__________________
1.
Πως προλαβαίνουν οι άνθρωποι που δουλεύουν του σκοτωμου ή σχεδόν (δηλ μαζι με το αλέ-ρετούρ στη δουλειά 10ώρες+), να πηγαίνουν γυμναστήρια, να μαγειρεύουν, να κάνουν δουλειές στο σπίτι, να έχουν όρεξη για έξοδο τα βράδυα και -αν έχουν- να μεγαλώνουν και παιδιά;
Γυρνάω σπίτι και θέλω να με ρουφήξει ο καναπές μέχρι το άλλο πρωι ει δυνατόν. Τι κάνω λάθος;
-Urbaine
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η δουλειά προσαρμόζεται στο χρόνο όπως το νερό προσαρμόζεται στους φυσικούς του περιορισμούς. Αν έχεις να κάνεις μια δουλειά σε οχτώ ώρες, θα την κάνεις σε οχτώ ώρες, αν έχεις πέντε δουλειές για οχτώ ώρες, θα κάνεις πέντε δουλειές σε οχτώ ώρες. Αν δεν έχεις καμία δουλειά, νιώθεις ότι δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου από την κούραση.
Αυτή είναι η μια εξήγηση. Η άλλη είναι ότι μερικοί άνθρωποι είναι πιο ικανοί από άλλους.
__________________
2.
Αγαπημένη μου Α'μπα,
Όταν ήμουνα πιο μικρή, έφηβη θα έλεγα αν δεν με απατά η μνήμη μου, είχα μια φαντασίωση ότι πρώτα θα έκανα ένα παιδί και μετά θα παντρευόμουν έτσι ώστε στον γάμο να είχα το παιδί. Πιθανόν αυτή η σκέψη να εξελίχθηκε από τα 5-6 μου όταν η μαμά μου έδειξε φωτογραφίες από τον γάμο της και με έπιασε το παράπονο ότι οι ίδιοι μου οι γονείς δεν με κάλεσαν στον γάμο τους. Τέλοσπαντων, στα 20 μου και μετά γενικώς απομυθοποίησα τον γάμο εντελώς, λέγοντας ότι αν είμαι ευτυχισμένη με κάποιον δεν θα με ενδιέφερε αν παντρευτώ ή όχι. Κάτι που οι φίλοι μου, που ξεκίνησαν σιγά σιγά να παντρεύονται, ήξεραν. Πέρσι όμως έγινε κάτι που μου άλλαξε γνώμη. Νομιμοποιήθηκε ο γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων στην Αμερική. 'Έχω πάρα πολλούς φίλους και γνωστούς που έιναι γκει και πραγματικά ήταν ένα θέμα που είχα και έχω μέσα στην καρδιά. Μίλησα με τους φίλους μου, διάβασα γράμματα, άρθρα, posts στα social media, από αυτούς τους ανθρώπους, για τους λόγους που θέλουν να παντρευτούν, γιατί τους είναι σημαντικό, για τα πράγματα και τα δικαιώματα που έχουν χάσει λόγο μιας σχέσης που ενώ ήταν γεμάτη αγάπη, ήταν άδεια μπροστά στις νομοθεσίες μια χώρας. Και εκεί κατάλαβα πόσο δεδομένος έχει γίνει ο θεσμός του γάμου. Και πόσο αφελείς ίσως να ήμουν πιστεύοντας ότι δεν είναι σημαντικό. Και έτσι ξαφνικά αποφάσισα ότι θέλω να παντρευτώ. Ότι πρέπει να παντρευτώ πριν ξεκινήσω μια οικογένεια. Έστω με ένα σύμφωνο συμβίωσης. Χθες έτυχε να το συζητήσω με μια φίλη μου, όπου μου είπε ότι προσπαθούν να κάνουν μωρό με τον φίλο της. Την ρώτησα αφού είσαι τόσο σίγουρη ότι τον θέλεις να είναι ο πατέρας τον παιδιών σου γιατί δεν παντρεύεστε πρώτα? 'Εστω και στο δημαρχείο με γονείς. Μου είπε σιγά το πράμα και ότι είμαι πουριτανή και ότι δεν είναι σημαντικό. Ε κ εγώ της απάντησα ότι είναι αφελείς και απερίσκεπτη (δεν μαλώσαμε, 20 χρόνια που ήμαστε φίλες έχουμε πει πολλά χειρότερα η μία στην άλλη). 'Όμως με έβαλε σε σκέψεις. Εσύ τι νομίζεις Λένα μου? 'Συνάδελφοι' μου αναγνώστες εσείς τι λέτε? - Λίλη
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Καλώς κατάλαβες ότι ο γάμος δεν είναι απλώς «ένα χαρτί» αφού διάβασες, μίλησες και προβληματίστηκες, και μπράβο σου που κατέληξες σε ένα συμπέρασμα μετά από μελέτη και όχι με το συναίσθημα. Όμως η μάχη για το δικαίωμα στο γάμο δεν είναι μάχη υπέρ του γάμου. Είναι για την δυνατότητα επιλογής. Δεν ζητάμε γάμο για όλους επειδή όλοι πρέπει να θέλουν να παντρευτούν, ούτε επειδή ο γάμος λύνει προβλήματα, ούτε επειδή είναι ο γάμος τόσο καταπληκτική ιδέα. Ζητάμε γάμο για όλους γιατί όλοι πρέπει να έχουμε το ίδιο δικαίωμα ΣΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ.
Η φίλη σου, αν δεν θέλει να παντρευτεί, είναι γούστο της και καπέλο της. Ελπίζω να υποστηρίζει όμως το δικαίωμα όλων των άλλων για αυτό το θέμα.
Παρεμπιπτόντως τα μεγάλα κοινωνικά κινήματα για αυτό το δικαίωμα στην επιλογή παλεύουν. Όχι για την επικράτηση μιας ιδέας (ή μιας ομάδας) ενάντια στην άλλη.
__________________
3.
Α μπα μου σε διαβάζω καθημερινά είσαι η καραμέλα μου κ η γλυκιά νότα μου το μεσημέρι.. Έχω τόσα πολλα που θέλω να γράψω αλλα δεν γινεται, θα σου τα πω όσο πιο εύκολα μπορώ..
Ειμαι ερωτευμένη αμπα μου, ειμαι πολυ ερωτευμένη.. Τον σκέφτομαι συνέχεια απο το πρωί μέχρι το βράδυ, όταν τον βλέπω η καρδιά μου πάει να σπάσει κ τα χέρια μου τρέμουν δεν μπορώ ν αρθρώσω λέξη..
Είμαστε φίλοι κ μιλάμε συχνά συνήθως απο μηνύματα αλλα όλα πολυ φιλικά..
Το πρόβλημα ποιο ειναι; Ειμαι παντρεμένη με 2 παιδιά.. Αυτός χωρισμένος αλλα σε σχέση on-off..Έχω ένα τέλειο πραγματικά σύζυγο κ τον αγαπω αλλα δεν ένιωσα ποτε έτσι για κανένα..
Δεν θέλω να κάνω σχέση δεν επιζητώ κάτι τέτοιο γιατί δεν ειναι του χαρακτήρα μου αυτό που θέλω ειναι να μην νιώθω όλα αυτά που δυστυχως νιώθω.. Τι να κάνω.. Αυτός ειμαι σίγουρη οτι δεν του περνάει καν απ το μυαλό έτσι πιστεύω δηλαδή.. Κ καλύτερα γιατί αν αυτός ένιωθε κάτι κ το έδειχνε ή το έλεγε δεν ξέρω αμπα μου τι θα έκανα.. Σε παρακαλώ πες μου πως τον ξεχνώ;
Υ.σ οι λόγοι που ανταλλάσσουμε μηνυματα ειναι διάφοροι, μπορεί να ειναι επαγγελματικοί, φιλικοί, γονεϊκού επιπέδου εξαρτάται..
-Μαρια
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Θέλεις σίγουρα και οπωσδήποτε και πραγματικά να τον ξεχάσεις;
Αλήθεια, στο όνομα της αλήθειας και της μοναδικής αλήθειας;
Τότε αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να κόψεις κάθε επικοινωνία. Βρες δικαιολογία, ή μη βρίσκεις. Σταμάτα να απαντάς στα μηνύματα, και κυρίως, σταμάτα να στέλνεις πρώτη μηνύματα. Σταμάτα να τον βλέπεις.
Ό,τι άλλο κάνεις, να ξέρεις ότι το κάνεις επειδή το θέλεις, και όχι επειδή πρέπει.
__________________
4.
Αγαπητη μου Α, μπα,
Ειμαι 29 ετων, στα 30 συντομα και εχω μια σχεση εδω και 4 χρονια με ενα παιδι, 32. Μενω στη Νορβηγια. Με τον φιλο μου, τα πηγαιναμε πολυ καλα αν εξαιρεσεις κατι μικροπραγματα.
Πριν απο 2 χρονια, μας παρουσιαστηκε μια ευκαιρια για δουλεια στη Νορβηγια και αποφασισαμε να παμε. Ο φιλος μου, ηταν απο την αρχη πολυ διστακτικος. Εγω ηθελα να παω σα τρελλη. Τελος παντων, τα λεφτα ηταν πολυ καλα, το συζητησαμε και πηγαμε.
Απο την αρχη ο φιλος μου το εκανε ξεκαθαρο οτι ηρθε μονο για τα χρηματα και για να ειμαστε μαζι. Επρεπε απο τοτε να το καταλαβω. Εχουν περασει τοσα χρονια απο τοτε. Εγω εχω κανει φιλους στη δουλεια και εξω απο αυτη. Η δουλεια μου ειναι χειρονακτικη αλλα μου αρεσει. Γενικα βλεπω οτι οι ανθρωποι, οι συνηθειες τους, η προσωπικοτητα τους (οσους γνωριζω τελος παντων), η χωρα, οι υποδομες της, ο καιρος κτλ, μου ταιριαζουν. Μου πανε ρε παιδι μου σαν ανθρωπο, σα χαρακτηρα, σαν Στελλα. Το νιωθω σπιτι μου εδω, δε θελω να ξαναγυρισω στην Ελλαδα με τιποτε.
Ο φιλος μου απο την αλλη, δεν εχει κανει ουτε ενα βημα προσπαθειας ενσωματωσης. Δεν εχει φιλους επειδη οπως λεει ο ιδιος "Αει στο διαολο με τους κρυοκωλους εδω περα". Προσπαθησα να τον φερω σε επαφη με τις δικες μου παρεες, μπας και ταιριαζανε. Τιποτε. Δε του αρεσει ο καιρος, το κλιμα, η ανθρωποι, τιποτε απολυτως. Εχω ειλικρινα βαρεθει να μπαινω σπιτι και να αντιμετωπιζω γκρινια, μελαγχολια, νευρα και καταθλιψη. Εχω επισης βαρεθει να πλεκει το εγκωμιο της Ελλαδας. Καταλαβαινω οτι του λειπει αλλα ειμαστε εδω, περιμενα να κανει τουλαχιστον λιγη προσπαθεια. Αλλα οχι.
Για να ερθουμε στο παρον, πριν απο λιγους μηνες (6) του μιλησα. Του ειπα οτι με επηρεαζει πολυ ασχημα ολο αυτο εδω και 1.5-2 χρονια και δεν αντεχω αλλο τοσο αρνητισμο. Του ειπα οτι ειναι φανερο οτι του λειπει η Ελλαδα και αν θελει, μπορει να γυρισει πισω αλλα εγω, θα μεινω εδω. Η ζωη μου πλεον ειναι εδω. Την επομενη εβδομαδα, ειχε φυγει.
Απο τοτε, εχει περασει ενα εξαμηνο. Μιλαμε μεσω FB και μεσω Σκαιπ. Δε ξερω που θα παει αυτη η σχεση. Η ερωτηση μου ειναι η εξης: Περιμενα ρε Α, μπα μου, να με πειραξει περισσοτερο το οτι εγινε. Να κλαψω, να πονεσω, να μη μπορω να το ξεπερασω. Αλλα νιωθω μια χαρα, νιωθω σαν ενα βαρος να εφυγε απο πανω μου....περναω χρονο με τους φιλους μου, κανω (κοντινα) ταξιδια κτλ κτλ. Στεναχωρεθηκα φυσικα, λυπηθηκα για το τι εγινε γιατι τον αγαπαω τον φιλο μου, πραγματικα και ειλικρινα. Περασαμε 4 χρονια μαζι. Εχω προβλημα που δε με επηρεασε τοσο πολυ; Λες να μου βγουνε ολα μαζεμενα αργοτερα; Ειμαι ενα αναισθητο γαιδουρι; Με αγαπη – Στελλα
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Έστειλες ερώτηση επειδή δεν έχεις πρόβλημα και αναρωτιέσαι γιατί;
Όλα λύθηκαν με τον πλέον αναίμακτο τρόπο, γιατί και οι δύο κάνατε αυτό που θέλατε. Μα αυτό είναι θαυμάσιο. Συνέχισε όλο ευθεία.
__________________
5.
αγαπητήα μπα ,
ειμαι 20 χρονων και ζω μόνη μου στην πόλη που σπουδάζω. τον τελευταίο καιρό συνειδητοποίησα κάτι που δεν με στεναχωρεί τόσο όσο με τρομάζει και γι αυτό θα ήθελα να δω πως το βλέπει κάποιος τρίτος. δεν είναι ένα θέμα που με καίει συνεπώς είναι ότι πρέπει γι αυτήν την στήλη. Παρατήρησα λοιπόν πως δεν έχω κανεναν ανάγκη και πως δεν θέλω απαραίτητα κανέναν στην ζωή μου. έχω αριστες σχέσεις με την οικογένεια μου, σε σημειο να τρελαίνομαι να βγαινω και με τους γονεις μου και με ον αδερφό μου, μιλάμε έχουμε επικοινωνια αλλα παρατηρω πως αυτοί το εχουν πολυ περισσοτερο ανάγκη απο οτι εγω. μου ζητάνε συμβουλες και πάντα δινω αλλα ποτε δεν θα ρωτησω πχ τον αδερφο μου τι να κανω ή πως το βλέπει αυτος. το ίδιο και με τους φιλους μου. έχω φιλους στην πολη που σπουδάζω και στην πολη απο οπου κατάγομαι. και στα δυο μερη περνάω τελεια δενομαι αλλα όταν μου λένε πωω μου έλειψες μου φαινεται περιεργο. εμενα δεν μου λειπουν οταν φευγω παρολο που διασκεδαζουμε και τους αγαπω.. δεν τους εχω αναγκη και θα περασω καλα και να λειπουν. σχεση δεν εχω κρατησει ποτε.. μου φτανουν διμηνα τριμηνα που περναμε καλα και μετα καταλαβαίνω οτι δεν ταιριαζουμε ή κατι τετοιο,, γενικα ειμαι της αποψης οτι αν υπαρχουν τσακωμοι που σου χαλανε την καθημερινοτητα δεν υπαρχει λογος να ασχολεισαι.. τελος παντων, θα ηθελα να να ρωτησω ποσο φυσιολογικο ειναι αυτο , ακουγομαι σαν να μην εχω συναισθηματα αλλα δεν ειναι ετσι. τους αγαπω παρα πολυ τους ανθρωπους μου απλα θα ζουσα και χωρις αυτους;
-no_need
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Μια χαρά είσαι.
Παιδιά, όταν δεν έχετε προβλήματα, μην ψαχνόσαστε να βρείτε. Πιστέψτε με, όταν αποκτήσετε κάποιο πρόβλημα, θα το καταλάβετε αμέσως. Ας πούμε όπως στην παρακάτω ερώτηση.
__________________
6.
Συγχαρητήρια για την στήλη σου! Σε διαβάζω κάθε μέρα εδώ και τρία χρόνια, έχεις γίνει αγαπημένη συνήθεια κάθε πρωί!
Είμαι φοιτήτρια, μόλις μπήκα στο τέταρτο έτος. Πέρυσι αντιμετώπισα κάποιες δυσκολίες: είχα ερωτική απογοήτευση από έναν άνθρωπο που αγαπούσα και με κορόιδεψε, έμαθα ότι άνθρωποι που θεωρούσα αδερφές με έθαβαν (και άσχημα) πίσω από την πλάτη μου και όλο αυτό παραλίγο να έχει επιπτώσεις στην φήμη και στην πορεία μου στην σχολή μου, είχα σοβαρά οικονομικά θέματα και καπάκι αντιμετώπισα και ένα πρόβλημα υγείας συγγενικού προσώπου. Μετά από όλα όσα πέρασα στην προσωπική μου ζωή, έχω διαρκώς την εντύπωση ότι οι όποιες δυσκολίες πέρασα έχουν αποδιοργανώσει την εσωτερική μου πυξίδα. Νιώθω πως χάνω τον εαυτό μου, φοβάμαι συνέχεια ότι θα συμβεί πάλι κάτι άσχημο, έχω κλειστεί στο καβούκι μου και γενικά, δεν με αναγνωρίζω. Δεν έχω μυαλό να συγκεντρωθώ στα μαθήματα, ενώ κανονικά τώρα θα έπρεπε να πετάω από την χαρά μου που έχω ένα καλό επίπεδο και να ψάχνω για μεταπτυχιακό. Η ερώτησή μου είναι η εξής: πώς θα καταφέρω να συνέλθω; Αισθάνομαι άλλος άνθρωπος και όχι με την έννοια ότι σκληραγωγήθηκα και κατάφερα να μάθω τον εαυτό μου. Νιώθω μια κούραση κι ένα κενό, τίποτα δεν με ευχαριστεί και δεν έχω όρεξη για τίποτα. Θα ήθελα πάρα πολύ να ακούσω τις σκέψεις σου, πάντα μου άρεσε η καθαρή σκέψη σου.
-Ελπίδα
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ελπίδα, περνάς μια δύσκολη περίοδο ψυχολογικά επειδή περνάς μια σχετικά δύσκολη περίοδο στη ζωή σου. Όχι, δεν θα έπρεπε «κανονικά» να πετάς από τη χαρά σου. Αν πέταγες από τη χαρά σου μετά από αναποδιές, δεν θα είχες βιώσει τις αναποδιές ως τέτοιες, άρα και δεν θα ήταν. Τα προβλήματα που αναφέρεις είναι μέσα στα σχετικά αναμενόμενα προβλήματα που μπορεί να έχει κάποιος στην ηλικία σου, και από το πελάγωμα υποψιάζομαι ότι μέχρι πέρυσι δεν σου είχε τύχει ακόμα κάτι δυσάρεστο. Δεν είσαι άτυχη τώρα· ήσουν πάρα πολύ τυχερή μέχρι τώρα. Οι αναποδιές της ζωής χτίζουν χαρακτήρα, γιατί από το βράσιμο χάνουμε λίγο από το νερό μας και αποκτάμε περισσότερη γεύση, αλλά αν πιστεύεις ότι δυσκολεύεσαι στην καθημερινότητα σου, αφού είσαι φοιτήτρια, βρες την υπηρεσία ψυχολογικής υποστήριξης του πανεπιστημίου και κλείσε ένα ραντεβού.
_________________
7.
Αγαπητή αμπα,
Διαβάζω καιρό τη στήλη σου και θα εκτιμούσα την άποψη σου σχετικά με ένα προβληματισμό μου.
Είμαι 32ετων και ο σύντροφος μου 47.Είμαστε μαζί 1χρονο και κάτι και τους τελευταίους μήνες μετακόμισα στη χώρα του και μένουμε μαζί.Είναι χωρισμένος πάνω από 10χρονια με παιδιά στη εφηβεία που ζουν σε πόλη αρκετά μακριά από μας.Από την αρχή της σχέσης μας τον είχα ρωτήσει αν θέλει να αποκτήσει άλλο παιδί και ήταν θετικός (σε περίπτωση οχι, σεβαστό μεν,αλλά θα χώριζα).Έχει μια σταθερή δουλεια και καλή αμοιβή,αλλά πληρώνει διατροφή για τα παιδιά καθώς και κοπέλα για την υπερηλικη μητέρα του.Εγώ δουλευω,αλλά λόγω γλώσσας και φύσης του επαγγέλματος μου,κερδίζω πολύ λιγότερα χρήματα.αποτέλεσμα είναι να είμαστε στριμωγμένοι οικονομικά.Στο ενδεχόμενο παιδιού δεν είναι αρνητικός, αλλά μου μιλάει για ορίζοντα 3 ετών(το ένα παιδί του θα ενηλικιωθεί,η μητέρα είναι ήδη υπερηλικη...).Αυτό με φοβιζει Γιατί και στο παρελθόν είχε σχέσεις που σταμάτησαν στα 3-4 χρόνια (ανέφερε άλλους λόγους, ασυμβατότητας, ζήλειας κλπ) ίσως κακώς που το συνδεω.Επίσης με φοβίζει Γιατί Αυτός θα είναι τότε 50 και εγώ ούσα γυναίκα Έχω όριο γονιμότητας. αντικειμενικα υπάρχουν οικονομικές δυσκολίες τωρα, αλλά δεν ξέρω πόσο ασφαλής επιλογή είναι να περιμένω. το ερώτημα: παίρνω το Ρίσκο περιμένοντας η φεύγω αναζητώντας ένα σύντροφο πιο "έτοιμο" για οικογένεια;να αναφέρω ότι δεν ψάχνω απλά ένα πατέρα και βρήκα αυτόν. Έχουμε καλή σχέση και κοινες αντιλήψεις.
Μάνα χαρμανα
-Ελενη καλ.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το ερώτημα που έχεις είναι ιατρικό και όχι φιλοσοφικό.
Πήγαινε να κάνεις εξετάσεις γυναικολογικές σχετικά με την γονιμότητα για να μάθεις σε τι φάση βρίσκεσαι από αυτή την άποψη, κάνετε και μια ανάλυση σπέρματος κι ενδεχομένως βάλτε και λίγο στην κατάψυξη γιατί στα 47 είναι κάπως μεγάλος και στα 50 το σπέρμα του θα είναι ακόμη χειρότερο. Έχει κάνει παιδιά, αλλά αυτό έγινε πολλά χρόνια πριν. Δεν έχεις μόνο εσύ όριο γονιμότητας.
Παρεμπιπτόντως μέσα από αυτή τη διαδικασία θα καταλάβετε (και οι δύο) πώς νιώθετε για το ενδεχόμενο τεκνοποίησης.
