__________________
1.
Λένα,
Είσαι θαυμάσια, σε διαβάζω και θέλω να πάρω αγκαλιά το μυαλό σου.
Στο θέμα μας: Είμαι ερωτευμένη με κάποιον, με τον οποίο έχουμε το εξής είδος ερωτικής σχέσης. Μένουμε στα δύο άκρα της Ελλάδας , βρισκόμαστε ανά μερικούς μήνες, και μιλάμε κάθε μέρα. Δεν προβλέπω πρόθεση για "σχέση" μεταξύ μας από καμία πλευρά. Υπάρχει συναισθηματικό υπόβαθρο, αλλά χωρίς προοπτική.
Θέλω να του μιλήσω ευθέως για τον έρωτά μου, αλλά είναι άθλιος στο να διαχειρίζεται συναισθηματικές καταστάσεις, ακόμη και στο να εκφράζεται. Πώς μπορώ να τον βοηθήσω τη στιγμή που θα του τα ρίχνω;
Και τέλος- ποιον κοροϊδεύω- φοβάμαι την απάντηση, Λένα. Γιατί το "είμαι ερωτευμένη" περί ερώτησης πρόκειται τελικά, έτσι δεν είναι;
Σε τέτοιες κλισέ περιπτώσεις λοιπόν, επιλέγουμε να ανακουφιστούμε με την εξομολόγηση ή φυλάμε τον κώλο μας και περιμένουμε να δούμε πώς θα πάει?
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν θέλεις να εξομολογηθείς για να ανακουφιστείς. Θέλεις να εξομολογηθείς επειδή έχεις την ελπίδα ότι όλο αυτό είναι μια παρεξήγηση και αυτός νιώθει το ίδιο και αυτό θα αποκαλυφθεί με την εξομολόγηση ΚΑΙ ΤΟΤΕ θα ανακουφιστείς.
Δεν είναι άθλιος στο να διαχειρίζεται συναισθηματικές καταστάσεις. Απλώς δε νιώθει τα ίδια με σένα.
Λυπάμαι, αλλά αυτή η ελπίδα είναι που σου χαλάει τη χρονιά. Δες γύρω σου, βρες κάποιον για να φλερτάρεις, να θυμηθείς πώς είναι όταν αρέσεις.
__________________
2.
Αγαπητή Α μπα,
Διαβαζω και απολαμβάνω τη στήλη σου ομως ποτε δεν φαντάστηκα οτι θα σου έγραφα και εγω η ιδια τον προβληματισμό μου. Έδωσα πανελλαδικές και πέρασα στο τμήμα εσωτερικής αρχιτεκτονικής και διακόσμησης στο ΤΕΙ Αθήνας. Στόχο ειχα την αρχιτεκτονική. Οσο ενδιαφέρον και να βρίσκω στην σχολη που πέρασα , υπαρχει κατι μεσα μου που δεν ειναι καθολου ευχαριστημένο με αυτη τη κατάληξη. Δεν θελω να απορρίψω αυτη τη σχολη χωρις να εχω παρει μια ιδέα οποτε η πρώτη μου σκέψη ηταν να κανω 10% και να παρακολουθήσω το πρώτο έτος. Τωρα τελευταια αρχίζω να νιωθω πως θελω να πάρω την κατασταση στα χέρια μου και να ξανα δώσω πανελλαδικές. Τις εξετάσεις τις φοβάμαι αρκετα διότι τον Μάιο που έδωσα απέδωσα πολυ λιγότερο σε σχέση με το διαβασμα και τις γνώσεις που ειχα. Ενω λοιπόν εχω περασει στην Αθηνα σε μια σχολη οχι άσχετη απο τα ενδιαφέροντα μου, βρίσκω πολλα νεα ενδιαφέροντα πραγματα, η προσωπική μου ζωη παει πολυ καλα και γενικα ολα μπαίνουν σε μια ταξη , εγω δεν ειμαι 100% ευχαριστημένη με ολο αυτο. Υπαρχει μια εσωτερική σύγκρουση μεσα μου, σαν δυο άνθρωποι με διαφορετικούς χαρακτήρες και απόψεις να προσπαθούν να συμβιώσουν σε ενα σωμα, το δικο μου.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πρέπει να κάνεις ό,τι χρειάζεται ώστε να μην έχεις περιθώριο να επιτρέψεις στον εαυτό σου να έχει αργότερα απωθημένα που θα του επιτρέψουν να μην προσπαθήσει με το 100% των δυνατοτήτων του. Πρόσεχε, γιατί είναι σημαντική η απόφαση που θα πάρεις. Δεν υπάρχει σωστή και λάθος. Υπάρχει σωστή και λάθος για σένα. Είσαι τύπος που έχει την τάση να βρίσκει δικαιολογίες για να είναι δυσαρεστημένος; Ή είσαι τύπος που προσαρμόζεται και βρίσκει τα θετικά σε κάθε περίσταση; Είσαι τύπος που φυλάει τα παιδικά του ρούχα και συγκινείται όταν τα βλέπει; Ή είσαι τύπος που ψάχνει το επόμενο φανταστικό τζην με την τέλεια εφαρμογή; Μίλα και με τους δύο ανθρώπους που ζουν μέσα σου και άκου με προσοχή. Πάντα θα ακούγονται και οι δύο φωνές, πρέπει να χαλαρώσεις πάρα πολύ για να καταλάβεις ποια από τις δύο αντηχεί πιο βαθιά μέσα σου.
__________________
3.
Πιστεύεις ότι υπάρχει κάποια αλήθεια στη φράση "ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό" ή είναι κάτι που απλά λέμε στον εαυτό μας για να αντέξουμε τις κακουχίες της ζωής;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ψάχνοντας την ιστορία αυτής της φράσης, δεν την βρήκα (δεν έψαξα πολύ), αλλά ανακάλυψα κάτι πολύ ενδιαφέρον: την επικαλείται το indymedia, η χρυσή αυγή, και ο Ολυμπιακός. Δεν σας βάζω τα λινκ για να μην κάνετε κλικ.
__________________
4.
Στα ζώδια δεν πιστεύεις, αν και συνήθως λένε γενικές συμβουλές. Στα όνειρα και στους οιωνούς, πιστεύεις;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πιστεύω στην αγάπη.
__________________
5.
Α μπα μου σε εκτιμώ πολύ και θέλω να μου απαντήσεις το συντομότερο δυνατό γιατί θα τρελαθώ. Είμαι κοπέλα 24 χρονών. Δουλεύω από τα 18 μου καθημερινά ενώ παράλληλα σπουδάζω, και όσα παίρνω τα δίνω στο σπίτι γιατί η μαμά δεν έχει δουλέψει ποτέ και ο μπαμπάς είναι άνεργος (όχι από επιλογή) και κάνει καμιά δουλειά του ποδαριού και παίρνει ελάχιστα.Οπότε συντηρούμε το σπίτι εγώ και η αδερφή μου. Δεν με πειράζει αυτό γιατί έχουν κάνει πολλά για μένα (είμαι υιοθετημένη και με υιοθέτησαν όταν ήμουν 5,οπότε νιώθω ότι τους χρωστάω πάρα πολλά, και αλήθεια τους αγαπώ πολύ). Αλλά είναι υπερβολικά αυστηροί. Η μαμά δηλαδή. Είχα μια σχέση με ένα παιδί που τον λάτρευα, κρυφά από τους δικούς μου γιατί θεωρούσαν ότι επειδή είναι σερβιτόρος δε μου αξίζει, δεν έχει λεφτά και άλλα τέτοια. Ομηρικοί καυγάδες στο σπίτι ώσπου τελικά μου απαγόρευσαν να τον βλέπω και χωρίσαμε. Όταν λέω μου απαγόρευσαν εννοώ δε με άφηναν να βγω απ'το σπίτι, δε μου έδιναν λεφτά, όταν με άφηναν να βγω έπρεπε να αποδείξω ότι είμαι με φίλη μου (στέλνοντας φωτογραφία, δίνοντάς τη στο τηλέφωνο να τους το πει, με παρακολουθούσαν) ενώ αν έκανα κάτι που θεωρούν λάθος η μαμά δε μου μίλαγε για μέρες. Δε μου μίλαγε, δε με κοίταζε. Δε μπορώ να διανοηθώ πως θα φύγω καθώς ζουν από μένα, και νιώθω ότι θα ήμουν το λιγότερο αχάριστη αν δεν τους βοηθούσα, δεδομένου του πόσο με βοήθησαν εκείνοι και μου έδωσαν μια οικογένεια ενώ ζούσα άσχημα. Αλλά εκτός αυτού φοβάμαι πως αν φύγω δε θα μου ξαναμιλήσουν. Α μπα μου αλήθεια, δε θα μου ξαναμιλήσουν. Δεν είναι αβάσιμος ο φόβος μου, θα με ξεγράψουν. Η μαμά όταν μια φορά βγήκα με τον πρώην μου και με είδαν γνωστοί και της το είπαν (αφού έγινε χαμός και μου πήρε το κινητό για μια βδομάδα) δε μου μιλούσε δέκα μέρες. Μου φερόταν σαν να μην υπάρχω. Δεν αντέχω άλλο, ειλικρινά νιώθω να πνίγομαι κυριολεκτικά, έχω βγάλει εξανθήματα που μου είπε ο δερματολόγος ότι είναι ψυχοσωματικά, αλλά δε βρίσκω λύση. Δε μπορώ να φύγω. Ξέρω ότι είναι χειριστικοί, μου τα λένε οι φίλες μου και με συμβουλεύουν να ρίξω μαύρη πέτρα αλλά δεν καταλαβαίνουν. Δε γίνεται. Δε μπορώ. Νιώθω υποχρεωμένη απέναντί τους, μου έδωσαν μια οικογένεια και ό,τι χρειαζόμουν για να μεγαλώσω. Εννοείται ότι δε μπορώ να πάω σε ψυχολόγο... Πού θα τους πω ότι πηγαίνω; Θα με κλείσουν απ'έξω. Τα θεωρούν βλακείες όλα αυτά. Ξέρω πώς ακούγεμαι, κοτζαμ γαϊδούρα, θα μου πείτε όλοι σήκω φύγε, το ξέρω, αλλά προσπάθησε α,μπα μου να με καταλάβεις. Νιώθω αδύναμη, εγκλωβισμένη. Δε θέλω να τους κάνω κακό, δε μπορώ να τους κάνω κακό. Σε παρακαλώ, επείγομαι, απάντησε μου σύντομα. Και συγγνώμη στους υπολοίπους για την παράκαμψη της προτεραιότητας που αιτούμαι. Αλλά λίγο ακόμα και θα τρελαθώ.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αγαπητή φίλη.
Δεν μπορώ να σε πείσω εγώ μέσα από δέκα σειρές ότι δεν τους χρωστάς, ότι δεν θα τους κάνεις κακό αν φύγεις, ότι αυτοί κάνουν κακό σε σένα, και ότι το πρώτο χρέος που έχεις στη ζωή, εσύ και όλοι μας, ανεξαρτήτως συνθηκών, είναι απέναντι στον εαυτό σου. Δεν μπορούν να σε πείσουν οι φίλοι σου, δεν μπορείς να πείσεις τον εαυτό σου, και σίγουρα δεν έχω εγώ τη δύναμη να πατήσω κάποιο ανύπαρκτο κουμπί στο μυαλό σου και να σε κάνω να καταλάβεις. Γιατί εγώ καταλαβαίνω γιατί έχεις τόσες τύψεις και νιώθεις τόσο εγκλωβισμένη. Αλλά εσύ είσαι αυτή που πρέπει να καταλάβει ότι έχει λάθος σκεπτικό.
Η λύση δεν είναι να σηκωθείς και να φύγεις, αν και είναι αυτονόητο ότι κάποτε πρέπει να ανεξαρτητοποιηθείς και να ζήσεις μόνη σου. Αυτό όμως θα ακολουθήσει. Αυτό που προηγείται είναι να καταλάβεις ότι κανένα παιδί δεν χρωστάει σε κανέναν γονιό. Δεν έχει απολύτως καμία σημασία πώς έγινε ο γονιός, γονιός του. Αν νομίζεις ότι έχεις ένα λόγο επιπλέον, επειδή είσαι υιοθετημένη, πρέπει να σου πω ότι τα παιδιά που ζουν τον δικό τους Κυνόδοντα, έχουν ακριβώς το ίδιο επιχείρημα με σένα: ότι έχουν ένα χρέος παραπάνω, επειδή αυτοί οι άνθρωποι τους έφεραν στον κόσμο. Γιατί είναι η ίδια λογική; Επειδή αυτή την σχέση εξάρτησης την δημιουργούν οι γονείς, και όχι τα παιδιά. Άνθρωποι που δεν είχαν τα εφόδια να γίνουν ισορροπημένοι γονείς και βλέπουν τα παιδιά όχι ως ανθρώπους, αλλά ως ιδιοκτησίες τους.
Η αλλαγή μέσα σου, που είναι απαραίτητη να γίνει για να ελευθερωθείς ψυχικά, χρειάζεται κόπο και χρόνο. Πολύ καλά κατάλαβες ότι χρειάζεσαι ψυχολόγο. Ή θα επικοινωνήσεις με κάποιον αρχικά με skype, ή με μέιλ, ή θα βάλεις μια φίλη σου στο κόλπο να σε καλύπτει για μια ώρα κάθε φορά που θα πηγαίνεις. Πες ότι θα δουλεύεις μια ώρα παραπάνω εκείνη τη μέρα. Σίγουρα υπάρχει τρόπος. Δεν λες αν έχεις καλή σχέση με την αδερφή σου – αν ναι, μπορείς να συνεργαστείς μαζί της.
__________________
6.
Γεια σας σε όλη την παρέα κ εσύ αμπουλα θεα! Είμαι 31 χρόνων έχω σχέση 2 χρόνια με έναν χωρισμένο με 3 παιδάκια 26 χρόνων (Ναι παντρεύτηκε μικρός). Περνάω ωραία μαζι του αλλά έχει τα θέματα του χθες είχαμε μια ήρεμη συζήτηση για το μέλλον που με απογοήτευσε ίσως για κάποιους να φαίνεται σιγά το πράγμα αλλά για μένα είναι σημαντικό. Λέγαμε για το αν στο μέλλον μείνουμε μαζί πως αν είμαι δικιά του θα πρέπει να κόψω αυτά που κάνω τώρα κ να αφοσιωθώ σε αυτόν κ κυρίως με τις εξόδους με φιλες κάτι το οποίο δεν μπορώ με τίποτα έστω μια φορά την εβδομάδα ένα ποτάκι με τις φίλες μου η με την φίλη μου το χρειάζομαι από πάντα το είχα αυτό, μου λέει αν θες την φίλη σου πολύ απλά πας σπίτι της. Δεν καταλαβαίνει ότι το θέλω να βγω έξω να ακούω μουσική να χορεψω με φιλες επίσης μου λέει αν θες ποτό κ να χορέψεις απλά βγαινεις μαζί μου οκ γίνεται αλλά είναι αλλιώς με φιλες είσαι πιο ελεύθερη σε φλερταρουν νιώθεις ωραία σαν γυναίκα σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι θέλω απιστησω, λέει ότι μπορεί να παρασυρθώ κι ότι δεν θα μπορεί να σκέφτεται ότι είμαι έξω κ κ να βλέπει την ώρα κ να μη έχω ακόμα γυρίσει αυτό τον τρελαίνει. Αν είναι έτσι θα παρασυρθώ κ στο σούπερ μάρκετ που θα πάω. Του εξηγώ ότι έτσι με γνωρισες μη προσπαθείς να με αλλάξεις για κάτι που δεν είμαι γιατί θα καταλήξω με νευρα κ γκρίνιες κ θα λέει δεν είσαι αυτή που γνώρισα όπως εγώ δεν προσπαθώ να τον αλλάξω. Κ μου λέει αν αγαπάς προσπαθείς κ προφανώς δεν με αγαπάς αρκετά για να προσπαθήσω.. Είναι τώρα αυτό λογικό;; Αν κ τώρα κάποιες φορές που βγαίνω γκρινιάζει αλλά το δέχεται αλλά αν μείνουμε μαζί αυτό δεν θα το δεχτεί! Μήπως δεν εξήγησα εγώ καλά για να του δώσω να καταλάβει; Μήπως κάνω κάποιο ... λάθος εγώ; Τι άλλο να πω; Αλλιώς θα έχουμε μια μόνιμη σχέση χωρίς συγκατοίκηση για να είμαστε καλά όπως τωρα!
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Μόλις διάβασα το «αν είμαι δικιά του» μου σηκώθηκε η τρίχα, αλλά κατάλαβα πού πάει η ιστορία. Αυτό είναι το πρόβλημα (σας). Το «δικιά του». Ότι αυτός θεωρεί ότι μια γυναίκα είναι μια επένδυση για την οποία έχει ξοδέψει (κόπο, χρήμα, χρόνο) και ως εκ τούτου πρέπει να την περιφρουρεί για να μην του την κλέψουν, ή να μην του τη μαγαρίσουν και χάσει την αξία της (είναι πολύ χαρακτηριστικός ο υποβιβασμός που σου κάνει: δεν ανησυχεί μήπως εσύ αποφασίσεις να τον αφήσεις. Ανησυχεί μήπως κάποιος άλλος σε πείσει και «παρασυρθείς». Δεν σε βλέπει ως ισότιμο άνθρωπο με τις δικές του σκέψεις και τις δικές του ανάγκες, αλλά ως έναν περίπου άνθρωπο που άγεται και φέρεται και ξεγελιέται επειδή δεν έχει δομημένη προσωπικότητα).
Το δικό σου πρόβλημα είναι ότι είσαι 31 χρονών και όταν ένας γκόμενος σου λέει ότι όταν θα γίνεις δική του θα συμμετέχεις αυτοβούλως στην περιφρούρηση σου, αναρωτιέσαι αν έκανες εσύ κάποιο λάθος. Μια χαρά καταλαβαίνει ότι θέλεις να βγεις και να χορέψεις με τις φίλες σου. Αυτό που σου λέει είναι ότι αυτό που θέλεις πρέπει να είναι λιγότερο σημαντικό από αυτό που θέλει αυτός.
Στο όνομα της αγάπης.
_________________
7.
Βλέπω τις ειδήσεις στην τηλεόραση και πολλές φορές με πιάνω να βρίζω αυτόν που έγραψε το κείμενο ή που έκανε το ρεπορτάζ. Δείχνουν τους συνταξιούχους στην ουρά, ή τους ρωτάνε και λένε με πόσα ζουν πλέον. Και εκεί σταματάει το ρεπορτάζ. Γιατί σταματάει εκεί; Με πιάνουν τα νεύρα μου και αρχίζω το βρίσιμο. Επειδή για μένα αυτές οι ηλικίες έχουν κάνει το μεγάλο κακό. Κανονικά ο δημοσιογράφος πρέπει να τους ρωτάει κι άλλα όπως 'για πόσα χρόνια είχατε καλό μισθό;', 'τί εφάπαξ πήρατε;' που το κάνατε σπίτι γιατί τόσο μεγάλο ήταν το εφάπαξ που έπαιρναν, 'πόσα παιδιά σας βάλατε στο δημόσιο;', 'πόσες κατουρημένες ποδιές φιλήσατε;', 'πόσους πατήσατε με ευχαρίστησή σας προκειμένου να μπουν τα δικά σας παιδιά στη δημόσιο και όχι τα παιδιά κάποιου άλλου;', 'πόσο καταπιέσατε τα παιδιά σας και τα κάνατε τέρατα με σκοπό να κάνουν αυτό που θέλετε εσείς;'
Πάντα όμως προβάλλουν την εικόνα που θα σε κάνει να λυπηθείς. Τα ρεπορτάζ τους είναι ημιτελή, είναι κουτσουρεμένα επίτηδες.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η πίκρα που βγάζει το κείμενο αυτό μου αρέσει γιατί είναι άμεση, με μεγάλες δόσεις αλήθειας, και ταυτόχρονα ακούγεται πολύ προσωπική. Με άλλα λόγια, νομίζω ότι έχει λογοτεχνική αξία. Είναι ωραίο ως πρόζα, αλλά θα μπορούσα να το φανταστώ και ως μονόλογο σε θέατρο. Θα ήθελα να διαβάσω την συνέχεια της σκέψης σου. Εναλλακτικά πολύ θα ήθελα να δω ένα τέτοιο ρεπορτάζ στα αλήθεια (όμως ο δημοσιογράφος θα έπρεπε να φοράει κράνος).
σχόλια