__________________
1.
Καλησπέρα α,μπα μου, θαυμάζω πολύ της απόψεις σου και έτσι θέλω να σου εκφράσω το πρόβλημα μου.
Είμαι σε μία σχέση η οποία πλέον με πνίγει καθώς πιστεύω πως δεν έχω κάτι να πάρω από αυτή αλλά ούτε και να δώσω. Μέχρι να το τελειώσω -που θα γίνει εντός ολίγων ημερών- βιώνω μια καθημερινή πίεση η οποία οφείλεται στο γεγονός ότι μαζί με τον χωρισμό μου θα χάσω και φίλους του αγοριού μου που τους εκτιμώ και συμπαθώ πολύ(έτσι τουλάχιστον πιστεύω εγώ). Εδώ θα ήθελα να σημειώσω πως η σχέση μας είναι μικρή (κρατά 2,5 μήνες) και μου έχει συμπεριφερθεί άψογα. Κάθομαι και υπεραναλύω την κατάσταση και το μόνο που καταφέρνω είναι να φτάσω στο συμπέρασμα πως ‚ θα τον πληγώσω χωρίς να το θέλω και αυτό εμένα με θλίβει και μαζί με αυτό πως θα με επιβαρύνει και η τυχόν γνώμη που θα σχηματίσουν οι φίλοι του. Μήπως είμαι απλά μια drama queen? Εγωίστρια? τι απ'όλα? τα θέλω όλα δικά μου? και την παρέα του και να μην είμαι με αυτόν? πως θα καταφέρω αυτή τη συνύπαρξη?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
H προτεραιότητα είναι να είσαι σωστή απέναντι στον εαυτό σου και στους άλλους. Το να σε αγαπάνε όλοι είναι μια επιθυμία που είναι σεβαστή, αλλά πρέπει να ακολουθεί.
__________________
2.
Γειά σου αμπα! Είσαι μια απο τις αγαπημενες μου συνηθειες!
Θέλω να σε ρωτησω, πως αλλάζει κανεις χαρακτήρα; προσωπικοτητα; (ξερω ειναι διαφορετικα πραγματα αλλα ποτε δεν καταλαβα την ουσιαστική διαφορα τους) νιώθω οτι ειμαι πολυ παθητική, οτι δε διεκδικω, οτι ειμαι δειλή. Ισως γι αυτο να ευθύνεται το οτι στα παιδικά μου χρόνια η αδερφή μου μου έκανε απίστευτο ψυχολογικό πόλεμο, κατακρινοντας με το χειρότερο τρόπο οποιαδήποτε κίνησή μου και η μαμά μου δεν έκανε απολύτως τίποτα για να την σταματησει ισα ισα που συνηθως εγω την πληρωνα απο πανω πχ. εγω επρεπε να φυγω απο το δωματιο για να μην τσακωνομαστε "γιατι την ξερεις τωρα την αδερφη σου τι χαρακτήρας είναι" και πολλά άλλα...δε μπορούσε να επιβληθεί στο ίδιο της το παιδί και προτιμούσε να "ευνουχισει" την προσωπικοτητα του αλλου, μου ειχαν κολλήσει τη ρετσινιά ότι δεν είμαι καλή μαθήτρια και συζητούσε την πρόοδο μου με τις θειες μου οι οποιες οπως καταλαβαινεις το στοματακι τους δεν το κρατούσαν κλειστό. Όταν ήμουν γυμνάσιο κ πήρα σχετικά καλούς βαθμούς θυμάμαι γύρισε μια απο τις θειες μου και ειπε "ειδατε και μεις λεγαμε οτι εχει δυσλεξια και οτι δεν τα παιρνει τα γραμματα" μπορει να σου φαινεται υπερβολικο αλλα εγω ετσι αισθανομαι. ειμαι πολυ θυμωμενη μαζι της και ακομη της το χτυπαω. νιωθω οτι κουβαλαω τα "σκουπιδια" καποιου αλλου,οτι ημουν μονυμως εκτεθειμένη στην κριτικη του ενος και του αλλου ασχετου και οτι η ιδια μου η μανα δεν εκανε τιποτα απολυτως για να με προστατεψει . πολλες φορες ευχομαι να ημουν μοναχοπαιδι, δε θα ειχα αυτο το προβλημα που πραγματικα με βασανιζει κ μου εχει στοιχησει παρα πολλα στην πορεια της ζωης μου . πλεον ειμαι 30. ΔΕν ξερω αν το θυμηθηκα πολυ αργα. Προσφατα έφυγα απο Ελλάδα, εργάζομαι εξωτερικο. σκεφτηκα οτι ειναι μια καλη ευκαιρια να τα παρω ολα απο την αρχη, αλλα γαμωτο παλι αυτη η παθητικοτητα μου με κανει "θυμα" πολλων περιστασεων . Νιωθω οτι εχω πεσει σε μια επαναλαμβανομενη κατασταση κ δε μπορω να βρω την ακρη του νήματος για να ξεμπερδεψω το κουβαρι. Σκεφτηκα να παω σε ψυχολογο αλλα ειναι πολυ ακριβο κατι τετοιο για εδω . στην ψυχολογο που παρεχει η εταιρεια δε θα ηθελα να το ρισκαρω να παω γιατι παρολο που μου ειπε οτι μπορω να την επισκεπτομαι και για προσωπικα μου ζητηματα κ οτι τιποτα απο οσα συζηταμε δεν προκειται να "φτασει" στην εταιρεια εγω τρεφω τις αμφιβολιες μου.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ποτέ δεν είναι αργά για να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου. Να πας στον ψυχολόγο της εταιρείας και ξεκινήσεις. Δεν χρειάζεται να την εμπιστευτείς με την πρώτη επίσκεψη, αλλά να πας και να ξεκινήσεις, μέχρι να βρεις τον τρόπο να πας αλλού, αν χρειαστεί.
Αν είναι σοβαρή η εταιρεία είναι αρκετά απίθανο να ριψοκινδυνέψει την θέση της. Η εχεμύθεια είναι πολύ βασική προϋπόθεση για έναν ψυχολόγο έτσι κι αλλιώς. Αν μυριστείς παραβίαση μπορείς να της κάνεις τεράστια ζημιά, μόνο να χάσει έχει.
Αυτό μόνο μπορώ να σου πω γιατί αυτά που περιγράφεις για τη ζωή σου δεν λύνονται με συμβουλές στο πόδι. Είναι η ιστορία της ζωής σου, ένα χταπόδι με πολλά πόδια, με πολλές αναμνήσεις, με πολλά παράπονα και πίκρα και πολλές παρανοήσεις και γενικώς, πάρα πολλά. Θα χρειαστεί χρόνος για να την βάλεις στη σειρά, και οπωσδήποτε πρέπει να το κάνεις με έναν ειδικό. Αυτό που ρωτάς, αν μπορείς να αλλάξεις χαρακτήρα, γίνεται. Αξίζει η προσπάθεια με ψυχολόγο, γιατί γίνεται. Πρέπει όμως να την κάνεις με ψυχολόγο.
__________________
3.
ετοιμάσου για μεγάλη πρόταση χωρίς τελεία.. Να φύγω από το νησί ονείρων-φοιτητικό μέρος έπειτα από 4 χρόνια σπουδών και άλλα 2 (το 2ο το τωρινό) με μεταπτυχιακές σπουδές και εργασία σχετική κάπως με τις σπουδές αλλά με χαμηλό μισθό(και αβεβαιότητα αύξησης),αντιπαλότητα και το σημαντικότερο χωρίς μία αγκαλιά-άνθρωπό μου και να γυρίσω στο σπίτι παύλα πατρίδα παύλα δεν ξέρω αν έχω πιθανότητες για δουλειά αλλά θα είμαι στους δικούς μου ανθρώπους που με αγαπάνε-αγκαλιάζουν και δεν θα έχουν έξοδά μου(ενοίκια) ?
Ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι καλύτερο...
σόρρυ για την τελεία, την τρώει καθημερινά η αβεβαιότητά μου!
- Αστέρι (κρύβει όνομα)
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Εχμ, στην μία περίπτωση θα έχεις δουλειά και στην άλλη όχι. Ή έχεις κάτι υπόψη σου; Επίσης δεν μας λες αν έχεις λεφτά (η οικογένεια σου). Βασικά, δεν μας λες τα σημαντικότερα.
__________________
4.
Γεια σου Αμπα μου! Να πω κι εγω το γνωστό κλισέ του ποσο αγαπώ την στήλη σου; Θα το πω:την υπεραγαπω!
Και νομίζω πως η αγάπη μου αυτη σχετίζεται κάπως και με το θεμα για το οποιο αποφάσισα να σου γράψω!
Και θα ξεκινήσω με την ερώτηση και θα δωσω και μια μικρή ανάλυση αυτής!
Η ερώτηση είναι :
Πιστεύεις πως το γνωστό σε ολους μας κουτσομπολιό, χωρίζεται σε κατηγορίες;Και κυρίως σε κακοπροαίρετο και καλοπροαίρετο;Επίσης θεωρητικά, ποσο υγιές πιστεύεις πως είναι;
Προσωπικά με λες ανετα κουτσομπόλα, αλλα δεν το κανω με κακία. Θελω να μαθαίνω πράγματα γυρω μου για ανθρώπους ,οχι όμως για να τα χρησιμοποιήσω εναντίον τους ή εναντίον κάποιων άλλων! Ουσιαστικά ναι μεν τα μαθαίνω για να τα ξερω, ομως ποτε δεν θα μπω στο τρυπακι του να παω να πω σε κάποιον :ξερεις αυτος μου ειπε αυτο, εκεινο, το ενα το άλλο! Απλως θέλω να ξερω τα πάντα για τους πάντες για εμενα και μονο για εμένα! Βεβαια δεν θα σου πω ψέματα πως αν πέσει στην αντίληψη μου οτι γίνεται ενα "πηγαδάκι" και δεν ειμαι μεσα σε αυτο ωστε να μαθω τι λένε, ψιλοτσαντιζομαι και προσπαθώ πλαγίως να μαθω και αν τα καταφέρω δεν συνεχίζω την συζήτηση παρα μονο ηρεμώ που το έμαθα! Αν παλι δεν καταφέρω να μαθω τι λέγανε εντάξει, μου φεύγει σε κανενα μισάωρο η ολη μου τρελα με αυτο και έπειτα το ξεχνάω!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Κουτσομπολιό είναι να μιλάς πίσω από την πλάτη των άλλων για τα προσωπικά τους, είτε σου τα έχουν εμπιστευτεί, είτε επειδή τα έχεις μάθει από άλλους, βασικά με αρνητικό τρόπο, δηλαδή κριτικάροντας. Καλοπροαίρετο κουτσομπολιό δεν υπάρχει – η αφέλεια δεν συγχωρείται, δεν κατατάσσεται στην κατηγορία «αλλά είχα καλές προθέσεις».
Αν πραγματικά και με το χέρι στην καρδιά δεν μεταφέρεις πληροφορίες άλλων, δεν τις συζητάς, δεν τις κριτικάρεις, και με το χέρι στην καρδιά τις κρατάς όοοολες μόνο για τον εαυτό σου, δεν είσαι κουτσομπόλα. Αυτό που έχεις εσύ είναι τεράστια, γιγαντιαία περιέργεια να ξέρεις τι γίνεται και τι κάνει ο καθένας. Αν δεν είναι για να μεταφέρεις πληροφορίες ώστε να νιώσεις πιο κοντά με τους άλλους, τότε μοιάζει με ανάγκη για έλεγχο του περιβάλλοντος σου. Σχετικά με το κατά πόσο είναι αυτό υγιές, δεν ξέρω. Εξαρτάται από το αν σου δημιουργεί προβλήματα στις σχέσεις σου με τους άλλους.
__________________
5.
Θα ήθελα να τονίσω, να πω και να ρωτήσω τα εξής:
Σαν εσωστρεφής χαρακτήρας που είμαι.. και όπως όλοι οι άνθρωποι στον παρελθόν τους έχουν πληγωθεί από λάθους ανθρώπους!
Μερικοί έχουν αποφασίσει (αναλόγως τον χαρακτήρα-άνθρωπο) να κλείστουν στον εαυτό τους και να μην ξανα εμπιστευθούν ποτέ ξανά κανέναν γιατί πληγώθηκαν αρκετά!
Ενώ έχω ρωτήσει τον κοινωνικό μου περίγυρο..όλοι μου λένε το ίδιο κοινό παρανομαστή! ΝΑ ΜΙΛΑΩ, να ΜΗΝ ΚΡΑΤΑΩ τίποτα μέσα μου! Και αυτό δεν το καταλαβαίνω πως μπορεί αυτό να βοηθήσει..
Με αποτέλεσμα να τα κρατάω όλα μέσα μου αλλά μετά με χτυπάνε πίσω..
Υπάρχει μια μέση λύση να αντιμετωπίσω αυτό που περνάω;; δίχως να βασανίζω το μυαλό μου για τα ανείπωτα λόγια, σκέψεις και συναισθήματα ;;
Ψυχικά ασθενής, βαρεία αρρώστια ή απλά μια δειλή γυναίκα;;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν δεν καταλαβαίνεις πώς μπορεί να βοηθήσει το να μιλάς και να μην κρατάς πράγματα μέσα σου, τότε πώς γίνεται μετά από μια πρόταση να λες ότι βασανίζεσαι από ανείπωτα λόγια, σκέψεις και συναισθήματα;
Άλλο εσωστρεφής, και άλλο να περιμένεις από τους άλλους να μαντέψουν τι θέλεις, τι σκέφτεσαι, και να το κάνουν είτε τους αρέσει είτε όχι, χωρίς διαπραγμάτευση, μόνο και μόνο για να σε ευχαριστήσουν. Δεν γίνεται να είσαι πάντα η προτεραιότητα, αλλά κυρίως, δεν γίνεται να περιμένεις ότι οι άλλοι θα σε καταλάβουν με έναν μαγικό τρόπο, αν σχηματιστεί μια μαγική σύνδεση. Βαθιά σύνδεση χωρίς λόγια υπάρχει, αλλά προϋποθέτει πολύ χρόνο και ΠΟΛΛΗ κουβέντα.
Όταν έχουμε ένα θέμα συμπεριφοράς που μας δημιουργεί πρόβλημα με τους άλλους και στη σχέση με τον εαυτό μας, και δεν ξέρουμε από πού έχει προκύψει και πώς να το αλλάξουμε, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πάμε σε ψυχολόγο.
__________________
6.
Εδώ κ 1 χρόνο ζω στο Λονδίνο με την πολύχρονη σχέση μου. Ήρθε πρώτα εκείνος κ μετά ακλούθησα εγώ ..δεν πολυσκέφτηκα αυτή μου την απόφαση, είμαστε πολλά χρόνια μαζί και δεδομένης της κακής κατάστασης της Ελλάδας, σκέφτηκα να δω και κάτι άλλο. Εδώ και 1,5 χρόνο όμως έχει μπει στη ζωή μου κάποιος άνθρωπος από το παρελθόν μου, στην αρχή τα λέγαμε φιλικά κ στην πορεία συνειδητοποίησα ότι τρέφω πολλά συναισθήματα για εκείνον όπως κ αυτός θεωρώ για μένα ..έχουμε βρεθεί κάποιες φορές και νιώθω πολύ όμορφα. Σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι είναι ο Mr Perfect, μου αρέσει έτσι όπως είναι όμως και με κάνει χαρούμενη. Έχουμε προσπαθήσει να το κόψουμε πολλές φορές, γιατί και εκείνος ζει σε άλλη χωρά του εξωτερικού και είναι ψυχοφθόρα όλη αυτή η κατάσταση, αλλά πάντα καταλήγουμε να μιλάμε πάλι. Το έχω συζητήσει με τη μητέρα μου, με την όποια έχω άριστη σχέση και μου λέει να μην τα χαραμίσω όλα για έναν ενθουσιασμό κ πως όλες οι σχέσεις έτσι καταλήγουν μετά από καιρό και να stick to what I have. Έμενα όμως με τρώει όλο αυτό και συνειδητοποιώ πως για να νιώθω έτσι για κάποιον άλλον, κάτι δεν με καλύπτει πια στη σχέση μου και πως φοβάμαι να το παραδεχτώ. Φοβάμαι το ρίσκο όμως, μην το μετανιώσω και ξέρω πως μετά δεν θα υπάρξει επιστροφή .. κ περά από αυτό είναι ο άνθρωπος μου όλα αυτά τα χρόνια, η σκέψη ότι δεν θα μιλάμε (γιατί αποκλείεται να δεχτεί να μείνουμε φίλοι) με πονάει ..με πονάει όμως και αυτό το χλιαρό, που βιώνω εδώ. Επίσης με φοβίζει να πάω στην χωρά που μένει ο άλλος, γιατί δεν μιλώ τη γλώσσα και αυτό νιώθω πως θα μου στερήσει κάποιες επαγγελματικές ευκαιρίες, που έχω στην Αγγλία. Ο οποίος άλλος έχει αρχίσει στο μεταξύ να κουράζεται και να αποστασιοποιείσαι σιγά σιγά. Γενικά φοβάμαι το ένα, φοβάμαι το άλλο και δεν παίρνω καμία απόφαση και παραμένω μπερδεμένη. Όλη αυτή η κατάσταση επίσης δεν με αφήνει να νιώσω το Λονδίνο σπίτι μου (για το οποίο δεν πολυτρελαίνομαι κιόλας), ζω εκεί, δουλεύω, αλλά η σκέψη μου τρέχει αλλού. Θα περιμένω τη συμβουλή σου.. σε ευχαριστώ πολύ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Εύχομαι πραγματικά να μην περίμενες τη συμβουλή μου.
Διότι, συμβουλή δεν έχω. Έχω όμως να κάνω μια παρατήρηση: η ζωή σου εξαρτάται από τους άντρες που είναι στη ζωή σου.
Πήγες στο Λονδίνο για έναν άντρα, και αναρωτιέσαι αν πρέπει να φύγεις από το Λονδίνο για έναν άλλον άντρα. Αν δεν μπορείς να μείνεις κάπου μόνη σου, με τις δικές σου δυνάμεις, θα παρασέρνεσαι συνέχεια από τον καθένα με τον οποίο περνάς καλά, και δεν θα καταλαβαίνεις ποιος σου ταιριάζει, ποιος σου αρέσει, και ποιος είναι κατάλληλος για σένα. Θυμάσαι ποια είσαι;
_________________
7.
Τελευταία έχω παρατηρήσει το εξης: Ενήλικες που είχαν δύσκολη παιδική ηλικία καταφέρνουν πολύ νωρίς στη ζωή τους να αποκτήσουν αυτογνωσία, αναζητουν ανοιχτα, και ακομπλεξάριστα θα ελεγα, τις απολαύσεις που έχει να προσφέρει η ζωή και γενικα δεν θελουν να ζοριζονται ιδιαιτερα. Αντιθέτως, οσοι μεγαλωσαν προστατευμενοι και χωρις βαρύγδουπα προβλήματα, κανουν λιγοτερο συμφερουσες επιλογες, που εχουν στοιχεια δυσκολιας και προσωπικης πιεσης. Νιώθουν αραγε την αναγκη να παιδεύονται περισσότερο στη ζωή τους? Μήπως μεγαλωνοντας ψάχνουν τα δύσκολα που δεν εζησαν? Μήπως είναι πιο ξεκούραστοι και νομίζουν πως έχουν αντοχές ενω οι πρώτοι ξέρουν ότι αυτο είναι μια σκέτη ματαιοτητα; Εσύ τι λες, βρε α μπα, για όλα αυτά ?
- Κυρία Φιλοσόφου
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δε νομίζω ότι είναι καλή φιλοσοφική κίνηση να βάζουμε τους ανθρώπους σε κατηγορίες, ειδικά αν οι κατηγορίες είναι δύο, και ακόμα ειδικότερα αν συσχετίζουμε αφετηρία με αποτέλεσμα τόσο αυστηρά. Υπάρχουν ενήλικες που είχαν δύσκολη παιδική ηλικία και αυτό τους βαραίνει για πάντα. Υπάρχουν προστατευμένοι που δεν βγαίνουν ποτέ από την φούσκα προστασίας τους και περνούν ζωή χαρισάμενη. Υπάρχουν επίσης πολλές άλλες εκδοχές. Αυτό που έχεις παρατηρήσει είναι αυτό που έχεις δει πρόσφατα, μην κάνεις γενικές κρίσεις για κάτι τόσο πολύπλοκο όπως είναι η εξέλιξη του χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Δεν έχει βρεθεί ακόμα επιστήμη που έχει καταφέρει να σχετίσει απόλυτα το ένα με το άλλο.
Αυτό που πιστεύω είναι ότι δεν χαρακτηριζόμαστε από την παιδική μας ηλικία με καταδικαστικό και συγκεκριμένο τρόπο. Θα ήταν πολύ θλιβερό και τρομαχτικό αν ίσχυε κάτι τέτοιο. Η σημασία της παιδικής ηλικίας ως εξήγηση για τα πάντα είναι πολύ παλιά θεωρία και έχει απορριφθεί άπειρες φορές. Κρατάει επειδή είναι εύκολη στην κατανόηση ως υπεραπλούστευση – και γι'αυτό ακριβώς είναι λάθος.
σχόλια