ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας.Σε αυτη την επιστολη, εξομολογηση οπως θελετε την ονομαζετε, θα ηθελα να ζητησω την γνωμη σας η καλυτερη την βοηθεια σας πανω σε κατι. Ειμαι 18χρονων. Περασα μια δυσκολη χρονια στην 3η λυκειου οπου λογω διαφορων πολυπλοκων λογων αποστασιοποιηθηκα απο την παρέα μου. Ημουνα μονος μου και παλευα για τον στοχο μου. Μετα απο μερικους ψυχοφθόρους και κουραστικούς μηνες οπου δοκιμαστηκαν οι αντοχες μου, ηρθε η κρισιμη ωρα και δοξα το θεο καταφερα να πετυχω την σχολη που επιθυμούσα. Όμως αυτο ηρθε με ενα κοστος. Για ένα ολοκληρο καλοκαιρι ημουν μονος δεν ειχα κανεναν να μιλησω να γελασω να βγω μια βολτα. Πηγαινα για μπανιο μονος μου, για περιπατους παλι μονος μου και καθε φορα που το εκανα ενιωθα μια μοναξια μεσα μου. Ειχα διαγραψει το Fb για να μην βλεπω την ωραια ζωη των αλλων παιδιων της ηλικιας μου, απλως με εκαναν να αισθανομαι χειροτερα. Την λυση την βρηκα σε ενα online game, το WoT, οπου επαιζα ωρες καθε μερα(μια φορα ειχα παιξει 12ωρες, 6 απ αυτες συνεχομενα). Πλεον η ζωη μου γυριζε γυρω απ αυτο το παιχνιδι, αυτο σκεφτομουν σχεδον συνεχεια οπου και αν ημουν. Εκει ειχα γνωρισει μερικα ατομα οπου ''chatarame'' κα ενιωθα και εγω πως ειχα επιτελους καποιον να μιλησω, να περασω την ωρα μου ευχαριστα. Αλλα και παλι η κατασταση χειροτερευε. Δεν ενιωθα πως ζουσα την ζωη μου, ζηλευα τον κοσμο που εβγαινε τα σαββτοβραδα και εγω περνουσα κλεισμενος σπιτι, μπροστα απο μια οθονη παιζοντας ωρες ατελειωτες ενα game. Στα μεσα του καλοκαιριου, αποφασισα να βρω μια δουλεια και να αρχισω γυμναστηριο, να κανω μια καινουργια αρχη. Παροτι ξεκινησα και τα δυο, ενιωθα μεγαλυτερη μελαγχολια παρατηρωντας τοσους ανθρωπους να απολαμβανουν το καλοκαιρι, τις διακοπες τους, την ξεκουραση, να γελανε, να περνανε ομορφα, ενω εγω ηξερα οτι δεν ειχα καποιον να πω το βραδυ να παμε εξω για ενα ποτο. Να συζητησουμε καμια μαλακια η αν τυχει να γνωρισουμε κανα καλο ομορφο κοριτσι. Ουσιαστικα εβλεπα την ζωη, τον κοσμο γυρω μου να εξελισσεται και να προχωραει και εγω ενιωθα μια μεγαλυτερη και βαθυτερη μελαγχολια και λυπη. Ενιωθα μπερδεμενος, χαμενος και δεν ηξερα τι να κανω, κατι σαν χαρακτηρας καφκικου μυθηστορηματος θα ελεγα.Πλεον το μονο που με παρηγορουσε ηταν η νεα φοιτητικη ζωη. Ηθελα να βρεθω σε ενα μερος με καινουριους ανθρωπους, να κανω νεες φιλιες να ερωτευω. Να περασω καλα. Να ζησω. Τελοςπαντων, οσο εψαχνα για σπιτι και τα συναφη, δεν μπορουσα να ξεπερασω αυτη την απαισιοδοξια και πλεον η νεα ζωη επαψε να ειναι τοσο ''λαμπερη''/σημειο σωτηριας οπως την φανταζομουν πριν. Τωρα απλως ηθελα να φυγω. Και ετσι εγινε. Εχοντας βρει σπιτι και τακτοποιησει ολες τις αρμοδιοτητες, εφυγα. Την ημερα που εφυγα απ το σπιτι, ηταν η μερα που εκλεισα τα 18. Κανενας πρωην φιλος,φιλη δεν μου ευχηθηκε χρονια πολλα αμφιβολο αν τα θμηθηκαν κιολας. Εκεινη την μερα δεν υπηρξαν παρτι, χαρες τραγουδια, ποτα διασκεδαση. Μονο μια μουντη μελαγχολια και ενα περιεργο συναισθημα του οτι για πρωτη φορα δεν γιορτασα τα γενεθλια μου-οχι γιατι δεν ηθελα αλλα γιατι δεν πηρχε καποιος για να τα γιορτασουμε μαζι(εννοω απο φιλους)-καθως ταξιδευα με το αμαξι προς την νεο τοπο κατοικιας μου. (Εδω οφειλω να πως ολο αυτον τον καιρο οι γονεις μου ηταν διπλα μου και μου συμπαρασταθηκαν, εγω ομως ενιωθα ολοενα και χειροτερα).Με την εναρξη των μαθηματων, υποσχεθηκα στον εαυτο μου να ξεχασω το παρελθον και να κανω μια νεα αρχη. Και οντως γνωρισα νεα παιδια, τοσο αγορια και κοριτσια αλλα δεν καταφερα να κανω φιλους. Μετα απο ''προσπαθεια'' θα ελεγα γνωρισα 3-4 παιδια οπου ειμαστε μια παρεα, και πλεον εχω καποιον να πω καλημερα οταν παω στην σχολη, να στειλω μνμ αν θα παμε εξω κτλ. Σαν απο θαυμα, βρεθηκε μια ωραια κοπελα(ναι, δεν θα πω γκομενα ποτε δεν εβλεπα τις γυναικες σαν κατι προχειρο και ''γρηγορο'' ηθελα να νιωθω/νιωθει παντα οικεια και ευχαριστα) που μαλλον της αρεσα-αν αναρωτιεστε, ναι εχω καλη εμφανιση και σωμα- και αρχισαμε να μιλαμε/φλεταρουμε. Πρωτη φορα που ενιωθα κατι ωραιο μεσα μου, επειτα απο τοσο καιρο.Δημιουργησα νεο FB και Instagram. Και... καπου εκει διαπιστωσα οτι δεν ηξερα πως να φλερταρω μια γυναικα. Περα απο τα γενικα, δεν ηξερα τι να πω πως να την κανω να γελασει να την κανω να νιωσει ευχαριστα. Μετα απο σχεδον ενα χρονο μοναξιας, ειχα ΞΕΧΑΣΕΙ.Ετσι λοιπον ενιωθα να χανω την ευκαιρια μεσα απο τα χερια μου. Ενιωθα ανημπορος, ενα απο τα χειροτερα συναισθηματα που εχω νιωσει,αχρηστος, και εβριζα τον εαυτο μου. Εως οτου καταλαβα οτι εχασα το παιχνιδι...Πλεον το FB και το Instagram αρχιζαν να μου θυμιζουν την ζωη που εγω ποτε δεν ειχα, μου προκαλουσαν μια νεα καταθλιψη. Πλεον νιωθω σαν να ξαναβυθιζομαι σε ενα βουρκο. Και τι δεν θαδινα για να μπορουσα να την κερδισω!Αλλα δεν ξερω, πλεον νιωθω ανημπορος και αβοηθητος, μονος παρολου που εκανα νεες γνωριμιες. Σκεφτομαι να ξανασβησω το FB.Γι αυτο σκεφτηκα να το μοιραστω αυτο τωρα, που ειναι σχετικα νωρις στο ξεκινημα της νεας μου ζωης, δεν αντεχω να ειμαι παλι μονος. Οποιος θελει μπορει να μου δωσει μερικες συμβουλες η εστω να πει κατι θα ηταν ευχαριστο.Ευχαριστω για τον χρονο σας.