__________________
1.
Αγαπητή Α, μπα,
Σου γράφω γιατί εκτιμώ πάρα πολύ τον τρόπο σκέψης σου και γι'αυτό θα ήθελα τη γνώμη σου σχετικά με ένα οικογενειακό μου θέμα.
Με τη μητέρα μου ζούμε στην ίδια πόλη αλλά σε διαφορετικά σπίτια. Από μικρή ήμασταν πολύ δεμένες και ''φίλες''. Εδώ και αρκετό καιρό βλέπω ότι δεν είναι καλά, συγκεκριμένα τα τρία τελευταία χρόνια. Φέτος όμως ήταν πραγματικά το αποκορύφωμα. Είναι μονίμως κακοδιάθετη, δεν έχει όρεξη να κάνει τίποτα και πάσχει από χρόνια ανικανοποίηση. Τα πάντα της φταίνε και μονίμως γκρινιάζει. Για τα πάντα! Η δουλειά της την ταλαιπωρεί, όσοι την περιτριγυρίζουν της σπάνε τα νεύρα, η γειτόνισσα που μιλάει δυνατά στο τηλέφωνο και ακούγεται τη φέρνει στα όριά της.
Εγώ, από την άλλη, προσπαθώ όσο μπορώ να την κατευνάζω. Τον πρώτο καιρό της αφιέρωνα όλο τον ελεύθερό μου χρόνο, εις βάρος βέβαια της προσωπικής μου -και ενίοτε ακαδημαϊκής μου- ζωής, προσπαθώντας να την απασχολήσω ή να κάνω καμιά βλακεία να της φτιάξω το κέφι. Καμιά φορά έπιανε, όμως ποτέ δεν διόρθωνε οριστικά το πρόβλημα. Σιγά σιγά όμως άρχισα να αποκτώ τη δική μου ζωή, με φίλους, έρωτα, σπουδές και λοιπές ασχολίες που με γεμίζουν και με κάνουν να περνώ υπέροχα. Παράλληλα, η κατάθλιψη της μαμάς μου με κούραζε όλο και περισσότερο. Χωρίς να είμαι ειδική επί του θέματος, δε θέλει και πολύ για να καταλάβει κανείς ότι πάσχει από κατάθλιψη. Επειδή η ίδια ποτέ δεν θέλει να μου μιλάει για τα προβλήματά της -όχι τον τάδε συνάδελφο που κάτι της είπε, αλλά τα άλλα, τα βαθιά, τα ουσιαστικά-, τα τελευταία δύο χρόνια την παροτρύνω να πάει σε ψυχολόγο. Αρχικά απέρριπτε την ιδέα με αρκετά αόριστα επιχειρήματα κι έτσι καταλάβαινα ότι απλώς δεν ήθελε να πάει. Ωστόσο, φέτος το καλοκαίρι έκανε μια πρώτη συνεδρία χωρίς να μου το πει. Χάρηκα πολύ όταν το έμαθα, όμως δυστυχώς δεν υπήρξε ποτέ δεύτερη. Συγκεκριμένα, χαρακτήρισε τη δουλειά του ψυχολόγου περιττή διότι κατά την ίδια, έχει ήδη δουλέψει τόσο πολύ με τον εαυτό της όλα αυτά τα χρόνια, που ξέρει ακριβώς ποια είναι τα προβλήματά της, άρα ο ψυχολόγος δεν της λέει κάτι καινούργιο. Γενικά, κάθε φορά που προσπαθώ να της προτείνω κάποια λύση, ή τρόπο αντιμετώπισης για τα προβλήματά της, απορρίπτει ο,τι της λέω με γνώμονα ότι είμαι πολύ μικρή και δεν ξέρω απ'αυτά. (Σημείωση -είμαι 23 ετών.)
Όλα αυτά εμένα με έχουν βαρύνει πάρα πολύ. Όση κατανόηση κι αν προσπαθώ να δείξω, λόγω του ότι έχουμε και αρκετά διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, ορισμένες φορές εκνευρίζομαι ή θυμώνω με τη συμπεριφορά της. Όταν ας πούμε έρχομαι αντιμέτωπη με τον αρνητισμό της, όντας πολύ θετική σαν άτομο, αδυνατώ να συλλάβω πώς γίνεται κανείς να χώνεται τόσο βαθιά στην απαισιοδοξία. 'Η ας πούμε εγώ που δεν είμαι καθόλου γκρινιάρα, όταν την ακούω να γκρινιάζει για τα πάντα, θέλω απλά να της πω "ΣΤΑΜΑΤΑ ΠΙΑ!!!". Ακριβώς επειδή είμαστε τόσο διαφορετικές, προσπαθώ να μπω στη θέση της κι έτσι σκέφτομαι ότι μπορεί εκείνη να έχει ανάγκη να ξεδώσει γκρινιάζοντας, οπότε την αφήνω χωρίς να λέω τίποτα. Όμως μοιραία, όλο αυτό με απομακρύνει από εκείνη. Πλέον όταν βλέπω το νούμερο της στην οθόνη μου, δεν έχω πολλή όρεξη να απαντήσω γιατί δεν ξέρω τι με περιμένει. Μπορεί να έχει μια μέτρια, ανώδυνη διάθεση, μπορεί και να είναι τόσο πολύ στις μαύρες της που θα μου μιλήσει απότομα ή ακόμα και άσχημα. Προφανώς και το να απομακρύνομαι κάπως από μια τέτοια κατάσταση είναι πλέον ζήτημα αυτοσυντήρησης, διότι λόγω της σχέσης μας ο,τι μου πει θα με αγγίξει ή θα με πληγώσει βαθύτερα απ'οποιονδήποτε άλλο, όμως ταυτόχρονα αισθάνομαι και φοβερές ενοχές. Ενοχές ότι δεν κάνω ο,τι μπορώ για να τη βοηθήσω, ενοχές ότι δεν της στέκομαι αρκετά, ενοχές ότι περνάω υπερβολικά πολύ χρόνο με τους φίλους μου ενώ εκείνη βρίσκεται κλεισμένη στο σπίτι μόνη της... Κι ας ξέρω βαθιά μέσα μου ότι εκείνη είναι αυτή που αρνείται την όποια επαγγελματική βοήθεια της προτείνω, κι ας ξέρω ότι έχω ήδη αρνηθεί εξόδους με την παρέα μου άπειρες φορές προκειμένου να κάτσω μαζί της να δούμε τηλεόραση, κι ας ξέρω ότι ακόμα κι αν της αφιερώσω χρόνο, δεν θα έχει όρεξη να κάνουμε τίποτα.
Βρίσκομαι πραγματικά σε αδιέξοδο γιατί είναι μια κατάσταση από την οποία δεν μπορώ απλά να ξεκόψω, αφού είναι μάνα μου. Ταυτόχρονα όμως δε βλέπω να υπάρχει ελπίδα, ακριβώς επειδή αρνείται την όποια θεραπεία. Αφού ώρες ώρες σκέφτομαι ότι κατά βάθος της αρέσει να είναι θλιμμένη και να της φταίνε όλα, δεν εξηγείται αλλιώς... Στο μεταξύ όμως, δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω μια κοινωνική κι ακαδημαϊκή ζωή που με γεμίζουν πλήρως, κι έτσι διαπιστώνω ότι δεν την έχω τόση ανάγκη πια. Φυσικά και την αγαπώ, δε χωράει αμφιβολία σ'αυτό, όμως τα πράγματα δεν είναι πια όπως πριν. Δεν έχω ανάγκη να την πάρω κάθε μέρα στο τηλέφωνο, ή να πάω να τη δω κάθε σαββατοκύριακο, όμως το κάνω γιατί ξέρω ότι στην αντίθετη περίπτωση θα προσβληθεί και θα γκρινιάζει. Επίσης κατά καιρούς μου έχει πετάξει κάτι σπόντες που με έκαναν να καταλάβω ότι και αυτό συμβάλλει στην κατάστασή της: το ότι δηλαδή είμαι αυτόνομη, μαγειρεύω και πλένω μόνη μου και έχω μια πλούσια ζωή που μου επιτρέπει να περνάω καλά μακριά από εκείνη, έχω την εντύπωση ότι την πειράζει κάπως, λες και δε νιώθει πλέον απαραίτητη σαν μαμά.
Είναι όμως υγιές αυτό; Όχι μόνο για μένα, αλλά και για εκείνη. Μήπως πρέπει κάποια στιγμή κάποιος να της πει ότι δε γίνεται να συνεχίσει να στενοχωρεί μ'αυτόν τον τρόπο τους ανθρώπους που την αγαπάνε; Ή μήπως είναι χαμένη εξαρχής η υπόθεση, όταν έχεις να κάνεις με κάποιον που εθελοτυφλεί και αρνείται πεισματικά να βγει από έναν φαύλο κύκλο;
Ειλικρινά θα ήθελα πολύ ν'ακούσω την άποψή σου. Σ'ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου!
-Βασανισμένη κόρη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν είναι προφανές ότι η μητέρα σου έχει κατάθλιψη. Δεν χρειάζεται να κάνεις διάγνωση γιατί δεν μπορείς και δεν είναι δική σου δουλειά, αλλά συμφωνώ μαζί σου ότι χρειάζεται να δει κάποιον. Δυστυχώς, σε απασχολεί τόσο πολύ η περίπτωση της, ασχολείσαι τόσο πολύ με το τι έχει και τι δεν έχει, σε έχει απορροφήσει τόσο πολύ το πρόβλημα της ή μάλλον τα προβλήματα της, που δεν έχεις καταφέρει ακόμη να καταλάβεις ότι αυτός που μπορείς να σώσεις είναι μόνο ο εαυτός σου.
Λες ότι έχεις μια καλή ζωή και δραστηριότητες, και ευτυχώς, αλλά ασχολείσαι τόσο πολύ με τη μαμά σου που δεν καταλαβαίνεις πόσο βλαβερές είναι οι τύψεις που σε φορτώνει, πόσο μεγάλο βάρος σου είναι η ευθύνη της ζωής της που σου μεταφέρει, πόσο αποπνιχτική είναι για σένα η αίσθηση ότι χωρίς εσένα δεν θα τα καταφέρει, και ότι κάνει τα πάντα για να σε έχει δεμένη πάνω της.
Φυσικά και την αγαπάς και δεν έχεις αμφιβολία γι'αυτό, αλλά τι σημαίνει τελικά αυτό; Ότι επειδή την αγαπάς πρέπει να κάνεις ό,τι θέλει; Ότι επειδή την αγαπάς έχει δίκιο; Ότι επειδή την αγαπάς πρέπει να κάνεις τα πάντα ώστε να μην έχει δικαιολογία για να σου παραπονιέται; Πλέον είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις για να είναι ευχαριστημένη, οπότε δεν έχει σημασία αν θα την παίρνεις κάθε μέρα ή όχι. Δεν αλλάζει κάτι στην διάθεση της όταν ακυρώνεις σχέδια για να είσαι μαζί της. Προσπαθείς εδώ και χρόνια να την κατευνάσεις, όπως λες, και δεν αλλάζει τίποτα – επειδή δεν είναι στο χέρι σου, βασανισμένη κόρη, όσο και να σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι.
Αν δεν πάει στον ψυχολόγο, τότε το αμέσως καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να πας εσύ, για τον εαυτό σου, για να μάθεις πώς να την αντιμετωπίζεις χωρίς να αναρωτιέσαι αν είναι σωστά αυτά που κάνεις, για να καταπολεμήσεις τις τύψεις σου και να καταφέρεις να ξεχωρίσεις τον εαυτό σου από αυτή. Βλέπεις τα προβλήματα που έχει, αλλά δεν βλέπεις τα προβλήματα που σου έχει δημιουργήσει. Είσαι μικρή όμως και έχεις κάνει ήδη βήματα μόνη σου. Πρόσεχε όμως γιατί η δύναμη που έχεις τώρα δεν θα κρατήσει για πάντα. Κάποτε πρέπει να βάλεις τον εαυτό σου πρώτο.
__________________
2.
Γεια σου Αμπα!
Ποιος είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος απομυθοποίησης των άλλων; Μετά από δύο μήνες που βγαίναμε και ήλπιζα ότι θα κατέληγαν σε κάτι πιο σοβαρό μου ανακοινώνει ότι απλά δεν μπορεί να συνεχίσει γιατί το μυαλό του είναι αλλού, ότι δεν μπορεί να δεθεί και άλλα τέτοια που προέρχονταν κυρίως από την εμμονή που είχε ακόμη με τον πρώην. Άκουγα τα καμπανάκια από την πρώτη στιγμή καθώς είχα πάρει δείγματα για το ότι όντως δεν τον είχε ξεπεράσει πλήρως αλλά εθελοτυφλούσα και κυρίως πίστευα πως θα τον έκανα να το ξεπεράσει. Και σε όλο αυτό το διάστημα να έχω φτιάξει για αυτόν την εικόνα του ιδανικού σε όλους τους τομείς. Δεν πιστεύω ότι φταίει μόνο η διαφορά ηλικίας (22 και 32) γιατί στο παρελθόν έχω αντίστοιχες εμπειρίες και με μεγαλύτερα άτομα χωρίς κανένα πρόβλημα, πιστεύω ότι είναι καθαρά θέμα συγκεκριμένου ατόμου.
Περνούσαμε ωραία, είχαμε πολύ καλή επικοινωνία και γι'αυτό μου είπε ότι δεν θέλει να χάσουμε επαφές και το εννοούσε αφού μιλάμε έκτοτε και έχουμε βγει μία φορά με δική του πρωτοβουλία, αλλά φιλικά και εμένα αυτό το φιλικά εμένα άλλες φορές με σκοτώνει και άλλες με κάνει να νιώθω καλά. Οι μικρές κρυφές ελπίδες που βλακωδώς συντηρώ με κάνουν να μην ξεκόβω μαζί του και να τις καλύπτω με την πρόφαση ότι επειδή είναι ένα πολύ αξιόλογο άτομο δεν θέλω να τον χάσω από τη ζωή μου. Έχουν περάσει δύο μήνες από τότε και ακόμη τον βλέπω στα μάτια μου όπως τον έβλεπα την πρώτη εβδομάδα, σαν κάτι που δεν άξιζα και πολύ πιο πάνω από τα κυβικά μου. Ξέρω ότι αυτό που είχαμε ούτε κράτησε πολύ ούτε ήταν σχέση, αλλά τέλειωσε πριν καν τον μάθω καλά και τον απομυθοποιήσω εγώ από μόνος μου, και τώρα πρέπει να το κάνω αφού τον έχω χάσει και σαν σκέψεις μου έρχονται στο μυαλό κυρίως οι όμορφες που αντί να με κάνουν να τον ξεγράψω με κάνουν να τον θέλω κι άλλο. Οπότε η ερώτηση που έκανα στην αρχή επανέρχεται, πως απομυθοποιείς κάποιον και τον ρίχνεις από τον θρόνο που μόνος σου τον έχεις βάλει;
-απωθημένος
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν είχα λύση γι'αυτό τώρα θα ζούσα στο ιδιωτικό μου νησί παρέα με παπαγάλους. Χρειάζεται χρόνος και τεράστια προσπάθεια, όση προσπάθεια κατέβαλλες έστω και χωρίς να το καταλάβεις για να φτιάξεις με το μυαλό σου την εικόνα του τέλειου ανθρώπου και να την πιστέψεις για αληθινή. Σκέψου κατά πόσο σε επηρέασε το γεγονός ότι είχε το μυαλό του αλλού: το πήρες ανταγωνιστικά και πατριωτικά για να τον κάνεις να ξεχάσει επειδή είσαι μαγευτικός; Είναι ένα πολύ συνηθισμένο παιχνίδι που μας παίζει ο πολύ κακώς εννοούμενος εγωισμός μας. Αν τον εντοπίσεις όμως (τον εγωισμό), μπορείς να προσπαθήσεις να τον στείλεις από κει που ήρθε (τον εγωισμό). Κανείς δεν είναι αρκετά σημαντικός για να κρίνει πόσο πολύ αξίζουμε. Μην παραχωρείς τέτοια εξουσία σε χέρια άλλου, χωρίς μάλιστα να σου το ζητήσει. Το ποιον θέλει αυτός δεν αντικατοπτρίζει το πόσο αξίζεις εσύ.
__________________
3.
Γεια σου Λένα!
Ελπίζω να είσαι καλά κι αν όχι σου το εύχομαι όλα να φτιάξουν!
Πάμε σε εμένα!
Λοιπόν είμαι 30 χρονών και δεν έχω ολοκληρωμένες σεξουαλικές επαφές και έχω αρχίσει να τα "παίζω" η αλήθεια είναι!
Και όχι δεν σε τρολάρω! Είναι η αλήθεια μου και η ανωνυμία που μας δίνεται εδώ είναι αυτή που με ώθησε να σου γράψω!
Λοιπόν τι να σου πω; Ότι δεν μου δόθηκαν ευκαιρίες; Μου δόθηκαν! Και μάλιστα αμέτρητες! Όμως πάντα κάτι θα στράβωνε! Δεν ξέρω....ώρες ώρες πιστεύω ότι υπάρχει ο μαλακομαγνήτης και τον έχω και εγώ, αφού μέχρι και τώρα έχω τραβήξει μόνο τέτοιους ανθρώπους και κανέναν σωστό. Σε ότι αφορά το πως θεωρώ εγώ τον σωστό;
Σωστός για εμένα θα ήταν κάποιος που θα του το έλεγα και δεν θα ξεσπούσε σε γέλια.
Σωστός για εμένα θα ήταν κάποιος που θα του το έλεγα και δεν θα εξαφανιζόταν.
Σωστός για εμένα θα ήταν κάποιος που θα του το έλεγα και δεν θα το έλεγε στους γύρω μας πετώντας μου συνεχώς μπηχτές.
Σωστός για εμένα θα ήταν κάποιος που θα του το έλεγα και δεν θα έβγαζε δικά του συμπεράσματα όπου θα μου άρχιζε τα "εγώ δεν θέλω γάμο" λες και του είπα πως μόνο αν με παντρευτεί μπορεί να με έχει στο έτσι.
Και εμπάς περιπτωση σωστός για εμένα θα ήταν κάποιος που θα του το έλεγα και απλώς θα μου έλεγε ότι δεν τον απασχολεί!
Ζητάω πολλά πιστεύεις;
Όχι δεν με ενδιαφέρει ο γάμος και δεν έμεινα παρθένα περιμένοντας τον ανύπαρκτο mr τέλειο,αλλά δεν μπορώ να ανέχομαι παιδιάστικες συμπεριφορές από άντρες άνω των 30 ! Άσε και το άλλο που μου την πέφτουν 25άρηδες νομίζοντας πως μπορούν να μάθουν "πράγματα" από εμένα!
Να σε πάω στο τώρα μου;
Λοιπόν στο τώρα μου είμαι σε μία δουλειά όπου ένας άνθρωπος δείχνει να ενδιαφέρεται για εμένα, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω!
Και βασικά σίγουρα ενδιαφέρεται, αν σκεφτείς ότι με είχε ρωτήσει που συχνάζω και όλως τυχαίως ήρθε με την παρέα του από εκεί χθες το βράδυ και σκέψου ότι μένει στην άλλη άκρη !
Δεν ξέρω καν αν παίζει ρόλο, αλλά είναι 39 χρονών και ανύπαντρος, αλλά ξέρω ότι "κυνηγάει" τα λεγόμενα "πιπίνια" κυρίως!
Οπότε στο τώρα θέλω να σε ρωτήσω, αν τυχόν συμβεί να έρθουμε πιο κοντά, τι κάνω; Του το λέω να το ξέρει από την αρχή ή τον αφήνω να κάνει μόνος του την ανακάλυψη;
Και γενικότερα τι πιστεύεις πάνω σε αυτό; Είναι καλύτερο να τους το λέμε ή να τους αφήνουμε να το ανακαλύψουν μόνοι τους;
Θα μου πεις βέβαια ότι κάθε άντρας είναι διαφορετικός και ανάλογα με αυτόν που έχουμε απέναντι μας θα πρέπει να δράσουμε, αλλά νομίζω πως αυτό το ζήτημα τους ενδιαφέρει κάπως και αυτούς ή μήπως η απειρία μου με βγάζει λάθος σε αυτό;
Σε ευχαριστώ.
-Πες με και Χουάνα η Παρθένα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να το λες. Δεν είναι κέρατο στο κούτελο, δεν είναι κάτι που «θα ανακαλύψουν» νομοτελειακά, όχι απαραίτητα. Δεν φαίνεται όσο νομίζεις, ούτε έχεις κάποια υποχρέωση να το ξεκαθαρίζεις λες και είναι καμιά κολλητική αρρώστια. Δεν είναι κουσούρι, δεν είναι πρόβλημα, δεν είναι τίποτα σπουδαίο, και οι 25άρηδες δεν θέλουν να μάθουν κάτι από σένα, σιγά τα πέντε χρόνια που σας χωρίζουν και σε έκαναν πάνσοφη – σε πλησιάζουν επειδή τους αρέσεις. Δεν είναι πυρηνική φυσική, κανείς δεν ήξερε από πάντα τι να κάνει, όλοι αυτοδίδακτοι είναι, και δεν είναι αγώνας δρόμου, ούτε γιουβαρλάκια για να ακολουθήσεις συνταγή. Είναι γνώση πάνω κάτω ενσωματωμένη στο μυαλό σου, σαν την αναπνοή, αν δεν ήταν, θα είχε εξαφανιστεί το ανθρώπινο είδος από τον πλανήτη.
Βρες ένα αγόρι που σου αρέσει και άσε το να πάρει πρωτοβουλίες, στο κάτω κάτω. Δεν χρειάζονται λόγια, καλή καρδιά μόνο, και όλα καλά θα πάνε. Μην το φιλοσοφείς, είναι το αντίθετο της φιλοσοφίας, δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι, το μόνο που έχει σημασία είναι να νιώθεις ωραία. Καλό βόλι.
__________________
4.
Εύχομαι να το διαβάσω μετά από 3 μήνες η οπότε...και να γελάσω...
Θα το έχω τόσο ανάγκη γιατι τώρα κλαίω με κρασί και τσιγαρο..και ειναι απόγευμα ε!!!
Είναι μέσα Δεκεμβρίου και από το νέο έτος ξεκινάω μια νέα ζωή!! Αφήνω πίσω μου ένα άντρα που στα δύσκολα βρήκε διέξοδο αλλού..έναν άντρα που φεύγει στο εξωτερικό για δουλειά μόνος του..έναν άντρα που για 8 ολόκληρα χρόνια ήμουν ερωτευμένη..και με σπασμενη καρδιά μετακομίζω 500 χιλ στο πατρικό παίρνοντας λίγα πράγματα από την μέχρι τώρα τέλεια και ευτυχισμένη ζωή μου...και στέκομαι να κοιτώ πράγματα επίμονα..πράγματα της καθημερινότητας μου..και λέω εσένα θα σε πάρω εσένα όχι...
Και σε ρωτάω πως να αρχίσεις πάλι όταν ήδη έχεις βγάλει ρίζες χιλιόμετρα μακρυά...και αφού η καρδιά μου ραγισε τι να περιμένω τώρα?? Απλά κάποια μέρα να σπάσει?? Πως να ζήσεις χωρίς την ψυχή σου?? Για αυτό σου λέω!! Ακόμα και αν δεν βρω τον τρόπο εύχομαι απλά μια μέρα στα ξαφνικά να πέσω πάνω τυχαία στην ημέρα αυτή του α μπα που θα εμφανιστεί και απλά να γελαω..και ας μην έχω τίποτα άλλο απλά την χαρα και την ελπίδα μου πίσω ξανά!!
Για να δούμε!!
-Καλός άνθρωπος
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Εχμ, δεν θέλω να σε πικράνω άλλο αλλά αμφιβάλλω αν αυτό που περιγράφεις περνάει σε τρεις μήνες. Αν πέσεις πάνω στην ερώτηση και νιώθεις ακόμη τη στενοχώρια, μην σκεφτείς ότι απέτυχες σε κάτι. Οχτώ χρόνια είναι πολλά, προφανώς είχες κάνει σχέδια μέσα σου, είχες δεθεί. Τι κρίμα. Μακάρι να μπορούσα να σου πω κάτι καλύτερο. Χρειάζεται δύναμη και κουράγιο. Να προσέχεις τον εαυτό σου και να του φέρεσαι καλά. Θα περάσει.
__________________
5.
Αγαπητη αμπα, καθε μερα μαλωνω με τον πατερα μου για το τσιγαρο. Εχει κανει μπαλονακι στο παρελθον και ενω ειχε διακοψει το καπνισμα για ενα μικρο χρονικο διαστημα,το ξαναρχισε. Εχω προσπαθησει να δω το θεμα απο την πλευρα του γιατι με τους τσακωμους δεν εχω καταφερει τιποτα περα οτι καθε φορα νευριαζω και σταματαω να του μιλαω. Επισης, μαλωνω με την μανα μου που δεν του λεει κατι καθως ειναι καπνιστρια και αυτη. Ο μονος συμμαχος μου ειναι η αδερφη μου η οποια ειναι δυστυχως χιλιομετρα μακρια. Ξερω οτι ειναι δικη του αποφαση και δικος του τροπος ζωης αλλα σας γιος του ανησυχω για την υγεια του. Πιστευεις οτι ειναι σωστη η σταση του; Κι αν οχι, τι μπορω να κανω;
(Συγγνωμη για τους τονους, γραφω απο κινητο)
-απελπισμενος αντικαπνιστης γιος
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Α) Είναι λάθος η στάση του και Β) δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
Πάρ'το απόφαση. Είναι εξαρτημένος και δεν θέλει να απεξαρτηθεί. Δεν μπορείς να τον κάνεις να θέλει να απεξαρτηθεί. Δεν είναι ζήτημα κουβέντας ή ανταλλαγής απόψεων, κυρίως δεν είναι θέμα λογικής. Η εξάρτηση είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Ξέρει πολύ καλά ότι αυτό που κάνει είναι λάθος.
Αν θέλεις να βοηθήσεις, δες το ως διαδικασία απεξάρτησης, και ρώτα έναν γιατρό για να μάθεις τι τρόποι και μέθοδοι υπάρχουν. Ενημερώσου και ενημέρωσε. Συζήτα μαζί του ποια μέθοδος του φαίνεται πιο κοντά στον χαρακτήρα του. Αγόρασε ό,τι χρειάζεται, και πες του ότι όταν το πάρει απόφαση θα είσαι εκεί. Βάλε το σπόρο και περίμενε, αλλά προσπάθησε να ελέγξεις τις προσδοκίες σου. Δεν είναι δική σου η αποτυχία αν δεν υπάρξει αποτέλεσμα.
__________________
6.
Αγαπητη αμπα,
θα ειμαι πολυ συντομη θελω μονο να μου πεις τι σκεφτεσαι και τι θα εκανες στη θεση μου. Ο πρώην μου που τον σκεφτομαι ακομα και τα ειχαμε 3 χρονια ειναι γκευ. Δεν εχω ερωτηση απλα θελω να μου πεις πως ξεπερνιεται μια τετοια ανακοινωση και πως συνεχιζουμε. περιμενω με αγωνια
-τικανωτωρα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Τι να ξεπεράσεις; Τι εννοείς «τι να κάνω τώρα»; Δεν έχει να κάνει με σένα ότι αυτός είναι γκέι. Ούτε σημαίνει ότι τα τρία χρόνια που ζήσατε ήταν ένα ψέμα. Η ανθρώπινη σεξουαλικότητα δεν είναι 0/1. Τα είχατε, χωρίσατε, τον σκέφτεσαι, αφού τώρα λέει ότι είναι γκέι μάλλον μειώνονται αρκετά οι ελπίδες επανένωσης. Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς ρωτάς, επειδή θεωρείς κάτι δεδομένο που δεν είναι. Με ποιο τρόπο πιστεύεις ότι αλλάζει τη δική σου ζωή αυτή η πληροφορία;
Ξέρεις ποιες γυναίκες δεν τα έχουν φτιάξει ποτέ με γκέι άντρα; Αυτές που δεν έτυχε να το μάθουν.
_________________
7.
Καλημέρα Λένα,
Με αφορμή τη σημερινή ερώτηση 7, δεν ήθελα να ρωτήσω κάτι, μόνο να μοιραστώ μαζί σου λίγες σκέψεις. Είμαι παχύσαρκη, πάσχω από βουλιμία, με παρακολουθεί ψυχίατρος εδώ και αρκετό καιρό, στον οποίο πήγα γιατί είχα καταλήξει να βασανίζομαι στην καθημερινότητά μου, και παίρνω φαρμακευτική αγωγή. Για κάποιους μήνες τα φάρμακα και η θεραπεία λειτούργησαν σχετικά καλά, έκοψα τους εμετούς, μπήκα σε δίαιτα, έχασα 10 κιλά. Μετά έπεσα σε λούπα, ξαναπήρα όλα μου τα κιλά, και έφτασα σε σημείο ξανά να κάνω καθημερινά βουλιμικά επεισόδια. Τις τελευταίες εβδομάδες ήμουν σε άσχημη κατάσταση γενικά, και σωματικά και ψυχολογικά, και πραγματικά είχα σκεφτεί πολλές φορές, και πριν αρχίσω θεραπεία και στη διάρκειά της ότι ίσως προτιμούσα να πεθάνω παρά να ζω αυτό το μαρτύριο. Πίστευα παρόλα αυτά ότι ο θάνατος είναι μια "επιλογή μου", άντε το πολύ πολύ ένα απομακρυσμένο ενδεχόμενο (είμαι νέα, είμαι ως τώρα υγιής) και ότι ελέγχω απολύτως την κατάστασή μου. Συζήτησα με μια φίλη η οποία μου δήλωσε απερίφραστα ότι κινδυνεύω. Έψαξα τις συνέπειες της βουλιμίας και ανακάλυψα (δεν ξέρω πώς γίνεται να μην το είχα δει νωρίτερα, ενώ με θυμάμαι να μελετάω εξονυχιστικά τα συμπτώματα) ότι μπορεί να οδηγήσει σε πολλαπλές βλάβες στο πεπτικό σύστημα (ρήξη οισοφάγου, γαστρορραγίες) και ακόμα και σε καρδιακή ανεπάρκεια και στο θάνατο. Δεν ξέρω γιατί δεν με είχε προειδοποιήσει ο ψυχίατρός μου γι' αυτό, ίσως κι εγώ να τα περιέγραφα πιο "ελαφρά" από ότι ήταν. Έκανα για πρώτη φορά τη σύνδεση με πολύ άσχημα συμπτώματα που είχα στη διάρκεια των βουλιμικών επεισοδίων (πόνοι στην καρδιά, αρρυθμίες και αίσθημα ασφυξίας ήταν τα συχνότερα) και συνειδητοποίησα ότι μπορεί στ' αλήθεια να πάθω κάτι ανεπανόρθωτο ή και να πεθάνω, ότι δεν είναι μια απλή πιθανότητα όπως για όλους μας, αλλά μια σοβαρή πιθανότητα. Και αυτό ήταν αρκετό για να νιώσω τεράστια τρυφερότητα για τον εαυτό μου και να συνειδητοποιήσω σε τι βασανισμό τον υπέβαλλα. Και φυσικά για να πω ότι θέλω να ζήσω: χοντρή, λεπτή, όμορφη, άσχημη, απολύτως αδιάφορο. Δεν ξέρω αν θα σκεφτόμουν διαφορετικά αν είχα κάποια πραγματικά ανίατη ασθένεια που δεν θα ήταν καθόλου στο χέρι μου να την αντιμετωπίσω. Δεν ξέρω ποια θα είναι η συνέχεια για μένα, ούτε βέβαια μπορώ να πω ότι αποδέχτηκα πλήρως τον εαυτό μου μέσα σε μια εβδομάδα. Μόνο ότι καταφέρνω να ελέγχω τα βουλιμικά επεισόδια τις τελευταίες λίγες μέρες. Δεν είναι απλό, με το λίγο περισσότερο φαγητό η αντανακλαστική πλέον αντίδραση είναι να σκεφτώ να πάω στην τουαλέτα. Η μόνη σκέψη που με κρατά πίσω είναι αυτή της ανεπανόρθωτης βλάβης στην υγεία μου και του θανάτου. Δεν είναι θεωρητικό θέμα ο θάνατος. Και είναι άλλο πράγμα να συμφιλιωθούμε κάπως με την ιδέα του, άλλο να τον προκαλέσουμε.
Ευχαριστώ που με διάβασες. Ξέρω ότι δεν λέω κάτι τρομερά πρωτότυπο, απλά ένιωσα την ανάγκη να το πω.
Καλή συνέχεια, ευχήσου μου καλή τύχη.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Μίλα για όλα αυτά στον ψυχίατρο σου και ρώτα τον γιατί δεν σου τα είχε πει. Μην σταματήσεις την θεραπεία. Ένα πισωγύρισμα δεν σημαίνει αποτυχία. Θα είναι συνεχής και μεγάλη η μάχη. Ευχαριστούμε που το μοιράστηκες, ίσως βοηθήσει κάποιον που διαβάζει.
σχόλια