ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ας υποθέσουμε πως ήμουν κολλημένη σε έναν τοίχο. Πως ακουμπούσα σε αυτόν τον τοίχο τόσο καιρό μέχρι που το δέρμα μου κόλλησε πάνω του και γίναμε ένα, ο τοίχος εγώ, ο τοίχος, τοίχος του σπιτιού μου. Στηριζόμουν σε αυτόν τον τοίχο, περιμένοντας να έρθει η ώρα να αρχίσω και εγώ να περπατάω. Φανταζόμουν να φεύγω. Ώσπου ήρθε η στιγμή. Εεε ναι ήρθε. Και όταν ξεκολλάς πονάς. Πονάς και χαίρεσαι. Κλαις και γελάς. Ελπίζεις και φοβάσαι. Το δέρμα μου ξεκολλάει από το σώμα μου και ουρλιάζω, ουρλιάζω γιατί καίγομαι και ουρλιάζω επίσης από χαρά γιατί στην πλάτη μου φυτρώνουν φτερά (έκανα ρήμα :Ρ). Κλαίω τα βράδια από τον πόνο, έναν τυφλό πόνο, ένας φόβος για τα παντα, γελάω τις μέρες από ενθουσιασμό. Μια κλαίω μια γελάω σαν μανιακή. Αλλά τώρα που ξεκίνησα να ξεκολλάω, δεν θα με σταματήσει τίποτα. Κανένας πόνος, κανένας φόβος. Τίποτα και κάνεις. Πονάς άρα ξεκολλάς. Πονάς άρα ξεκολλάς....