ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν από κάμποσα Σάββατα επισκέφθηκα το μεγάλο πολυκατάστημα της πόλης αποφασίζοντας να εκμεταλλευτώ την μέρα των εκπτώσεων. Έψαχνα να βρω μια μεγάλη προσφορά, μα η περιήγηση μου με έφερε μπροστά στη μεγαλύτερη. Μιας νέας μανούλας που θήλαζε το μωρό της. Το κρατούσε στην αγκαλιά της με τόση τρυφερότητα ψιθυρίζοντας του σίγουρα γλυκόλογα και υποσχέσεις. Βολεμένη σε έναν απομακρυσμένο από τις βιτρίνες καναπέ κατέθετε το στήθος της στο πεινασμένο παιδί της. Μια μοναδική τελετή εκτυλισσόταν μπροστά μου, αυτή της απόλυτης ένωσης και προσφοράς. Αναπόλησα τους πρόσφατους θηλασμούς με τα παιδιά μου και ζεστάθηκα μέσα σε αυτό το τεράστιο γρανιτένιο πολυκατάστημα. Δεν πρόλαβα να προσπεράσω τη θεϊκή δυάδα όταν δύο άντρες υπεύθυνοι για την¨ασφάλεια¨ του χώρου, πλησίασαν τη μαμά αρχίζοντας να την επιπλήττουν για την προκλητική συμπεριφορά της, τονίζοντας πως ο χώρος είναι δημόσιος και δεν της επιτρέπεται να εκθέτει το στήθος της ενώ την παρότρυναν να βγει εκτός του εμπορικού ή να συνεχίσει το θηλασμό στις τουαλέτες! Στις τουαλέτες; Ανάμεσα σε μικρόβια και μυρωδιές; Ξεφωνήματα από έφηβες που ανταλλάσσουν λίπ γκλός ,θορύβους από στεγνωτήρες χεριών και καζανάκια ; Η σκέψη μου απέκτησε φωνή, μα όχι τη δική μου αλλά μιας κυρίας γύρω στα ογδόντα που φανερά ενοχλημένη από τις ¨κατηγορίες¨ της ¨ένοχης¨ μαμάς και φανερά ταραγμένη από την αντιμετώπιση συνέχισε να υποστηρίζει την ¨αποτρόπαια¨ πράξη , ζητώντας τον υπεύθυνο του πολυκαταστήματος. Ήταν βέβαιο ότι θα έστηνε δίκη. Όπως ήταν αναμενόμενο μια δίκη έχει πάντα κοινό. Αρκετοί υποστηρικτές και κατακριτές άρχισαν να αναλαμβάνουν ρόλους υπεράσπισης και κατηγορητηρίου της¨ αποτρόπαιης¨ πράξης. Τόσες γυναίκες ανάμεσα τους. Η μαμά εκμεταλλευόταν το χρόνο της διαμάχης συνεχίζοντας να θηλάζει το μικρό της κλαίγοντας βουβά , ρίχνοντας τα μακριά μαλλιά της και ένα κομμάτι ύφασμα επάνω του και κλείνοντας με το ελεύθερο χέρι της το αυτί του για να μην ενοχλείται από τις φωνές τους… σίγουρα παρακαλώντας να χορτάσει γρήγορα. Τόση αγωνία. Άλλος ένας αγώνας, άλλη μία υποψήφια κατάκτηση, δυστυχώς του δεδομένου, έξαλλου δεν ήταν η πρώτη του γένους της. Βυθίστηκα σε σκέψεις και ερωτήματα. Πιο μυαλό θα μπορούσα να παρεξηγήσει τούτη την ύψιστη προσφορά; Ποια ψυχή θα μπορούσε να προσβληθεί από τούτη τη πράξη; Ποιος ανδρισμός θα μπορούσε να ερεθιστεί από τούτη τη θέα; Έριξα μια ματιά γύρω μου. Τόσα μοναδικά στητά, παρατεθειμένα ψεύτικα στήθη, δεν ενοχλούσαν κανέναν. Τόσο ξοδεμένο οξυζενέ που σίγουρα θα γιάτρευε όλα τα τραύματα του κόσμου, δεν ενοχλούσε κανέναν. Τόσα λευκά χοντροκομμένα στοιχισμένα χαμόγελα, δεν ενοχλούσαν κανέναν. Μα το μόνο αληθινό, φυσικό πράγμα που γινόταν μέσα στη ψευτιά της στιγμής ενοχλούσε σχεδόν τους πάντες. Η φωνή της υπεράσπισης με επανέφερε στη δίκη. Στη θέα της υπεύθυνης του καταστήματος η ηλικιωμένη κυρία έγινε επιθετική. Είμαι σίγουρη πως δεν περίμενε γυναίκα σε τούτη την εκδίκαση. > της απευθύνθηκε. Εκείνη εξηγώντας τους κανονισμούς προσπάθησε να ενώσει τα κουμπιά το πουκάμισο της αλλά ήταν πραγματικά αδύνατον. >Ακούστηκαν χειροκροτήματα και αποδοκιμασίες ενώ σκορπούσε το ακροατήριο, μαζί τους και η υπεύθυνη. Έχει χαθεί η ηθική πυξίδα; Ψάχνω την ξεδιαντροπιά της μάνας, την προστυχιά της, την πρόθεση της να προκαλέσει την στιγμή που η θηλυκότητα της κατασπαράζεται, μετατρέποντας το άλλοτε ποθητό στήθος της σε μαστό. Ταΐζοντας το παιδί σου, το ανίψι σου, το εγγόνι σου, κοινωνία. Ποιος είναι πιο χυδαίος τελικά; Νιώθω ενοχλημένη για άλλη μια φορά μπροστά στο κουμπάσο της ηθικής πυξίδας. Η κοινωνική συντεταγμένη είναι τόσο ισχυρή όσο η κλασσική μηχανική αποδίδει την καθαρή της έννοια. Μόνο που εύχομαι αυτό συγκεκριμένα το ¨φυσικό φαινόμενο¨ να σταματήσει να βάλετε και να βρει την θέση του μέσα σε όλη την προστυχιά της κοινωνίας