεί και ο Σοφοκλής στην εκδρομή όμως οπότε δεν θυμάμαι να με πείραξε και πολύ.
Εως τη στιγμή που μπήκαμε στην αίθουσα με τα μάρμαρα. Δεν ξέρω για έσας, αλλά ως έφηβη μου ήταν αρκετά δυσκολό να ενδιαφερθώ για ένα μάτσο αρχαίες πέτρες. Είχα ήδη περάσει τη μισή ζωή μου συνάμενη από γονείς και δασκάλους στα αρχαιολογικά μουσεία της επικράτειας και την άλλη μισή παπαγαλίζοντας μια ιστορία που ξεκινά κάπου στη κυκλαδική περίοδο και τέλειωνει με την επανάσταση του 1821.
Ηθελά να δώ κάτι διαφορετικό, να μάθω κάτι καινούριο, και είχα και εκνευριστεί πολυ από το θέαμα των ένα, δυό χαζών καθηγητών και συμμαθητών που θρηνούσαν τα Ελγίνεια με μια περίλυπη εκφραση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Πήρα λοιπόν το Σοφοκλή από το χέρι και την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια για την αιθουσα με τα Αιγυπτιακά εκθέματα.
Δεν ξέρω τι θα έκανα αν εκείνη την ημέρα με είχαν βάλει να ανοίξω τη γαλανόλευκη μες το μουσείο. Μπορεί και να είχα πεθάνει από την ντροπή μου. Δεν ξέρω όμως και τι να σκεφτώ για τους καθηγητές του 2ου Γυμνασίου Κορίνθου που έπεισαν τους μαθητές τους οτί μια τέτοια πράξη αποτελεί κάτι αξιέπαινο και πάνω από όλα λογικό. Δεν ξέρω και πως να τους χαρακτηρίσω ακριβώς, αλλά τείνω προς το βλάκες με περικεφαλαία.
Διαφημίζοντας την εθνική μας βλαχιά. Από την Ηλέκτρα Κοτσώνη
Μου είναι δύσκολο να αποδεχτώ οτι εν μέσω της όλης καταπίεσης και της Χρυσής Αυγής που χαρακτηρίζουν την Ελλάδα σήμερα, δύο εκπαιδευτικοί (δύο άνθρωποι δηλαδή που η πολιτεία τους έχει εμπιστευτεί ένα σωρό εύπλαστων εγκεφάλων και προσωπικοτήτων) δεν βρήκαν τίποτα καλύτερο να κάνουν στο Λονδίνο με τους μαθητές τους από το να διαφημίσουν την εθνική μας βλαχιά. Το καλύτερο από όλα δε, έαν έχεις όρεξη να διαβάσεις την ανακοίνωση που έδωσαν στον Τύπο, είναι η επιμόνη με την οποία σημειώνουν πως όσοι συνάντησαν στο Λονδίνο ήταν Έλληνες.
Επιλέκτικά:
"Επίσης επισκεφθήκαμε, ξεναγηθήκαμε και ενημερωθήκαμε για τις σπουδές στην Αγγλία, από Άγγλους και κυρίως Έλληνες καθηγητές Αγγλικών Πανεπιστημίων."
"To Πανεπιστήμιο Imperial College London, όπου μας υποδέχθηκε, μας ενημέρωσε και μας ξενάγησε στα ερευνητικά – πειραματικά κέντρα του Πανεπιστημίου ό Έλληνας καθηγητής κ. Προδρομάκης Θεμιστοκλής και η επίσης ελληνίδα συνεργάτιδά του."
"Την ενημέρωση μας την έκανε μέσα στο Christ Church College Oxford ο καθηγητής Νεοελληνικών Σπουδών και Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης κ. Παπανικολάου Δημήτρης."
(Όταν δε ο Ελλην είναι και Κορίνθιος γίνεται πάρτυ):
"Κατόπιν το 4ο στην Παγκόσμια κατάταξη Πανεπιστήμιο University College London (UCL) με 25000 φοιτητές και 8000 καθηγητές όπου μας μίλησε ο επίσης Έλληνας – Κορίνθιος (Συνοικισμιώτης και αδελφός του γνωστού Παθολόγου κ. Μάρκου Γιάνναρη) καθηγητής της Ιατρικής του Πανεπιστημίου του UCL κ. Γιάνναρης Σάββας."
Τέλος πάντων, νομίζω η εποχή μας είναι ευαίσθητη και θα πρέπει όλοι να είμαστε προσεκτικοί. Οι άνθρωποι αυτοί, θέλω να πιστεύω τουλάχιστον, έπραξαν με τις αγνότερες προθέσεις και βάση των όσων αυτοί γνωρίζουν. Η σουρεαλιστική εικόνα πέντε κουτσούβελων κι ενός μεσήλικα με τις ελληνική σημαία αγκαλία μες τη μέση ενός ξένου μουσείου σε κάποια άλλη εποχή θα μπορούσε να είναι αστεία. Απλά σήμερα, με την Χρυσή Αυγή στο 8,5 τοις εκατο, αποκτά μια άλλη λίγο πιο τρομακτική διασταση. Καλό θα ήταν λοιπόν να σκεφτόμαστε λίγο παραπάνω τις πράξεις και τις κουβέντες μας απο εδώ και πέρα, πόσο μάλλον όταν αυτές έχουν να κάνουν με τις αντιλήψεις που μεταδίδουμε στους νεότερους από εμάς.
Άλλωστε η όλη ιστορία με την επιστροφή των μαρμάρων είναι εκτός τόπου και χρόνου και δεν ξέρω και που την θυμήθηκαν. Μια φαντασίωση βασισμένη στην ανάγκη του Ελληνα να επανακτήσει μια ούτως ή άλλως λανθάνουσα υπερηφάνεια για μάχες που ποτέ δεν κέρδισε ο ίδιος. Λες και δεν έχουμε αρκετά αρχαία, και σ' αυτά τα μάρμαρα είναι που βασίζεται το μέλλον του ελληνικού τουρισμού.
Ήθελα να πιστεύω πως το ένα ίσως καλό που έφερε η κρίση ήταν μια κάποια αυτοκριτική. Ήλπιζα πως πλέον κοιτούσαμε μπροστά, στο τι κάνουμε τώρα. Αλλά τελικά το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να χαϊδέψουμε τον πληγωμένο μας εγωισμό: Ξαφνικά, μία ολόκληρη χώρα ανακουφίζεται με το ευχαριστώ ενός χωριού της Ισπανίας στο Youtube και μια βλακεία στο Βρετανικο μουσείο μετατρέπεται σε πράξη συμβολική και συγκινητική. Γιατί με τούτα και με 'κεινα, ακόμα δεν έχουμε πάρει χαμπάρι οτι δεν είμαστε το κεντρο του κόσμου.
*Η Ηλέκτρα Κοτσώνη είναι δημοσιογράφος και εργάζεται στο Λονδίνο.
