ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξέρω οτι σίγουρα υπάρχουν σοβαρότεροι προβληματισμοί να ασχοληθεί κανείς, αλλά θα ήθελα να μοιραστώ και εγώ μαζί σας τον "πόνο" μου...Ζω σε μια οικογένεια που δόξα το θεό δεν ζούμε στο δρόμο αλλά ούτε μας τρέχουν από τα μπατζάκια τα χρήματα. Ο πατέρας μου ζορίζεται υπερβολικά πολύ οικονομικά και εγώ έχω πάψει να του ζητώ χρήματα απο την ημέρα που έγινα 18 ετών(εδω και λιγους μηνες). Όποτε έχει μου δίνει κάτι σαν χαρτζιλίκι αλλά ακόμη και αυτό ντρέπομαι να το δεχτώ διότι γνωρίζω την κατάσταση. Είμαι πρωτοετής φοιτήτρια σε μια αρκετά απαιτητική σχολή και παρόλα αυτά εργάζομαι part time για να μπορώ να καλύπτω τις ανάγκες μου...ο αδερφός μου είναι 25 χρονών φοιτητής (ούτε και εκείνος ξέρει πόσα μαθήματα χρωστάει) και δεν έχει εργαστεί ούτε μια φορά στη ζωή του. Έχει το μηχανάκι του, τα τσιγάρα του, το αμάξι της μάνας μου και τον μισθό της μάνας μου να τον μοιράζονται στα δύο. Η μητέρα μου του έχει υπερβολική αδυναμία και του τα πληρώνει ολα! "Ο, τι χρειάζεται το παιδί" Του κάνει όλα τα χατίρια και εκείνος την κάνει πολλή χαρούμενη χωρίς να προσπαθεί. Τα Χριστούγεννα της ζήτησε ως δώρο κάτι vr γυαλιά για το playstation αξιας 400€ και αυτή μπορεί να μην είχε να πληρώσει τους λογαριασμούς αλλά του τα πήρε!!!!(σε εμένα εννοείται δεν πήρε τίποτα, δεν ήθελα κάτι άλλωστε)Ο πατέρας μου είναι πολύ χαμηλών τόνων και η μάνα μου τον κάνει οτι θέλει!!!! Ο αδερφός μου από την άλλη εκμεταλλευεται την αδυναμία που του έχει η μητέρα μου, οπότε μάνα και γιος κάνουν οτι γουστάρουν!!Η μάνα μου εμένα με έχει τελείως γραμμένη, δεν γνωρίζω τον λόγο. Μπροστά στον πατέρα μου δείχνει εγκάρδια την "αγάπη" της αλλά όταν είμαστε μόνες είτε θα με μειώσει, είτε θα μου φωνάξει και φυσικά θα με αδικήσει. Ο αδερφός μου με φθονεί χωρίς να του έχω κάνει κάτι. Συνέχεια με γελοιοποιεί, με σχολιάζει και με βρίζει. Οι σχέσεις μας είναι άκρως τυπικές. Εγώ αρχικά είχα πιστέψει πως δεν αξίζω τίποτα, μα σιγά σιγά με την στήριξη του πατέρα μου κατάλαβα πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε σπουδαίοι και μπορούμε να καταφέρουμε αξιόλογα πράγματα! Η στάση του πατέρα μου ειναι η ίδια τόσο προς εμένα όσο και προς τον αδερφό μου. Ο,τι δίνει στον έναν υλικά και συναισθηματικά τα ίδια προσφερει και στον άλλο. Όσο και να το παίζω ανεξάρτητη και δυνατή βρε παιδιά μέσα μου πονάω παρα πολύ!!!! Δεν με νοιάζει για τον αδερφό μου, ας κάνει οτι θέλει στη ζωή του αλλά γιατί να εισπραττω τέτοια απόρριψη και αδικία από την ίδια μου την μητέρα;;; Οταν ημουν μικρούλα θυμάμαι που πήγαινα να την αγκαλιάσω και με εσπρωχνε. Με πονάει σαν μαχαίρι στην καρδιά όλη αυτη η κατάσταση. Δεν ξέρω τι κακό έχω κάνει..... Πολλές φορές κλεινομαι στον εαυτό μου και κλαίω σπαρακτικά αλλά μετά θυμάμαι τα λόγια του πατέρα μου και παίρνω κουράγιο....Αχ ρε πατέρα αν δεν είχα και εσένα....Όλοι είμαστε σπουδαίοι και μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα! Να το θυμάστε και εσείς παιδιά....Όσο και να σας κάνουν να πιστεύετε το αντίθετο, τοσο να πεισμωνετε!