ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πλησιάζω τα 33 και κατά περιόδους με πιάνει μια θλίψη για το οτι είμαι μόνη μου. Γύρω μου γνωστές και φίλες παντρεύονται και κάνουν παιδιά και εγω ακόμα τίποτα. Άλλες απο μικρή ηλικία και άλλες λίγο μεγαλύτερες βρήκαν τον άνθρωπό τους και είναι ευτυχισμένες και φαίνεται.Πολλοί μου λένε να βγαίνω καθημερινά για να γνωρίζω κόσμο, να βγαίνω ακόμα και σε μπαράκια επειδή εκεί θα με πλησιάσουν ακόμα πιο εύκολα, και τα έχω κάνει και τα 2 αλλά δεν έχει έρθει κάτι καλό. Δεν εργάζομαι τώρα και οι ελάχιστοι φίλοι που έχω είναι λίγο μακριά και έτσι περνάνε ακόμα και μέρες απο το να βγω απο το σπίτι, αλλά και όταν έβγαινα καθημερινά τίποτα δεν έβρισκα!Απο την άλλη σκέφτομαι οτι όσους γνώρισα και μου άρεσαν πραγματικά, τους έδειχνα τον καλύτερό μου εαυτό αλλά για να είμαι ακόμα μόνη μου αναρρωτιέμαι μήπως δεν είμαι και κάτι αξιόλογο; Αν ήμουν κάτι σπάνιο ή μοναδικό ή ''κελεπούρι'', δεν θα με βούταγαν; Θα με άφηναν μόνη μου;Και άντε, πείτε οτι ίσως έτσι πρέπει να γίνει για να με οδηγήσει η ζωή εκεί που πρέπει να πάω αλλά τόσα χρόνια που ζω, να μην έχω ούτε μια μακροχρόνια σχέση; Ούτε μία;Και τι είναι καλύτερο; Να έχεις μια άδεια ζωή απο αναμνήσεις ή να πονάς για κάθε αποτυχημένη σχέση;Λένε πως ''αν είναι να 'ρθει, θα 'ρθει αλλιώς θα προσπεράσει'', οκ αλλά πότε θα έρθει; Ή δεν θα έρθει;Το βράδυ που πέφτω για ύπνο, για να μην στεναχωριέμαι που είμαι μόνη μου, λέω ή παραμυθιάζω τον εαυτό μου οτι ο έρωτάς μου είναι εκεί έξω και όπως εγω ψάχνω αυτόν, έτσι και αυτός ψάχνει εμένα και θα έρθει την στιγμή που θα είμαστε και οι δύο έτοιμοι. Επίσης λέω να εμπιστευτώ την ζωή και πως ξέρει αυτή τι κάνει...ΥΓ. Το ξέρω οτι δεν έχει τελειώσει η ζωή μου, οτι είμαι νέα αλλά αυτό το βάρος που έχω πάνω μου, με το να μην έχω ζήσει σχέσεις πέρα απο μερικούς μήνες, με πνίγει, με τρελαίνει και ίσως αυτό είναι ένα βασικό στοιχείο που απογοητεύομαι με την μοναξιά μου, επειδή αν είχα κάποιους δεσμους θα έλεγα οτι θέλω να μείνω και μόνη μου, ενώ τώρα που είμαι μονίμως μόνη μου με πνίγει...