__________________
1.
Πιστεύεις στον μεγάλο έρωτα;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πιστεύεις ότι όταν λες εσύ «μεγάλος έρωτας» κι όταν λέω εγώ «μεγάλος έρωτας», εννοούμε το ίδιο πράγμα;
Νομίζω ότι ξέρεις ότι αποκλείεται να εννοούμε το ίδιο, όπως αποκλείεται να εννοείς το ίδιο με αυτόν που θα σου τραβήξει το ενδιαφέρον, αλλά δεν σε απασχολεί. Αυτό που σε ρωτάς είναι αν θα νιώσεις τον «μεγάλο έρωτα» όπως τον έχεις τώρα στο κεφάλι σου. Προσπάθησε να αγνοήσεις αυτό που νομίζεις ότι είναι ο «μεγάλος έρωτας», μην προσπαθείς να το ελέγξεις, και άφησε τη ζωή να σου δείξει, που έχει ασύγκριτα περισσότερη φαντασία από σένα.
__________________
2.
Αγαπητή Α Μπα,
Αρχικά θελω να σου πω οτι αγαπώ τον τροπο σκέψης σου και χωρίς να το ξέρεις με εχεις βοηθήσει πολλές φορές, οποτε σε ευχαριστώ.
Μετά απο πολυ καιρό που διαβαζω την στήλη μου εμφανίστηκε και εμενα ενα άλυτο πρόβλημα το οποίο με εχει κανει να μην ξερω τι μου γίνεται.
Ειμαι με ενα παιδι περίπου 2 χρονια τώρα. Μένουμε και οι δυο Αθήνα αλλα πολυ μακριά ο ένας απο τον αλλο (απόσταση 1.5 ώρας με μέσα) και σε συνδυασμό με τις δουλειές μας ( εγω δουλεύω 10ωρα+ εκείνος και Σάββατο) βρισκόμαστε απο λίγο έως ελάχιστο. Αυτο το θεμα το είχαμε πάντα αλλα πιο έντονα γίνεται τους τελευταίους 3 μήνες γιατι η παλιά μου δουλειά δεν ήταν τοςο απαιτητική. Τον τελευταιο καιρό εχω παρατηρήσει οτι εχω αρχίσει να νιώθω διαφορετικά. Εκτός απο το οτι ξεχνιέμαι μέσα στη μερα η δεν μου λείπει οσο περίμενα , σκέφτομαι συνέχεια τα αρνητικά που εχει και πως μπορει να επηρεάσουν την σχέση μας μελλοντικά. Δεν νιώθω όμως οτι δεν τον αγαπάω ή οτι δεν τον θελω. Παράλληλα με αυτο άρχισε να μου αρέσει πολυ ένας συνάδελφος μου. Εχει τύχει να βγούμε με κοινή παρέα μέσω δουλειάς και να φλερτάρουμε αρκετά, με εχει γυρίσει κάποιες φορές σπίτι και μεχρι χθες απέφευγα να του πω οτι εχω αγόρι.
Τα προβλήματα μου ειναι τα εξής·
1. Πως γίνεται να φλερτάρω και να δειχνω στον αλλο οτι γουστάρω και να μην νιώθω καθόλου τύψεις για το αγόρι μου; νιώθω σαν να ειναι δυο διαφορετικες καταστάσεις σε παράλληλες πραγματικότητες. Δεν υπάρχει περίπτωση να κεράτωσω το αγόρι μου ουτε να τον πληγωσω. Αλλα οταν δεν ειμαι μαζι του συμπεριφέρομαι σαν να μην εγω αγόρι. Και δεν νιώθω άσχημα γι αυτο ενώ θα επρεπε. Συγγνώμη που τα γράφω ολα τόσο ακατάστατα αλλα ετσι ειναι στο μυαλό μου.
2. Πιστεύεις οτι με τα προβλήματα που εχω και δεδομένης της λίγης επικοινωνίας υπάρχει περίπτωση να καταλήξει καλα ολο αυτο; Αλήθεια θελω να προσπαθήσω να φτιάξω τα πράγματα με το αγόρι μου αλλα δεν ξερω τι θα μπορούσε να βοηθήσει και αν ολα αυτά σημαίνουν κατι η αν ειναι μια κρίση που περνάμε. Επίσης κάθε φορά που παω να του μιλήσω και να του πω οτι κατι εχει αλλάξει μέσα μου κολώνω γιατι δεν μπορώ να τον στενοχωρώ.
3. Αν με ενδιαφέρει πιο πολυ η καριέρα και εκείνος θέλει να εχει μια δουλειά για να μπροει να ζει αλλα βρίσκει ενδιαφέρον σε χόμπι εκτός δουλειάς πιστεύεις οτι μπορει να επηρεάσει μελλοντικά την σχέση μας; εμενα δεν με ενοχλεί απλα απο συζητήσεις που εχω κανει με φίλους εχω προβληματιστεί γιατι μου λένε οτι αν έχουμε διαφορετικούς ρυθμούς και θελω ζωής αργά η γρήγορα θα σπάσει ολο αυτο. Εγω δεν καταλαβαίνω γιατι το πως θα διαλέγουμε να περνάμε τον χρόνο μας οταν δεν ειμαστε μαζι μπορει να μας επηρεάσει αρνητικά.
Σε ευχαριστω πολυ και συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο.
Σε φιλώ.
-Μπερδεμένη
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Έχεις χωρίσει και δεν το ξέρεις. Δεν χρειάζεται να σιχαίνεσαι τον άλλον για να μην θέλεις να είσαι μαζί του. Συναισθηματικά είσαι ήδη αλλού, το καθυστερείς γιατί δεν θέλεις να γίνεις δυσάρεστη. Δεν θέλουμε να γινόμαστε δυσάρεστοι γιατί θέλουμε να μας αγαπάνε όλοι. Αν το καθυστερείς περιμένοντας να μπουχτίσεις περισσότερο μαζί του, θα γίνεις ακόμα περισσότερο δυσάρεστη.
Δεν κατάλαβα γιατί είναι τόσο αυτονόητο ότι σκέφτεσαι κι εσύ και οι φίλοι σου το κοινό σας μέλλον. Το παρόν αρκεί για να σου δείξει ότι δεν τραβάει άλλο. Δύο χρόνια τα έχετε. Δύο χρόνια είναι ένα καλό χρονικό διάστημα (λίγο μεγαλύτερο από όσο χρειάζεται) για να καταλάβεις ότι δεν ταιριάζετε. Δεν είναι κάτι τρομερό που χρειάζεται τόση πολλή σκέψη. Είναι πιο πιθανό να μην ταιριάζεις με κάποιον, παρά να ταιριάζεις.
__________________
3.
Αγαπητή Αμπα!!!
Κατ'αρχάς συγχαρητήρια για τη στήλη ειναι φοβερή!
Εδώ και λίγο καιρό έχω μετακομίσει στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό και νιώθω να πνίγομαι. Στενοχωριέμαι σε καθημερινή βάση χωρίς να υπάρχει σοβαρος λογος και με πιανουν τα κλάματα χωρίς λόγο ή για ανούσια πράγματα. Δεν ξέρω τι φταίει από τη μια το μεταπτυχιακό είναι πολύ απαιτητικό και δυσκολεύομαι ακόμα να το κατανοήσω, η πόλη που είμαι είναι πολύ διαφορετική από την πόλη μου, ο καιρός χάλια.. Επιπλέον εδώ δεν έχω κοντινούς φίλους και συχνά νιώθω απίστευτη μοναξιά.. Με το αγόρι μου είμαστε σε απόσταση και ενώ επικοινωνούμε πολύ συχνά σε καθημερινή βάση νιώθω οτι μου λείπει πολύ όπως και οι φίλοι μου. Και νομίζω οτι αυτό που με επηρεάζει περισσότερο είναι ο φόβος για το μέλλον. Οι περισσότεροι έχουν έρθει εδώ με σκοπό να μείνουν και να δουλέψουν αργότερα έξω και εγώ φοβάμαι οτι ενώ αν μείνω έξω θα καταφέρω να βρω μια δουλειά στο αντικείμενό μου, θα είμαι δυστυχισμένη και η ζωή μου θα είναι μόνο δουλειά και σπίτι όπως τώρα είναι σχολή και σπίτι. Επιπλέον σκέφτομαι και πως αν τελικά μείνω εδώ θα πρέπει να χωρίσω αφού το αγόρι μου έχει ήδη δουλειά στον τομέα του στην Ελλάδα και αυτή η σκέψη με στενοχωρεί επίσης. Δεν θέλω να νιώθω τόσο άσχημα γιατί ξέρω πως πολλοί θα ήθελαν να βρίσκονται στη θέση μου και να σπουδάζουν έξω αλλά δεν ξέρω πως να το ελέγξω. Βοήθεια.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να βρεις την υπηρεσία ψυχικής υγείας του πανεπιστημίου και να κλείσεις ραντεβού. Δυσκολεύεσαι στην προσαρμογή σε νέα χώρα. Δεν είναι κάτι ασυνήθιστο, αλλά δεν χρειάζεται και να το ξεπεράσεις μόνη σου.
Μέχρι τότε, γιατί μιλάς λες και έχεις κάνει συμφωνία με το Διάβολο να μην γυρίσεις ποτέ στην Ελλάδα; Ό,τι θέλεις θα κάνεις. Τι σημασία έχει τι κάνουν οι υπόλοιποι; Τι σημασία έχει τι θα ήθελαν οι περισσότεροι; Τι σημασία έχει τι θα ήθελαν οι πολλοί; (ποιοι είναι αυτοί οι περισσότεροι και οι πολλοί; Τους ξέρεις;)
Εσύ ποια είσαι, τι θέλεις, και πώς σκοπεύεις να το αποκτήσεις; Γιατί πήγες εκεί; Επειδή είναι αυτονόητο ότι θα έκανες μεταπτυχιακό στο εξωτερικό; Ήταν κάτι που ήθελες πραγματικά, ή το έκανες επειδή δεν σου πέρασε από το μυαλό να κάνεις κάτι άλλο;
__________________
4.
Αγαπητή Α, μπα: Είμαι κοπέλα 26,5 χρονών .Εδώ και δύο χρόνια έχω μια σχέση. Μόνο τους τελευταίους 6 μήνες έχω αρχίσει να κοιμάμαι με τη σχέση μου Παρασκευές και ΣαββατοΚύριακα. Ζω με γονείς. Οι γονείς μου όμως θεωρούν ότι δεν είναι σωστό να κοιμάμαι συνεχώς εκτός σπιτιού και ότι το να κοιμάμαι έξω συχνά με απομακρύνει από αυτούς. Μου φέρονται λες και δεν είμαι ενήλικη και με έχουν βάλει στη διαδικασία να σκέφτομαι ότι αυτό που κάνω είναι λάθος. Μπορείς να μου πεις την γνώμη σου πάνω σε αυτό το θέμα ώστε να μπορέσω να το διαχειριστώ καλύτερα για να είναι ευχαριστημένη και η σχέση μου αλλά και οι γονείς.
-Αλεξ
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Οι ενήλικες δεν περιμένουν να τους φερθούν σα να είναι ενήλικες. Απλώς ξέρουν ότι είναι, και φέρονται αναλόγως. Εφόσον εσύ είσαι ενήλικη – αυτονόητο στα 26 - ποιά πιστεύεις ότι είναι η πρέπουσα συμπεριφορά, και γιατί νομίζεις ότι το θέμα είναι τόσο αμφιλεγόμενο που χρειάζεσαι και τη συμβουλή τρίτου;
Αν είναι η πρώτη φορά που συνειδητοποιείς ότι προκειμένου να ακολουθήσεις την δική σου πορεία δεν γίνεται να τους έχεις όλους ευχαριστημένους σε αυτή τη ζωή, ίσως τελικά και να είναι η πρώτη σου συνάντηση με την Ενηλικίωση, και έτσι να εξηγείται γιατί αναφέρεις την ηλικία σου μαζί με το 0,5.
__________________
5.
Α μπα εχεις μετανοιωσει ποτε για καποια απαντηση;Η να την εχεις δει μετα κ να καταλαβες οτι εκανες καποιο λαθος;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ναι. Πάρα πολύ λίγες φορές έχω νιώσει εντελώς διαφορετικά σε σημείο να πιστεύω κάτι εντελώς άλλο, αλλά πολλές φορές έχω νιώσει ότι δεν εκφράστηκα σωστά και δεν κατάφερα να πω αυτό που ήθελα. Μολαταύτα ακόμα και τότε, δεν ξέρω ποιος θα ήταν ο καλύτερος τρόπος έκφρασης. Είναι πολύ δύσκολο να επικοινωνήσεις αυτό που έχεις στο κεφάλι σου με σαφήνεια.
__________________
6.
Αγαπητή Αμπα, προβλήματα δεν είχαμε, που λέει ο λόγος, προβλήματα αποκτήσαμε. Εκει που ήμουν ένα αγνό παρθένο ον τηλεοπτικά, αντε να έβλεπα το Νησί ή το Lost προ ετών, κ ειδήσεις, αν κ όταν, το στρήμινγκ με άπειρες σειρές που μου αποκαλύφθηκε εσχάτως με το κανούργιο και γρηγορο λάπτοπ που το καθιστά εφικτό, με έχει καταστρέψει:
Διάβαζα βιβλία -δε διαβάζω πλέον, βλέπω σειρά
Έκανα και καμμιά δουλειά, πήγαινα κανένα γυμναστήριο -βαριέμαι, θα χτυπήσω καναδυό επεισοδια instead.
-Πήγαινα συχνά σινεμά σε πραγματικό κινηματογράφο - έχω να πάω απο το καλοκαίρι, που πήγα σε ένα θερινό.
Εχει κανά δίμηνο αυτός ο χαβάς.
Δε με αναγνωρίζω: τι να κάνω; Γυρίζει πίσω το ποτάμι; Κ αν τελειώσει η σειρά που βλέπω, έχω στο σταντμπάι ένα σκληρό δίσκο γεμάτο απο φιλμικές και σειριακές ευγενικές προσφορές φίλων. Να τον πετάξω στην πυρά;
--Allotr
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Έχεις ακόμη τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου. Τα καλά νέα είναι ότι κάποτε θα συνηθίσεις κάπως την αφθονία και την ποιότητα της Νέας Τηλεόρασης και θα αρχίσεις να κάνεις πιο αυστηρές επιλογές. Τα ακόμα καλύτερα νέα είναι ότι το ποτάμι σίγουρα δεν γυρίζει πίσω, οπότε δέξου το και προσαρμόσου.
Η πρώτη πρόταση που έχω να σου κάνω προς την προσαρμογή είναι η εξής: μην κάνεις τον διαχωρισμό σε «πραγματικό κινηματογράφο» και στην τηλεόραση σα να είναι το ένα ντε και καλά καλύτερο από το άλλο. Υπάρχουν πολλές κακές ταινίες, υπάρχουν πολλές σειρές με ποιότητα που δύσκολα βρίσκεις στον κινηματογράφο. Το σινεμά έχει και την ανθρώπινη επαφή μέσα, αν πηγαίνεις με παρέα, αλλά κανείς δεν σε εμποδίζει να δεις σειρές με παρέα.
Η αναγέννηση της τηλεόρασης είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός, για να μην πω κανονική γέννηση, γιατί αυτό που ζούμε τώρα δεν υπήρξε ξανά στο παρελθόν. Είμαστε πάρα πολύ τυχεροί που έχουμε πρόσβαση σε τόσο πολλές και καλές ιστορίες της οθόνης. Ζούμε σε κάποιου είδους επανάσταση. Απόλαυσε το γιατί δεν είναι βέβαιο ότι θα κρατήσει.
Μιας και το έφερε η κουβέντα, αν δεν έχετε δει το Bleak House και το Good Behavior, σπεύσατε. Και ξανά, το Search Party. Σε λίγες μέρες βγαίνει και το δεύτερο μέρος του Man in the High Castle.
_________________
7.
Ποιός είναι ο πιο ευγενικός τρόπος να πεις σε κάποιον/α που στην πέφτει ότι δεν ενδιαφέρεσαι; Γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι για πολλούς να μαζέψουν το θάρρος και να πιάσουν την κουβέντα σε κάποιον/α που τους αρέσει (και για μένα αντίστοιχα δύσκολο είναι). Πώς μπορεί λοιπόν να πει κανείς 'ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, αλλά δεν ..;' χωρίς να γίνει απότομος/η και να αποθαρρύνει τον άλλον; (Κάτι μου λέει πως η φράση και μόνη της αρκεί - αν κανείς είναι ευγενικός, είναι μετά θέμα του άλλου το πώς θα το πάρει)
υγ. Η ερώτηση αφορά νορμάλ άτομα και όχι γλοιώδη που δείχνουν μηδενικό σεβασμό. Γκράσιας:)
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν εννοείς τις περιπτώσεις αγνώστων που σου πιάνουν την κουβέντα και όχι συστηματικό φλερτ γνωστού ή φίλου, νομίζω ότι έχει περισσότερη σημασία ο τρόπος που το λες παρά τι ακριβώς λες. Η φράση που επιλέγεις δεν είναι κακή, αλλά νομίζω ότι θα βελτιωνόταν το «ευχαριστώ» αν το αντικαθιστούσες με το «με κολακεύεις πολύ, αλλά...». Το «ευχαριστώ» είναι σαν να σου πρότεινε σοκολατάκι, όχι τον εαυτό του. Νομίζω ότι χρειάζεται κάτι πιο δυνατό ως απάντηση.
Για πείτε κι εσείς, παιδιά.
σχόλια