ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι κοπέλα 28 ετών και άνεργη. Μένω με τους γονείς μου. Δεν έχω φιλίες αλλά που και που μιλάω με καμία φίλη ας πούμε μέσω facebook. Όταν ήμουν λίγο κάτω από τα 25 πιθανόν να είχα κάποιου είδους κατάθλιψη ή μελαγχολίας. Έκλαιγα πολύ συχνά, στεναχωριόμουν και απογοητευόμουν πιο συχνά, δεν φρόντιζα τον εαυτό μου και είχα πάψει να στέλνω βιογραφικά, σαν να είχα παραδοθεί. Πέρασαν τα χρόνια και πριν δυο χρόνια (καλοκαίρι 2015), έκανα ένα μεγάλο ταξίδι και επέστρεψα λίγους μήνες μετά. Τότε ενώ βρισκόμουν στο εξωτερικό η αυτοπεποίθηση μου είχε ανέβει και ήμουν αρκετά αισιόδοξη που αποφάσισα πως όταν επιστρέψω Ελλάδα θα ξεκινήσω να στέλνω καθε μέρα βιογραφικά. Έτσι κι έκανα. Έλεγχα σε καθημερινή βάση τις αγγελίες και έστελνα σχεδόν μέρα παρά μέρα. Τους δύο πρώτους μήνες δεν είχε χτυπήσει το τηλέφωνο. Παρόλα αυτά, δεν το έβαζα κάτω, ήμουν αισιόδοξη και συνέχιζα ακάθεκτη. Τελικά χτύπησαν πολλά τηλέφωνα και πήγα σε πολλές συνεντεύξεις χωρίς όμως να προσλάβουν κάπου. Αυτό μου άρεσε γιατί μου έδινε δύναμη και σκεφτόμουν πως έχω προσόντα. Και φτάνουμε καλοκαίρι του 2016, όπου ξεκίνησα να δουλεύω κάπου και σταμάτησα την αναζήτηση, δεν είχα χρόνο μα ούτε και διάθεση. Μετά από έξι μήνες, το συμβόλαιο έληξε. Άνεργη και πάλι. Πλέον η διάθεση μου, έχει πέσει που αν και δεν έχω διάθεση μα ούτε και αισιοδοξία ξεκίνησα να ψάχνω τις αγγελίες. Απογοήτευση μεγάλη. Νομίζω πως έχουν μειωθεί τόσο πολύ οι αγγελίες σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο. Η πεσμένη διάθεση καλά κρατεί αλλά νομίζω πως αυτό θα είναι κάτι προσωρινό. Not. Μέχρι σήμερα, η διάθεση μου βρίσκεται στα ίδια ή/και χειρότερα επίπεδα. Συνεχίζω να στέλνω βιογραφικά αλλά σε σύγκριση με την προηγούμενη χρονιά είναι πολύ περισσότερο δύσκολα τα πράγματα κι αυτό πραγματικά με έχει καταρακώσει. Η μητέρα μου να λέει συνεχώς "αντε να βρω καμια δουλειά" (για να μην κάθομαι και χαζεύω αλλά και να ξεκινησω να συντηρώ τον εαυτό μου. Φοβάται ότι αν περάσω τα 30 δεν θα βρω εύκολα δουλειά. Εδώ που τα λέμε, δεν έχει κι άδικο). Τις τελευταίες μέρες αισθάνομαι περίεργα. Κάνω αρνητικές σκέψεις και μάλλον θα ξαναπέσω στο επίπεδο που βρισκόμουν πριν τα 25. Σκέφτομαι το μέλλον μου και πως θα ζήσω. Βλέπω κάποια άλλα άτομα που δεν δουλεύουν μα ούτε και ψάχνουν και όσες φορές το έχουμε συζητήσει δεν δείχνουν ιδιαίτερη ανησυχία αλλά αισθάνονται πολύ καλά, να βγαίνουν έξω κτλ. Δεν ξέρω, η μία κοπέλα μου είχε πει ότι δεν παίζει να βρούμε ποτέ στη ζωή μας δουλειά και μάλλον το έχει πάρει απόφαση, το έχει δεχτεί και έχει συμφιλιωθεί με αυτό. Εγώ από την άλλη σκέφτομαι πως κάποια στιγμή θα πρέπει να "φύγω".