ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παραμονές Χριστουγέννων, παραμονές Πρωτοχρονιάς, παραμονές όσων ελπίζουμε ότι θα έρθουν και τελικά δεν έρχονται. Παραμονές/αναμονές/προσμονές. Παράξενες αυτές οι μέρες τελικά… Όσο και αν μεγαλώνω, όσες πρωτοχρονιές και να περνάνε δεν μπόρεσα ακόμα να κατανοήσω τον λόγο ύπαρξης αυτών των ημερών. Ακόμα περισσότερο, δεν μπόρεσα να κατανοήσω τον λόγο όλων όσων με τόση ευλάβεια επιτελούμε. Ναι, και στο τέλος αυτής της χρονιάς θα αλλάξουμε τα ημερολόγιά μας. Θα δώσουμε τις ευχές μας. Θα θυμηθούμε το πόσο μόνοι είμαστε –ίσως κάποιοι καταφέρουμε να αναμειχθούμε με κόσμο, έτσι, για το γαμώτο. Θα ανακαλέσουμε όσους διώξαμε, όσους γνωρίσαμε, όσους δεν κατάφεραν να μείνουν, όσους δεν προλάβαμε να γευτούμε. Θα παλέψουμε πάλι με τα παιδικά όνειρα που κάποτε μας έμαθαν να στριμώχνουμε κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, και τώρα όλο και μεγαλώνουν και γίνονται θεριά που μας στοιχειώνουν. Και ύστερα, αφού θέσουμε τα new year’s resolutions μας, θα μείνουμε ξανά στο τίποτα. ‘’Εσύ, πού θα ήθελες να ήσουν του χρόνου τέτοια εποχή;’’ Παρελθοντικός και μέλλοντας χρόνος σε μία πρόταση. Θα/θα/θα. Μα όταν σταματήσουν οι γιορτές και η παράσταση, όταν βγάλεις το make up επιστρέφοντας από ένα ακόμη πάρτι ή οικογενειακή συνάθροιση στην οποία για άλλη μια φορά κατάφερες να πείσεις τους πάντες –και κυρίως τον εαυτό σου– ότι είσαι καλά, όταν σβήσουν τα λαμπιόνια και φύγει όλη η χρυσόσκονη, θα δεις ότι όλα μας τα ‘’θα’’ είναι εντέλει κάπως σαν αυτές τις παράξενες μέρες των Χριστουγέννων. Ή καλύτερα, σαν τα στολίδια του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Πολύχρωμα και λαμπερά. Μάζα από κούφιο και φθηνό πλαστικό που θα κρύψεις βαθιά στο πατάρι και θα την βγάλεις ξανά του χρόνου μαζί με όλα όσα δεν έκανες και ‘’θα’’ κάνεις. Και όλες οι υπόλοιπες μέρες του χρόνου περνούν αδιάφορα, χωρίς τίποτα το αξιομνημόνευτο. Χωρίς αγκαλιές και μεθυσμένα φιλιά. Χωρίς τρέλες και ρίσκα. Χαμένες μέρες. Χαμένες ζωές.Θα μου πείτε βέβαια ότι θα ξαναέρθουν. Το αύριο θα είναι πάλι όπως εχθές και προχθές. Και την επόμενη εβδομάδα θα περιμένουμε το βράδυ της Παρασκευής ύστερα από μια κουραστική εβδομάδα στο γραφείο, το Σάββατο και την Κυριακή για να πούμε ότι ζούμε. Και κάπως έτσι κυλάει η ζωή. Η ρουτίνα και η μονιμότητα στο αιώνιο replay. Και περιμένουμε λες και όλο αυτό θα επαναλαμβάνεται στο άπειρο. Λες και ο αέναος χτύπος του ρολογιού, μας κάνει όλο και περισσότερο να ξεχνάμε το εφήμερο των χτύπων της καρδιάς μας. Και συνηθίζουμε. Και περιμένουμε. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως γι’ αυτό δεν μου αρέσουν αυτές οι παράξενες μέρες των Χριστουγέννων. Μας έμαθαν να γιορτάζουμε την αναμονή, όχι την επιδίωξη. Μας έμαθαν να προσμένουμε όσα θα έπρεπε να είχαμε ήδη κάνει και ζήσει. ps. ‘’Μια αστραπή είναι η ζωή, μα προλαβαίνουμε’’ είχε γράψει κάποιος. Κρατάω αυτό. Και του χρόνου.