ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Προσφυγικος καταυλισμος. Χιλιάδες προσφυγες, μικρα παιδια, νεοι, γεροι, κοπελες με μωρα στην αγκαλιά. Και ανάμεσα τους εσυ. ΕΘελοντρια. Δεν ξερω ποσες μερες ησουν εκει μα εγω δεν σε ειχα προσεξει.Ο Κωστής σε ενα διαλειμα γυρισε σε κοιταξε και ειπε οχι σε μενα μα στον εαυτο του "τι κοριτσιειναι αυτο;".Απο εκείνη τη μερα αρχισα να σε παρατηρω. Απο τις 6 το πρωί στο ποδι χωρις ανασα. Να καταγραφείς τους νεους να παιζεις με τα παιδια, να τα ταιζεις, να να παρηγορεις τους μεγάλους. Ακουραστη να τους δινεις κουράγιο. Να χαμογελας, να βοηθας να μην σε τρομαζει τιποτα. Περιμενα πωςκαι πως να σε βρω λιγο χαλαρη για να ερθω να σου μιλησω.Σε ειδα μερες μετα να καθεσαι καπου μονη σου και να καπνιζεις. Ηρθα πισω σου και χωρις να ξερω τι να πω αγγιξα απαλα τον ωμο σου. Χωρις να δειξεις οτι τρομαζεις χωρις καν να κοιταξεις προς το μερος μου αρχισες να κλαις. Να κλαις χωρις ουτε αφορμη ουτε ηχους. Εμεινα διπλα σου χωρις να ξερω τι να πω. Απολυτα ξαφνιασμενος κακ γουτευμενος. ΤΙ να σε ρωτησω; τι να μου πεις κι εσυ; κι αν μου ελεγες τι θα καταλαβαινα; Καλυτερα ετσι ελεγα απο μεσα μου.Ηρεμησες ωρες μετα. Ουτε ξερω ποσες περασαν. Εφυγες χωρις να με κοιταξεις. Μονο ευχαριστω ειπες και εξαφανιστηκες.Οσο κι αν ηθελα δεν ηρθα να σου ξανα μιλησω. Μονο να σαι καλα.