ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

είμαι σε σκέψεις... θέλω βοήθεια και μια γνώμη απο ανθρώπους που δεν με ξέρουν και θα μιλήσουν αντικειμενικά..(αν και πιστεύω πως και εδώ οι απόψεις θα διίστανται!!!) ΛΟΙΠΟΝ είμαι 25 χρονών και έχω σχέση εδω και 2 χρόνια με έναν άντρα κατα δώδεκα χρόνια μεγαλύτερο μου.. τώρα ίσως κάποιοι θα σκέφτεσται τι κάνει με το πουρο; όπως λένε όλοι ακόμα και πίσω απο την πλάτη μου.. δεν είναι όμως έτσι.. είναι ένας άντρας πολύ όμορφος, μορφωμένος και ευγενικός.. έχει όλα όσα θέλω και δεν βρισκω σε άντρες της ηλικίας μου.. και ναι έχω κάνει σχεση και με συνομίλκους αλλα δεν κατάφερα να νιώσω αυτό που νιώθω τώρα.. δεν έχω νιώσει ποτέ να με θέλει άντρας έτσι.. στην κυριολεξία να πεθαίνει για μένα.. και δεν το κάνω καθόλου μελοο το στόρυ...όλοι στο γύρω περιβάλλον μου έχουν πέσει πάνω μου και μου λένε ότι δεν βγάζει πουθενά έχοντας ως μοναδικό κριτίριο την διαφορά ηλικίας.. έχω κάθε μέρα ψυχολογικό πόλεμο απο την οικογένεια μου κάθε μέρα ακούω την ίδια κουβέντα... ΝΙΩΘΩ οτι αξίζει, οτι ταιριάζουμε, δεν αταλαβαίνω τι κάνουμε τόσο λάθος.. όταν θα μας δούν μαζί για πρώτη φορά δεν θα καταλάβουν την διαφορά μας γιατί δεν φαίνεται και τόσο αλλά όταν θα έρθει η κουβέντα εκεί βλέπω όλων τα βλέματα.. ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ;;; αξίζει να διαλύσω μια τέλεια σχέση για να σταματήσει ο πόλεμος και τα κουτσομπολιά ή να συνεχίσω και να τραβήξω ενα τεράστι Χ σε όποιον μας πολεμήσει ακόμα και στην οικογένεια;;;