Ως νεότεροι, έφηβοι ίσως, οι σχέσεις είναι πιο περίεργες και καμιά φορά διατηρημένες από συνήθεια ή κατ'ανάγκη. Ειδικά αν μεγαλώσατε μαζί. Το σχολείο, οι κοινές παρέες, επιρροές, το " κουλ " της εποχής, η αυτοπεποίθηση που δεν έχει βγει προς τα έξω ακόμα και πολλά άλλα μπορεί να σε κρατούσαν δέσμιο. Και καμιά φορά, ξεχνάμε πως εξελισσόμαστε σαν άνθρωποι, αλλάζουμε κι εμείς και τα θέλω μας. Μεγαλώνοντας δεν ανεχόμαστε το ίδιο, δεν αναλωνόμαστε το ίδιο και ξέρουμε παραπάνω τι μας γεμίζει και τι όχι. Καταλαβαίνουμε καλύτερα το δικαίωμα της επιλογής και της αποδοχής. Μπράβο σας και στους τρεις γι αυτή σας την απόφαση. Εύχομαι να είσαι πάντα συνειδητοποιημένος στην επιλογή των ανθρώπων που θες στη ζωή σου.
11.1.2017 | 16:28
ΤΕΛΟΣ ΚΟΛΛΗΤΩΝ
Θέλω να εξομολογηθώ ότι με τους επί δεκατέσσερα χρόνια κολλητούς μου δεν είχα ποτέ κανένα κοινό.Είχαν πάντα ρατσιστικές απόψεις(σε περιόδους όπου δεν άνθιζε ο φασισμός στην Ελλάδα όπως τώρα)Δεν είχαμε κανένα κοινό στα γούστα τους στο σινεμά(όπου ήταν πάντα όπου φυσάει ο άνεμος, βλέπανε όποια βλακεία έβγαινε, μόνο και μόνο για να λένε ότι πήγαν σινεμά)Θέατρο δεν είχαν περάσει ποτέ ούτε απέξω.Καθόλου κοινά γούστα στη μουσική(επίσης άκουγαν ό,τι κάτσει)Τελείως διαφορετική κοσμοθεωρία.Εξαντλήθηκαν τα θέματα που μπορούσαμε να συζητήσουμε χωρίς να έρθουμε σε αντιπαράθεση και καταλάβαμε ότι πλέον δε μας δένει τίποτα. Ματαιότητα το να πιέζουμε ο ένας να δεχτεί τις απόψεις του άλλου. Χαμένος χρόνος και βαρεμάρα το να κάνουμε έστω και μια γόνιμη(ας πούμε) αντιπαράθεση. Ίσως όταν ήμασταν πιο νέοι, να άξιζε. Τώρα που μεγαλώσαμε, όχι, σε καμία περίπτωση. Είναι κάτι στο οποίο συμφωνούμε και οι τρεις μας. Το διαλύσαμε εδώ και δύο χρόνια και από τότε νιώθω πιο ελεύθερος από ποτέ. Πραγματικά αναζωογονήθηκα. Κι αυτοί το ίδιο.
2
