ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλημέρα και χρόνια πολλά σε όλους. Είναι λυπηρό αυτές τις μέρες να υπάρχουν άνθρωποι που ενώ αξίζουν τη χαρά, τους περιτριγυρίζει η μελαγχολία. Και μη νομίζετε ότι η μοναξιά είναι ο μόνος λόγος να μελαγχολεί κανείς. Οι περισσότεροι από μας, αυτό το διάστημα βρισκόμαστε στο σπίτι με την οικογένεια μας, τους δικούς μας που έχουμε να τους δούμε καιρό. Κι εκεί εμφανίζονται αφορμές και μικρά πράγματα που μπορεί να έχουμε θάψει μέσα μας για να μην πονάμε. Συμπεριφορές. Έτσι κι εγώ. Παρατηρώ τελικά το πώς μεγάλωσα για να μην έχω κανένα κοινό σημείο με τον πατέρα μου. Δεν είναι ότι δεν έχουμε αγάπη. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς και πότε την χτίσαμε. Έτσι μόνο στα λόγια υπάρχει επειδή είναι ο πατέρας μου και είμαι η κόρη του. Νομίζω ότι μετατρέπεται στον παππού μου, τον δικό του πατέρα, που πάντα τον θυμάμαι ως έναν αμίλητο, αγέρωχο κύριο που δε γινόταν να διαφωνίσεις μαζί του. Που πάντα έδινε περισσότερη προσοχή στον αδερφό μου, που πήρε και το όνομα του. Κι εμένα αυτό με παραξένευε σαν παιδάκι. Έτσι νιώθω και με τον πατέρα μου. Χωρίς να έχει συμβεί ποτέ κάτι, δεν έχουμε σχέση. Ή μάλλον, αυτό που έχει συμβεί είναι πως σε σημαντικές στιγμές της ζωής μου, μόνο τότε δίνει το παρόν και μου ασκεί πίεση για τις αποφάσεις μου. Και τότε βγαίνει από μέσα μου το παράπονο και του το χτυπάω λέγοντας "τώρα το θυμήθηκες"; Εκείνος λέει ότι δεν ξέρει πώς να με πλησιάσει. Έλα και χτύπα μου την πόρτα, πάρε ένα τηλέφωνο να δεις τι κάνω. Όλα κινήσεις είναι. Με πονάει να βλέπω τον πατέρα μου πρόσχαρο με άλλους ανθρώπους, με φίλους συγγενείς, με τα παιδιά άλλων. Δε θα γυρίσει ποτέ να ρωτήσει για μένα. Να περηφανευτεί για μένα. Έχει γυρίσει και έχει πει στον αδερφό μου, που είναι μικρότερος, ότι "αν η αδερφή σου δεν τα καταφέρει θα πάρετε το μαγαζί οι δυο σας". Θεωρεί ότι ο αδερφός μου μπορεί να μην έχει άλλα όνειρα ας πούμε. Θεωρεί ότι μάλλον ούτε κι εγώ θα τα καταφέρω στη ζωή. Ξέρω πόσο άσχημα είναι τα πράγματα, αλλά τουλάχιστον δώσε μια ενθάρρυνση στα παιδιά σου ρε φίλε. Ο μπαμπάς μου είναι από αυτούς που πιάνουν ιστορίες από το παρελθόν και τις διηγούνται και τις ξανά διηγούνται και κάθε χρόνο στα τραπέζια γίνεται το ίδιο. Μπαίνει η κασέτα. Και όλοι γελούν και τον επαινούν. Εγώ όμως τον νιώθω απών. Και δεν ξέρω αν ευθύνεται για το γεγονός ότι "φοβάμαι" τους άνδρες. Ότι δεν μπορώ να κάνω μια σχέση στα 26 μου. Γιατί δεν έχω παιδευτεί με τον ίδιο μου τον πατέρα. Γιατί ποτέ δεν μου έχει δώσει να καταλάβω ότι είμαι κάτι το ξεχωριστό. Δεν μου έχει πει ένα "μπράβο", ένα "σ'αγαπώ". Είναι μια αλήθεια που έχω θαμμένη μέσα μου. Μια λεπτομέρεια. Και δε θέλω να με καθορίζει άλλο. Δυστυχώς κι εγώ απομακρύνομαι από εκείνον. Ποτέ δεν θα μάθει τα εσώψυχα μου. Ποτέ δε θα κάνουμε χαλαρή κουβέντα μεταξύ μας. Αυτός πάντα θα "ξέρει καλύτερα". Δώστε στα παιδιά σας την προσοχή που χρειάζονται. Όχι δώρα και χατήρια, αφιερώστε τους χρόνο. Μιλήστε τους για τη ζωή. Δείξτε τους ότι αξίζουν. Όσο κι αν μεγαλώσατε, όσο κι αν μεγάλωσαν κι εκείνα. Ακούστε τα. Όπως τα μάθετε από μικρά, έτσι θα σας αντιμετωπίζουν ως ενήλικες.. Καλές γιορτές.