To «αντίο» του Μίκη Θεοδωράκη στον Κάστρο: «Είναι η πρώτη φορά που διαφωνώ μαζί σου»

To «αντίο» του Μίκη Θεοδωράκη στον Κάστρο: «Είναι η πρώτη φορά που διαφωνώ μαζί σου» Facebook Twitter
12

Με μία λιτή ανακοίνωση στην προσωπική του ιστοσελίδα αποχαιρέτησε ο Μίκης Θεοδωράκης τον εμβληματικό ηγέτη της Κούβας Φιντέλ Κάστρο.

«Αγαπημένε Φιντέλ, μας άφησες και είναι η πρώτη φορά που διαφωνώ μαζί σου», ανέφερε στη δήλωση του ο κ. Θεοδωράκης.

Η ιστορική συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη στην Αβάνα

Το 1981, ο Μίκης Θεοδωράκης ταξίδεψε στην Κούβα για μία ιστορική συναυλία μπροστά από τον καθεδρικό ναό της Αβάνας.

Ο σημαντικός Έλληνας μουσικοσυνθέτης έφτασε στην πρωτεύουσα της Κούβας συνοδευόμενος από τη μεγάλη του λαϊκή ορχήστρα και τραγουδιστές όπως η Μαρία Φαραντούρη, ο Πέτρος Πανδής, ο Γιώργος Νταλάρας κ.α., ενώ παρέμεινε εκεί για περίπου ένα μήνα.

Παρότι ο Μίκης δεν το γνώριζε, ο Φιντέλ είχε κανονίσει να παρευρεθεί στην τελευταία του συναυλία.

12

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Ο ποταμός Κηφισός δε θα άντεχε πλημμύρες σαν αυτές του Ιανού, του Ντάνιελ και της Βαλένθια»

Ελλάδα / «Ο ποταμός Κηφισός δεν θα άντεχε πλημμύρες σαν αυτές του Ιανού, του Ντάνιελ και της Βαλένθια» τονίζει καθηγητής ΕΜΠ

«Το πρώτο μέλημά μας είναι να μην έχουμε θύματα και αυτό μπορεί να γίνει με την έγκαιρη και τεκμηριωμένη προειδοποίηση προς τους κατοίκους της περιοχής», τόνισε ο Ομότιμος καθηγητής ΕΜΠ, Αναστάσιος Στάμου
LIFO NEWSROOM

σχόλια

6 σχόλια
Ομόκεντρα,Εν πάσει περιπτώσει, αυτό είναι το τελευταίο σχόλιό μου, γιατί ξεφύγαμε από το θέμα της δήλωσης Θεοδωράκη και εστιάσαμε σε ένα ατομικό θέμα. 1. Δεν αλλάζω καθόλου το σχόλιό μου για "αντιπαιδαγωγική και αυταρχική συμπεριφορά καθώς και πολιτική εμπάθεια" εντός της οικογένειας. Υπάρχει και ο δύσκολος δρόμος της πειθούς και μάλιστα από ανθρώπους κάποιας καλλιέργειας, αφού από ό, τι λέτε ήταν και λάτρεις της κλασσικής μουσικής.2. Σχετίζετε και καταλαβαίνω "συμψηφίζετε" την βίαιη αυτή συμπεριφορά, επειδή τα χρόνια εκείνα η Δεξιά εδίωκε και τρομοκρατούσε τους ηττημένους του εμφυλίου. Μη αποδεκτός ο συσχετισμός και εύκολη δικαιολογία για μια άδικη και απαράδεκτη συμπεριφορά σε παιδιά, η οποία στην συνέχεια έχει σαν συνέπεια ανάλογη συμπεριφορά από αυτά στα παιδιά τους ή στην κοινωνία γενικότερα.Η βία προκαλεί μόνο βία!
ΕΛΠΟ,Αντικρούω με τη μαρτυρία 65χρονου φίλου που μικρός έφαγε χαστούκι επειδή άκουγε στα κρυφά Χατζιδάκι σε ένα σπίτι ακραίων αριστερών, όπου η μόνη μουσική που επιτρεπόταν ήταν Σοστακόβιτς, Χατσατουριάν, η χορωδία του Κόκκινου Στρατού και... πρωτίστως Θεοδωράκης!
Κατ' αρχήν δεν κατανοώ ομολογώ τον συνειρμό και την σύνδεση του περιστατικού με το θέμα. Ας το δεχθώ όμως σαν αδυναμία μου και ας μην κουράσουμε άλλο τους υπόλοιπους αναγνώστες.Ωστόσο, παρατηρώ μόνον ότι όποιοι χαστούκισαν τον φίλο (πιθανότατα οι γονείς του βέβαια), ελέγχονται για την αντιπαιδαγωγική και αυταρχική συμπεριφορά τους καθώς και την πολιτική εμπάθειά τους.Και δεν απαλλάσσονται βέβαια για την δήθεν καλή τους θέληση να παράσχουν ...προστασία στο παιδί τους από την ...κακή μουσική του Χατζιδάκη και ούτε αποτελεί αυτό άλλοθι για να απορρίπτετε εσείς τώρα την στρατευμένη ή μη μουσική του Θεοδωράκη.
"...ελέγχονται για την αντιπαιδαγωγική και αυταρχική συμπεριφορά τους καθώς και την πολιτική εμπάθειά τους..."Μα τι λέμε τώρα; Τότε όλη η Ελλάδα θα επρεπε να είναι υπο έλεγχο στις δεκαετίες 50 και 60 και για την πανταχόθεν πολιτική εμπάθεια και για τα χαστούκια που έπεφταν βροχή με το παραμικρό στο σπίτι, στο σχολείο, παντού· με μόνο επιχειρημα προς τους ελάχιστους προδρόμους των τωρινών μας ευαισθησιών το γνωστο "το ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο", απ' όπου και ο τίτλος της κορυφαιας εμπορικής επιτυχίας του τότε κινηματογράφου... Ας καταλάβουμε λοιπόν σε ποιο πλαισιο βίας μπορεί να εντάσσεται και η επιβολή της α ή της β μουσικής, νουβέλας, εφημερίδας και ούτω καθεξής...
Ομόκεντρα,Θα έλεγα να προσαρμοστούμε και οι δύο στο κύριο θέμα, που είναι η πολιτική δήλωση του Θεοδωράκη και όχι η μουσική του δημιουργικότητα.Για μένα λοιπόν, κρινόμενος σαν πολίτης αλλά και πολιτικός ο Θεοδωράκης (μην ξεχνάμε ότι αναμίχθηκε και θεσμικά στην πολιτική), έκανε "γέφυρες" αδιανόητες. Που, τουλάχιστον σαν μέσος πολίτης και όχι σαν ψυχογράφος ή βιογράφος του, δυσκολεύθηκα πολύ να δικαιολογήσω και δεν το κατόρθωσα τελικά.Ωστόσο, την χρήση - προδικτατορικά κυρίως - της μουσικής του ως μέσου πολιτικής αφύπνισης, την βρίσκω θεμιτή. Είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει και όποιος ήθελε ακολουθούσε. Δεν επιβλήθηκε με βία σε κανέναν.
ΕΛΠΟ,Νομίζω ότι όταν η μουσική γίνεται αβασάνιστα μέσο πολιτικής αφύπνισης χωρίς να είναι πρώτα από όλα καλή μουσική (βλέπε «Κατάσταση Πολιορκίας», «Πνευματικό Εμβατήριο», «Τα Τραγούδια του Αγώνα» κ.λπ.) κατά κάποιον τρόπο βιάζει και τους ακροατές της και την ίδια τη μουσική και την λογοτεχνία την οποία εκμεταλλεύεται με δημαγωγικούς σκοπούς...
Πάλι αλλάζουμε θέμα (σκεφτείτε ότι ξεκινήσαμε από την δήλωση για τον θάνατο Κάστρο), αλλά έστω, επειδή θίγετε ένα άλλο εξίσου ενδιαφέρον συναφές θέμα. Αν μας επιτρέψει η Lifo.Κατ' αρχήν, οι όροι "αβασάνιστα" και "καλή μουσική" περιέχουν προσωπική άποψη, σεβαστή μεν, αλλά δεν σημαίνει ότι όλοι συμφωνούν με σας ή με εμένα. Παρακαλώ προσέξτε το αυτό. Γιατί, αν υπάρχουν κριτήρια στην Τέχνη, αυτό ακριβώς αντίκειται στην έννοια της ελευθερίας της και της δημοκρατίας γενικότερα. Αλλά, δεύτερο και κυριότερο, θα ήθελα να επαναλάβω :"Είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει και όποιος ήθελε ακολουθούσε. Δεν επιβλήθηκε με βία σε κανέναν."Ποιος και πότε σας βίασε (βία σημαίνει να σας υποχρεώνουν προγραμματικά και μεθοδευμένα) σαν ακροατή/τρια (δική σας διατύπωση) να ακούσετε την μουσική του Θεοδωράκη και την ποίηση στην οποία "πάτησε"; Σας υποχρέωσε ποτέ κάποιος να βάλετε την κασέτα να παίζει ή στο σχολείο υπήρχε "ώρα μουσικής" με υποχρεωτική ακρόαση Θεοδωράκη ;Δεν υπήρξε λοιπόν "βιασμός". Γιατί, απλά, ό, τι δεν μας αρέσει / δεν καλύπτει τα αισθητικά ή πνευματικά ή ηθικά κριτήρια μας, απλά δεν το ακούμε ή δεν το διαβάζουμε μετά την πρώτη γραμμή ή την πρώτη νότα. Συμπερασματικά,ο καλλιτέχνης θα δημιουργήσει ελεύθερα και εμείς θα κρίνουμε ελεύθερα το αποτέλεσμα. Αρχή βασική ανά τους αιώνες. Αλλιώς, έπρεπε και μόνη η δημιουργία εκατομμυρίων σκουπιδιών που εμφανίζονται και τώρα και πάντα σαν καλλιτεχνικά ή λογοτεχνικά δημιουργήματα να μας είχε τρελάνει, αν είχαμε "βιαστεί".
Ωστοσο, ο Μικης ξέχασε να διαφωνήσει με τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα του ελλείποντα δικτάτορα. Για το αίμα που χύθηκε σαν χείμαρρος. Για τους ανθρώπους που βρήκαν τραγικό θάνατο στην προσπάθεια τους να εγκαταλείψουν τη χώρα που τους έφτιαξε ο "κομανταντε"! Γι'αυτους τσιμουδιά!
Όταν πολεμάς μια Χούντα για μια άλλη Χούντα, δεν είσαι Δημοκράτης.Βλέποντας το controversial σχόλιο μου, θέλω ήδη να πάρω απόσταση από τα λεγόμενα μου. Ευχομαι να το κόψει ο moderator. Δεν παίζουμε με τέτοια πράγματα!
Θλίψη προκαλεί αυτή η δήλωση...Θλίψη και ντροπή...Προφανώς ο συνθέτης πάντα συμφωνούσε με τον τύραννο σχετικά και με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης UMAP, που γέμισαν με αντιφρονούντες, με χριστιανούς, με ομοφυλόφιλους, με διανοούμενους κ.λπ...Όμοιος ομοίω αεί πελάζει... Και δεν εννοώ μόνο το πόσο στενόμυαλα αντιμετώπιζαν την κοινή τους ιδεολογία ο comandante-maestro και ο maestro-comandante... Αρκεί να ξανακούσει κανείς το «Κάντο Χενεράλ», που τόσο τους ένωσε, για να συμπεράνει ότι η χαιρέκακη ρητορεία των λόγων του ενός βρίσκει την απόλυτη μουσική αντιστοιχία της στις παρτιτούρες του άλλου... Το άκουσμα σήμερα των περισσότερων έργων του Θεοδωράκη, ακόμα και αν κριθεί καθαρά μουσικά, ξεχειλίζει από έπαρση, στόμφο, μεγαλομανία... Άσε πια τον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία... Απ' το μπαλκόνι ο ένας κι απ' το πόντιουμ ο άλλος, την ίδια μισαλλόδοξη αλαζονεία αποπνέουν από την όλη εικόνα και τη γλώσσα του σώματος, όπως είναι αδιάψευστα αποτυπωμένα σε οπτικά ντοκουμέντα (βλ. links στο τέλος)... Κρατάω την «όμορφη πόλη» και κάποιες ακόμα εμπνευσμένες στιγμές του Θεοδωράκη... Κάτι μου λέει ότι τα υπόλοιπα θα τα κατατάξει η ιστορία της μουσικής σε περιοχές ανάλογες εκείνων όπου η ιστορία θα στοιβάξει τους στομφώδεις λόγους και τα έργα του αποδημήσαντος τυράννου...https://www.youtube.com/watch?v=Nnvrx10mUQ8 https://www.youtube.com/watch?v=1hTKcYsMfVk
Όλοι οι καλλιτέχνες έχουν μια άνω του μετρίου συναισθηματική προσέγγιση στα πράγματα, που τους "θολώνει" πολλές φορές την κρίση. Ο Μίκης δεν εξαιρείται. Ωστόσο, αρκούν το "Άξιον εστί", το "Μαουτχάουζεν", η "Όμορφη πόλη" και εν γένει τα μη "στρατευμένα" έργα του για να έχει κορυφαία θέση στη μουσική μας. Όχι ότι πολλά και από τα "στρατευμένα" έργα του δεν είναι από μουσικής άποψης επίσης κορυφαία.Οι κατά καιρούς πολιτικές του θέσεις και επιλογές ελέγχονται όπως καθενός μας και έχουν κριθεί...
Δεν θέλησα να ξεχωρίσω τα στρατευμένα από τα λυρικά του έργα... Άλλωστε το λυρικότατο "Τι ωραία που είναι η αγάπη μου" είναι και άκρως στρατευμένο, αλλά παραμένει μια από τις καλύτερες μελωδίες του... Αυτή και άλλη μια ντουζίνα θα ξεχώριζα ως πράγματι εμπνευσμένα έργα... Όμως η υπόλοιπη, ανεξέλεγκτα χειμαρρώδης παραγωγή του, έχει να επιδείξει στην πλειοψηφία της έργα, όπου η αβασάνιστη απλοϊκότητα της μελωδικής σύλληψης, η προχειρότητα και ο στόμφος της ενορχήστρωσης, η δημαγωγική και άγαρμπη χρήση του στίχου, η αψυχολόγητη διδασκαλία των ερμηνευτών και πολλά άλλα "κραυγάζουν", ακόμα και σε έργα του που ο ίδιος χαρακτηρίζει ως "λυρικά"... Δεν λέω, μας χάρισε κάποια διαμάντια... Αυτά θα μείνουν. Τα υπόλοιπα είναι "δευτεράντζες", που η ιστορία της μουσικής θα κατατάξει σε θέση ανάλογη με εκείνη όπου η μνήμη μας θα καταχωρήσει την τωρινή του δήλωση...