ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η μητέρα λέει τον πόνο της ή είναι κοινό στην Τατιάνα στην τηλεόραση. Κουτσομπολεύει με τις φίλες της τη γειτονιά. Την από κάτω, τον από πάνω, τον απέναντι που ''τι δουλειά να κάνει άραγε βρε παιδί μου, κι όλο στην πένα τον βλέπεις'' ή ''μπα, αποκλείεται να δουλεύει, δεν τον βλέπεις, όλο πάει κι έρχεται''. Όταν το διαλύουν με τις άσπονδες φιλενάδες της, θάβει η μία την άλλη πίσω από την πλάτη. Μετά επιστρέφουν σπίτι, στην εκκωφαντική σιωπή τους, που ίσως να σπάσει λίγο με κάποιον συζυγικό καβγά. Όταν το ''show'' τελειώνει, η μητέρα προσεύχεται κι ευχαριστεί το Θεό που πέρασε άλλη μια μέρα(που ήταν ακριβώς ίδια με την προηγούμενη).Ο πατέρας ψηφίζει τα άκρα. Δεν θέλει τους μετανάστες στη χώρα του. Λυπάται στα λόγια τους άστεγους αλλά τους σιχαίνεται κιόλας. Μονολογεί κάποιες φορές ''ευτυχώς Θεέ μου, εγώ την έπιασα την καλή, δεν κατάντησα έτσι, δεν πιάστηκα μαλάκας εγώ, εμένα δε μ' έπιασε κότσο κανένας ''. Λατρεύει την Ελλάδα και γράφει ανορθόγραφα συνήθως ελληνικά. Οι μετανάστες δεν ξέρουν τη γλώσσα του. Το ίδιο κι αυτός, αλλά δεν το παραδέχεται. Είναι αυστηρός και γίνεται γελοίος όταν πάει να παραστήσει τον μοντέρνο. Χρησιμοποιεί i-pad, i-phone, τα υλικά των ''βαρβάρων'' και υπογράφει τα ρατσιστικά, παραληρηματικά σχόλιά του στο youtube ή αλλού με χαζά αρχαιοπρεπή ψευδώνυμα. Είναι fan του Χίου και του Τσουκαλά. Ζει μέσα στην τοξικότητα του μίσους του.Ο γιος είναι καυλωμένος, νευρόσπαστος έφηβος. Ισως να έχει κολλήσει λίγο από τον υπέρμετρο πατριωτισμό του μπαμπά του αλλά ταυτόχρονα ακούει το ''Dab'' θεωρώντας το αντισυστημικό τραγούδι. Για γέλια και για κλάματα δηλαδή. Φοράει φαρδιά, καπέλα, γυαλιά ηλίου τη νύχτα μέσα στο πίσσα σκοτάδι, έχει λογαριασμό σε όλα τα διαδικτυακά μέσα και υπογράφει ''thumbs up'' ή ''piece, bro''. Σιχαίνεται το σχολείο, βαριέται στο σπίτι. Βγαίνει στο δρόμο έτοιμος για τσαμπουκά, να τα σπάσει όλα. Είναι ελεύθερος(;)