ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 15 χρονων. Έχω πολλά θέματα που θέλω να τα πω,μπας και νιώσω κάπως καλύτερα γιατί φίλους δεν έχω,για να τα πω,και στους γονείς μου δεν πρόκειται να μιλήσω ποτέ,για ότι αφορά τα συναισθήματα μου,κλπ.-πολύ απλά γιατί δεν το έχω κάνει ποτέ, και δεν θέλω να το κάνω ούτε κ τωρα-.Λοιπόν, έχουμε κ λέμεΈχασα έναν χρόνο στο σχολείο-φετος- και νιώθω τέρμα,τέρμα χαζή,και αποτυχγμενη, νιώθω πραγματικά απαίσια και είμαι σίγουρη πως δεν μπορώ να το αλλάξω. Όλοι οι γνωστοί που ήξερα είναι Λύκειο και είμαι εγώ η ηλίθια που έμεινα. Βέβαια είναι λάθος μου το ξέρω, αλλά είναι απαίσιο συναίσθημα να αποτυχαίνει κανείς σε όλα τα πράγματα. Έμεινα μαθηματικά,γιατί δε διάβαζα ,καθόλου. Τώρα θα δώσω Φεβρουαριο,αλλα έχω μείνει έτσι κ αλλιώς . Στο σπίτι τα πράγματα έχουν ηρεμήσει κάπως,ευτυχώς δηλαδή,γιατί δεν αντεχα άλλο αυτήν την όλη κατάσταση στο σπίτι. Να πίνει ο πατέρας μου,να πήγαινε στα κλαμπακια τις νύχτες, να μεθαει,να κάνει και εγώ δεν ξέρω τι άλλο,και να έρχεται τα μεσάνυχτα και εγώ να κάθομαι και να κλαίω όλες αυτές τις νύχτες περιμένοντας πότε θα έρθει, για να μπορέσω να κοιμηθώ. Ολη αυτή η κατασταση, από τότε που γεννήθηκα,ειλικρινά, ευχαριστώ τη μητέρα μου που αντέχει όλα αυτά,εξαιτίας μου και της αδερφής μου,-αν και ξέρω πως είναι τεράστια μαλακια που αντέχει όλα αυτά, γιατί δε θέλω να τη βλέπω έτσι.P.S.Έχω χίλια αλλά προβλήματα που καλύτερα να τα αφήσουμε γιατί δεν θα σταματήσω να γράφω ποτέ.Νιώθω τερμα αποτυχημένη. Ειλικρινά ώρες ώρες σκέφτομαι πως θέλω να παραιτηθώ από τα πάντα,και μετά σκέφτομαι την μητέρα και τον πατέρα μου,που δεν θέλω να τους πληγωσω με αυτόν τον τρόπο, αλλά δεν αντεχω άλλο. Δεν βρίσκω λόγο στις προσπάθειες μου. Νιώθω χάλια.