ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαστε παντρεμένοι 2 χρόνια και μαζί συνολικά 10. Όταν γνωριστήκαμε εγώ ήμουν πρώτο έτος στη σχολή μου κι εκείνος μεγαλύτερος μου κατά 10 χρόνια, ήταν άνεργος σε εκείνη τη φάση και για έναν χρόνο αλλά δεν υπήρχε πρόβλημα γιατί μέναμε κυρίως στο σπίτι ή κέρναγα εγώ όταν βγαίναμε. Δεν ήταν ποτέ όμορφος ούτε είχε τελειώσει κάποια σχολή ούτε οικονομικά ευκατάστατος ήταν, με κέρδισε όμως ο πνευματικός του κόσμος, γιατί παρόλο που δεν έχει σπουδάσει κάπου είναι πολύ καλλιεργημένος και δημιουργικός στον καλλιτεχνικό τομέα. Έχει χιούμορ, είναι ώριμος και αφοσιωμένος στη σχέση μας κι αυτό με κέρδισε από την αρχή. Εγώ ήμουν πάντα πολύ όμορφη, με ωραίο πρόσωπο και σώμα αλλά ποτέ δεν κοίταγα την εξωτερική εμφάνιση στους άλλους με ενδιέφερε μόνο ο εσωτερικός κόσμος καθώς εκείνη τη περίοδο δεν με γέμιζε τίποτα το επιφανειακό κι ας ήμουν μόλις 19 χρονών. Έχουμε περάσει πολύ όμορφα χρόνια μαζί καθ' όλη τη διάρκεια των σπουδών μου κι αργότερα όταν τέλειωσα με τις σπουδές και τον ακολούθησα σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας καθώς είχε βρει μια δουλειά η οποία δεν ήταν σταθερή μόνο σε ένα μέρος. Πριν 2 χρόνια παντρευτήκαμε μετά από δική του κυρίως επιθυμία - εγώ πάντα πίστευα ότι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα και φοβόμουν να παντρευτώ είναι η αλήθεια αλλά δέχτηκα τελικά γιατί ούτως ή άλλως μέναμε μαζί οπότε λέω δεν θα αλλάξει τίποτα- και συνεχίσαμε τη ζωή μας όπως και πριν αρχικά. Έως τότε μας βοηθούσαν και οι γονείς μου οικονομικά γιατί εγώ δεν είχα μια σταθερή εργασία και δεν θέλανε και οι δικοί μου να με συντηρεί ο φίλος μου. Όταν παντρευτήκαμε όμως κι επειδή οι δικοί μου αντιμετώπισαν κάποια οικονομικά προβλήματα και οι ίδιοι, σταμάτησαν να μας βοηθάνε οικονομικά και σαν να το σχεδίαζε η μοίρα έκλεισε και η εταιρία όπου δούλευα για 2 χρόνια κι έμεινα ξαφνικά άνεργη. Από τότε ζούμε με τα ελάχιστα χρήματα που βγάζει ο άντρας μου. Επειδή είναι δύσκολο να βρω μια μόνιμη δουλειά αφού κάθε 6 μήνες περίπου πρέπει να μετακινούμαστε σε άλλη περιοχή -λόγω της εργασίας του συζύγου μου- αποφάσισα να συνεχίσω τις σπουδές μου από απόσταση αντί να κάθομαι όλη μέρα στο σπίτι χωρίς να έχω να κάνω τίποτα. Το θέμα είναι ότι από τότε που ζούμε μόνο με τον μισθό του συζύγου μου και είμαστε στενά οικονομικά εκείνος γκρινιάζει όλη την ώρα και μιζεριάζει και με κάνει να αισθάνομαι πολύ άσχημα που εγώ δεν δουλεύω (παρόλο που δεν χαλάω καθόλου χρήματα πέραν για ότι χρειάζεται το σπίτι, για μένα δεν έχω αγοράσει τίποτα εδώ κι ένα χρόνο).. Συνέχεια μου λέει ότι είμαστε πολύ στενά κι ότι μισεί τη δουλειά του και πρέπει να βρώ κι εγώ μια δουλειά για να ανασάνουμε -και συμφωνώ κι εγώ κι όλο ψάχνω αλλά δεν βρίσκω κάτι κι εκεί που λέω ότι μπορώ να βρω κάτι, πρέπει να τα μαζεύουμε και να φεύγουμε σε άλλη πόλη- εκείνος το γνωρίζει αυτό αλλά συνεχίζει να γκρινιάζει και να μου επιρρίπτει ευθύνες ότι δεν παίρνω λέει πρωτοβουλίες κι ευθύνες για τη ζωή μας, ότι δεν ενδιαφέρομαι για τη κατάσταση μας - πράγμα που δεν είναι αλήθεια, είμαι συνέχεια μέσα στο άγχος απλά δεν το εξωτερικεύω σε αυτόν για να μην τον κάνω να αισθάνεται χειρότερα, και προσπαθώ όποτε γυρνάει από τη δουλειά να του φτιάξω το κέφι και να τον χαροποιήσω λιγάκι- αλλά εκείνος όποτε με βλέπει λίγο χαρούμενη μου λέει ότι δεν προβληματίζομαι και ότι ζω στον κόσμο μου. Παλιότερα με ανέβαζε πολύ και σαν εμφάνιση και σαν προσωπικότητα, μου έλεγε πόσο όμορφη είμαι και πόσο του αρέσω κι ότι του αρέσει που διαβάζω τόσα βιβλία, τώρα συνέχεια με μειώνει, μου λέει να κουνηθώ λίγο γιατί έχω παχύνει -έχω πάρει 2 κιλά από τότε που γνωριστήκαμε! και κανείς άλλος δεν το προσέχει, αντίθετα συνέχεια με φλερτάρουν οι άντρες κι έχω πολλές ευκαιρίες παρόλο που εγώ είμαι πάντοτε πιστή και δεν δίνω δικαιώματα- και σαν εμφάνιση όλοι μου λένε ότι δεν έχω αλλάξει καθόλου... ενώ όποτε με βλέπει τώρα να διαβάζω βιβλία με σνομπάρει και μου λέει ότι δεν έχω αντίληψη κι ότι ό,τι διαβάζω το καταπίνω αμάσητα (;;;) δεν ξέρω γιατί το λέει αυτό... Ότι και να κάνω ή να πω έχει κάτι ''έξυπνο'' να μου πει και δεν μπορώ να πω τίποτα πια χωρίς να φοβάμαι την απαξιωτική του αντίδραση. Παρόλα αυτά λέει ότι με αγαπάει κι ότι είμαι ότι καλύτερο του έχει συμβεί και τις νύχτες με σφίγγει στην αγκαλιά του όταν είναι να κοιμηθούμε. Κάνω υπομονή συνέχεια και προσπαθώ να τον ανεβάσω ψυχολογικά και μερικές φορές τα καταφέρνω, αλλά στη προσπάθειά μου αυτή νιώθω ότι χάνω τη δική μου θετική ενέργεια... εγώ ήμουν πάντα ένα χαρούμενο και χαμογελαστό πλάσμα και τώρα είμαι μέσα στη μελαγχολία, μόνο να κοιμάμαι θέλω πια, ο ύπνος έχει καταντήσει το αγαπημένο μου χόμπι! Κι αυτός πάλι με ρωτάει πώς μπορώ και κοιμάμαι ενώ εκείνος δεν μπορεί να κλείσει μάτι, δεν μπορεί να καταλάβει ότι εγώ όταν αγχώνομαι αντιδράω διαφορετικά, ότι ο ύπνος είναι μια διέξοδος για μένα, και νιώθω τύψεις που κοιμάμαι κατευθείαν και δεν ξενυχτάω μαζί του.. Τί να κάνω; Αισθάνομαι ότι αδικούμαι κάθε φορά που μου τα λέει όλα αυτά και στεναχωριέμαι συνέχεια που βρίσκεται σε αυτό το αδιέξοδο από όπου δεν μπορώ να τον βγάλω, όμως δεν θέλω να χάνω άλλο τον εαυτό μου.. τον αγαπάω αλλά φοβάμαι να συνεχίσουμε έτσι.. αν είμαστε έτσι όταν έχουμε οικονομικά προβλήματα πώς θα είμαστε δηλαδή αν κάνουμε ένα παιδάκι; Φοβάμαι πολύ, έχω σκεφτεί να γυρίσω στο πατρικό μου ή να φύγω Λονδίνο όπου ο τομέας μου έχει πολύ δουλειά και θα πληρώνομαι καλά (δεν έχουμε φύγει μαζί γιατί δεν θέλει εκείνος) αλλά από την άλλη δεν θέλω να τον αφήσω γιατί τον αγαπάω και έχουμε περάσει τόσα χρόνια μαζί... τί να κάνωωωωωω; :( :(