__________________
1.
Οι ισορροπιες της οικογενειας μ ειναι υπερβολικα διαταραγμενες χρονια τωρα. Ο αδερφος μ ειναι προβληματικος και στην καλυτερη των περιπτωσεων περνουν καποιες μερες πλασματικης ηρεμιας που ομως δεν ειναι ηρεμια αφου ολοι γνωριζουμε κ φοβομαστε οτι ανα πασα στιγμη ενα ξεσπασμα του αδερφου θα καταληξει σε ουρλιαχτα απο διαφορες πλευρες. Διαχειριζομαι απαισια ολη την κατασταση κανοντας χειροτερη και τη δικη του κ φορτωνοντας ανυποφορο συναισθηματικο βαρος κ στους γονεις μου. Ευτυχως μενω μακρια αλλα ειμαστε συχνα μαζι. Εχω αποφασισει να παω συντομα σε ψυχολογο μου ειναι απολυτως απαραιτητο . επισης εχω αποφασισει πως δε θελω να ειμαι κοντα τους. Θαθελα ναμην ειχα αδερφο να μην ειχε υπαρξει ποτε και να μαι διπλα στους γονεις μου. Αλλα επειδη οι γονεις μου πανε πακετο με αυτον δε θελω να μαι κοντα τους γενικα. Θελω να χουμε επαφη μετρημενη που θα την ελεγχω εγω. Το οτι ζω σε αλλη πολη βοηθα πολυ ακ κ ερχονται παρα πολυ συχνα γεγονος που θα αλλαξει μολις συγκατοικησω με το φιλο μου. Με απασχολει η σκεψη του τι θα απογινει ο αδερφος μου μετα το θανατο των δικων μου και ξερω πως αυτο βασανιζει κ τους δικους μ οι οποιοι βλεπουν την απροθυμια μου να κανω το παραμικρο για κεινον. Ισως να μπρουσα αν ειμαι σε θεση να του προσφερω ενα μικρο χρηματικο ποσο μηνιαιως ελαχιστο βεβαια αλλα σε καμια περιπτωση δε θελω να ειμαι διπλα του. Νιωθω πως δν το αντεχω. Τι πιστευεις πανω σε αυτο; επισης με βασανιζει πολυ η σκεψη του αν κανω παιδι κ βγει με τετοια προβληματα. Πιστευεις ο ψυχολογος θα με βοηθησει να ξεπερασω τετοιες σκεψεις;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
H σύντομη απάντηση είναι: ναι.
Η μακροσκελής είναι: να πας, είναι δύσκολο το θέμα, χρειάζεσαι βοήθεια για να μην ταλαιπωρείσαι μόνη σου με αυτές τις σκέψεις, και κανείς (χωρίς κατάλληλη εκπαίδευση) δεν μπορεί να μπει στη θέση σου και να σε καθοδηγήσει. Δεν φορτώνεις τους γονείς σου με ανυπόφορο ψυχολογικό βάρος επειδή δεν συμμετέχεις στο πρόβλημα, δεν έχετε την ίδια ευθύνη απέναντι στον αδερφό σου. Σου το έχουν μεταφέρει αυτό το μήνυμα για να εξηγήσουν ένα μέρος της αδράνειας τους. Προσπαθείς να σωθείς, και πάρα πολύ καλά κάνεις. Αν δεν σώσεις τον εαυτό σου, δεν μπορείς να σώσεις κανέναν άλλον.
Ο αδερφός σου χρειάζεται επαγγελματική βοήθεια, και από τον τρόπο που τα γράφεις φαίνεται σα να μην την παίρνει. Χρειάζεται ψυχίατρο. Αυτό και μπορείς, και πρέπει να το προωθήσεις στην οικογένεια, και είναι κάτι που μπορείς να κάνεις χωρίς να έρθεις σε άμεση επαφή μαζί του. Και αυτός ταλαιπωρείται, ίσως από κάποια ψυχική ασθένεια που μπορεί να μετριαστεί, να γίνει πιο ήπια, ή και να τεθεί υπό πλήρη έλεγχο. Δεν είναι εύκολο ούτε να το πεις, ούτε να γίνει, αλλά είναι κάτι πολύ χειροπιαστό, και μπορείς να βοηθήσεις. Οι γονείς σου, αν αρνηθούν τον ψυχίατρο, θα είναι συνυπεύθυνοι για την κατάσταση. Ψάξει και βρες έναν καλό ψυχίατρο, κλείσε ραντεβού, και ανακοίνωσε το, ώστε να τον συνοδέψουν. Αν αρνηθούν σθεναρά, άσε το θέμα για λίγο, και πρότεινε το ξανά.
__________________
2.
Καλησπέρα,
Θα είμαι λακωνικη. Ειμαι 33 χρονών και γνωρισα εναν αντρα ο οποίος είναι 35 και γκει και δεσμευμενος χρονια.
Τον τελευταίο καιρό με φλερτάρει και επιδιώκει να συνευρεθουμε ερωτικά. Δεν ξερω πως να αντιδρασω και τι να σκεφτώ.
Εσύ τι θα έκανες;
Ευχαριστώ
-μία έτσι μία αλλιώς
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Δε νομίζω ότι σε νοιάζει πραγματικά τι θα έκανα εγώ. Τι σημασία έχει; Νομίζω ότι αυτό που ρωτάς είναι «είναι κατακριτέο που θέλω να το κάνω;»
Ό,τι και να κάνεις, για κάποιους θα είναι κατακριτέο, και για άλλους δεν θα είναι. Δεν χρειάζεται να το ρωτάς. Αυτό που πρέπει να ρωτάς όμως είναι «αυτό που θέλω να κάνω βλάπτει εμένα, ή κάποιον άλλον;»
Για τον εαυτό σου δεν μπορεί να σου απαντήσει άλλος. Υπάρχει όμως κάποιος άλλος που θα πάθει κάτι κακό εξαιτίας σου, και αυτός είναι ο τρίτος, που δεν ξέρει τίποτα. Ή ξέρει;
Επίσης δε νομίζω ότι μπορείς να επιμένεις στον χαρακτηρισμό «γκέι». Είναι κάπως φως φανάρι ότι δεν είναι αποκλειστικά γκέι. Τι άλλο χρειάζεται να κάνει για να πειστείς;
__________________
3.
Ερώτηση: γιατί πολλές φορές οι άντρες κάνουν πλάκα μεταξύ τους πως είναι gay; Κάποιοι φίλοι μου παλαιότερα έσπαγαν λίγο τη φωνή τους, έλεγαν πως έχουν σχέση. Κάποιοι συνάδελφοί μου τώρα μιλάνε πιο πρόστυχα, αναφέρονται συνέχεια στο σεξ, το gay σεξ, αφήνουν υπονοούμενα ο ένας για τον άλλον. Πάντα κάνοντας πλάκα και γελώντας. Εγώ πολλά από αυτά τα σχόλια τα θεωρώ ομοφοβικά, ειδικά όταν περιγράφουν σεξουαλικές συμπεριφορές που τις θεωρούν υποτιμητικές. Σκέφτομαι πως αν ήμουν gay και τα άκουγα θα αισθανόμουν πολύ άσχημα. Όπως ακριβώς εκνευρίζομαι όταν ακούω αστειάκια σε σχέση με τη θέση της γυναίκας, του τύπου "καλά έκαναν παλιά που τις άφηναν στην κουζίνα, κάτι ξέρουν που τους βάζουν μπούρκες" κτλ. Καταλαβαίνω πως είμαστε αιώνες μακρυά από την πλήρη αποδοχή των lgbt. Αλλά απορώ, όλοι αυτοί που σου περιγράφω ούτε gay είναι, ούτε έχουν κάποιο χαρακτηριστικό που θεωρείται πως δεν ταιριάζει στους άντρες, π.χ. να είναι πιο ευαίσθητοι, να μην ασχολούνται με το τρίπτυχο αυτοκίνητα - ποδόσφαιρο - γυναίκες. Γιατί όμως νιώθουν τόση ανάγκη να μας δείξουν πως είναι άντρες; Ποιος τους αμφισβητεί;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
O εαυτός τους. Και ταυτόχρονα, όλοι.
Δεν εννοώ ότι είναι κατά βάθος γκέι (αν και κάποιοι από τους υπερβολικά φανατικούς ομοφοβικούς είναι γκέι, και όχι μόνο κατά βάθος). Εννοώ ότι δεν έχουν καταφέρει, ακόμα τουλάχιστον, να νιώσουν μέσα τους αρμονία ισορροπώντας μέσα τους αυτό που είναι, σε σχέση με αυτό που πιστεύουν ότι πρέπει να είναι. Όπως έχουμε πει πολλές φορές εδώ μέσα, αν και άλλες τόσες παραβλέπεται, η ανισότητα των φύλων βλάπτει και τα δύο φύλα. Τα αγόρια πιέζονται να αποδεικνύουν συνέχεια τον ανδρισμό τους, ο οποίος αμφισβητείται για ψύλλου πήδημα και από άντρες και από γυναίκες, και σε ανθρώπους που δεν τα έχουν βρει με τις εσωτερικές τους τρικυμίες, η αίσθηση ανεπάρκειας «ανδρείας» συχνά βγαίνει ως επιθετικότητα, ως θυμός, ως μίσος (προς τις γυναίκες, προς τους πιο «αντρικούς» άντρες, προς τους πάντες), ή ως συνδυασμός όλων αυτών.
Επίσης, σε πιο επιφανειακό επίπεδο, αλλά όχι ασήμαντο, είναι τόσο διαποτισμένα τα πάντα με την ιδέα ότι είναι εντάξει να κοροϊδεύεις κάποιον για την σεξουαλική του ταυτότητα, που το κάνουν χωρίς να σκέφτονται καν ότι πίσω από τα στερεότυπα υπάρχουν πραγματικοί άνθρωποι, με συναισθήματα και χαρακτήρα και προσωπική ιστορία.
__________________
4.
Αγαπητη Α,μπα.
Δεν ξερω αν ειμαι μπερδεμενη,η αν απλα θελω να με 'ακουσεις'...(σορυ για τους {μη} τονους αλλα δυσκολευομαι να σκεφτω,να γραψω και ταυτοχρονα να τονιζω τις λεξεις.)
Στο ψητο.
πριν απο περιπου δυο χρονια,αρχισε μια φαση μ'ενα παιδι αρκετα μικροτερο μου.Στην αρχη ημασταν πολυ cool (συνεπαρμενοι απο το παρα πολυ & παρα πολυ καλο σεξ) αλλα το πραγμα σιγα σιγα πηρε ανεξελεγκτες διαστασεις και τωρα η *αγαπη ξεχειλιζει απο παντου.ειμαι μεγαλο κοριτσι και ξερω οτι ετσι,δεν εχω ξανανιωσει/δεν θα...ξανα.
Το 'προβλημα' μου ειναι πως αισθανομαι οτι.:
1) μπορει να του κλεινω το δρομο.
2) ισως χανουμε και οι δυο χρονο.(μα τον τουτατη!ακουγεται κλισε αλλα...)
3) δεν ξερω ακριβως τι παιζει και σε οποιο παραλληλο μελλοντικο σεναριο προβαλλω την οποια εξελιξη,δεν καταλαβαινω...τιποτα.
4) μετα το σεξ και μετα την αγαπη,τι υπαρχει?: )
Σε φιλω/σ'ευχαριστω x
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
To «πολύ πιο μικρός» δεν είναι μια ομπρέλα που καλύπτει τα πάντα. Το «πολύ» είναι πάρα πολύ σχετικό για τον καθένα, αυτό που για σένα είναι πολύ, μπορεί για άλλον να είναι πάρα πολύ, για άλλον τίποτα απολύτως. Κάποτε κάποια μου έστειλε ερώτηση αν είναι πρόβλημα η διαφορά ηλικίας, και αυτή ήταν 24 και αυτός 22, οπότε ξαναλέω σε σένα, απευθυνόμενη σε όλους: όταν στέλνετε ερωτήσεις, μην παραλείπετε στοιχεία επειδή νομίζετε αυτό που έχετε στο μυαλό σας είναι αυτό που υπάρχει στο μυαλό όλων.
Αν περνάτε καλά και υπάρχει αγάπη και συνεννόηση, αν δεν είναι ανήλικος, μην δημιουργείς προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Επειδή αυτό που θέλεις να πεις, αλλά ντρέπεσαι, είναι «υπάρχει περίπτωση να παντρευτούμε, ή χάνουμε τον χρόνο μας», η απάντηση είναι «μπορεί, αλλά πόσο χρονών είσαι εσύ, και τον περνάς πέντε χρόνια ή σαράντα;»
__________________
5.
Εισαι καθημερινη συνηθεια και ειναι εντυπωσιακο το πως οι απαντησεις σου ειναι παντα to the point. Στο μονο πραγμα που διαφωνουμε και αν σε ηξερα προσωπικα θα ηθελα να συζητησουμε με καφε και κουλουρακια ειναι η αποψη σου για το Walking Dead. Μπορεις να μου εξηγησεις μερικα απο τα χασματα στο σεναριο στα οποια εχεις αναφερθει?
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Πλέον δεν μπορώ, γιατί το σενάριο δεν έχει πια τρύπες· δεν υπάρχει σενάριο. Όπως ένα κόμμα που ήρθε στην εξουσία κάπως αναπάντεχα, το μόνο που προσπαθεί είναι να ξαναβγεί κυβέρνηση, έτσι και μια σειρά που έκανε επιτυχία πέρα από κάθε προσδοκία, το μόνο που προσπαθεί είναι να συνεχίσει να υπάρχει. Πλέον δεν το κρύβουν καν, έχουν περάσει στην αλαζονεία. Οι παραγωγοί δηλώνουν ξεκάθαρα ότι ο στόχος τους είναι να συνεχίσουν να υπάρχουν. Ούτε καν σκέφτονται πότε θα κλείσει αυτή η υπόθεση, και πώς (παρεμπιπτόντως, ο δημιουργός του Mad Men έχει πει ότι είχε σκεφτεί το τελευταίο επεισόδιο όταν γυρίστηκε το πρώτο).
Το Walking Dead για μένα είναι μια τριτοκλασάτη ταινία ζόμπι, σαν αυτές που γινόταν βιντεοκασέτες τη δεκαετία του '80. 'Όμως τώρα έχουμε 2016 και το μέσο είναι διαφορετικό. Φτάσαμε να το συζητάμε στα σοβαρά, σα να υπάρχει κάπου μια ιστορία που μπορεί να αναλυθεί. Δεν υπάρχει ιστορία. Το θέμα είναι πότε θα πεθάνει ο επόμενος πρωταγωνιστής, και με ποιον τρόπο. Οπότε είναι πιο αργόσυρτο από την Τόλμη και Γοητεία. Οι παύσεις και οι σκηνές χωρίς νόημα τραβάνε τον χρόνο μέχρι να εμφανιστούν τα ζόμπι και να δούμε καταπληκτικά ειδικά εφέ (η αλήθεια να λέγεται). Η επιτυχία του είναι η γκλαμουροποίηση της βίας σε ένα μεγάλο κοινό που είναι προστατευμένο από την πραγματική βία, και την ζει ως cheap thrill πληρώνοντας βιντεοπαιχνίδια και συνδρομές καλωδιακής τηλεόρασης· οι δήθεν βαθυστόχαστες ατάκες ενδιάμεσα είναι απλοί γλωσσικοί εντυπωσιασμοί που δεν σημαίνουν τίποτα, ψωμοτύρι για τους σεναριογράφους, πολύ γευστικοί για όσους νομίζουν ότι καταναλώνουν κάτι περισσότερο από τις συναισθηματικές αρλούμπες που κυκλοφορούν στο facebook με φόντο ηλιοβασιλέματα, γατάκια και ποδήλατα με παπαρούνες. Οι θεατές μένουν με την ψευδαίσθηση ότι καταναλώνουν κάτι ψαγμένο επειδή το φόντο είναι ζόμπι και όλοι φοράνε γκραντζ ρούχα. Και μηχανές! Μούσια! Δερμάτινα! Στριφτά τσιγάρα! Άρα, πχιότητα και κυρίως, κούλνες.
Παρεμπιπτόντως, ελπίζω να βλέπετε όλοι σας το Westworld. Επίσης προτείνω το Fleabag, το Atlanta και το High Maintenance.
__________________
6.
καλησπεριζω! Σου ´χω στειλει γυρω στις πεντε φορες για διαφορετικα θεματα.. στην αρχη περιμενα γιατι διαβασα οτι οι απαντησεις ερχονται μετα απο 2-3 μηνες περιπου. Να μη στα πολυλογω: απο αγαπημενη μου καθημερινη συνηθεια εχεις γινει μια εκνευριστικη κοπελα που απλα μου δειχνει καθημερινα εκτος σαββατοκυριακου οτι διαλεγει οτι της αρεσει και βοηθαει οποιον της κανει κλικ.. ανεβαζεις τρολλ και ερωτησεις τυπου δυο σειρων με ανουσια πραγματα τυπου "τι δεν σαρεσει στις τωρινες ταινιες?" Και οχι ερωτησεις ισως πιο σοβαρες..
—απογοητευμενη
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Ναι, αυτό το «κλικ» με κάνει να απαντάω. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να λειτουργεί μια στήλη που ανήκει σε έναν μόνον άνθρωπο; Τα κριτήρια εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι παρά μόνο δικά μου. Κατά καιρούς τα έχω εξηγήσει. Το τι είναι σοβαρό, ανούσιο, αληθινό ή τρολ, δεν είναι κάτι στο οποίο μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι. Μην θεωρείς αυτονόητο ότι αυτό που είναι σοβαρό για σένα είναι σοβαρό για κάποιον άλλον. Αλλά έτσι κι αλλιώς, δεν είναι ο στόχος μου να έχω μια στήλη όλο σοβαρότητα.
Απογοητευμένη φίλη, καταλαβαίνω την απογοήτευση, αλλά δεν είμαι οργανισμός ή δημόσια υπηρεσία. Δεν είμαι δικαστής, ορκισμένη να κρατάω ίσες αποστάσεις από όλους (ούτε μπορώ να είμαι), ούτε μπορώ να υποκαταστήσω μια ανθρώπινη σχέση. Για να μην απογοητεύεσαι, πρέπει να ξέρεις πώς να έχεις απαιτήσεις που κουμπώνουν στην πραγματικότητα.
_________________
7.
Λατρεμένη Α μπα
Εδώ και ένα χρόνο μία φορά την εβδομάδα βγαίνουμε μετά τη δουλειά 5 συνάδελφοι για καφέ. Μία εξ αυτών είναι μία κοπέλα 34 χρονών από πολύ ευκατάστατη οικογένεια που αποφάσισε για πρώτη φορά να δουλέψει, αν κατάλαβα καλά «για να ζήσει και αυτή την εμπειρία» (κλαψ, ω ναι υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι) Ως εργαζόμενη είναι συνεπέστατη και αποτελεσματική γι'αυτό και πήρε σε ένα χρόνο 2 αυξήσεις αλλά εννοείται πως τα 800 ευρώ που τελικά βγάζει δεν της φτάνουν ούτε για τα μανικιούρ της που λέει ο λόγος. Πάμε στο πρόβλημα. Πρόσφατα μας ανακοίνωσε πως αγχώνεται για το μέλλον της γιατί θα ήθελε να γνωρίσει κάποιον και να κάνει οικογένεια και μας είπε πως κάτι έπαιζε με έναν άλλο συνάδελφο αλλά της έριξε χυλόπιτα. Μας ρώτησε πώς μας φαίνονται όλα αυτά κι εγώ σου το ορκίζομαι εντελώς καλοπροαίρετα και αυθόρμητα της είπα επί λέξει «Καλύτερα, ούτως ή άλλως αυτός είναι εντελώς άφραγκος οπότε αργά ή γρήγορα ένας από τους 2 σας θα καταπιεζόταν πολύ αν κάνατε σχέση και το όλο σκηνικό δε θα έβγαζε πουθενά. Γιατί δεν βρίσκεις κάποιον στη φάση σου πχ σε κανένα τέννις κλαμπ ή από οικογενειακούς σας φίλους;» Αυτό ήταν. Το τι άκουσα δε λέγεται. Ότι την είπα πόρνη, ότι αυτή ξεσκίζεται στη δουλειά (αυτό ισχύει) για να είναι ανεξάρτητη (not) και ότι ποτέ δεν την ενδιέφεραν τα λεφτά (??) και μπορεί να ζήσει με το τίποτα γιατί είναι αυτάρκης και ένα σωρό άλλα.. Οι συνάδελφοι μούγκα. Η Ερώτηση: Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να λέμε τη γνώμη μας ή να παίζουμε το σύστημα «πετάει ο γάιδαρος, πετάει»?
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να αποφύγεις είναι να της κάνεις αφιέρωση το Common People.
Η έκρηξη εξηγείται πολύ εύκολα: της είπες ακριβώς αυτό που δεν ήθελε να ακούσει. Για ποιο λόγο αρνείται με τόση επιμονή να δεχτεί αυτό που είναι, δεν ξέρω, είναι κάτι δικό της που μάλλον πάει πολλά χρόνια πίσω. Ίσως ούτε η ίδια να μην ξέρει ακριβώς, και έτσι της πάτησες τον κάλο.
Άθελα σου; Δεν ξέρω.
Η αντίδραση της ήταν πέρα από κάθε όριο, και δε νομίζω ότι ξέρει τι είναι οι πόρνες (εντελώς άσχετος παραλληλισμός, μοτοσακό με ρετσινόλαδο), και δεν δικαιολογείται. Θα έπρεπε να σου ζητήσει συγνώμη. Εσύ όμως από την άλλη, πρέπει να είσαι προσεκτική με σχόλια για την στάση ζωής κάποιου. Αυτό που είπες αρμόζει να το πεις μόνο σε καλό φίλο που σε εμπιστεύεται, και όχι μπροστά σε κοινό. Για συνάδελφο, ούτε καν φίλο, αυτό που της είπες είναι πέρα από τα επιτρεπτά όρια.
Νομίζω ότι πιστεύεις ότι αφού είναι πλούσια, δεν έχει λόγο να παρεξηγείται. Αυτό φοβάται κι αυτή, ότι επειδή έχει άνετη ζωή, δεν επιτρέπεται να έχει παράπονα ή ανησυχίες ή προβλήματα. Δεν κατάλαβες ότι είπες κακό, επειδή την θεωρείς προστατευμένη από τα λεφτά. Έχεις δίκιο, είναι. Αλλά εκτός από αυτό, είναι και άνθρωπος, και από αυτό δεν την προστατεύουν τα χρήματα.
Γενικώς, ξεφεύγοντας λίγο από την συγκεκριμένη ιστορία. Για την τελευταία ερώτηση, η θέση μου είναι ότι η γνώμη μας δεν είναι κάτι ιερό που οφείλουμε να μοιράζουμε σαν αντίδωρο στους γύρω μας για το δικό τους καλό. Είναι η προσωπική μας θεώρηση. Δεν είναι ούτε νόμος, ούτε η Αλήθεια που ο άλλος πρέπει οπωσδήποτε να ακούσει. Σε πολλές περιπτώσεις δεν χρειάζεται να τη λέμε, και σε κάποιες ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να τη λέμε.
σχόλια