__________________
1.
Αγαπητή Αμπά,
Παρακινημένη από την ερώτηση #7 της 18 Οκτωβρίου 2016 αλλά και ενός περιστατικού που μου συνέβη σήμερα , θέλω να πω και εγώ τον πόνο μου απ΄την ανάποδη.
Είμαι 33 χρονών, κάτοικος εξωτερικού, εργαζόμενη, ο τίτλος της θέσης μου εμπεριέχει τη λέξη «βοηθός» και πασχίζω ούτως ώστε κάποια στιγμή να μην την έχει. Μου αρέσει η λογοτεχνία, οι ταινίες, η μουσική και να μαθαίνω καινούριες δεξιότητες (αλλά χωρίς την ικανότητα να συνεχίζω μέχρι μαεστρίας). Είμαι επίσης παντρεμένη και έχω ένα παιδί. Είμαι λοιπόν ένας μέσος άνθρωπος. Κάποιοι με συμπαθούν, κάποιοι όχι ιδιαίτερα. Τα γνωστά.
Ώσπου έγινα «μανούλα» και πλέον είμαι έτοιμη να ηγηθώ του 4ου φεμινιστικού κύματος γιατί Αμπα τα νεύρα μου! Ο μισογυνισμός (εσωτερικευμένος και εξωτερικευμένος) έχει χτυπήσει κόκκινο και για πρώτη φορά νοιώθω ότι είμαι στο μάτι του κυκλώνα!
Σημερινό περιστατικό: Ενώ περιμένουμε το ασανσέρ χασμουριέμαι, και η συνάδελφος δίπλα μου μου λέει πως κι αυτή δεν έχει κοιμηθεί καλά επειδή ο γείτονας της έβαλε πλυντήριο και την ξύπνησε. Της λέω πως την καταλαβαίνω αλλά πιστεύω ότι ένας 8ωρος ύπνος θα μας επαναφέρει (ακριβώς αυτό είπα, όχι κάτι του τύπου «τι να μας πεις κι εσύ, έμενα τη δόλια ρώτα»). Με ρωτά πως και έτσι, και της εξηγώ ότι ο μικρός μου δεν κοιμάται καλά γενικά. Και μου απαντά: «Σύμφωνα με την κοσμοθεωρία μου οι μητέρες δεν πρέπει να εργάζονται αλλά πρέπει να μένουν σπίτι να μεγαλώνουν τα παιδιά τους». Μέθοδος αΪκίντο. «Το παιδί σου σε χρειάζεται. Θα το μετανιώσεις να το ξέρεις. Τουλάχιστον το πας σε κανένα καλό παιδικό;». Μέθοδος «πόρτα-ασανσερ-κλείνει-με συγχωρείς- έχω δουλειά». Η συνάδελφος αυτή δεν έχει παιδιά.
Έκανα την επιλογή να αναπαραχθώ όπως δισεκατομμύρια κόσμου. Δεν επέλεξα όμως να αποποιηθώ τον εαυτό μου. Θέλω το παιδί μου να είναι ευτυχισμένο και ισορροπημένο. Θέλω να αγαπά τα βιβλία όπως κι εγώ. Θέλω να είμαι καλή υπάλληλος και να εξελιχθώ. Θέλω να απολαμβάνω κάποιας μορφής τέχνη. Και κάνω καθημερινές (απέλπιδες)προσπάθειες προς αυτές τις κατευθύνσεις.
Δεν νοιώθω ανώτερη κανενός αλλά μήπως τελικά το παρών φεμινιστικό κίνημα με ωθεί στο να νοιώσω κατώτερη; Συμφωνήσαμε ότι μια γυναίκα μπορεί να εργαστεί στο καπιταλιστικό σύστημα (και όχι μόνο ως γραμματέας), μπορεί επίσης να μην κάνει παιδιά. Αλλά οι γυναίκες δεν υπάρχουν μόνο ως καρικατούρες «γυναίκα- μανούλα» «γυναίκα- καριερίστα». Εμείς, οι πολλές εμείς, που είμαστε στην μέση τι κάνουμε; Μήπως, ο φεμινισμός μας ξέχασε; Οι μεν «μάνες» με φτύνουν εμένα την καριερίστα που δεν μαγειρεύω gluten free φρέσκα γεύματα. Οι δε «εγώ-παιδιά-δεν κάνω» με θεωρούν a priori βαρετή μικροαστή. Η άλλη άσχετη μου λέει να κάτσω σπίτι μου και να αφήσω τις προαγωγές κατά μέρους.
Εσύ ΑΜπα μου τι λές;
- Suffragette
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αχ βρε καλή μου Σουφραζέτα, υπογράφεις με αυτή τη λέξη, και ρωτάς αν σε ξέχασε ο φεμινισμός;
Φεμινισμός σημαίνει ένα πράγμα: ισότητα των δύο φύλων. Η προέκταση αυτού σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει το δικαίωμα να ζει τη ζωή του χωρίς να πρέπει να υπακούει στα στερεότυπα του φύλου του, και αυτό να είναι πλήρως αποδεκτό από την κοινωνία, χωρίς σχόλια, γελάκια, υποτίμηση, απομόνωση. Αυτό σημαίνει ότι ένας άντρας πρέπει να έχει το δικαίωμα να μένει σπίτι να μεγαλώνει τα παιδιά με τη γυναίκα του να δουλεύει και αυτό να είναι απολύτως αποδεκτό από την κοινωνία. Αυτό σημαίνει ότι μια γυναίκα πρέπει να έχει το δικαίωμα να μην κάνει παιδιά επειδή απλώς δεν θέλει, και αυτό να είναι απολύτως αποδεκτό από την κοινωνία. Αυτό σημαίνει ότι κι εσύ πρέπει να έχεις το δικαίωμα να θέλεις ένα παιδί και μια δουλειά με αξιώσεις, και να μην δέχεσαι δηλητηριώδεις επιθέσεις από άλλες γυναίκες επειδή δεν ανταποκρίνεσαι στο στερεότυπο φύλου «η γυναίκα ολοκληρώνεται μόνο όταν γίνει μητέρα». Ο φεμινισμός δεν δημιουργεί καρικατούρες. Αυτό το κάνουν όσοι μάχονται τον φεμινισμό ή όσοι δεν έχουν καταλάβει τι είναι.
Ο φεμινισμός ζητάει ισότητα χωρίς προκατασκευασμένους ρόλους φύλου, και για τα δύο φύλα. Επειδή είμαστε ακόμα πολύ μακριά από αυτό, δέχεσαι αυτού του είδους επίθεση. Αν δεν είχες κάνει παιδί, θα δεχόσουν άλλου είδους. Αν είχες κάνει πολύ μικρή, άλλον, αν είχες κάνει μεγάλη, άλλον, γενικά, πάντα δέχεσαι επίθεση γιατί ποτέ δεν μπορείς να είσαι τέλεια στον γυναικείο ρόλο, γιατί έτσι είναι στημένο το παιχνίδι, ώστε να νιώθεις πάντα ανεπαρκής και να μην διεκδικείς.
__________________
2.
Καλησπέρα Α,μπα θα ήθελα να μου πεις την γνώμη σου στο θεμα που με απασχολεί. Δεν είναι σημαντικό αλλα με στεναχωρει γι αυτο και ρωταω. Είμαι με κάποιον 7 χρόνια αλλά τα τελευταία τρια συγκατοικουμε και τον τελευταίο καιρό προσπαθούμε για παιδί και φυσικά μόλις προκύψει θα παντρευτουμε. Το σπίτι που μένουμε είναι δικο του εγω μετακομισα εκει οταν το αγοράσε τρια χρόνια πριν. Οσον αφορα τα εξοδα πληρωνω μονο το σούπερ μάρκετ γιατί παιρνω 600 ευρω και όλα σχεδόν πανε σε φαγωσιμα και φυσικά βενζινες και καπόια αλλα μικρό εξοδα χωρίς να ιδιαιτερες σπαταλες για μένα..αντε 40 ευρω το μηνα. Κοινώς δεν εχω την δυνατότητα να συνεισφέρω για τους λογαριασμούς του σπίτιου και δεν χρειάζεται διότι ο φίλος μου εχει επιχείρηση (στην οποία ειμαι υπάλληλος και εγω) και έχει την ανεση να τους πληρώνει. Το θέμα μου είναι οτι δεν με υπολογίζει καθόλου σε αυτο το κομμάτι. Καλει οποιον θέλει χωρις να με ρωτησει απλώς μου το ανακοινώνει κατι το οποίο έχει διορθώσει εν μερει και διακοσμει το σπιτι οπως θέλει χωρις να με συμβουλευεται καν. Και ναι οκ δικό του ειναι και οχι δεν πληρωνω αλλα δεν θα γίνουμε ζευγάρι; Δεν ζω εκει; Δεν πρέπει αν μη τι αλλο να μου λεει "κοιτα αγάπη μου θα παρω αυτο σ'αρεσει;"
Δεν με ενδιαφέρουν τα επιπλα με στεναχωρει το γεγονός οτι δεν τον ενδιαφέρει να αρέσουν και σε μενα. Οτι δεν με υπολογίζει καν. Και πραγματικά είναι πολύ καλο παιδι με αγαπαει με προσέχει αλλα αυτές οι λεπτομέρειες ωρες ώρες με πικραινουν. Νιωθω φιλοξενουμενη κι οχι συγκατοικος.
Αυτο μονο.
- Κατερίνα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το θέμα είναι πάρα πολύ σημαντικό και πολύ σωστά στενοχωριέσαι, και δεν είναι καθόλου λεπτομέρεια αυτό που λες, και φοβάμαι ότι εθελοτυφλείς.
Λες ότι προσπαθείτε για παιδί. Όταν το κάνετε και εσύ δεν μπορείς να δουλέψεις, τι θα κάνει; Θα σου κρατήσει τον μισθό ή όχι; Τα σαράντα που έχεις για σένα θα γίνουν μηδέν; Όταν θα θέλεις να αγοράσεις σουτιέν θα του ζητάς και θα εξηγείς τι τα θέλεις; Αν θέλεις να πάρεις ένα καλό ζακετάκι για το παιδί που κάνει 45 ευρώ, τι θα κάνεις; Θα ζητήσεις πέντε ευρώ δάνειο; Αν με το παιδί αυξηθούν τα έξοδα και δεν φτάνουν τα 600 για τα φαγώσιμα και τις βενζίνες, τι θα κάνει; Θα σου δώσει αύξηση ή θα σε υποτιμά ακόμη περισσότερο;
Αυτός με τον οποίο σκοπεύεις να κάνεις παιδί, επαναλαμβάνω, να κάνεις παιδί, πιστεύει ότι αυτός που έχει τα λεφτά έχει τον λόγο. Το πρόβλημα μεταξύ άλλων είναι ότι ποτέ δεν θα έχεις τα λεφτά του, επειδή είσαι υπάλληλος του και σε πληρώνει 600 ευρώ. Υπάρχει ένα κενό εξουσίας μεταξύ σας που έχει δημιουργήσει αυτός, προφανώς όχι τώρα, κι εσύ το δέχτηκες επειδή κατά τα άλλα είναι καλό παιδί. Είναι καλό παιδί επειδή συμμετέχεις σε αυτό που έχει δημιουργήσει.
Δεν είσαι συγκάτοικος, είσαι η γυναίκα του και η γυναίκα με την οποία όπως λέει, θέλει να κάνει οικογένεια. Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι ό,τι έχει, είναι και των δυο σας και μοιράζεστε από κοινού, και όταν λέμε ό,τι έχει, εννοούμε και πράγματα, και συναισθήματα. Κάτι δεν πάει καλά όταν ρωτάς «δηλαδή δεν θα γίνουμε ζευγάρι;» για το μέλλον, τη στιγμή που είσαστε μαζί εφτά χρόνια, συγκατοικείτε τρία, και προσπαθείτε να κάνετε παιδί. Κάτι δεν πάει καλά επίσης που θεωρείτε και οι δύο αυτονόητο ότι πρέπει να μείνεις έγκυος για να παντρευτείτε «εννοείται». Γιατί εξαρτάται το ένα από το άλλο; Αν, χτύπα ξύλο, δυσκολευτείτε να κάνετε παιδί, τι θα γίνει;
Με τρομάζει πολύ το καθεστώς που ζεις και αυτά που έχεις μάθει να δέχεσαι ως λεπτομέρειες. Η διαχείριση των οικονομικών δεν είναι λεπτομέρεια, είναι ένας από τους πυλώνες που κρατάνε έναν γάμο. Δεν θέλω να σε ανησυχήσω άλλο, αλλά είναι ένα γεγονός: η πλειοψηφία των διαζυγίων έχει αιτία τα λεφτά. Πρόσεχε πάρα πολύ με ποιον πας να κάνεις παιδί. Το να είναι «καλό παιδί» και να «σε προσέχει» είναι πολύ λίγα προσόντα για να διαλέξεις πατέρα του παιδιού σου.
__________________
3.
well, here we go:
θα ήθελα τον Μ. όμως δεν έδειξε ενδιαφέρον. Δε μου αρέσει εύκολα κάποιος. Ο Α. έδειξε ενδιαφέρον, δεν με ξενερώνει, αλλά δεν τρελλαίνομαι κιόλας. Στη φάση που είμαι-34 και θέλω να κάνω οικογένεια και παιδιά (ναι, all time classic..)-ο Α. τελικά δεν μου φαίνεται τόσο κακό που δεν έχει όλα όσα θα ήθελα να έχει κάποιος που θα μοιραζα τη ζωή μου μαζί του.. Τελικά α μπα πως ερωτευόμαστε? έχω πολλά παραδείγματα γάμων και τουλάχιστον φαινομενικά καλών σχέσεων, που στην αρχή ο ένας δε πολυάρεσε στον άλλο, κι όμως, υπάρχει ευτυχία. Όπως πχ με την αδερφή μου, που ο άντρας της δεν της άρεσε στην αρχή, τον είχε απορρίψει και τον διεκδίκησε ξανά στα 30 της θέλοντας γάμο. Ήταν το όνειρο της, το πέτυχε και είναι καλά, φαίνεται. Τώρα δε μπορεί να φανταστεί τον εαυτό της με άλλον άντρα. Ναι, θα ήθελα έναν παλίκαρο, με γυμνασμένο σώμα, μορφωμένο και με ενδιαφέροντα.(τα ίδια έχω και εγώ και προσπαθώ άλλο τόσο να αποκτήσω και άλλα). Όμως, όταν δεν έχει έρθει στη ζωή σου κατι τέτοιο, είτε λόγω ατυχίας είτε λόγω λανθασμένων χειρισμών, πόσο να περιμένεις? κάποια στιγμή ιεραρχείς τα πράγματα διαφορετικά, ή απλά είναι όλα ένας καμουφλαρισμένος συμβιβασμός και στην ουσία σου αρέσει ο άλλος γιατί μέσω αυτού θα κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα? ποιος κερδίζει τελικά στη ζωή?
Να σημειώσω ότι δεν έχω κάνει ακόμα σχέση με τον Α. γιατί πιστεύω ότι μετά θα δεθώ και δε θα μπορώ να κρίνω αντικειμενικά.
- till, when?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν έχει σημασία ποια συνταγή πέτυχε για την αδερφή σου, ούτε ποια πέτυχε για άλλους, και ποτέ μη πιστεύεις ότι ξέρεις στ' αλήθεια τι συμβαίνει μέσα στις ψυχές των άλλων, ό,τι και να σου λένε. Σημασία έχει μόνο το δικό σου όραμα για ολοκληρωμένη ζωή.
Από αυτά που γράφεις σημασία έχει το «δεν μου αρέσει εύκολα κάποιος» και στο «θα ήθελα έναν παλίκαρο, με γυμνασμένο σώμα, μορφωμένο και με ενδιαφέροντα», συμπληρώνοντας ότι έχεις κι εσύ τα ίδια και προσπαθείς άλλο τόσο να αποκτήσεις και άλλα. Το λες παιχνιδιάρικα υποτίθεται, αλλά το συνεχίζεις στα σοβαρά. Δηλαδή είσαι μια Θεά με γυμνασμένο σώμα, με μόρφωση και με ενδιαφέροντα, και προσπαθείς άλλο τόσο να αποκτήσεις κι άλλα;
Δεν απέτυχες να βρεις τον παλίκαρο που περιγράφεις επειδή ήσουν άτυχη ή έκανες λάθος χειρισμούς, αλλά επειδή έφτιαξες έναν κατάλογο και περίμενες να βρεις ποιος θα τον εκπληρώσει, αντί να ανοίξεις το μυαλό σου και τα μάτια σου να δεις τι άνθρωποι υπάρχουν γύρω σου, πώς σκέφτονται, τι αγωνίες και μυστικά έχουν. Αυτό που περιγράφεις είναι ρομπότ. Οι άνθρωποι έχουν αποχρώσεις, συνδυασμούς, αλλάζουν χρώματα, έχουν λεπτές ιδιότητες, εκπέμπουν σε συχνότητες που καταλαβαίνεις ή όχι.
Στη ζωή δεν κερδίζει κανένας γιατί στο τέλος όλοι πεθαίνουμε. Ο τρόπος που κάνεις την ερώτηση είναι στο προηγούμενο κλίμα, του υπερανθρώπου που περιμένεις αλλά δεν ήρθε. Ολοκληρωμένη ζωή, αν σε κάποιο επίπεδο εννοείς αυτό, είναι αυτή που βρίσκεται σε αρμονία με τις προσδοκίες που απαραίτητα είναι σύμφωνα με την πραγματικότητα. Και πάλι το πας ανάποδα. Πρώτα θέλεις οικογένεια, και μετά ψάχνεις τον γαμπρό. Για να κερδίσεις, επειδή έτσι το θέτεις, πρέπει να βρεις έναν σύντροφο που σε καλύπτει και σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, και αν το θέλει και εκείνος, θα μπορούσατε να κάνετε οικογένεια.
ΥΓ. Αυτοί που φοβούνται τον 'συμβιβασμό' δεν σκέφτονται ποτέ ότι κάποιος άλλος θα μπορούσε να θεωρήσει τους ίδιους συμβιβαστική λύση.
__________________
4.
Αγαπητή Αμπα,
Είμαι 32 χρονών και έχω μια φίλη 33ων, την γνωρίζω από τα εφηβικά μας χρόνια (είναι αδερφή μιας πολύ καλής μου φίλης) αλλά τα τελευταία 2-3 χρόνια ήρθαμε πιο κοντά, λόγω του ότι μετακόμισε στην ίδια πόλη και γενικά είδα ότι έχουμε περισσότερα κοινά απ'όσο νόμιζα. Θεωρώ ότι είμαστε καλές φίλες, είμαστε πάντα εκεί η μία για την άλλη, είτε στη διασκέδαση είτε στα προβλήματα (επαγγελματικά, προσωπικά κλπ) Ωστόσο, συνέβη κάτι πρόσφατα που δεν μπορώ να αιτιολογήσω. Συγκεκριμένα, μου ζήτησε μια άλλη φίλη να τη συνοδεύσω σε μια προσωπική της δουλειά σε άλλη πόλη (να σημειώσω ότι αυτές οι 2 δεν είναι φίλες μεταξύ τους), και φυσικά δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη. Το πρόβλημα είναι ότι η πρώτη μου θύμωσε που δεν την προσκάλεσα και ότι την παρέλειψα από τις δραστηριότητές μου. Της εξήγησα ότι δεν πήγα για διασκέδαση και ότι επρόκειτο για προσωπικό λόγο της άλλης φίλης και δε λέει να το καταλάβει. Μου έκανε παράπονα ότι την παραμελώ, επειδή δεν της έστειλα μήνυμα όλη μέρα και επειδή δεν ήμουν σε θέση –λόγω κούρασης- να το συζητήσω μαζί της το βράδυ όταν γύρισα. Μου έσυρε τα χίλια μύρια, λες και έκανα το έγκλημα του αιώνα... το κερασάκι στην τούρτα είναι που θύμωσε ακόμα περισσότερο επειδή δεν έχω ζητήσει συγγνώμη ακόμα για την «παράλειψή» μου, όπως ονόμασε αυτό το σκηνικό. Εγώ δεν νιώθω ότι έχω κάνει κάτι κακό, της εξήγησα ότι νιώθω καταπίεση όταν απαιτεί κάτι τέτοιο από μένα, και ότι δεν μπορεί να με κρίνει έτσι από αυτό το περιστατικό. Δεν είναι και η πρώτη φορά που το κάνει...στο παρελθόν συνέβη κάτι παρόμοιο (είχα συναντήσει την αδερφή μου κάποιες φορές, χωρίς να της πω να έρθει κι αυτή και το είχε πάρει πάλι προσωπικά). Από εκείνη τη μέρα δεν έχουμε επικοινωνήσει και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι να της πω. Ούτε συγγνώμη θέλω να της ζητήσω, πιστεύω θα ήταν υποκριτικό εφόσον δεν πιστεύω ότι έχω κάνει λάθος, ούτε όμως να το προσπεράσω και έτσι, γιατί πιστεύω θα ξανασυμβεί. Πώς πιστεύεις είναι καλύτερο και για τις 2 μας να ενεργήσω; Ευχαριστώ για το χρόνο σου..
- Άννα
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αυτό που σίγουρα δεν πρέπει να κάνεις είναι να υποκύψεις στην καταπίεση για να μην παραπονιέται. Μην δώσεις περιθώριο να αυξήσει τις απαιτήσεις, γιατί θα το κάνει αμέσως και θα είναι πολύ πιο δύσκολο να το πάρεις πίσω. Συνέχισε κάνοντας το αυτονόητο, δηλαδή χωρίς να την περιλαμβάνεις σε θέματα που δεν την αφορούν, και κάθε φορά που παραπονιέται εξήγησε της ότι την θεωρείς φίλη σου και τη νοιάζεσαι αλλά δεν είναι δυνατόν να τα κάνετε όλα μαζί, ότι έχεις και άλλες σχέσεις που πρέπει να φροντίσεις. Κάνε αυτό που πρέπει, και λέγε ξανά τα ίδια. Φυσικά δεν θα ζητήσεις συγνώμη γιατί έτσι θα την επιβραβεύσεις. Μπορείς να της πεις ότι λυπάσαι που στενοχωριέται, αλλά δεν έκανες τίποτα λάθος. Δεν θα το καταλάβει και θα απομακρυνθεί λίγο. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να συμβεί.
Η κοπέλα έχει προβλήματα στα όρια των άλλων και αυτό δείχνει πρόβλημα που ούτε να ακουμπήσεις δεν μπορείς. Πρόσεχε γιατί μπορεί να σε ρουφήξει χωρίς να το καταλάβεις.
__________________
5.
Αγαπητή Α, μπα
Έχω ένα πρόβλημα με τον φίλο μου με τον οποίο είμαστε μαζί ενάμιση χρόνο (εγώ 31 αυτός 37). Δεν παίρνει πρωτοβουλία για τίποτα. Από τα καθημερινά του σπιτιού έως τα πιο χνουδωτά (διασκέδαση, μικρές εκπλήξεις, κοινές δραστηριότητες). Στα καθημερινά δεν έχει αναρωτηθεί ποτέ τι θα φάμε αύριο, πρέπει να βρω εγώ καμιά συνταγή και να βγάλω λίστα για τα ψώνια. Όταν δεν το κάνω μόνη μου απλά καθόμαστε άπραγοι να κοιτάμε ένα άδειο ψυγείο. Δεν έχει προτείνει ποτέ κάτι να κάνουμε το σαββατοκύριακο. Μπορεί να τον ρωτάω όλη την εβδομάδα αν έχει καμιά ιδέα και μου λέει θα δούμε. Αν δεν το ψάξω εγώ και δεν πάρω κάνα τηλέφωνο φίλους μένουμε μέσα και μου λέει κι από πάνω την Κυριακή το βράδυ ''κοίτα να δεις, τίποτα δεν κάναμε πάλι''. Του πρότεινα να δει και καμιά κοντινή εκδρομούλα (έχω οργανώσει μόνη μου δύο διακοπές μας) και ήταν ενθουσιώδης. Το άφησα φλου για να του δώσω χώρο για πρωτοβουλία και έχουν περάσει μήνες χωρίς κανένα νέο.
Δουλεύουμε τις ίδιες ώρες και επιπλέον τελευταία είμαι σε άσχημη κατάσταση με προβλήματα δουλείας και οικογένειας και μου φαίνεται βουνό να σκέφτομαι για δύο. Του μίλησα για αυτό και μου είπε ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει έτσι γιατί είναι αυθόρμητος άνθρωπος και δεν μπορεί να ξέρει τι θέλει να φάει, κάνει, ράνει αύριο. Όμως ω τι έκπληξη, δεν έχει κάνει ποτέ τίποτα αυθόρμητο. Ή το παίρνω όλο πάνω μου ή περνάμε τις μέρες μας νηστικοί και βαρεμένοι (και καθόλου αυθόρμητοι..). Το έχω συζητήσει με φίλες μου και μου έχουν πει ότι είναι άντρας και δεν τα σκέφτεται αυτά. Μου λέει ότι με αγαπάει και αισθάνομαι ότι με αγαπάει. Μήπως κοροϊδεύω τον εαυτό μου όμως;
- Μπρόκολο
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Σκεφτόμουν ότι έχεις σοβαρό πρόβλημα με το αγόρι, αλλά έχεις και με τις φίλες. Ποια είναι τα «αυτά» που δεν σκέφτονται οι άντρες; Τα απολύτως όλα που έχουν να κάνουν με την ζωή τους κάθε μέρα; Ξεπέταξαν αυτό που είπες επειδή βαρέθηκαν να ακούσουν μέχρι το τέλος, ή θεωρούν φυσικό να είσαι η μαμά κάποιου όταν τα φτιάχνεις μαζί του.
Υπάρχουν γυναίκες που αναλαμβάνουν με χαρά το ρόλο της μαμάς. Εσύ δεν είσαι καθόλου έτσι. Μετά από ενάμιση χρόνο είναι αρκετά ασφαλές να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι δεν ταιριάζετε. Επίσης αυτός μπορεί να σε αγαπάει, αλλά εσύ δεν τον αγαπάς, και μεταξύ άλλων δεν το αγαπάς επειδή δεν τον σέβεσαι. Έφτασες σε σημείο να ζητήσεις χειροπιαστή βοήθεια με σαφείς οδηγίες επειδή δυσκολεύεσαι, και αντί να ενεργοποιηθεί, να σε διευκολύνει, να συμπαρασταθεί, σου είπε ότι είναι «αυθόρμητος». Αυθόρμητος σημαίνει ότι περιμένει να τα κάνεις εσύ, και αυτός αυθορμήτως να τα απολαύσει.
Δεν βλέπω προκοπή. Επίσης δε νομίζω ότι κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.
__________________
6.
Παντρεμενη δεκα χρονια,με τρια παιδια. Ομορφες κ ευτυχισμενες στιγμες κ ποτε σκεψη για αλλον.ερωτικα πολυ καλα κ σε γενικο επιπεδο μια ευτυχισμενη ζωη. Και ξαφνικα εμφανιζεται αυτος. Συναδελφος κ παντρεμενος. Αγχωνευτος κ δηθεν μαγκας. Αλλα βλεπω πως με κοιτα συνεχεια κ αναζητα συνεχεια να ναι κοντα μου...κ ενα πρωι πεφτει ενα φιλημα...κ την επομενη μερα στο ξαφνικα ερχομαστε σε επαφη.... Βλεπει οτι παθαινω εγκεφαλικο κ μου λεει- ολα καλα! Δες το σαν μια ανανεωση!!! Κ απο τοτε συνεχως κανουμε χρηση της ανανεωσης....νοιωθω τυψεις...εχω ενοχες...αλλα όταν ειμαι μαζι του χανομαι σε αλλη διασταση...τον σκεφτομαι κ τον νοιαζομαι...το ιδιο κ αυτος....και αναρωτιεμαι;;;; Τι κανω;;;;;;
- μπερδεμενη...
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πώς έγινε αυτό το «ξαφνικό» και ήρθατε σε επαφή; Σκοντάψατε κάπου;
_________________
7.
Αγαπημένη μου Α, μπα
Δεν υπάρχει ερώτηση, ένα ευχαριστώ σε εσένα θέλω να εκφράσω και κάποιες ακόμα σκέψεις μου. Δεν το απευθύνω στις Εξομολογήσεις καθότι από αυτήν εδώ την ενότητα ξεκίνησαν όλα.
Το 2011 σου είχα γράψει ζητώντας συμβουλή για το πώς να βρω ψυχολόγο. Η εντελώς ξαφνική απώλεια του πατέρα μου σε συνδυασμό με άλλα σοβαρά θέματα ψυχολογίας και συμπεριφοράς μου με έπνιγαν και κατέτρωγαν τις σχέσεις μου. Οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές.
Στα 31 μου, η κατάσταση ήταν τραγική και πραγματικά δεν ήξερα με ποιο θέμα να πρωτοπιαστώ. Αποφάσισα ότι έπρεπε να ασχοληθώ με το χάος εντός μου, με την ισορροπία και την δύναμη που μου έλειπαν και με την καθολική έλλειψη ενσυναίσθησης. Όλα γύριζαν στο κεφάλι μου ως τα πιο σημαντικά και σπουδαία, μη έχοντας ούτε χαραμάδα κατανόησης, συγκατάβασης και αντίληψης, για το τι νιώθουν ή σκέφτονται οι άλλοι γύρω μου.
Τελικά όντως το συζήτησα με άτομο του ευρύτερου περιβάλλοντός μου. Μου μίλησε ανοιχτά για το δικό της ταξίδι συμβουλευτικής θεραπείας και μέσω της θεραπεύτριάς της γνώρισα την Αγγελική μου. Ο κτητικός προσδιορισμός δηλώνει απλά την σχέση αγάπης που αναπτύξαμε με το πέρασμα των χρόνων.
Τα πρώτα δύο χρόνια πήγαινα κάθε εβδομάδα, τα επόμενα δύο κάθε δεύτερη και τώρα πια μια φορά τον μήνα. Η Αγγελική είναι θεραπεύτρια της μη παρεμβατικής σχολής. Αυτό σημαίνει ότι δεν δίνει συμβουλές, απλά ακούει και προσπαθεί να εκμαιεύσει το τι είναι σωστό και λειτουργικό για τον καθένα. Επίσης μου έδινε τροφή για σκέψη σε μορφή ερωτήσεων για το χρονικό διάστημα μεταξύ των συναντήσεων. Στην αρχή η μη παρεμβατική μέθοδος με δυσκόλεψε πολύ. Μου δημιουργούσε περισσότερα ερωτήματα από αυτά που μου έλυνε. Τα προβλήματα αντί να μειωθούν γινόντουσαν περισσότερα. Και αν έχεις απορία γιατί δεν σταμάτησα, θα σου πω ότι παρόλο το χάος όλη αυτή η διαδικασία με έναν τρόπο με έκανε να νιώθω δυνατότερη.
Πέρασε αρκετός καιρός για να καταλάβω και να εφαρμόσω στην πραγματική ζωή το ότι όλα ξεκινάνε και σταματάνε από τα όρια μας τα οποία ορίζονται εν τέλει από τις αξίες μας. Τα όρια τα δικά μου και τα όρια των άλλων ήταν και είναι το κλειδί που λειτουργεί σε εμένα.
Αυτή η συνειδητοποίηση αυτό το τόσο απλό πράγμα, που για άλλους είναι η μεγαλύτερη και πιο ξεκάθαρη αλήθεια, δεν ήταν θέμα έλλειψης ευφυΐας. Ήταν θέμα συμφόρησης προβλημάτων, συμπλεγμάτων, άλυτων καταστάσεων και πολλών άλλων παραγόντων.
Από συζητήσεις που έχω κάνει με την Αγγελική για την γενικότερη επαγγελματική της εμπειρία, η δουλειά που γίνεται με έναν θεραπευτή εξαρτάται κυρίως από τον θεραπευόμενο. Από το πόσο ανοιχτός και ειλικρινής είναι. Από το πόσο εκθέτει τον εαυτό του σε όλες του τις πλευρές. Από τους λόγους για τους οποίους πήγε να δει ειδικό, από τους λόγους που έμεινε στην θεραπεία και από το εύρος της θεραπείας που γίνεται τελικά το ζητούμενό του.
Δεν μπορώ να ξεκινήσω να πω τα πλεονεκτήματα της θεραπείας έτσι όπως τα βιώνω διότι θα ήθελα πολλές σελίδες. Έτσι και αλλιώς δεν έχει νόημα. Αυτού του είδους η θεραπεία είναι πολύ προσωπικό ζήτημα και αφορά την αντίληψη του καθενός. Αλλά αν μπορώ να δώσω μια και μόνο συμβουλή σε όποιον διαβάζει αυτό το κείμενο είναι να κρατάμε πάντα τους ορίζοντές μας ανοιχτούς. Χωρίς να θέλω να γίνω μελοδραματική, η δύναμη και οι λύσεις είναι μέσα μας.
Σε ευχαριστώ λοιπόν, μιας και εσύ έχεις βάλει το λιθαράκι σου σε όλο αυτό. Για την συμβουλή σου, που αποδείχτηκε πολύ χρήσιμη, και για τις απαντήσεις σε όλους τους άλλους που μέσα τους αναγνωρίζω κομμάτια της θεραπείας μου.
- Ελένη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν έχει ερώτηση, αλλά δεν μου έκανε καρδιά να το σβήσω και να πάω παρακάτω. Ελπίζω ότι το μήνυμα θα φτάσει σε αυτούς που πρέπει. Και σε ευχαριστούμε πολύ.
σχόλια