ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με σύσταση γνωστού απευθύνθηκα σε δημόσιο νοσοκομείο για επέμβαση ρουτίνας, γιατί το ιδιωτικό δεν το σηκώνει η τσέπη μου. Αφού ο ένας γιατρός είχε βάλει μπρος τη διαδικασία, ξαφνικά έπρεπε να περάσω από προϊστάμενό του, και καλά να με εξετάσει. Αφού κλείδωσε την πόρτα και ενώ ήταν και ο άλλος γιατρός μέσα, εξέτασε όχι εμένα, αλλά την οικογενειακή και οικονομική μου κατάσταση, και απροκάλυπτα είπε ότι τσάμπα εντελώς δε γίνεται και ότι θέλει 250 ευρώ και αν είναι καλά. Τι να έλεγα. Δέχτηκα να τελειώνω. Πίστευα πως το φακελάκι ήταν κάτι που έδινες στα κρυφά, ότι το υπονοούσαν. Όχι ότι θα σε βάλουν σε μια καρέκλα και θα κανονίζει ο προϊστάμενος "νταβατζής" πόσο θα νοικιάσει τον ειδικευόμενό του που θα κάνει τη δουλειά. Οι φίλοι μου λένε να πω και ευχαριστώ, και λίγα είναι και πάλι καλά. Μπορεί. Πως φτάσαμε να ζούμε σε αυτή την κοινωνία όμως; Σιχαίνομαι τη σκηνή που έζησα σήμερα, και σιχαίνομαι τον εαυτό μου που πρέπει να το θεωρήσω φυσιολογικό. Σιχαίνομαι τη σάπια κοινωνία στους ρυθμούς της οποίας αναγκάζομαι να ζω. Σιχαίνομαι που σε λίγες μέρες θα πρέπει να τους ξαναδώ και να τους πω ευχαριστώ που με εξυπηρέτησαν...