ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι άδικο. Και άκαιρο. Και άσκοπο. Δεν συγκινούμαι. Έπρεπε να κλάψεις όταν αποφάσισες να κάνεις οικογένεια χωρίς να μπορείς να ανταποκριθείς και χωρίς πραγματικά να το θέλεις. Αλλά ησουν "μόλις" 25 , άβγαλτη κι από συντηρητική μεσοαστική οικογένεια. Για όλα έχεις μια έτοιμη δικαιολογία. Έστω. Έπρεπε να κλάψεις όταν μεγαλώνατε δυο παιδιά σ'ένα περιβάλλον ακραίας και ανακυκλούμενης σωματικής και ψυχολογικής βιας. Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ. Το ατελείωτο ξύλο μεταξύ σας και προς εμάς απλώς επειδή "είχατε νεύρα και περνάγατε δύσκολη φάση" , τις βρισιές και τα ουρλιαχτά, τα αίματα , τα σπασμένα παιχνίδια , τις κλωτσιές και το δάρσιμο με την αλυσίδα στην κακόμοιρη τη γάτα και αργότερα το σκύλο , τα ρεζιλέματα μπροστά σε φίλους και συμμαθητές...Ήσουν ήδη 35 , θα πρεπε να ξέρεις. Θα πρεπε να μπορείς να κλάψεις. Θα πρεπε να μπορεις να κλάψεις έστω στα 45. Που δεν με αφήσατε να πάω στην σχολή που ήθελα. Που δεν με στηρίξατε να πάω στο εξωτερικό. Που δεν με στηρίξατε γενικώς. Ποτέ. Και σε τίποτα. Που παραμείνατε δυο κλειστοφοβικά θρασύδειλα ανθρωπάκια να κοιτάτε μόνοι σας τους τοιχους και να μην μπορείτε να κοιμηθείτε απ' το άγχος του "τι θα πει ο κόσμος". Γιατί αυτό είναι το πρόβλημα. Δεν σε νοιάζει αν ζω , πώς ζω, γιατί ζω , αν θα συνεχίσω να ζω. Δεν σε νοιάζει το γεμάτο με γόπες τασάκι μου ούτε το κουτί με τα αντικαταθλιπτικά στο κομοδίνο - δεν ξέρεις καν τι είναι , "αυτά τα δίνουν στους τρελούς" . Μονάχα "τι θα πει ο κόσμος". Και κλαις. Δεν ξέρω , αλήθεια, αν είναι για την "οικογένεια που έχει διαλυθεί" , τον κόσμο ή για μένα. Το μόνο που ξέρω , είναι κάτι που κάποτε διάβασα και το θυμάμαι ακόμα. Πώς "όποιος παλεύει με τα τέρατα , στο τέλος γίνεται κι ίδιος τέρας". Είσαι πια 55. Καιρός να το μάθεις κι εσυ.