__________________
1.
Καλησπέρα Λένα και αναγνώστες.
Είμαι ομοφυλόφιλος άντρας. Αν κάποιος μου ζητήσει να απατήσει μαζί μου τον σύντροφό του, δεν το δέχομαι, διότι δεν μου αρέσει η εξαπάτηση. Ωστόσο κάνω μια εξαίρεση αν κάποιος είναι παντρεμένος με γυναίκα - σε αυτή την περίπτωση δεν αρνούμαι. Δηλαδή σκέφτομαι ότι αυτός ο κάποιος, επειδή είναι αμφισεξουαλικός, θα είναι δυστυχισμένος αν δεν κάνει σεξ και με άντρες. Θα ήθελα τη συμβουλή σας.
Μπορώ να σκεφτώ δύο πιθανές απαντήσεις σας.
Η μία είναι ότι "ναι είσαι μισογύνης διότι σε ενδιαφέρουν τα αισθήματα του άντρα και όχι της γυναίκας του". Η άλλη είναι ότι "κάνεις που κάνεις τη βρωμοδουλειά σου και από πάνω έχεις το θράσος να πιστεύεις ότι κάνεις το σωστό/μας ζητάς και επιβράβευση από πάνω".
Σε αυτά το μόνο που μπορώ να απαντήσω είναι ότι δεν κοιτάω μόνο τον εαυτό μου, και μπορώ κάλλιστα να πω όχι, αν πιστεύω ότι αυτό που κάνω είναι λάθος, σας ζητάω μόνο να σκεφτείτε αν ένας αμφισεξουαλικός άνθρωπος, παντρεμένος, έχει πράγματι άλλη διέξοδο.
Μια άλλη πιθανή απάντηση είναι "ας ενημερώσει τη γυναίκα του και αν έχει τη σύμφωνη γνώμη της, καλώς, αλλιώς πρέπει να χωρίσει" - εδώ έχω μόνο να παρατηρήσω ότι αν ήταν έτσι δε θα είχα κανέναν προβληματισμό, αλλά οι περισσότεροι παντρεμένοι αμφισεξουαλικοί άντρες δεν θέλουν να χωρίσουν επειδή τους αρέσουν οι άντρες - και δεν τολμούν καν να θέσουν το γάμο τους σε κίνδυνο κάνοντας αυτή την ερώτηση στη γυναίκα τους.
Υπάρχει κάποια πλευρά του θέματος που δεν σκέφτηκα; Ευχαριστώ
-Γιώργος
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ναι.
ΟΙ αμφισεξουαλικοί δεν καταπιέζονται διπλά στις μονογαμικές σχέσεις.
Να το ξαναπούμε: Όποιος δεν θέλει μονογαμία, ο δρόμος είναι ελεύθερος και τα σκυλιά δεμένα. Ποιος τους κρατάει; Ποιος τους ανάγκασε να είναι μονογαμικοί, αν δεν θέλουν; Τι σημασία έχει αν είναι γκέι ή μπάι ή οτιδήποτε είναι;
Είναι δύσκολο για έναν αμφισεξουαλικό να πει τι θέλει, γιατί θα κινδυνέψει ο γάμος του. Οι στρέιτ δεν έχουν ακριβώς, μα ακριβώς το ίδιο πρόβλημα; Για τον ίδιο ακριβώς λόγο: επειδή θέλουν τα ντολμαδάκια του γάμου – και πολύ καλά κάνουν, είναι φανταστικά τα ντολμαδάκια – αλλά θέλουν και να αυτοεπιβεβαιώνονται από αγνώστους. Τότε να μην παντρεύονται. Να αγοράζουν τα ντολμαδάκια έτοιμα.
Οι αμφισεξουαλικοί άντρες δεν θέλουν να χωρίσουν για τον ίδιο λόγο που δεν θέλει κανείς να χωρίσει, και προτιμάει το τσιλιμπούρδισμα εκ του ασφαλούς: αν δεν πάει καλά, έχει πάντα έναν άνθρωπο που τον δέχεται (και τον ανέχεται) όπως είναι. Όλα τα άλλα υποτιμούν τη νοημοσύνη μας.
__________________
2.
Γεια χαρά Λένα!
Ελπίζω μέχρι να απαντήσεις σε αυτό το μήνυμα να έχω κάνει πρόοδο προς τη λύση του, αλλά με ενδιαφέρει η γνώμη σου, κυρίως γιατί μπορώ να την εκμεταλλευτώ ανώνυμα. Επιπλέον, γράφοντας αυτό το μήνυμα ίσως βάλω σε τάξη και τις σκέψεις μου.
Ο σύντροφός μου είναι διπολικός. Το ξέρω από την αρχή και είμαστε μαζί εδώ και τρισήμισι χρόνια. Μου το είπε ο ίδιος και υπήρξε αρκετά ανοιχτός με το θέμα αυτό στο παρελθόν.. Δεν ξέρω αν γνωρίζεις περί διπολικότητας, εγώ φερειπείν δεν ήξερα τίποτα μέχρι πριν από 3,5 χρόνια, που άρχισα να διαβάζω αρκετά. Αυτή τη στιγμή το θέμα έχει ως εξής:
Η σχέση μας έχει περάσει από διάφορα στάδια, στο διάστημα αυτό. Ζούμε στην Αγγλία εδώ και 2 χρόνια, λόγω ανάγκης, δεδομένης της κατάστασης στην Ελλάδα. Η μετάβαση δεν υπήρξε εύκολη για κανέναν από τους δύο. Για εμένα γιατί η ζωή σε ρυθμούς Λονδίνου είναι απάνθρωπη και γιατί η δουλειά μου δεν βοηθούσε καθόλου, για αυτόν για τους ίδιους λόγους, προσθέτοντας το ότι οποιαδήποτε βίαιη αλλαγή δεν είναι καλή για ένα διπολικό, ή τέλος πάντων μπορεί να προκαλέσει διάφορες ανεπιθύμητες παρενέργειες, ψυχική αστάθεια κλπ. Βρήκαμε, ωστόσο, τις ισορροπίες μας και, αντί να διαλυθούμε, δέσαμε περισσότερο και η σχέση βάθυνε. Έχουμε πια ηρεμήσει αρκετα, τα πράγματα έχουν σταθεροποιηθεί και κάνουμε σχέδια για μελλοντικές πιθανές μετακομίσεις και ταξίδια σε όλο τον κόσμο. Είμαστε όμορφα.
Το θέμα μου: Έχω αντιληφθεί ότι, ενώ αρχικά και μέχρι αρκετά πρόσφατα, έπαιρνε τα χάπια του ανελλιπώς, έχει αλλάξει στοιχεία στη συνταγή του χωρίς να μιλήσει μέ κάποιον ειδικό (πχ. σταμάτησε να παίρνει λίθιο εδώ και καιρό, και μου το ανέφερε ατάραχος πριν απο μερικές μέρες, υποστηρίζοντας ότι το λίθιο είναι μόνο για τις περιόδους κατάθλιψης). Επίσης, παίρνει προσωρινές αποφάσεις που μου φαίνονται ανεύθυνες (πχ. πήγαμε διακοπές 3 εβδομάδες Ελλάδα και δεν πήρε καθόλου φάρμακα μαζί «για να μην έχει θέμα στο αεροδρόμιο», επιχείρημα εντελώς άκυρο, αφού τα χάπια μπορούσαμε να τα παραχώσουμε στη βαλίτσα. Υποστήριξε επίσης ότι μπορεί να μείνει χωρίς χάπια εώς ένα μήνα στην κατάστασή του). Εγώ το έψαξα και η αλήθεια είναι ότι βρήκα πολλές πληροφορίες που μου δείχνουν ότι οι επιλογές του μπορεί να έχουν άσχημες συνέπειες. Έχω καεί να διαβάζω σχετικά τις τελευταίες ημέρες αλλά δεν καταλήγω κάπου συγκεκριμένα, αφού το κοκτέιλ φαρμάκων για τον κάθε διπολικό είναι πολύ συγκεκριμένο και εξαρτάται σε τεράστιο βαθμό από την περίπτωση του ατόμου που παίρνει τη θεραπεία, άρα πρέπει να μιλήσει με κάποιο ειδικό και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αλλάξει τη θεραπεία του χωρίς τη συμβουλή ειδικού. Εγώ μίλησα στον GP μου, αλλά, όπως το περίμενα, μου είπε ότι ο μόνος τρόπος να μάθω θα είναι να μιλήσω με τον προσωπικό του γιατρό, αφού θα έχει δώσει εκείνος τη συγκατάθεσή του. Εκείνος από την πλευρά του, αλλάζει θέμα όταν το αναφέρω (τις δύο φορές που το έχω κάνει), επιμένει ότι δεν θέλει να μιλάει γι αυτό και δεν φαίνεται διατεθειμένος να πάει σε γιατρό εδώ στο άμεσο μέλλον.
Έχουμε συζητήσει αρκετά σχετικά παλαιότερα και μου έχει εξηγήσει πώς είναι. Προφανώς, μπορώ μόνο να φανταστώ τι περνάει και να πάρω μία πολύ μικρή ιδέα από τις περιγραφές του. Είναι πολύ έξυπνος και πολύ πιο ισορροπημένος από πολλούς θεωρητικά υγιείς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Καταλαβαίνω ότι αυτό που αισθάνεται είναι ένα μείγμα ντροπής, αβεβαιότητας και φόβου όταν ανακύπτει το θέμα αυτό. Φοβάται ότι αν μιλήσει σε ειδικό εδώ θα στιγματιστεί ενδεχομένως και ίσως να θεωρηθεί μη λειτουργικός ώστε να ασκεί το επάγγελμά του. Δεν τον αντιμετώπισα ποτέ ως άρρωστο γιατί δεν θεωρώ ότι βοηθάει και, για να είμαι ειλικρινής, δεν υπάρχει λόγος. Δεν θέλω να τον πιέζω να μιλάει ή να παίρνει σχετικές αποφάσεις, σιχαίνομαι την πίεση και δεν θέλω να ζορίζω κανέναν. Αλλά εφόσον με έχει κάνει κοινωνό αυτού που του συμβαίνει, το θεωρώ δίκαιο να γνωρίζω τι συμβαίνει και κατά πόσο κάνει ό,τι μπορεί για να είναι καλά και να βοηθήσει τον εαυτό του, γιατί δεν ζει μόνος και η διάθεσή του συχνά προβάλλεται επάνω μου αφού περνάμε πολλές ώρες μαζί. Δεν θέλω να αναλύσω το ζήτημα με κάποιον φίλο, γιατί το ξέρουν μόνο 2 άτομα που δεν μπορούν να βοηθήσουν και γενικά δεν θέλω να το μάθει πολύς κόσμος γιατί είναι κάτι δικό του, προσωπικό και αισθάνομαι ότι τον εκθέτω εν αγνοία του. Τι μου συστήνεις κι εσύ πέρα από το ακριβό σπορ του ψυχολόγου;
Συγγνώμη για το τεράστιο μήνυμα, αναμένω τις σκέψεις σου σχετικά.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το «ακριβό σπορ του ψυχολόγου».
Η φροντίδα της υγείας σου δεν είναι γκολφ. Δεν δέχομαι να το περιγράφεις έτσι ούτε επικαλούμενη το χιούμορ, γιατί μέσα από το αστείο που διάλεξες να κάνεις, φαίνεται τι πιστεύεις.
Κατά τη γνώμη μου πρέπει να πας σε έναν ψυχίατρο ή ψυχολόγο για να σε παρακολουθεί επειδή είσαι σύντροφος ανθρώπου που έχει μια ασθένεια σοβαρή που δεν πρόκειται να περάσει και επηρεάζει την καθημερινότητα σε σημαντικό βαθμό. Το λέω πρώτο, γιατί πάνω από όλα, και πριν από όλα, πρέπει να είσαι σίγουρη ότι κάνεις ό,τι μπορείς για να κρατάς τον εαυτό σου υγιή και δυνατό. Αλλιώς δεν μπορείς ούτε να ζήσεις, ούτε να βοηθήσεις.
Δεν μπορείς να τον πιέζεις ή να ελέγχεις, όχι επειδή σιχαίνεσαι την πίεση (που καλά κάνεις), αλλά επειδή, απλώς, δεν μπορείς. Είναι απολύτως δικό του θέμα η διαχείριση της ασθένειας του, και είναι απολύτως δικό σου θέμα το πώς θα διαχειριστείς την διαχείριση της ασθένειας του. Ακριβώς επειδή το ένα επηρεάζει το άλλο, είναι πολύ σημαντικό να ξέρετε και οι δύο πού είναι τα όρια, αλλιώς σας περιμένουν η σύγχυση και η απογοήτευση.
Αφού έχεις διαβάσει πολλά για το θέμα, θα ξέρεις ότι μερικές φορές οι άνθρωποι σταματάνε τα φάρμακα επειδή νομίζουν ότι γιατρεύτηκαν (αλλά είναι καλά, επειδή λειτούργησαν τα φάρμακα). Ή επειδή δεν τους αρέσει η ιδέα να παίρνουν φάρμακα για μια ζωή (αντί να είναι ευγνώμονες που υπάρχουν φάρμακα γι'αυτό που έχουν, κάτι που εύχονται άπειροι άνθρωποι με ασθένειες που δεν έχουν ούτε θεραπεία, ούτε ελέγχονται). Ή επειδή τα φάρμακα έχουν παρενέργειες, και πιστεύουν ότι ποτέ δεν θα βρεθεί η συνταγή που θα τους κάνει καλά. Ή, επειδή σε κάποιο επίπεδο, νοσταλγούν την αρρώστια.
Πρέπει να τον παρακολουθεί γιατρός για πάντα, και για πάντα θα πρέπει να παίρνει φάρμακα. Η διατροφή, η ψυχολογία του, η ζωή του γενικότερα, όλα βοηθούν, αλλά αν δεν παίρνει τα φάρμακα, η ασθένεια θα ξανάρθει. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις εσύ είναι να βρεις τον γιατρό, να μάθεις τα πώς και τα τι και τα πού, να κλείσεις ραντεβού και να πας μαζί του την πρώτη φορά. Μετά από αυτό, η ζωή του είναι στα χέρια του.
__________________
3.
Το πρόβλημα μου είναι απλό.... είμαι ερωτευμένη με ένα παιδί και εκείνος νιώθει το ίδιο ( ή έτσι λέει). Εγώ θέλω όσο τίποτα στον κόσμο να είμαστε μαζί, αλλά επειδή αυτός είναι αναρχικός είναι κατά της μονογαμίας κτλπ!
Να επιμείνω λόγω συναισθήματος ή να βρω τον επόμενο;
Υ.Γ: είμαι 25 είναι 24 !
-το κορίτσι που άφησες πίσω
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Α, αναρχία, μάλιστα.
Να κάποιος που δεν θέλει μονογαμία, και το ζει ελεύθερα (είναι βέβαια νέος, όταν αρχίσει να θέλει σπιτικά ντολμαδάκια, θα δούμε). Αυτός την έφτιαξε την θεωρία του. Εσύ, θα μείνεις με την «επιμονή λόγω συναισθήματος;» Κι αυτός έχει συναίσθημα, αλλά δεν εκβιάζει καταστάσεις. Τι νομίζεις ότι δικαιολογεί το συναίσθημα; Σου δίνει το ακαταλόγιστο; Ή λειτουργεί σαν ξόρκι, που ανοίγει πόρτες;
Η πορεία των ερωτημάτων είναι πάντα η ίδια. Τι θέλω; Τι παίρνω από αυτά που θέλω; Μου αρκούν αυτά που παίρνω;
Αν η απάντηση είναι «όχι», η επόμενη κίνηση είναι μόνο δική σου, και σε καμία περίπτωση δεν περιλαμβάνει παρακάλια, υπομονή, εθελοτυφλία, επιμονή, βόλτα με βάρκα την ελπίδα. Κι αυτό, διότι όοολα τα παραπάνω δίνουν την απόλυτη εξουσία στον άλλον. Βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του θεατή, κι αυτό σημαίνει μειωμένο αυτοσεβασμό, κι αυτό είναι ό,τι πιο επικίνδυνο μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου.
__________________
4.
Αγαπητή α, μπα;,
Υγιέστατος άντρας 55 χρονών διαγνώσκεται με καρκίνο. Θα κάνει χημειοθεραπείες, αλλά θα πεθάνει σε 1 χρόνο το πολύ. Έτσι βεβαιώνουν οι γιατροί στους στενούς συγγενείς. Θα πρέπει οι συγγενείς ή/και οι γιατροί να πουν όλη την αλήθεια στον ασθενή; Ή πχ να του πουν ότι έχει μεν καρκίνο αλλά ότι παλεύεται και μπορεί να θεραπευτεί;
Η ερώτηση δεν αφορά πραγματική περίπτωση, ένα παράδειγμα είναι. Σε όλες τις πραγματικές περιπτώσεις που εγώ έχω ακούσει (5-6 όλες όλες), ο ασθενής δεν ενημερώνεται επακριβώς, δεν του λένε όλη την αλήθεια (ούτε οι συγγενείς, ούτε οι γιατροί), συνήθως με την λογική ότι τι νόημα έχει, θα τα παρατήσει τελείως αν του πούμε την αλήθεια, δεν θα το παλέψει καθόλου, θα φύγει πριν την ώρα του κλπ κλπ. Μπορεί να ξέρουν όλοι οι άλλοι, ακόμα και οι απλοί γνωστοί του, αλλά όχι ο ίδιος ο ασθενής. Είναι συχνή η ερώτηση των γνωστών στην οικογένεια: "...Ξέρει;".
Με έχει προβληματίσει πολύ όλο αυτό, μου φαίνεται πάρα πολύ πολύπλοκο, το ηθικό ζήτημα, το αν μπορεί να αποφασίσει κάποιος για λογαριασμό κάποιου άλλου κλπ. Και ειδικά η θέση των γιατρών. Αναρτημένο χαρτί στο νοσοκομείο για τα δικαιώματα των ασθενών αναφέρει ότι ο ασθενής (ο σώας τα φρένας) δικαιούται πληροφόρηση, γνώση κλπ, και αυτός αποφασίζει για την θεραπεία του και αυτός αποφασίζει αν θα τη διακόψει. Δεν πρέπει οι γιατροί να λένε όλη την αλήθεια στον ίδιο τον ασθενή; Μπορεί πχ ένας ασθενής να αποφασίσει ότι δεν θέλει να κάνει χημειοθεραπείες και ας πεθάνει στον μισό χρόνο, και να κάνει άλλα πράγματα που θέλει σε αυτό το λίγο διάστημα που του μένει
-9ος Αύγουστος
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Επειδή η ερώτηση είναι για γιατρό, ρώτησα έναν γιατρό, και συγκεκριμένα μια νευρολόγο, και πιο συγκεκριμένα, την αδερφή μου, Σάσα (που φέρει το ίδιο επώνυμο με μένα), η οποία μου έγραψε τα εξής:
Η αποκάλυψη της αλήθειας για τη σοβαρότητα και το είδος της νόσου είναι ένα δύσκολο θέμα και έχει πολλές πλευρές. Σε αντίθεση όμως με το τι πιστεύει γενικά ο κόσμος και οι ίδιοι οι γιατροί, μελέτες έχουν δείξει ότι όταν ρωτήθηκαν οι ασθενείς είπαν σε συντριπτική πλειοψηφία ότι θα ήθελαν να τους πει ο γιατρός την αλήθεια και οι γιατροί είπαν επίσης το ίδιο, ότι θα ήθελαν να πουν την αλήθεια. Η ανακοίνωση της κατάστασης πρέπει να γίνει φυσικά με ήπιο τρόπο και με μεγάλη προσοχή. Όταν λες στον ασθενή την πραγματικότητα, τότε τον κάνεις κοινωνό στη θεραπεία του και παίρνεις αυτό που λένε informed consent. Τον κάνεις να συμμετέχει δηλαδή στη θεραπεία του, του λες τις επιλογές του και αποφασίζει και αυτός τι είναι σωστό για τον ίδιο. Διαφορετικά πώς θα πάρει αποφάσεις πχ για χημειοθεραπείες; Πολύ σπάνια ο γιατρός μπορεί να μην πει την αλήθεια. Δύο περιπτώσεις: όταν είναι πολύ πιθανόν για τον συγκεκριμένο ασθενή η ανακοίνωση να προκαλέσει ανήκεστο βλάβη. Πχ όταν υπάρχουν θρησκευτικές πεποιθήσεις ή ορισμένες κάστες έχουν κάποιες ενσωματωμένες φοβίες για συγκεκριμένες παθήσεις, και αυτό μπορεί να το μάθει ο γιατρός συνήθως από τους συγγενείς. Ή πχ όταν ο ασθενής είναι καταθλιπτικός και η ανακοίνωση να του προκαλέσει αυτοκτονικές τάσεις. Ή όταν ο ίδιος ο ασθενής ζητήσει από το γιατρό να μη του πει την αλήθεια. Σπάνιες είναι αυτές οι περιπτώσεις και ειδικά στην πρώτη περίπτωση να καταχραστεί ο γιατρός το δικαίωμά του. Όταν οι συγγενείς ζητήσουν από το γιατρό να μην το πει, αυτό είναι λάθος και πρέπει ο γιατρός να το εξηγήσει με ήπιο τρόπο και να συνεννοηθεί μαζί τους το πλάνο που πρέπει να ακολουθήσουν όλοι μαζί για να επικοινωνήσουν το πρόβλημα στον ασθενή. Γενικά όσο περνούν τα χρόνια όλο και περισσότερο οι γιατροί συμφωνούν να λένε στον ασθενή τι έχει από την αρχή της νόσου του. Στην Ελλάδα ακόμη μερικοί παλιοί γιατροί χρησιμοποιούν ευφημισμούς για την ανακοίνωση της νόσου, πχ "Ε" για επιληψία ή "απομυελινωτική νόσος" για τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Αυτό πάντως τείνει να καταργηθεί και από τους νέους γιατρούς δεν χρησιμοποιούνται αυτοί οι όροι.
__________________
5.
α μπα μου χελοου,λοιπον τελευταια αναρωτιεμαι και αναρωτιεμαι ποιος θα ηταν ενας πολυ καλος λογος για να κανεις παιδια.Δεν εχω ακομα αλλα οποτε βλεπω οικογενειες με παιδια αυτο σκεφτομαι.Θελω τη γνωμη σου εντελει ,υπαρχει καποιος λογος εκτος απο το γεγονος οτι θελουμε να διαιωνισουμε το ειδος μας και να κανουμε αυτο που προτασσει η κοινωνια??πειτε και σεις παιδια ,φιλια σε ολους !!!!!
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Έχουμε από τη μία την κατηγορία «άλλος παιδί δεν έκανε, μόνο η Μαριώ τον Γιάννη» από ανθρώπους που έγιναν γονείς και νομίζουν ότι έσωσαν το μέλλον της ανθρωπότητας, έχουμε και από την άλλη την κατηγορία αυτών που πιστεύουν ότι θα μας σοκάρουν όλους από τις τολμηρές τους δηλώσεις. Παιδιά, το να κάνεις παιδιά είναι σα να αναπνέεις, να τρως και να κοιμάσαι. Το πιο φυσικό, αυτονόητο και τετριμμένο δεδομένο της ζωής. Είναι τελείως ασήμαντο για την ανθρωπότητα για ποιους λόγους θέλει ή δεν θέλει ο οποιοσδήποτε να κάνει παιδί. Μπορεί να είναι πάρα πολύ σημαντικό για τον καθένα από εμάς, αλλά για τους άλλους αυτός ο έμμεσος μονόλογος είναι σα να τους αναγκάζουμε να ακούσουν τι ονειρευτήκαμε χθες.
Οι λόγοι για υπέρ και τα κατά της τεκνοποίησης είναι πλήρως καταγεγραμμένοι, και βρίσκονται παντού γύρω μας. Αν έχεις βρει τι σου ταιριάζει, ό,τι και να είναι, μπράβο. Αν όχι, συνέχισε το ψάξιμο μέσα σου. Οι υπόλοιποι έχουμε την δική μας αναζήτηση.
Με λίγα λόγια. Δεν υπάρχει 'ένας πολύ καλός λόγος' για να κάνεις παιδιά. Ούτε για να μην κάνεις.
__________________
6.
Ειμαι παντρεμενη με εναν υπεροχο γιο.Εχω αρκετα χρονια διαφορα ηλικιας με τον αντρα μου και τα τελευταια χρονια χαθηκε οτιδηποτε ερωτικο υπηρχε μεταξυ μας.Λιγο η ατελειωτη δουλεια του λιγο το παιδι.Γνωρισα καποιον μεσω διαδικτυου,βρεθηκαμε φιληθηκαμε ερωτευθηκαμε.Τοσο εντονα που αρχισε να με τρομαζει κ το σταματησα.Δεν υπηρξε ερωτικη πραξη και πλεον μετα απο 4 μηνες που ξεκοψαμε,τον σκεφτομαι ακομη και ειμαι ερωτευμενη μαζι του οπως πριν.Και τωρα τι?
-Κρίστυ
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αυτό, που οι παντρεμένοι λένε «άρχισα να τρομάζω και το σταμάτησα», όταν το λένε, καταλαβαίνουν τι λένε;
Το ερωτικό με τον άντρα σου δεν χάθηκε λόγω δουλειάς, παιδιού, ή διαφοράς ηλικίας. Χάθηκε επειδή είναι το πιο εύκολο να γίνει, επειδή τεμπελιάσατε.
Δεν τρόμαξες από το μεγαλείο του συναισθήματος με κάποιον άγνωστο. Τρόμαξες γιατί βρέθηκες μπροστά στις ευθύνες σου, και μόλις έγινε αυτό, σταμάτησες. Αν θέλεις να είσαι ευτυχισμένη, θα πρέπει να πάρεις δύσκολες αποφάσεις που θα σε βγάλουν από την ήσυχη πλειοψηφία της «παντρεμένης με παιδιά». Αν δεν θέλεις να βγεις από την ομάδα που νιώθεις ότι σε προστατεύει, θα ερωτεύεσαι σφοδρά διάφορους, επειδή δεν θα έχεις την ευκαιρία να τους γνωρίσεις ποτέ στα αλήθεια.
Και τώρα τι; Θα διαλέξεις την ζωή ή την φαντασίωση; Υπάρχει κι άλλη πίστα προς τα κάτω.
_________________
7.
Α μπα, θα ήθελα τη βοήθειά σου μήπως καταφέρω και απαλλαγώ από τους δαίμονες μου. Μπαίνω κατευθείαν στο θέμα που είναι η διαδικτυακή γνωριμία. Εκείνος 36 ετών, κάτοικος σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Βορείου Ελλάδος, ελεύθερος και άνεργος...περιστασιακός dj σε καποιες εκδηλώσεις.Εγώ 42 ετών παντρεμένη με παιδιά, δουλειά και βυθισμένη στον λήθαργο μου. Μέχρι που ήρθε η στιγμή να απαντήσω σε ένα μήνυμα στο φβ. Να μη σου πω ότι ήμουν και υποψιασμένη για τις καταστάσεις αυτές! Παρόλα αυτά προχώρησα και έφτασα σε κατάσταση αυτισμού. Πάνω από ένα υπολογιστή να περιμένω μήνυμα του. Είχε αυτοπεποιθηση τρομερη, χιουμορ, ετοιμολογος και πολυ καλο λεγειν. Βλεποντας οτι η κατασταση σοβαρευε (απο πλευρας συναισθηματων δικων μου)...ρωτησα και εμαθα για αυτον. Καλο παιδι μου ειπαν, ψυχουλα αλλα ποτο ...πολυ ποτο. Ακομα κι εκει δεν σταματησα, γιατι λειτουργουσε σαν ναρκωτικο πανω μου. Πρεπει να σου πω οτι καποιες φορες τον βοηθησα και οικονομικα. Μην φανταστεις κατι το τρομερο και έχοντας παντα στο νου μου το δεδομένο του ποτου. Ρωτησα και για την οικονομικη του κατασταση που ηταν οντως αυτη που ελεγε, δεν μου ελεγε ψεματα. Και συνεχιστηκε ετσι η επικοινωνία. Αρκετές ήταν οι φορές που προσπαθησα να σταματησω να μιλαω μαζι του , αλλα παντα καταλήγαμε στα ιδια... ναρκωτικο , οπως σου ειπα. Εβρισκε παντα τροπο να επικοινωνει μαζι μου, παρολες τις αντιρρήσεις μου. Βλεποντας την επιμονη αυτη για επικοινωνία του ζητησα καποια στιγμη να συναντηθούμε. Το απέκλεισε λεγοντας οτι η πόλη ειναι μικρη, πολλοί γνωστοί και θα τον εφερνα σε δυσκολη θέση. Στην Αθήνα να κατεβει δυσκολευόταν γιατί δεν είχε την οικονομική δυνατότητα. Του ειπα οτι θα τον διευκολυνα, αλλα και παλι ήταν αρνητικος... πολυ μακρυα η Αθήνα μου ελεγε. Ετσι τουλαχιστον ισχυριζόταν...μαθαινα όμως έκανε πράγματα με τους φίλους του. Η επικοινωνία συνεχίστηκε ετσι 4 χρόνια. Θα μπορούσα ανετα να παω να τον δω ...ΑΠΛΑ ΝΑ ΤΟΝ ΔΩ ...αλλα δεν το εκανα γιατι ηθελα να το θέλει και εκεινος. Τοση εμμονη και κυνήγι για καυλαντισμα μαζι μου? Ανετα θα μπορουσε να το κανει με άλλες . Το θέμα είναι ότι φεύγει τωρα στο εξωτερικό για κάτι καλύτερο και δεν νομιζω να καταφέρω ποτέ να τον συναντησω. Τον σκεφτομαι κάθε λεπτό...ξυπνάω και κοιμαμαι με αυτόν μεσα στο μυαλο μου. Νομιζω ότι παντα θα τον σκεφτομαι...δεν ξερω αν είναι το ανεκπληρωτο που λενε, αλλα είναι ο δαιμονας μου. Επίσης να σου πω ότι αρκετες φορες τα βαζω με τον εαυτο μου γιατι αφεθηκα σε ολο αυτό...ειχα πει και τη μαγικη φραση ότι σε εμενα ποτε δεν θα αφησω να συμβει κατι τετοιο. Και όμως εγινε...και θα μείνω με τους δαίμονες παρέα. Πιστεύεις ότι μπορώ να απαλλαγώ? Οποιαδήποτε βοήθεια θα είναι πολύτιμη. Σε ευχαριστώ!
Μυσιρλού χχχχ
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αναγνώρισες την εμμονή και το κυνήγι για καυλάντισμα, αλλά από τη λάθος πλευρά.
Επί τέσσερα χρόνια, εσύ συντηρούσες αυτή το υποκατάστατο όραμα ανθυποσχέσης για να έχεις ένα δεκανίκι να σε βοηθάει στην πραγματικότητα. Εσύ περίμενες στο τσατ, εσύ έστειλες λεφτά, εσύ παρακαλούσες να πας να τον δεις. Ευτυχώς που δεν πήγες, αλλά από την άλλη, αν πήγαινες, μπορεί να γκρεμιζόταν λίγο η φαντασίωση, ποιος ξέρει. Από την παράλλη, ίσως γι' αυτό δεν πήγες, και όχι επειδή «ήθελες να το θέλει κι αυτός». Εσύ τον σκέφτεσαι κάθε λεπτό, εσύ κοιμάσαι και ξυπνάς με αυτόν στο μυαλό σου, εσύ έφτιαξες μια σχέση εξ'ολοκλήρου στο μυαλό σου, και την κράτησες ζωντανή, και την έκανες εικόνισμα για να προσκυνάς και να λατρεύεις.
Δεν είναι δαίμονας αυτό που σε ταλαιπωρεί, μην γκλαμουροποιείς την προσπάθεια σου να παριστάνεις ότι ζεις μια άλλη ζωή. Σε λήθαργο ήσουν, σύμφωνα με τα λόγια σου, και μπήκες σε έναν νέο λήθαργο, που έφτιαξες μόνη σου, ώστε να είναι πιο ωραίος από τον πραγματικό. Είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι δεν λες τίποτα για την πραγματική σου ζωή. Δεν λες καν αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα σε αυτή, ή αν απλώς την βαρέθηκες. Από τι προσπαθείς να ξεφύγεις; Τι είναι τόσο απωθητικό σε αυτό που έχεις, ώστε να χρειάζεσαι τέτοια ψίχουλα για να μην κοιμάσαι τα βράδια; Τι ζεις κάθε μέρα που σε έκανε να πιστέψεις ότι δεν ήθελε να πας επειδή φοβόταν την «έκθεση» (ένας ελεύθερος νέος άντρας. Τι έκθεση;)
Αν σκοπεύεις να αποφεύγεις τη ζωή σου μέχρι να πεθάνεις, να ξέρεις ότι γίνεται. Αν όμως νομίζεις ότι η ζωή σου θα αλλάξει και θα γίνει καλύτερη στο μέλλον, χωρίς να κάνεις εσύ αλλαγές μέσα σου, θα φτάσει μια μέρα που θα συνειδητοποιήσεις πόσες φορές είχες την ευκαιρία να κάνεις κάτι και προτίμησες τον λήθαργο: θα είναι η μέρα που δεν θα έχεις άλλες ευκαιρίες. Δε νομίζω ότι χρειάζεσαι άλλη φιλολογικές παραινέσεις. Αν είσαι δυστυχισμένη στον γάμο σου, ή σώσε τον, ή χώρισε.
σχόλια