__________________
1.
Α,μπα μου γεια σου! Εκτιμώ την οξυδέρκεια σου και θα ήθελα την γνώμη σου όπως και των σχολιαστών για ένα σοβαρό θέμα που με απασχολεί. Είμαι πάρα πολύ χρεωμένη στις τράπεζες έχοντας βάλει υποθήκη ένα σπίτι που έχω στο όνομά μου. Ας το πάρω από την αρχή όμως.
Πριν μια δεκαετία περίπου, στα 22 μου χρόνια, ξεκίνησα να εργάζομαι στην οικογενειακή επιχείρηση, εντελώς άπειρη και έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στους δικούς μου ανθρώπους. Λόγω του αιφνίδιου θανάτου του αδελφού μου αναγκάστηκα να «κολυμπήσω κατευθείαν στα βαθιά». Κληρονόμησα τον αδελφό μου και βρέθηκα να έχω στο όνομά μου ένα σπίτι και κάποια άλλα πράγματα. Στην πορεία για τις οικονομικές ανάγκες της επιχείρησης εμπιστεύτηκα τον πατέρα μου και χρεώθηκα πολύ βάζοντας σε υποθήκη το σπίτι αυτό. Στο σπίτι αυτό μένει ένας θείος μου με την οικογένειά του και στο σπίτι που είναι στο όνομα του θείου μου, μένει ο πατέρας μου, ας πούμε τα είχαν ανταλλάξει λόγω προτίμησης της περιοχής που ήταν το καθένα. Και το σπίτι που είναι στο όνομά του θείου μου υποθηκευμένο. Με λίγα λόγια όταν γίνει το μπαμ δεν θα μείνει τίποτα και θα τα πάρουν όλα οι τράπεζες, όλοι είμαστε χρεωμένοι. Για να γλιτώσω από το χρέος η μόνη λύση είναι να δώσω το σπίτι που είναι στο όνομά μου στις τράπεζες, που σημαίνει πως θα πρέπει να φύγει ο θείος μου από αυτό και κατ'επέκταση και ο πατέρας μου από αυτό που μένει αν μέχρι τότε δεν το έχουν πάρει και αυτό οι τράπεζες. Αν δεν δώσω το σπίτι, θα γίνει κάποια ρύθμιση θα βγει κάποια δόση την οποία δεν θα την πληρώνω εγώ αλλά ο θείος που μένει μέσα και θα μείνει το σπίτι. Όμως θα μείνω χρεωμένη για ένα τεράστιο ποσό για όλη μου τη ζωή μη έχοντας την δυνατότητα να έχω χρήματα στο όνομά μου, περιουσία γενικότερα και μη ζώντας σε αυτό το σπίτι.
Στην προσωρινή δικάσιμο δήλωσα την πρόθεσή μου να δώσω το σπίτι και να ξεχρεώσω, το ίδιο σκοπεύω να κάνω και στην οριστική δικάσιμο. Παρά το γεγονός ότι ο πατέρας μου έχει άσχημες σχέσεις με το θείο μου θέλει να σώσω το σπίτι μένοντας χρεωμένη, δηλαδή να «θυσιαστώ» για να μην ξεβολευτεί ο θείος μου. Δεν θεωρώ ότι ο πατέρας μου είχε την πρόθεση να με καταστρέψει, ωστόσο, δεν με προστάτεψε και με πληγώνει που δεν συμφωνεί με την επιθυμία μου να «σωθώ». Άλλο παιδί δεν έχει, λέει πως για μένα ζει , γιατί δεν είναι μαζί μου σε όλο αυτό; Θέλω να «καθαρίσω» από όλο αυτό να προχωρήσω τη ζωή μου, ετοιμάζομαι να παντρευτώ να φύγω μακριά και δεν θέλω να κουβαλάω αυτό το πρόβλημα, το οποίο αν δεν αντιμετωπίσω τώρα θα το βρω σίγουρα μπροστά μου και σε χειρότερο βαθμό. Θέλω απλά τη γνώμη σου σε όλη αυτήν την τρέλα.
- Χρεωμένη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ο πατέρας σου προσπαθεί να εξιλεωθεί για κάτι με τον αδερφό του και χρησιμοποιεί εσένα. Ποιος ξέρει ποια παλιά ιστορία είναι, ίσως εσύ ξέρεις. Σου φέρεται έτσι επειδή σε θεωρεί προέκταση του εαυτού του, και όχι ανεξάρτητο άνθρωπο. Δεν σε προστάτεψε τότε και δεν σε προστατεύει τώρα, γιατί ούτε τον εαυτό του ξέρει πώς να προστατέψει – εξ ου και όλα αυτά τα προβλήματα. Ακόμα δεν έχει καταλάβει πόσο τελειωτικά είναι τα πράγματα, νομίζει ότι μπορεί να ζει αιωρούμενος για πάντα. Αυτό που θέλει τώρα να κάνεις είναι αυτό που κάνει σε όλη του τη ζωή, δηλαδή να κάνει παράτολμες κινήσεις ώστε να μην αναγκαστεί να αλλάξει τη ζωή του. Μην το παίρνεις προσωπικά, δεν είσαι εσύ το θέμα, δικό του είναι.
ΥΓ. Ήσουν 22 χρονών, αλλά τώρα είσαι 32. Ότι κάποιος είναι δικός σου άνθρωπος δεν σημαίνει ότι ξέρει από επιχειρήσεις. Μπορεί κάποιος να έχει τις καλύτερες προθέσεις αλλά να μην έχει τις ικανότητες. Κακώς εμπιστεύτηκες τυφλά κάποιον μόνο και μόνο επειδή είναι συγγενής. Οι αριθμοί έχουν τους δικούς τους κανόνες που δεν έχουν σχέση με τις σχέσεις αίματος.
__________________
2.
Είμαι 23 ετών. Δεν έχω κάνει ποτέ σχέση στην ζωή μου και μέχρι πριν 2 μήνες δεν είχε υπάρξει κάποιο ερωτικό ενδιαφέρον ούτε από εμένα ούτε προς εμένα. Γενικά, άσχετα με το τι λένε οι φίλοι μου δεν θεωρώ τον εαυτό μου εμφανίσιμο/όμορφο/ελκυστικό. Δεν βάφομαι και δεν ντύνομαι με τα πιο φανταχτερά ρούχα, σε αντίθεση με τον κοινωνικό μου κύκλο. Το θέμα μου είναι ότι πριν 2 μήνες ένας φίλος μου μου είπε πως του αρέσω και πως δυσκολεύτηκε να με πλησιάσει και να μου μιλήσει γι'αυτό λόγω του χαρακτήρα μου. Δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ. Το είχα πάρει απόφαση πως δεν θα συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο στην ζωή μου και πορευόμουν με αυτό. Στην αρχή αρνήθηκα να το δεχθώ και προσπάθησα με την λογική να τον πείσω πως έχει μπερδευτεί και επειδή περνάμε καλά μαζί νομίζει ότι νιώθει κάτι παραπάνω. Και φτάνουμε τώρα Νοέμβριο να μου λέει πως έχει αρχίσει να με αγαπάει και δεν ξέρει τι να κάνει...Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι. Δεν είμαι τύπος που εκδηλώνει και πολύ τα συναισθήματα του ούτε εκφράζεται με αγκαλιές και χάδια. Δεν νιώθω την ανάγκη για κάτι τέτοιο ούτε μέσα σε μια φιλία. Τον έχω απέναντι μου και διστάζω να τον φιλήσω, πως να το πω; Κομπλάρω. Είναι υπερβολικά καλός μαζί μου, είναι τρυφερός, θα του μιλάς και είναι λες και κρέμεται η ζωή του από τα χείλη σου. Με τρομάζει όλο αυτό.
Είναι τραγικό που δεν μπορώ ούτε καν να τον φιλήσω! Κάτι τόσο απλό! Πώς θα καταφέρω να ξεπεράσω τα κόμπλεξ μου; Τι να κάνω; Είμαι η μοναδική που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Όχι. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ό,τι και να νιώθεις, δεν είσαι η μοναδική. Κανείς δεν είναι τόσο μοναδικός στη γη.
Δεν καταλαβαίνω αν δεν μπορείς να τον φιλήσεις επειδή ντρέπεσαι ή αν απλά δεν θέλεις και πιέζεσαι επειδή νομίζεις ότι είσαι υποχρεωμένη να ανταποκριθείς. Δε καταλαβαίνω αν θέλεις ερωτική προσοχή ή όχι. Λες ότι δεν έχεις ανάγκη για αγκαλιά και χάδια. Γιατί χαρακτηρίζεις τη συμπεριφορά σου «κόμπλεξ;»
Πιστεύω ότι είναι η ώρα να πας σε έναν ψυχολόγο να συζητήσεις αυτά τα θέματα γιατί ακούγεσαι πάρα πολύ μπερδεμένη. Το αγόρι αυτό είναι αφορμή να κάνεις ορισμένες σκέψεις που δεν έχεις κάνει ακόμα και είναι πολύ σημαντικές για τη ζωή σου.
__________________
3.
Είμαι δημόσιος υπάλληλος στην Ελλάδα, γεγονός που σημαίνει πως δουλεύω, κάθε μήνα έχω τον οποιο μισθό μου, που ίσα που φτάνει να καλύψει οικογενειακές ανάγκες και έχω χάσει την ανταγωνιστικότητα μου σε σχέση με συμφοιτητές μου που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό.
Είμαι σε διαδικασία εξωσωματικής και δεν έχω χρήματα για εκπαίδευση, ώστε να νιώσω μεγαλύτερη πίστη στον εαυτό μου, ούτε μπορώ να πάρω το ρίσκο να βρω άλλη δουλειά, ώστε να παραιτηθώ.
Και η ερώτηση μου είναι :
Πώς αντιμετωπίζω το mobbing σε ένα πολύ τοξικό χώρο εργασίας, όπου είμαι εγκλωβισμένη; Πώς υψώνω το ανάστημα μου; Νιώθω πως είμαι άχρηστη.
- Κουρασμένη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Νομίζω ότι πρέπει να διαλέγουμε τις μάχες μας με προσοχή. Κάνεις ολόκληρη εξωσωματική και το προσπερνάς σε μια πρόταση.
Συγκρίνεσαι με αυτούς που είναι καλύτερα από σένα, αλλά όχι με αυτούς που είναι χειρότερα; Αν δεν είχες τη δουλειά στο δημόσιο, είναι πολύ πιθανόν να μην είχες τα λεφτά για να κάνεις αυτή την προσπάθεια, και τότε θα ήταν άλλο το πρόβλημα που θα έπρεπε να λύσεις.
Επικεντρώσου σε αυτό που συμβαίνει τώρα, που είναι η εξωσωματική διαδικασία. Χρειάζεται ηρεμία, χρειάζεται καλό φαγητό, χρειάζεται ύπνος, χρειάζεται βοήθεια από άλλους. Δεν ξέρω γιατί το αναφέρεις τόσο παρεμπιπτόντως, αυτό μου χτυπάει κάποιο καμπανάκι κινδύνου. Δεν είναι δυνατόν να περνάς από μια ιατρική διαδικασία που δεν είναι απλή και να ισχυρίζεσαι ότι το πρόβλημα που έχεις τώρα είναι ότι δεν είσαι ανταγωνιστική επαγγελματικά.
__________________
4.
Αμπα μου, διαβάζω φανατικά τη στήλη σου και να που ήρθε η ώρα να σου γράψω. Είμαι στα early thirties, παντρεμένη εδώ και 4-5 χρόνια και το πρόβλημα είναι - μάντεψε - η σχέση με την πεθερά μου. Μένουμε Θεσσαλονίκη και οι γονείς του συζύγου μου Αθήνα. Η πεθερά μου έρχεται στις 4 εποχές του χρόνου :-) και μένει μαζί μας. Μητρικό δικαίωμα θα μου πεις. Μόνο που κάθε φορά κάθεται 2-3 εβδομάδες. Με πνίγει ρε συ Λένα. Είναι δύσκολος άνθρωπος, λιγομίλητος και η επικοινωνία είναι ανύπαρκτη. Παρεξηγείται εύκολα. Το σπίτι ανήκει στον άντρα μου και το βλέπει σαν 2ο σπίτι της. Ανοίγει συρτάρια, ντουλάπες, βάζει το κανάλι που θέλει εκείνη στην τηλεόραση κλπ κλπ. Αυτές οι μικρο-επεμβασεις δε με ενοχλούν τόσο. Αυτό που με πειράζει είναι ότι μένει πολλές ημέρες, και δε νιώθω σα στο σπίτι μου, ούτε μπορώ να ηρεμήσω. Ο σύζυγος δουλεύει πολύ, και λόγω της κρίσης αναγκάζεται να ταξιδεύει σε βαλκανικές χώρες και συχνά λείπει. Βλεπόμαστε ελάχιστα, κυρίως ΣΚ, και όταν έρχεται η πεθερά είμαστε οι δυο μας τις καθημερινές και οι τρεις μας τα ΣΚ! Γυρίζω από τη δουλειά πτώμα και έχω και αυτό το άγχος. Εκείνη απτόητη, τη ζωή της, τις παραστάσεις, συναυλίες της κλπ. Έχω μιλήσει και έχω καυγαδίσει πολλές φορές με τον άντρα μου. Λέει ότι με καταλαβαίνει. Ότι της έχει πει να έρχεται για μικρότερο διάστημα, να μας ρωτάει πριν κλείσει εισιτήριο. Εκείνη παρεξηγείται, μετά λέει οκ κατάλαβα και μετά κάνει τα ίδια. Τα πράγματα έχουν χειροτερέψει τον τελευταίο χρόνο γιατί προσπαθούμε για παιδί, κάνουμε εξετάσεις και όλο αυτό είναι ψυχοφθόρο. Συν ότι κάποιες φορές η πεθερά έρχεται στις επίμαχες μέρες και δεν τολμάμε ούτε επαφές να έχουμε γιατί το δωμάτιο που μένει είναι δίπλα μας. Δοκιμάσαμε να είμαστε λίγο πιο διαχυτικοί, μπας και ντραπεί λίγο, αλλά πού τέτοια τύχη! Χθες πήρε τηλέφωνο και μας ανακοίνωσε ως τετελεσμένο, ότι έκλεισε να έρθει σε μία εβδομάδα και θα κάτσει 2 εβδομάδες. Οι φίλοι μου λένε κάνε υπομονή, τουλάχιστον δεν την έχεις στην ίδια πόλη. Αλλά δεν αντέχω άλλο. Εννοείται τσακωθήκαμε πάλι με τον άντρα μου και μου είπε ότι έχω δίκιο αλλά τι να κάνει "μάνα του είναι " και ότι της έχει εξηγήσει αλλά δεν καταλαβαίνει. Μετά το έριξε στο άγχος και τα ταξίδια, ότι κουράζεται πολύ και δεν αντέχει να παρεξηγηθεί με τη μάνα του. Αγαπάω αυτό που λέμε ελληνική οικογένεια (με την καλή έννοια), και ήθελα να είμαστε πού και πού μαζί, να αισθάνομαι την πεθερά σα μάνα μου, να έρχεται λίγες μέρες να τη βλέπουμε, να βγαίνουμε μαζί έξω. Αλλά κρατιέμαι και είμαι τυπική γιατί σκέφτομαι τι θα γίνει αν πάρει και άλλο θάρρος! Όταν είναι σπίτι προσπαθώ να λείπω όσο γίνεται. Αλλά είναι αυτό λύση;;;Το καλοκαίρι μας ανακοίνωσε ότι θα έρθει σε ΣΚ που έπεφτε τριήμερο το 15αυγουστο. Της είπαμε ότι κακώς έκλεισε χωρίς να ρωτήσει και ότι εμείς έχουμε κανονίσει να φύγουμε ---ενώ στην πραγματικότητα θέλαμε να μείνουμε σπίτι. Πήγαμε 3ημερο και ξοδεψαμε ενα σωρο χρήματα γιατί κλεισαμε τελευταία στιγμη (και ειμαστε στενεμενοι). Δεν πτοήθηκε, ήρθε και έμεινε μόνη της σπίτι μας και μας περίμενε μία χαρά όταν γυρίσαμε σα να μην έγινε τίποτα! Δε θέλω να στενοχωρώ τον άντρα μου, κι εγώ δεν μπορώ να της μιλήσω, οι σχέσεις μας είναι τυπικές και δε θα έλεγα ότι με συμπαθεί ιδιαίτερα, ούτε θα ιδρώσει το αυτί της. Μέσα σε όλα (και με τον άντρα σε απόγνωση, στυλ τι άλλο να κανω) λέω μήπως είμαι κακιά;; μήπως δε δείχνω υπομονή;; ειναι 75 και λέω αν πάθει κάτι και ο άντρας μου μετα μου το χτυπάει οτι δεν ήθελα τη μάνα του σπίτι όσο ζούσε; οντως παιδί της ειναι, θέλει να το βλέπει (όπως είπε γλαφυρά κι ένας φίλος που βρίσκει ότι είμαι υπερβολική, "από το.... της τον έβγαλε!!"). Η μάνα μου είχε κάνει προσπάθεια παλιότερα ( άστα ρε συμπεθέρα λίγο ήσυχα τα παιδιά μπας και δεις εγγονάκι) ....αλλά εις μάτην! Καμία ιδέα;; Η βοήθεια του κοινού; Όταν θα έρθει η ώρα να απαντήσεις, θα δέχομαι σίγουρα την επόμενη "έφοδο" οπότε θα ταιριάξει τέλεια! --Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ως συνήθως, το πρόβλημα το έχεις με τον άντρα και όχι με την πεθερά, και όσο πιο σύντομα το δεις, τόσο το καλύτερο. Ο άντρας σου ξέρει ότι ζορίζεσαι αλλά προτιμάει να ζορίζεσαι εσύ παρά να ζοριστεί αυτός και να έρθει σε αντιπαράθεση μαζί της. Λείπει, οπότε βγάζεις εσύ το φίδι από την τρύπα. Σου το έχει πει άλλωστε: ταξιδεύει και τώρα δεν έχει το μυαλό να τσακώνεται με τη μάνα του. Είναι πολύ δυσάρεστο να το βλέπεις έτσι, το ξέρω, αλλά μόνο με αυτόν τον τρόπο υπάρχει ελπίδα να αλλάξει κάτι.
Σταμάτα να έχεις τύψεις για αυτό που νιώθεις, έχεις κάθε δικαίωμα να θέλεις ιδιωτικότητα και ασφάλεια στο σπίτι σου. Είναι ολοφάνερο ότι έρχεται στην Αθήνα για να πάρει τον αέρα της και όχι για να δει τον γιο της. Αν ήταν έτσι δεν θα ερχόταν όταν αυτός λείπει (εξωφρενικό μου φαίνεται κάπως) ούτε θα ερχόταν να περάσει το τριήμερο ενώ εσείς είσαστε ταξίδι. Έχει βρει αυτή την απόδραση για βολτίτσα όταν βαριέται και όσο δεν της βάζει κάποιος φρένο, θα το συνεχίζει. Αυτός ο κάποιος δεν είσαι εσύ, όμως. Μόνο ο γιος της μπορεί να το κάνει. Πρέπει να δεις την αλήθεια και να ζητήσεις την συμμετοχή του, ειδικά εφόσον συμφωνεί. Το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να της απαγορέψει να έρχεται απροειδοποίητα. Είναι το ελάχιστο, και είναι το αυτονόητο. Αν δεν γίνει δυσάρεστος μαζί της, το μήνυμα δεν θα περάσει. Αν δεν στενοχωρήσεις τον άντρα σου, θα στενοχωριέσαι εσύ, αν δεν την στενοχωρήσει ο άντρας σου, πάλι θα στενοχωριέσαι εσύ. Ή θα δεχτείς ότι θα στενοχωριέσαι, ή θα αποφασίσεις ότι επιτέλους πρέπει να στενοχωρηθεί και κάποιος άλλος.
Με τον άντρα σου δεν χρειάζεται να τσακώνεσαι. Πες αυτό που πρέπει να γίνει και πρότεινε τρόπο. Δεν χρειάζεται να τον πείσεις, τον εαυτό σου πρέπει να πείσεις ότι δεν γίνεται να συνεχίσεις να ζεις έτσι.
__________________
5.
Αγαπητή Ά, μπα,
Σκέφτομαι τα παρακάτω. Θα κάνω μία εισαγωγή για την κατάσταση μέχρι να καταλήξω στο ερώτημά μου (ή ερωτήματα;).Έχω μία φίλη αδελφική, κάνουμε παρέα από το δημοτικό.. Με προβληματίζει λοιπόν μια κατάσταση στην οποία επανειλημμένα βρίσκεται η ίδια και εγώ δυστυχώς μπορώ μόνο να βλέπω και όταν μου ζητείται, να συμβουλεύω.
Η φίλη μου λοιπόν κάνει (τώρα) μεταπτυχιακό στην Αμερική, σε μία μεγάλη πόλη. Εγώ δουλεύω στην Αγγλία. Κάπως έτσι επικοινωνούμε σχεδόν καθημερινά. Η γνώμη μου της είναι πολύτιμη και η δική της είναι το ίδιο για μένα.
Η φίλη μου λοιπόν γνώρισε έναν άντρα 3 χρόνια μεγαλύτερο από εμάς (mid to late twenties λοιπόν) όταν μετακόμισε στην Αμερική για πανεπιστήμιο, μέσα από έναν κοινό γνωστό Έλληνα με τον οποίο αυτός συγκατοικούσε. Ήταν κάτι σαν love at first sight, ή μάλλον απλά ταιριάξανε κατευθείαν. Η φίλη μου είχε περάσει από δύο κακά σεξουαλικά/ερωτικά σχήματα προηγουμένως και γενικά δεν είχε υψηλές προσδοκίες. Ήταν η φάση στην οποία ήταν κάπως συναισθηματικά χάλια. Κόλλησε λοιπόν με τον Ρ. Ήταν κάθε μέρα μαζί. Είχαν τα ίδια ενδιαφέροντα, ο Ρ. είναι έξυπνος, καλλιεργημένος, γλυκήτατος, γενικά η περιγραφή μου δεν αρκεί αλλά απ'όσα μου έλεγε είχα δημιουργήσει και έγω μια πολύ ωραία εικόνα.
Αυτός: πολιτικές επιστήμες και δημοσιογραφία σπούδασε, μουσουλμάνος που γεννήθηκε στη χώρα της μητέρας του (στην Αυστραλία) και έπειτα μετακόμισε σε περιβάλλον όπου επικρατούσε το Ισλαμ αλλά ήταν αρκετά προοδευτικη η σφέρα στην οποία μεγάλωσε. Καλό παιδί. Η μητέρα του πολιτική ακτιβίστρια στη χώρα αυτή και ο πατέρας του καθηγητής. Ο Ρ. παρθένος (ναι)- αλλά δεν είναι asexual. Δεν δίνει συγκεκριμένο λόγο απλά κυρίως ότι δεν έτυχε, και όσο το έλεγε τόσο του "έβγαινε το όνομα" και επίσης τον καταπίεζε και τον άγχωνε. Έχω καταλάβει κιόλας ότι του έχει μπει μια έμφυτη ιδέα στο μυαλό (δεν ξέρω άμα φταίει η κοινωνία του, ο πατέρας του-ποιός;) πως πρέπει η κοπέλα με την οποία θα χάσεις την "παρθενιά" σου όπως το αποκαλεί ο ίδιος να είναι μία με την οποία θα είσαι ερωτευμένος, θα βλέπεις "πυροτεχνήματα". Ο πατέρας του του έλεγε κιόλας ότι πρέπει να παντρευτείς πριν τα 30 και να είναι και η πρώτη σου σχέση (μάθαμε αργότερα). Εμένα με προβλημάτισε αυτό αρχικά (δικαίωμα του καθενός το τί κάνει ή δεν κάνει στο κρεβάτι του) αλλα αναρωτιόμουν πως ένας άνθρωπος που θεωρητικά πάει καλά σε όλους του τομείς της ζωής του, να μην έχει κάνει σεξ σε τέτοια ηλικία. Μήπως κάτι κρύβει; Ο κοινός φίλος με τον οποίο συγκατοικούσε μου έλεγε τα ίδια για τον Ρ. με τη φίλη μου.
Τον πρώτο χρόνο με τη φίλη μου κάνανε όλη μέρα παρέα, ήταν πολύ χαρούμενη. Αυτός της έστελνε κάθε μέρα, και γενικά προχωρούσε το σχήμα δυναμικά. Έκαναν κάτι (όχι, δεν έκαναν σεξ) μια μέρα μετά από κάποιους μήνες και η φίλη μου μου έδωσε περιγραφή για κάτι μαγικό, πολύ φυσικό με απίστευτη χημεία και πάθος. Χάρηκα εγώ, λέω οκ. Όλα καλά. Ξανακάνουν κάτι 2-3 φορές έτσι αραιά, αλλά δε γίνεται συζήτηση για κάτι παραπάνω. Η φίλη μου πνίγεται και δεν είναι άτομο που τα κρατάει μέσα γενικά, οπότε της λέω και εγώ να κάνει ό,τι νιώθει και να του μιλήσει. Εκείνη φοβόταν αρχικά διότι δεν ήθελε να δημιουργήσει κάποιο πάγο.
Μιλάνε, δε βγάζουν άκρη. Σαν λούπα πήγαινε κάπως- γύρω γύρω από το "τί σημαίνει αυτό τώρα;". Αυτός της λέει πως δεν θαυμάζει ή εκτιμάει άνθρωπο περισσότερο από την ίδια. Εκείνη του λέει το ίδιο. Κάπως έρχεται η συζήτηση στο άμα θα μπορούσε να συνεχιστεί, να σοβαρέψει. Εκείνος λέει πως πολύ θα το ήθελε αλλά φοβάται πως δέ θα δουλέψει διότι δεν ένιωσε τα "πυροτεχνήματα" (τί ακούω;;;). Η ίδια προβληματίζεται. Τον ρωτάει πώς να συνεχίσουν από δω και πέρα (πληγωμένη) και εκείνος λέει δε ξέρει, δε θέλει να μην την βλέπει. Καταλήγουν πως δεν είναι "φίλοι' με τον ορισμό της έννοιας, αλλά δεν ξέρουν τι έχουν. Εγώ λέω πως ο ίδιος είναι αγχωμένος μιας και δεν το έχει ξανακάνει, να είναι επιφυλακτική αλλά να δει πώς το πάει αυτός από εδώ και πέρα διότι μπορεί απλά να μην είναι έτοιμος να βάλει την ταμπέλα (ή να μην θέλει ταμπέλα, απλούστατα). Εκείνη συμφωνεί. Κάπως έτσι συνεχίζουν να κάνουν όση παρέα όσο πριν (χωρίς να ξαναγίνει κάτι), λίγο ξενερωμένη φάση βέβαια. Έπειτα φεύγει ο καθένας για το καλοκαίρι του.
Δεύτερος χρόνος, αυτός αντιμετωπίζει πρόβλημα Βίζας. Δεν ξεκινάει πολύ δυναμικά η σχέση και μιας και είχαν και 3 μήνες να βρεθούν η φίλη μου δεν το επιδιώκει. Προσθέτω πως είναι πολύ ικανή, πολύ δυνατή στα μαθήματα της, δουλευταρού, πολύ κοινωνική και ανεξάρτητη. Ο ίδιος για να μην φύγει απτη χώρα ψάχνει μανιακά δουλειά, δεν έχει καμια επικοινωνία με άνθρωπο. Παθαίνει κάποιου είδους μανία, την οποία αναγνωρίζει κοντινό του πρόσωπο και τον παραπέμπει σε έναν ψυχίατρο. Δεν αναφέρω παραπάνω για αυτό. Εκείνος περνάει κάποιους δύσκολους μήνες και αρχίζει πάλι να μιλάει με τη φίλη μου, ζητώντας συγνώμη για την εξαφάνιση του, εξηγώντας την κατάσταση κτλ, τελικά βρίσκει δουλειά. Η ίδια έχει κάποιες "casual" σχέσεις, πάει καλά, είναι χαρούμενη. Τον είχε ψιλοξεχάσει θα έλεγα, αν και που και που μου τον ανέφερε.
Ξαναξεκινάει λοιπόν ο ίδιος κύκλος, μόνο που αυτή τη φορά δεν κάνουν ξανά κάτι και βρίσκονται πιο αραιά. Όσο αυτός ψάχνει για δουλειά ερωτεύεται κατά τα λεγόμενα του μία φίλη του (αλλά δεν επιδιώκει να γίνει κάτι μεταξύ τους) παρόλο που ξέρει ότι αυτή είναι ομοφυλόφιλη. Καλοκαίρι πάλι.
Τρίτη χρονία (η φετινή!) που ξαναβρίσκονται όλα έχουν αλλάξει. Είναι πάλι θερμός. Η ίδια πλέον δεν είναι τόσο στον αέρα και τα βλέπει λίιιγο πιο σφαιρικά. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ καταφέρνω και εγώ με λεφτά που μάζευα πολυυυυύ καιρό να την επισκεπτώ για 3 εβδομάδες στην Αμερική τον Σεπτέμβρη. Έχω ακούσει τόοσα για τη ζωή της και ήθελα τόσο πολύ να γνωρίσω τα άτομα με τα οποία συναναστρέφεται, επίσης και τον Ρ., να αποκτήσω προσωπική άποψη χωρίς να παίζω χαλασμένο τηλέφωνο. Και τον γνωρίζω βρε Α,μπα μου και ενώ περίμενα μάλλον κάτι διαφορετικό (ή ότι θα μου έρθει η απάντηση στο γιατί παίζουν την κολοκυθιά με τη φίλη μου όπως το αποκαλεί η ίδια) είναι πραγματικά απίστευτο παιδί. Μιας και είχαμε ακούσει πολλά ο ένας για τον άλλον μπαίνουμε απο την αρχή της γνωριμίας στα "βαθιά". Μου λέει τα πάντα για την οικογένεια του, το τι πιστέυει για τον κόσμο. Πραγματικά θεωρώ πως είναι ο τέλειος άνθρωπος για τη φίλη μου. Μου μιλάει για τη φίλη μου συνεχώς και μας παίρνει καθημερινά να βρεθούμε. Τους βλέπω και μαζί και θα έλεγα πως είναι σαν δύο ανθρώπους σε σχέση (από τη γλώσσα του σώματος). Μου μιλάει για τη θρησκεία και πώς θεωρεί πως αυτό έχει επηρεάσει τη σεξουαλικότητα του (εγώ άνοιξα το θέμα, αφού μιλούσα για ταξίδι μεγάλο που είχα κάνει σε χώρα με μεγάλο ποσοστό Ισλαμισμού και συνομιλίες που είχα με γυναίκες εκεί). Όλα έκαναν κλικ με αυτόν τον άνθρωπο και δε μπορώ να καταλάβω τί "πάει λάθος".
Ο ίδιος τη φίλη μου τη βλέπει συνεχώς. Πάνε μαζί παντού, όλοι ξέρουν ότι είναι αυτοκόλλητοι, πάνε για φαγητό οι δύο τους, σινεμά, σε μουσεία, σε συναυλίες, θέατρο.. τί άλλο να πώ. Δεν ασχολείται σεξουαλικά/ερωτικά κάνενας από τους δύο με άλλον/άλλη, παρολ'αυτά, την προηγούμενη εβδομάδα που ξανακάνουν κάτι πάλι η ίδια λούπα του τί είμαστε-τι έχουμε-δε θέλω το φλού-δε νιωθω τα πυροτεχνήματα αλλά σε θέλω και σ'αγαπάω- δεν είμαστε όμως και φίλοι. ?!!!!?!?!!!
Τα γράφω όλα αυτά κάπως προβληματισμένη γιατί νιώθω λίγο σαν να ακούω μία σαπουνόπερα η οποία δε μου βγάζει νόημα κιόλας. Της λεω της φίλης μου εντάξει βρε παιδί μου αφού αυτός άλλα λέει άλλα κάνει πάρε εσύ απόφαση για τον εαυτό σου. Τι περιμένεις να σου πει αυτός τί είστε; Αφού εσύ ξέρεις τι θέλεις πες του αυτό και έπειτα αν εκείνος θέλει τότε υπέροχα, αν όχι πρέπει να το πάρεις απόφαση. Ναι μου λέει, αλλά απτην άλλη δε μπορεί να μην τον ξαναδεί γιατι είναι σαν κολλητός της, χωρίς να τον νιώθει σαν φίλο. Δε βγάζεις άκρη. Το στέλνω εγώ το κείμενο διότι με νευριάζει να είμαι τελείως άχρηστη στην κατάσταση και να ακούω τη φίλη μου μία να κλαίει μία να πετάει απτη χαρά της, αλλά να ζητάει κάποια βοήθεια και να μην μπορώ να βοηθήσω. Και θέλω μία τρίτη γνώμη. Η μητέρα μου (που είναι ψυχολόγος και με την οποία η φίλη μου μιλάει για αυτό εκτενώς μιας και γνωρίζονται όσο γνωριζόμαστε και εμείς) θεωρεί πως η φίλη μου πρέπει να μάθει να λέει όχι και να βάζει τελείες στη ζωή της (το λέει αυτό αναφερόμενη και σε προηγούμενες καταστάσεις, όχι μόνο ερωτικές) και ότι θα έπρεπε να επικεντρωθούμε περισσότερo στο γεγονός ότι ο Ρ. είναι 20-φεύγα και δεν έχει κάνει σεξ διότι κρύβει συναισθηματικό μπλοκ. (μεταξύ πολλών άλλων)
Κάπως έτσι καταλήγω και εγώ στις ερωτήσεις μου. Θεωρείς και εσύ (και οι άλλοι αναγνώστες) πως το θέμα αυτό με το σεξ είναι κάτι που θα πρέπει να λύσει ο ίδιος μέσα του προτού μπορεί να προχωρήσει με τη φίλη μου (ή με κάποια άλλη;), ή υπάρχει και η περίπτωση να πιστεύει μέσα του στα λεγόμενα (του) πυροτεχνήματα (με μεγάλη αφέλεια, βέβαια);
Πότε σταματάει μία σχέση να είναι φιλική και πότε αρχίζει να είναι ρομαντική, έστω και πλατονική; Εμένα (και της φίλης μου) όλα αυτά που κάνουν μας φαίνονται σαν δύο ανθρώπους σε σχέση. Δηλαδή είναι το σεξ αυτό που μας εμποδίζει να το ονομάσουμε "σχέση"; Εχει δηλώσει και εκείνη και αυτός ότι θα τους πείραζε μέσα τους άμα ο άλλος έκανε κάτι με κάποιον άλλον.
Μπορώ να κάνω τίποτα άλλο να βοηθήσω τη φίλη μου; Δε θέλω να φάει τα μούτρα της. ΠΟΥ σκατά κολλάει μία σχέση που πάει τόσο καλά σε όλα, αλλά μπλοκάρει κάθε φορά που πάει να γίνει μία συζήτηση για την ίδια (και από τις δύο μεριές;!! τι την κάνουν την ατέλειωτη συζήτηση γαμώτο;)
Υπάρχει κάτι που δε βλέπω;
Συγνώμη για το γιγάντιο γραπτό.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
(Είναι γιγαντιαίο το κείμενο, αλλά νομίζω ότι αξίζει να το διαβάσετε)
Είναι φανερό το ΠΟΥ κολλάει το πράγμα, τόσο φανερό που φαίνεται από το φεγγάρι.
Γιατί δεν αναγνωρίζετε ως προβλήματα πρώτα αυτά που είναι προφανή και μετά τα κρυμμένα; Το αγόρι έχει μεγαλώσει με εξαιρετικά αυστηρούς περιορισμούς περί σεξ από την οικογένεια του, είναι πάρα μα πάρα πολύ πιθανό να θεωρεί κατά βάθος ότι η πρώτη του φορά πρέπει να είναι με μουσουλμάνα γιατί αυτή που θα παντρευτεί πρέπει να είναι μουσουλμάνα, και έχει ένα θέμα ψυχικής υγείας που θέλεις δεν θέλεις να το αναφέρεις, είναι εκεί, δεν μπορείτε να το αγνοήσετε, και σίγουρα παίζει ρόλο. Είναι πιθανό μέσα στο βάθος του μυαλού του να περιφρονεί τη φίλη σου και να μην την εκτιμάει που θέλει να κάνει σεξ μαζί του χωρίς να υπάρχει υπόσχεση γάμου από μέρους του. Ναι, τέτοια ζημιά μπορεί να κάνει η θρησκεία, και πολύ χειρότερη ακόμα. Γιατί σας φαίνεται τόσο περίεργο, γιατί δεν το βλέπετε, δυσκολεύομαι κι εγώ να καταλάβω.
Με άλλα λόγια, μπορεί να ταιριάζει με τη φίλη σου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ο τέλειος άνθρωπος για να κάνει σχέση, ακριβώς επειδή έχει όλα αυτά τα κολλήματα. Το σχόλιο της μητέρας σου, ότι η φίλη σου αδυνατεί να πει όχι και να βάλει μια τελεία, πρέπει να το πάρετε περισσότερο στα σοβαρά.
Ας το πούμε μια ακόμη φορά: για να γίνεις ζευγάρι με κάποιον δεν αρκεί ούτε η αγάπη ούτε η ψυχική επαφή. Εξίσου σημαντικό, αν όχι περισσότερο σημαντικό, είναι η κοινωνική συμβατότητα, γιατί τα ζευγάρια είναι δημιουργία της κοινωνίας: για να υπάρχουν, πρέπει να αναγνωριστούν από τους γύρω, και οι γύρω είναι οι γονείς, οι φίλοι, οι θείες, οι περαστικοί, και τα κολλήματα που έχει ο καθένας μέσα στο κεφάλι του για το τι είναι κοινωνικά αποδεκτό. Τώρα επί της ουσίας: για τη φίλη σου δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Η ασχολία της με μια κατάσταση τόσο ψυχοφθόρα και καταδικασμένη δείχνει ότι έχει δικά της θέματα που μόνο αυτή μπορεί να τα λύσει.
__________________
6.
Αγαπητή Αμπα,
Παντρεύομαι του χρόνου κ έχω να θέσω την εξής ερώτηση σε σένα κ τους αναγνώστες, αφού παραθέσω τα εξής δεδομένα.
Ο σύντροφός μου είναι άλλης (ευρωπαϊκής) υπηκοότητας. Μένουμε στην Γαλλία εδώ κ κάποια χρόνια, και μετά το γάμο έχουμε πει ότι θα μετακομίσουμε στην χώρα του.
Εγώ λοιπόν, θα ήθελα να έχω το επίθετό μου μαζί με το δικό του, δηλαδή και τα δύο με παύλα ανάμεσα. Η επιθυμία μου αυτή είναι για συμβολικούς λόγους κ δεν με πιέζει εκείνος καθόλου σε αυτό.
Ο προβληματισμός μου είναι ότι τα διαδικαστικά κ η χαρτούρα για να γίνει αυτό είναι τόσο πολλά, και μάλιστα επί 2 – δηλαδή θα πρέπει να κάνω την αλλαγή στην Ελλάδα, να αλλάξω όνομα σε διαβατήριο, λογαριασμούς, ΔΟΥ κ ό,τι άλλο επίσημο φορέα. Μετά, θα πρέπει με αυτά να αλλάξω και τα αντίστοιχα χαρτιά μου στη Γαλλία, εφόσον δουλεύω εδώ πολλά χρόνια κ έχω πχ ασφάλιση, λογαριασμούς, επίσημα χαρτιά κλπ κλπ, σε περίπτωση που χρειαστώ χαρτιά στο μέλλον να είναι όλα στο ίδιο όνομα να μην ταλαιπωρούμαι τότε.
Οπότε, θα μου άρεσε να το κάνω, αλλά όσο σκέφτομαι την ταλαιπωρία με τα χαρτιά με πιάνει ζαλάδα.
Η ερώτησή μου είναι: μπορώ να κρατήσω επίσημα (δηλαδή στο διαβατήριό μου) το δικό μου επίθετο, και να δηλώνω στην καθημερινότητα το διπλό επίθετο; Δηλαδή, να συστήνομαι με το διπλό, να το έχω στο βιογραφικό μου κλπ, χωρίς αυτό να αναγράφεται στο διαβατήριό μου; Ή θεωρείται παράνομο κάτι τέτοιο – ή και ψέμα;
Ευχαριστώ πολύ!
- Επίθετη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Και η Κιμ Καρντάσιαν αυτό έχει κάνει. Δεν έχει αλλάξει το όνομα της νομικά, αλλά παρουσιάζεται ως Καρντάσιαν-Γουέστ όποτε θέλει να μας υπενθυμίσει ότι είναι παντρεμένη γυναίκα. Αν καταλαβαίνεις σε ποια χαρτιά πρέπει να γράφεις το πραγματικό σου όνομα και όχι το φανταστικό, ώστε να μην μπλέξεις, δεν θα έχεις πρόβλημα.
Εν τούτοις δεν καταλαβαίνω τι το συμβολικό πιστεύεις ότι έχει να φέρεις διπλό όνομα, και πάντα στενοχωριέμαι που κάποιες γυναίκες θέλουν να το κάνουν αυτό από μόνες τους επειδή το βρίσκουν ρομαντικό ή κάτι τέτοιο. Ευτυχώς που είναι τόσο ασύμφορο πρακτικά κι έτσι είναι καταδικασμένο να πεθάνει. Όταν γινόταν κατά κόρον ήταν πολύ εύκολο, αλλά και λογικό, γιατί οι γυναίκες δεν είχαν τίποτα στο όνομα τους, δεν υπέγραφαν τίποτα, δεν ήταν τίποτα, παρά μόνο σύζυγοι, και διαζύγιο δεν υπήρχε. Τώρα γιατί θέλετε να αναβιώσετε αυτόν τον συμβολισμό χωρίς να σας αναγκάζει κανείς, δεν ξέρω. Ξέρω, αλλά τι μπορώ να κάνω; Μόνο να λέω τα ίδια και τα ίδια.
_________________
7.
Καλησπέρα!
Έχω μια σκέψη και θέλω να ρωτήσω αν την έχουν κι άλλοι ή είμαι μόνο εγώ.
Μου αρέσει πάρα πολύ η κλασική μουσική, όμως στα κονσέρτα που γίνονται δεν έχω μπορέσει ποτέ να την απολαύσω, οπότε έχω σταματήσει να πηγαίνω.
Ο λόγος είναι ότι βρίσκω τον τρόπο που γίνονται αυτές οι συναυλίες απόλυτα λάθος, και εξηγώ: πώς μπορείς να απολαύσεις μια μουσική που σε πλημμυρίζει με συναισθήματα καθισμένος αυστηρά και στριμωχτά σε καρέκλα θεάτρου, προσέχοντας μην ενοχλήσεις τους γύρω σου, μη μπορώντας να απολαύσεις ένα ποτήρι κρασί ή ένα ωραίο γεύμα, όντας δηλαδή 'καταπιεσμένος' και 'περιορισμένος', και επίσης υποχρεωμένος να κοιτάς τη σκηνή με τους μουσικούς που, δε λέω, έχει ένα ενδιαφέρον, αλλά δεν είναι κάποιο θέαμα που συναρπάζει;
Νομίζω πως θα ήταν πολύ πιο απολαυστική εμπειρία το άκουσμα τέτοιων μουσικών σαν συνοδεία σε γεύμα, σε ball room όπου μπορείς τουλάχιστον να χορέψεις ή να δεις άλλους να χορεύουν, σαν background σε μπαλέτο/όπερα (όπως και γίνεται) ή σε ανοιχτούς χώρους ώστε να είσαι σε επαφή με τη θάλασσα, τον ουρανό ή την πανσέληνο-δεν ξέρω τι, πάντως όχι σε ένα κλειστό θέατρο κοιτώντας τα μαλλιά του μπροστινού σου!
Δεν το αναλύω άλλο γιατί μάλλον όποιοι συμφωνούν θα κατάλαβαν ήδη τι θέλω να πω.
Ευχαριστώ πολυαγαπημένη Α μπα :)
- moonlight sonata
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Εγώ κατάλαβα πολύ καλά τι θέλεις να πεις. Έχω κι εγώ παρόμοια προβλήματα. Ας πούμε, πώς να απολαύσω την πισίνα μου όταν υπάρχει κίνδυνος να με κουτσουλήσει περαστικός γλάρος;
Όμως, αγαπητή φίλη, δεν έχεις βρει ακόμα τον κύκλο που σου ταιριάζει. Υπάρχουν άπειρα ball rooms, ακτές και κότερα όπου μουσικοί παίζουν κλασική μουσική ενώ οι πελάτες χλαπακιάζουν, πίνουν και καπνίζουν λέγοντας τα δικά τους. Αν πληρώσεις αρκετά παραπάνω, θα τα βρεις.
( Δεν έχει σημασία αν είναι τρολ ή όχι.)
σχόλια