ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ούτε να κλαιγομαι. Και έτσι δίχως καμία διάθεση να μεγέθυνω την κατασταση λέω, ότι τα πάντα στην ζωή μου αυτήν την στιγμή, εξαρτώνται από το τι θα γράψω στις πανελλήνιες. Όχι η ζωή μου γενικά και απροσδιοριστα στο μέλλον, εννοώ η ζωή μου τώρα. Η σχέση μου με τους δικούς μου, οι φιλίες που έχω και αυτές που δεν έχω, εως και η σχέση μου. Και το θέμα είναι ότι στο τέλος ΠΡΈΠΕΙ να γράψω 19 παντού ΠΡΈΠΕΙ γιατί δεν πρόκειται να συμβιβαστώ με μια σχολή και μελλοντικά με ένα επάγγελμα που δεν θέλω, όσο και αν κάποιοι το θεωρούν σωστό . Οταν τα σκέφτομαι λοιπόν όλα αυτά με πιάνει όχι μόνο άγχος, αλλά και στεναχώρια και αυτό είναι πολύ άδικο. Δεν έχω άγχος γιατί ανησυχώ ότι δεν θα κερδίσω αυτό που θέλω, αλλά άγχος ότι θα χάσω αυτά που ήδη έχω. Και το ξέρω ότι ακούγομαι παράλογη όμως δεν είμαι. Δεν θα μπω στον κόπο να εξηγήσω αλλά πιστέψτε με δεν είμαι. Κάνεις ποτέ δεν μου είπε "αν αποτύχεις θα είναι εντάξει θα είμαι δίπλα σου " και έτσι αισθάνομαι εντελώς μόνη μου σε όλο αυτο και μια τεράστια πίεση. Πως λοιπόν όταν βλέπω ότι δεν αποδίδω όσο θα θέλα να μην με παίρνει από κάτω ? Πως να μην αγχώθω και πως να μην στεναχωρήθω και πως να μην έχω και εγώ τις στιγμές που νιώθω άχρηστη, τα βλέπω όλα μαύρα και νιωθω μένος και οργής για όλους τους ανθρώπους στην ζωή μου. Πως? Έχω μείνει και πίσω γαμωτο! Πως θα προλάβω? Πως θα γράψω εγώ 19? Πως?