__________________
1.
Αγαπητή αμπα, Στα 35 μου αποφάσισα να πάω σε ψυχολόγο. Το σκέφτομαι απο τα 15 μου, αλλα πλεον πιστεύω πως τελικά δεν μπορώ να βρω τη λύση μονη μου, θελω να δοκιμάσω να με βοηθήσει καποιος... Σε τι; θα προσπαθήσω να συνοψίσω αυτά που νιώθω πως με απασχολούν περισσότερο.... εχω συνέχεια ψυχολογικές διακυμάνσεις, περνάω μήνες μαυρίλας που δεν θελω να κάνω τιποτα παρά μόνο να συντηρώ το σώμα μέχρι να συνέλθει το πνεύμα (ενω προςπαθω να με πείσω πως πρεπει να συνεχίσω γιατι θυμάμαι πως συνήθως αυτό περνάει κ μετα ειμαι μια χαρά) μικρές ή μεγάλες περιόδους ευτυχιας και διασκέδασης που ξεχνάω τα όρια που μου εχω θέσει.... περιόδους που θελω μόνο να κοιμάμαι και δεν μπορώ να σηκωθώ απο το κρεβατι γιατι νιώθω πάντα εξαντλημένη και δεν βρίσκω λόγο εκτός απο τη δουλεια, διαστήματα που νομίζω πως μπορώ να κάνω τα πάντα και περιόδους που πιστεύω πως δεν ειμαι ικανή για τιποτα... Εκτός απο τους καλούς μου φίλους δεν μπορώ να ανοιχτω κ να δείξω αυτό που πιςτεύω πως πραγματικά ειμαι σε κανεναν, ακομα και στις σχέσεις μου που συνήθως τελειώνουν γιατι δεν ανοιγομαι ή ανοιγομαι με υπερβολικό τρόπο και "άτσαλα"
... και εχω κανει ελαχιςτες Γιατι με τρομάζει η δυσκολία τους...και γιατι μου φαίνεται βουνό να χτιςω οικειότητα ιςορροπημενα με κάποιον...εχω μια εμμονή πως κατι παίζει με την οικογένεια μου, κατι εχει συμβεί στο παρελθόν; κατι υπαρχει στο υποσυνείδητο μου κ δεν το θυμάμαι, αλλα με επιρρεαζει;; η μήπως ειμαι φανταςιοπληκτη; η σχέση των γονιών μου μεταξύ τους μου εχει δημιουργήσει ενα πρότυπο που θεωρώ κακό αλλα παραδόξως προσπαθώ να αναπαράγω, και όταν το καταφερω, μετα το σαμποτάρω γιατι μέσα μου ξερω πως ειναι λάθος πρότυπο; γενικά νιώθω πως ολα πανε καλά μέχρι (με καποια μικρή ή μεγαλη αφορμή) να ανοίξει μια μαύρη τρύπα, να πέσω μέσα της για απροσδιόριστο διάστημα (και ποτε δεν θυμάμαι τελικά πως ειμαι ακριβώς αυτά τα "μαυρα" διαστήματα), μετα να βγω και ολα καλά, και μετα παλι τα ίδια, ένας συνεχής φαύλος κύκλος... κουράστηκα!!
Αυτά νομίζω ειναι καποια απο τα κυρίως θέματα μου που θα ήθελα να αντιμετωπίσω.... και η απορία μου...σε περίπτωση που μπορείς να βοηθήσεις... σε τι είδους ψυχολόγο προτείνεις να πάω; εχω μπερδευτεί... νιώθω πως υπάρχουν άπειρες επιλογές/σχολές/ προσεγγίσεις... ποιο μπορει να ειναι το πιο κατάλληλο για εμένα; πως να το καταλάβω; κ πως να επιλέξω συγκεκριμένο άνθρωπο; μου φαίνεται τόσο σημαντικό αυτό που αποφάσισα να κάνω για εμένα - να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου - που θελω να ειμαι σίγουρη πως ο άνθρωπος απεναντι μου θα ειναι ο κατάλληλος... και αν δεν ειναι; και αν τελικά γίνω χειρότερα;;. Και αν απογοητευτώ και ενώ επιτελους αποφαςιςα να προςπαθηςω να δουλέψω οργανωμένα τα θέματα μου, τελικά απογοητευτώ και τα παρατηςω εντελώς; και πιςτεψω πως τελικά δεν υπαρχει λυςη; γίνεται να βρω τον κατάλληλο;;; και πως μπορώ να ειμαι σίγουρη;;;
- Εγω
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η αναζήτηση του κατάλληλου ψυχολόγου είναι μέρος της θεραπείας σου. Μη νομίζεις όμως ότι χρειάζεσαι ειδικές γνώσεις για να βρεις τον ψυχολόγο που σου ταιριάζει. Αν είσαι σίγουρη ότι έχει τα τυπικά προσόντα, μετά αυτό που χρειάζεται για να πετύχει η συνταγή είναι ό,τι χρειάζεται σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις: αμοιβαίος σεβασμός και εκτίμηση. Αυτή είναι η αρχή. Είναι μια σχέση συνεργασίας και όχι αυθεντίας/μαθητή. Θα χρειαστεί χρόνος για να εμπιστευτείτε ο ένας τον άλλον. Θα χρειαστεί χρόνος για να σεβαστεί ο ένας τον άλλον. Θα χρειαστεί προσπάθεια για να συμπαθήσει ο ένας τον άλλον. Αν πας με αυτή την ψυχική προετοιμασία, κανείς δεν μπορεί να σε κάνει χειρότερα.
Οι απορίες που έχεις για τις διάφορες σχολές είναι κάτι που μπορείς – και πρέπει – να συζητήσεις με τον ψυχολόγο που θα επιλέξεις. Οι περισσότεροι δεν είναι κολλημένοι σε μια μέθοδο, οι ικανοί κάνουν ό,τι είναι καλύτερο για τον άνθρωπο που είναι απέναντί τους.
Αυτό που αποφάσισες, να βοηθήσεις δηλαδή τον εαυτό σου, κανείς δεν μπορεί να σου το πάρει, ούτε άνθρωπος, ούτε δαίμονας. Αν πέσεις σε κακό επαγγελματία, θα βρεις άλλον. Το μόνο που έχεις να χάσεις είναι οι αλυσίδες σου, οπότε όρμα και καλή επιτυχία!
__________________
2.
Αγαπημένη μου Α,μπα;
Είμαι 18 και μόλις που πέρασα σε μια πολυτεχνική σχολή που ήθελα αρκετά, μακριά από την πόλη μου.
Δεν ήμουν ποτέ το κορίτσι που θα βαφτεί ή θα ντυθεί υπερβολικά στη τρίχα για να βγει έξω και να με προσέξει ο κόσμος αλλά ήμουν πολύ οκ με αυτό. Είχα τις σχέσεις μου και τους φίλους μου και όλα καλά. Όμως εδώ δεν νιώθω οκ, βρίσκομαι σε παρέες (αγοριών κυρίως λόγω σχολής και καλού μου φίλου) και σαν κοπέλα δεν υπάρχω. Δεν είμαι και το κουκλάκι το ζωγραφιστό αλλά δεν είναι και ότι δεν βλέπομαι βρε Α,μπα. Μου έχουν απομείνει κάτι σημάδια (τύπου κοκκινίλες) στο πρόσωπο από ελαφριάς μορφής ακμή αλλά δεν φαίνονται τόσο και ακολουθώ αγωγή. Plus, δεν λικνίζομαι σαν χέλι όποτε τυχαίνει να πάμε σε κάποιο club όπως οι περισσότερες, δεν έχω ένα συνεχές bitch face όπως πάλι οι περισσότερες και γενικά έχω χιούμορ και είμαι λίγο πιο άνετη. Τέλος, (για να μην σε κουράζω αν και νομίζω κατάλαβες) το στυλ μου δεν είναι τόσο girly. Έχω απογοητευτεί γιατί δεν θέλω να αλλάξω αυτό που είμαι αλλά ως συνάρτηση αυτού δεν πρόκειται να βρω ποτέ άνθρωπο με τα δεδομένα που προέκυψαν εδώ.
Δεν είναι τίμιο και με συγχωρείς αλλά δεν έχω ξεκάθαρη ερώτηση. Γράψε ό,τι σκέφτεσαι.
Υ.Γ.1. Ελπίζω οι σκέψεις μου να μην βγήκαν αχταρμάς και να βγάζεις άκρη.
Υ.Γ.2. Για την ιστορία, σε ανακάλυψα τυχαία κάπου στα 14 και με βοήθησες να δω μια άλλη οπτική που δεν θα σκεφτόμουν σε πολλά θέματα, οπότε σε ευχαριστώ θερμά για αυτό!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Συγκινήθηκα. Το «α μπα» υπάρχει τόσα χρόνια πια που μεγαλώνει γενιές;
Η ερώτηση που δεν κάνεις είναι η εξής: γιατί δεν αρέσω στα αγόρια, αφού είμαι καλύτερης ποιότητας από τα άλλα κορίτσια;
Η απάντηση είναι η εξής: επειδή πιστεύεις ότι είσαι καλύτερης ποιότητας από τα άλλα κορίτσια.
Η ελαφρώς σχιζοφρενική σου λογική λέει ότι μπορεί να μην είσαι όμορφη και σέξι όπως «οι περισσότερες» (και ρίχνεις τον εαυτό σου) αλλά είσαι πιο έξυπνη από τις «περισσότερες», και αυτό αποδεικνύεται από το ότι έχεις χιούμορ και είσαι άνετη (και εδώ ανεβάζεις τον εαυτό σου). Δεν ξέρεις πού να τοποθετηθείς επειδή βρίσκεσαι μεταξύ δύο δίπολων. Και δυστυχώς, ενώ διαβάζεις α μπα από τα 14, δεν έχεις καταλάβει ότι έχεις προσβληθεί από εσωτερικευμένο μισογυνισμό.
Δεν είναι κακό να είσαι σέξι με την παραδοσιακή έννοια, και σίγουρα αυτό δεν σημαίνει ότι είσαι χαζή. Δεν είναι κακό να μην ντύνεσαι και να βάφεσαι σύμφωνα με την επικρατούσα θεώρηση περί ελκυστικής εμφάνισης, αλλά αυτό σίγουρα δεν σημαίνει ότι είσαι έξυπνη. Οι γυναίκες δεν ξεχωρίζουν σε ποιότητες ανάλογα με την κλίμακα «νάζι εναντίον σοβαρότητας». Δεν είναι αντίπαλες ομάδες «πχιοτικές εναντίον duckface». Οι γυναίκες είναι άνθρωποι. Οι γυναίκες δεν είναι υποχρεωμένες να υπακούν και να φέρονται σύμφωνα με τα στερεότυπα. Οι γυναίκες μπορούν να είναι αυτές που θέλουν να είναι, να φορούν αυτό που θέλουν και να μιλάνε και να κάνουν αυτό που νομίζουν χωρίς να στριμώχνονται για να χωρέσουν στα προκάτ καλούπια «προκλητική αλλά χαζή», «καλή στα μαθηματικά αλλά άνετη και με χιούμορ». Υπάρχουν άπειροι συνδυασμοί ανθρώπων, και δεν είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλον.
Άλλαξες περιβάλλον πάρα πολύ πρόσφατα. Είσαι μικρή. Δεν γνωρίζεις καλά τον εαυτό σου, και πρέπει να προσαρμοστείς. Επικεντρώσου σε αυτά τα δύο. Η φοιτητική ζωή είναι η κατάλληλη περίοδος για να αρχίσεις να καταλαβαίνεις ποια είσαι. Μην προκαταβάλεις τον εαυτό σου βάζοντας τον στο ραφάκι που νομίζεις ότι είναι το πιο αξιοσέβαστο. Δεν είναι η προσοχή των αγοριών το πρώτο σου ντέρτι, και αν είναι, κακώς. Κάνε παρέες, γνώρισε ανθρώπους, και αν σε κάνουν να νιώθεις άσχημα με τον εαυτό σου, βγες και γνώρισε άλλους ανθρώπους. Κυκλοφόρησε, διάβασε, δες, φάε, άκου μουσική. Για σένα. Και φυσικά, μη παραμελείς τις σπουδές σου.
__________________
3.
Η χαρισματικότητα, καλλιεργείται ή είναι μέσα μας, εγγενής; Δλδ, οι με το καλημέρα συμπαθήσιμοι, οι αβίαστα εμψυχωτές, οι page turners, τα τζίνιους, οι με χιούμορ κλάσης πως το κάνουν; Γονιδιακό ή παραστάσεις;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αχ βρε παιδιά μην υποτιμάτε, μην περιορίζετε τόσο πολύπλοκα θέματα όπως είναι η ανθρώπινη προσωπικότητα και ο χαρακτήρας σε τόσο απλοποιημένα διλήμματα. Προφανώς και τα δύο παίζουν ρόλο. Δεν είναι προφανές; Δεν θα έπρεπε να είναι προφανές; Δεν συμφωνούμε όλοι ότι δεν μπορεί να είναι μόνο ή το ένα ή μόνο το άλλο;
Είναι αυτά, και πολλά ακόμα. Είναι η οικογένεια. Είναι η κοινωνική τάξη. Είναι η συγκεκριμένη στιγμή της ιστορίας, το προάστιο, το σπίτι, η χρονιά που γεννήθηκε ο καθένας. Είναι τα τυχαία γεγονότα που δεν ελέγχονται. Άλλα που δεν μπορώ να σκεφτώ τώρα.
Έχω την εντύπωση ότι προσπαθείς να το περιορίσεις για να το καταλάβεις, και νομίζεις ότι αν το καταλάβεις θα μπορέσεις να το κάνεις κι εσύ. Θα σου πω, πέρα από όλα αυτά, τι άλλο έχουν κάνει όλοι αυτοί που μπορείς σίγουρα να κάνεις κι εσύ: έχουν δουλέψει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.
__________________
4.
Αγαπητή αμπα! Ο σύντροφος μου τρία χρόνια τωρα κατα καιρούς σε καιρούς πίεσης και θλίψης, με απειλούσε οχι για την ζωή μου για αλλα πράγματα. Αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει. Τελευταία έγινε παλι αυτό και μαλωσαμε άγρια. Υποτίθεται πως κατάλαβε το λάθος του ζήτησε συγνώμη δεν του άρεσε ετσι οπως έγινε σαν ανθρωπος. Γενικά δεν ειναι εύκολος ανθρωπος, πολλές φορές δεν αντιλαμβάνεται κάποια πράγματα που κάνει ή που λέει .χαζος δεν ειναι.βαρια δυσλεξία έχει, λένε πως παίζει ρόλο. Τωρα ειμαςτε Απο απόσταση, μένουμε σε διαφορετικά νησιά..μετά απο τρία χρόνια που είμασταν απο κοντά.ειναι χειρότερα απο το τηλέφωνο.δεν βγάζουμε συννενόηση.Αν και ξέρω τις απαντήσεις που ψάχνω..εσύ πως το βλέπεις αυτό;;;;;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν αντιλαμβάνεσαι τι συμβαίνει, αν ξέρεις τις απαντήσεις που ψάχνεις, γιατί ρωτάς πώς το βλέπω εγώ; Ελπίζεις μήπως σου δώσω άλλη απάντηση από την προφανή; Το βλέπω σχεδόν όπως φαντάζεσαι ότι το βλέπω, απλά αρκετά χειρότερα.
__________________
5.
Α μπα, δεν ξερω αν ειναι ερωτηση ακριβως, περισσοτερο θελω να ακουσω τι εχεις να πεις γιατι εκτιμω αφανταστα οτι μιλάς πάντα to the point. Ειμαι 23, σπουδαζω , ζω φυσιολογικα (παντα με την αμεριστη "υποτηριξη" γονιων) και έχω ταξιδέψει αρκετά. Στα λέω όλα αυτά για να καταλαβεις τη θέση μου και τωρα μπαινω στο ζουμι του προβληματισμου μου. Παρά τη ζωή χωρίς δράματα δεν εχω νιωσει ποτέ να με κατακλυζει κάποιο συναίσθημα, να με κυριεύσει χαρα για κατι που εγινε/καταφερα, ένας έρωτας, μια ανυπομονησια που θα δω κάποιον. Εν ολιγοις δεν υπαρχει ενθουσιασμος.
Περνώ τα παντα μετριοπαθως και νομιζω οτι ετσι χαραμιζω την πιο ζωντανή ηλικία ενός ανθρώπου. Ξερω πως μια λογικη απαντηση ειναι να αλλαξω σταση αλλα το συναίσθημα είναι κάτι εντελώς αυθορμητο, οποιαδηποτε προσπαθεια να το μετατρεψεις βεβιασμενα σε κατι αλλο ειναι υποκρισια.... Σας ακουω....
- 23χρονη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Όταν λειτουργούμε με έναν τρόπο που πιστεύουμε ότι μας δημιουργεί προβλήματα με τους άλλους ή στην ποιότητα της ζωής μας, και δεν ξέρουμε γιατί είμαστε έτσι και πώς να το αλλάξουμε, η μόνη λύση που έχουμε είναι να πάμε σε ψυχολόγο.
(Με την ευκαιρία σιγουρέψου ότι ξέρεις τι σημαίνει η λέξη «υποκρισία». Επίσης, το συναίσθημα δεν είναι κάτι εντελώς αυθόρμητο. Αλλά αυτό θα το καταλάβεις μαζί με τον ψυχολόγο.)
__________________
6.
Με αφορμή την απάντηση 6 εδώ.
Έχω παρατηρήσει ότι όποιο αγόρι στέλνει ερώτηση γιατί δεν αρέσει στις κοπέλες τελικά καταλήγει να βρίσκεται δαχτυλοδειχτούμενος (τον δείχνεις με το δάχτυλο τον καημένο) και απολογούμενος. Επειδή πάντα ρίχνεις το βάρος σ'αυτόν.
Αυτό που κάνεις είναι ο εύκολος τρόπος. Το να ρίξεις το βάρος στον άλλο είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Και το πιο φθηνό επίσης.
Επιπλέον μιλάς για τον κόσμο στην Ελλάδα θαρρείς και είναι ένας νορμάλ κόσμος που μπορεί και κρίνει ή που έχει σωστό ένστικτο ή που συγκροτεί ένα σύνολο με αξιοπρόσεκτες απόψεις και τα λοιπά ωραία για την φαντασία μας (που έχει την ιδιότητα να μας ανεβάζει πάντα) αλλά από πραγματικότητα μηδέν (ουπς νά'τη πάλι η εύκολη λύση. ξετρυπώνει η άτιμη).
Κατά τα άλλα πάντα φταίει το αγόρι που δεν έχει επιτυχίες.
Βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι ο κόσμος στον οποίο δίνεις αξία (ότι κρίνει τους άλλους σωστά) είναι ένας κόσμος βαθιά κομπλεξικός (ο φθόνος είναι μία απόδειξη των κόμπλεξ που κουβαλάει), έντονα συντηρητικός και με καθημερινές εξάρσεις μεγαλείου του στυλ 'ποιός είσαι εσύ;' ή 'ποιός νομίζεις ότι είσαι;'
Σημείωση: θέλω να πω η πλειοψηφία του κόσμου, για να μην μπλέξουμε με τα γνωστά 'γενικεύεις', 'δεν είναι όλοι έτσι' και λοιπά αξιοπρεπή. πάντως αυτά τα πάντοτε σωστά (και υπέροχα ως εκφράσεις) δεν απαντούν σε τίποτα. ωραίο τρικ πάντως. και φιλότιμη η προσπάθεια. πλην φτηνή σαν φελός.
Αυτά ήθελα να πω περί του πόσο μεροληπτική είσαι.
Τελικά η πατριαρχία βαράει στο κεφάλι με ποικίλους τρόπους. Ένας εξ αυτών είναι ο τρόπος της αποφυγής της πατριαρχίας που σε κάνει να κατηγορείς τους άλλους με μεγάλη ευκολία. Φαντάζομαι και ευχαρίστηση.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν ισχύει ότι ρίχνω πάντα την ευθύνη στο αγόρι. Με αυτό ταυτίστηκες, και γι'αυτό θύμωσες. Φταίνε τα αγόρια που θεωρούν την θηλυκή προσοχή δεδομένη και θυμώνουν όταν ανακαλύπτουν ότι δεν είναι, και δεν θα σταματήσω να το εντοπίζω και να το σχολιάζω.
Ισχύει ότι συνήθως μεταφέρω την ευθύνη σε αυτόν (ή αυτήν!) που ρωτάει, και αυτό συμβαίνει όχι επειδή είναι το εύκολο, αλλά επειδή η προσωπική ευθύνη είναι η μόνη που μπορεί να ελέγξει ο καθένας μας, και η μόνη ενεργητική δράση που είναι στο χέρι μας για να αλλάξουμε κάτι που δεν μας αρέσει. Αν προτιμάς να κατσικωθείς στη ζωή σου στο πού φταίνε οι άλλοι, κάνε αυτό. Οι περισσότεροι αυτό κάνουν. Η προσωπική ευθύνη, ακόμα και η απλή αναφορά της, ακόμα και αν είναι άλλος το θέμα, προκαλεί εντυπωσιακά αμυντικές αντιδράσεις.
Κατά τα άλλα, δεν κατάλαβα τίποτα.
_________________
7.
Αμπα μου καλημέρα και τα συγχαρητήρια μου για την στήλη σου.
Ήρθε η ώρα να σου γράψω κι εγώ αν και σε προχωρημένη ηλικία!
Είμαι 50 χρονών και μικροπάντρεψα τον γιο μου!
18 παντρεύτηκα εγώ ,στα 20 εκείνος!Στο τώρα έχω από αυτόν τρία υπέροχα εγγόνια και μια αληθινα καταπληκτική νύφη αν και έτυχε να έρθει ο πρώτος εγγονός νωρίς!Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω φαντάζομαι!Την άφησε έγκυο την κοπέλα και την πήρε τελικά!
Η κόρη μου πάλι στο τώρα 32,αδιαφορεί πλήρως για το θέμα γάμος και με τσάντισε πολύ στο ότι δεν συμμετείχε καν στις διαδικασίες του γαμου του αδελφού της όταν έγινε.Τα βαριόταν αφάνταστα έλεγε και λέει ακόμα και όταν είναι να πάμε σε γάμους συγγενών.
2 χρόνια μεγαλύτερη του είναι βλέπεις και μυαλό δεν λέει να βάλει! Βέβαια συζεί με έναν 35άρη ,5 χρόνια τώρα, αλλά κοιτάνε και οι δύο τις καριέρες τους και όχι να παντρεύτούν και να κάνουν κανένα παιδάκι!
Τα παιδιά βέβαια τα αγαπάει, το βλέπω με τα εγγονάκια μου,τα ανιψάκια της,αλλά η ίδια αρνείται να κάνει! Λέει ότι ναι μεν τα αγαπάει και τα λατρεύει τα παιδιά,αλλά για ένα διωράκι μόνο αντέχονται !Όσο είναι καλά!Όταν αρχίζει η γκρίνια και οι άλλες υποχρεώσεις που έχει ένα παιδί,δεν το μπορεί με τίποτα λέει!
Εντάξει, χαζή δεν είμαι κι εγώ και μάλλον από αυτό προσωπικά συμπεραίνω ότι δεν θέλει με τίποτα να κάνει δικά της παιδιά!
Τουλάχιστον έχει αντιληφθεί τις ευθύνες που έχει ένα παιδί και αυτό το θεωρώ θετικό αφού πριτιμάει να συνεχίσει την καριέρα της κι έτσι δεν την πιέζω!
Εν τω μεταξύ προχτές μπήκα σε διάφορες σκέψεις πως από παιδί μπορεί να μην ήθελε τον γάμο με τιποτα και μου το δειχνε με τον παιδικό της τρόπο!
Που λες είχα την εγγονή μου την μικρή και τον μεσαίο εγγονό μου στο σπίτι.
Ο μικρός εντάξει, τα αυτοκινητάκια του κι όλα καλά. Η μικρή έπαιζε με κούκλες και τις χτένιζε με τόση φροντίδα, που δεν θυμάμαι ποτέ την κόρη μου να κάνει κάτι τέτοιο!
Όταν της έφερναν δώρο κούκλες ή μωράκια, πήγαινε και τις άλλαζε για να πάρει αλογάκια κυρίως! Μικρά μου πόνυ, διαφορα αλογάκια με αμαξες, ότιδήποτε αλλο εκτός από κούκλες και μωράκια! Κι αν τύχαινε να μην μπορούσε να κάνει αλλαγή στο κατάστημα, τις μοίραζε στα άλλα κοριτσάκια της γειτονιάς! Κούκλες και μωράκια παντως δεν κρατούσε!
Και λέω εγώ τώρα! Μήπως αυτό έδειχνε από τότε ξεκάθαρα ότι δεν θα ήθελε να κάνει ποτέ της παιδιά;
Μήπως τελικά από παιδιά μας δείχνουν την κλίση τους από πολύ νωρίς με τον τρόπο που μπορούν, μήπως και καταφέρουμε ως γονείς να αντιληφθούμε κάποια πράγματα από νωρίς για να μην αναρωτιόμαστε τα γιατί μεγαλώνοντας τα;
Απ΄την άλλη πάλι δεν σου κρύβω ότι θα ήθελα να την δω νυφούλα και να κάνει κανένα παιδάκι, γιατί στο τέλος αυτά σου μένουν και όχι η καριέρα, από την άλλη ,εντάξει, όταν μεγάλωνα τα παιδιά μου, έλεγα ότι θα διαλέξουν μόνα τους τον δρόμο τους προσπαθώντας από πλευράς μου να μην τα πιέσω ποτέ, αλλά και πάλι όσο να πεις....με ξενίζει λίγο το ότι η κόρη, το πρώτο μου παιδί διάλεξε εντελώς διαφορετικό δρόμο! Και φαντάσου ότι δεν κατάφερα να την σπουδάσω εγώ, αφού χάσαμε τον πατέρα της νωρίς και οικονομικά δεν μπορούσα να την στηρήξω !Όλα μόνη της τα κατάφερε και με κάνει περήφανη αυτό, αλλά βαθειά μέσα μου με ενοχλεί το γεγονός του ότι δεν θέλει να παντρευτεί και δεν θέλει παιδί.
- 50άρα γιαγιά
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Σου προτείνω να μιλήσεις με την κόρη σου για τις προτιμήσεις της στα παιδικά παιχνίδια γιατί πιστεύω ότι έχεις βγάλει πολύ αυθαίρετα και χονδροειδή συμπεράσματα. Είναι πολύ πιθανό να έχεις παρερμηνεύσει εντελώς τις προτιμήσεις της. Ισχύει ότι κάποια στοιχεία του χαρακτήρα φαίνονται από νωρίς, αλλά ένα παιδί δεν ξέρει τι θα πει να έχεις παιδιά. Ξέρει τους κοινωνικούς ρόλους χωρίς να καταλαβαίνει τη σημασία. Αν ήταν όπως τα λες, τα αγόρια που δεν παίζουν ποτέ με κούκλες, πώς γίνεται να θέλουν να κάνουν παιδιά αργότερα;
Η άποψη ότι στη ζωή σου μένουν τα παιδιά και όχι οι καριέρες είναι αποκλειστικά δική σου θεώρηση περί ολοκλήρωσης. Δεν την υποτιμώ. Αν είναι έτσι για σένα, ωραία, γιατί έκανες αυτό που ήθελες. Μολαταύτα, αφού δεν έκανες καριέρα, πώς είσαι τόσο σίγουρη ότι ισχύει αυτό που λες; Πώς είσαι σίγουρη ότι ισχύει για όλους; Το πιστεύεις επειδή η επιβεβαίωση της θεωρίας σου σε ανακουφίζει. Κατά βάθος σε ενοχλεί που (νομίζεις) ότι η κόρη σου δεν θέλει παιδί, επειδή πιστεύεις ότι αυτό είναι απόρριψη του δικού σου τρόπου ζωής. Νιώθεις το παιδί σου, ειδικά το πρώτο, σαν προέκταση του εαυτού σου, και πληγώνεσαι που δεν αναγνωρίζει ότι αυτό που έκανες εσύ είναι το σωστό. Όμως η κόρη σου μεγάλωσε αλλιώς και είναι ξεχωριστός άνθρωπος. Δεν είναι εσύ. Δεν σε απορρίπτει, και είναι πολύ καλή ιδέα να το αισθάνεσαι έτσι. Μείνε στην περηφάνια σου. Μην το προεκτείνεις στη δική σου ψυχοσύνθεση. (Δεν "μικροπάντρεψες" τον γιο σου. Ο γιος σου παντρεύτηκε νέος. Αυτός το έκανε, όχι εσύ.)
Μην μένεις σε αυτό που θα ήθελες εσύ για αυτή. Μάθε τι θέλει αυτή για τον εαυτό της. Ρώτα για να καταλάβεις, γιατί τώρα δεν καταλαβαίνεις. Γνώρισε την. Είναι παιδί σου αλλά είναι ένας άλλος άνθρωπος. Μη θεωρείς ότι την ξέρεις καλά επειδή τη γέννησες. Χρειάζεται δουλειά η επικοινωνία, και συνεχή προσπάθεια.
(Τέλος, 32 είναι. Δεν είσαι και τόσο μεγάλη για να μην ξέρεις ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο κόσμος παντρεύεται και κάνει παιδιά σε μεγαλύτερες ηλικίες πια.)
σχόλια