ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γιατί νοιώθω παράξενα όταν βρίσκομαι με άλλα άτομα, με φίλους, γενικότερα σε μια παρέα, σ' ένα σύνολο ανθρώπων; Νοιώθω ότι με έχουν σαν εξωγήινο. Έτσι φοβάμαι για την κάθε λέξη που πάω να βγάλω απ' το στόμα μου, σκεπτόμενος την αντίδρασή τους σ' αυτά που θα πω. Ακόμη κι όταν δεν λέω κάτι παράξενο ή κουλό. Απλά νοιώθω παράξενα όταν σκέφτομαι κάτι διαφορετικό απ' αυτό που σκέφτονται οι άλλοι, ακόμη κι όταν ξέρω πως αυτό που 'πα έχει πολύ βαθύτερο νόημα απ' αυτά που 'παν οι άλλοι. Αλλά και πάλι νοιώθω άσχημα όταν είμαι ο μόνος που σκέφτεται διαφορετικά, ενώ ξέρω ότι θα 'πρεπε να το βλέπω ως κάτι καλό. Κι όμως, συνεχίζω να νοιώθω ότι δεν ανήκω στην παρέα εκείνη και θέλω να πάω σπίτι να κάτσω στο σκοτάδι μόνος ακούγοντας μουσική. Τώρα τελευταία ανάβω και κανένα κεράκι, έτσι γι' ατμόσφαιρα. Είναι πάρα πολύ δύσκολο τελικά να 'σαι διαφορετικός - και δεν μιλάω για μένα, γενικά. Είναι δύσκολο.Επίσης, θέλω πάρα πολύ να γνωρίσω νέα άτομα. Άγνωστα. Για μια φορά να γνωρίσω κάποιο άτομο κάπου έξω, τελείως τυχαία. Βαρέθηκα να γνωρίζω φίλους φίλων και φίλους αυτών και πάει λέγοντας. Διαβάζω καθημερινά διάφορα σχόλια από αναγνώστες της LIFO πάνω σε διάφορα θέματα και ορισμένες φορές διαβάζοντας σκέφτομαι «πω τι είπε ο άνθρωπος», είτε είναι σοβαρά είτε αστεία, «θα 'θελα να τον/την γνωρίσω!».Δεν πιστεύω να 'μαι και τόσο διαφορετικός από άλλους. Άλλωστε δεν ζητάω πολλά. Απλά όταν βγαίνω (όπου και να 'ναι) θέλω να κάνω πλάκες, να μιλάω δυνατά, να γελάω δυνατά - χωρίς να ακούω «ρε ξεκόλλα μας άκουσε όλο το μαγαζί / όλη η πλατεία». Θέλω να ντύνομαι όπως θέλω - χωρίς ν' ακούω «τι είναι αυτά που 'βαλες ρε, πού θα πάμε έτσι;». Θέλω να βγαίνω απ' το σπίτι χωρίς κάποιο συγκεκριμένο προγραμματισμό του πού θα πάμε και που θα την βγάλουμε σήμερα. Απλά να περπατάμε και όπου μας βγάλει. Α, ναι, και κάτι άλλο: έχω βαρεθεί την βαρεμάρα των άλλων. Που θέλουν λεωφορείο για να πάνω ως την επόμενη στάση κι απ' το να περπατίσουν 10 λεπτά, προτιμούν να περιμένουν 20 λεπτά το λεωφορείο. Έχω βαρεθεί το «άραγμα», θέλω να κινούμαι, να ανακαλύπτω νέα μέρη. Μου 'ρχεται να βαρέσω τα άτομα που όταν τους ρωτούν τι κάνουν, έχουν στάνταρ ως απάντηση το «αράζω».Τι στο διάολο; Σε λάθος εποχή γεννήθηκα; Έχω τους λάθος φίλους; Πού θα βρω τους σωστούς; Έξω; Κανείς ποτέ δεν έτυχε να μου μιλήσει τυχαία κάπου έξω. Κάτι δεν πάει να πει αυτό; Ίσως δεν ελκύω άτομα. Αλλά, τώρα που το ξανασκέφτομαι: Παίζει και άλλοι να σκέφονται το ίδιο; Να περιμένουν κάποιον έτσι στα άκυρα να τους πλησιάσει;Κάτι πρέπει ν' αλλάξει. Θέλω να πηγαίνω στη σχολή μου το πρωί και να γυρνάω το βράδυ σπίτι. Θέλω να γεμίσω το πρόγραμμά μου. Όχι με αθλήματα και τέτοια πράγματα, αλλά με φίλους που 'χουν όρεξη για ζωή.Και ξέρετε ποιο είναι το αστείο; Αν τύχει ν' αναφέρω τίποτα απ' αυτά σε κάποιον, στο τέλος πάντα εγώ βγαίνω ο κολλημένος. Δηλαδή, αν είναι δυνατόν!