Οταν ήμουν στη δευτέρα λυκείου το 2004, το σχολείο μου μας πήγε μια εκδρομή στο Λονδίνο, από την οποία και προφανώς δεν έλειψε η καθιερωμένη περιήγηση στο Βρετανικό μουσείο. Δεν ήταν και η καλύτερή μου - πολύ πιο ώραια πέρασα το βράδυ που είδαμε τον Tobey Maguire να μπαίνει σε ένα σινεμά στη Leicester Square για την πρεμιέρα του Seabiscuit. ΕΙχε ερθεί και ο Σοφοκλής στην εκδρομή όμως οπότε δεν θυμάμαι να με πείραξε και πολύ.
Εως τη στιγμή που μπήκαμε στην αίθουσα με τα μάρμαρα. Δεν ξέρω για έσας, αλλά ως έφηβη μου ήταν αρκετά δυσκολό να ενδιαφερθώ για ένα μάτσο αρχαίες πέτρες. Είχα ήδη περάσει τη μισή ζωή μου συνάμενη από γονείς και δασκάλους στα αρχαιολογικά μουσεία της επικράτειας και την άλλη μισή παπαγαλίζοντας μια ιστορία που ξεκινά κάπου στη κυκλαδική περίοδο και τέλειωνει με την επανάσταση του 1821.
Ηθελά να δώ κάτι διαφορετικό, να μάθω κάτι καινούριο, και είχα και εκνευριστεί πολυ από το θέαμα των ένα, δυό χαζών καθηγητών και συμμαθητών που θρηνούσαν τα Ελγίνεια με μια περίλυπη εκφραση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Πήρα λοιπόν το Σοφοκλή από το χέρι και την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια για την αιθουσα με τα Αιγυπτιακά εκθέματα.
Δεν ξέρω τι θα έκανα αν εκείνη την ημέρα με είχαν βάλει να ανοίξω τη γαλανόλευκη μες το μουσείο. Μπορεί και να είχα πεθάνει από την ντροπή μου. Δεν ξέρω όμως και τι να σκεφτώ για τους καθηγητές του 2ου Γυμνασίου Κορίνθου που έπεισαν τους μαθητές τους οτί μια τέτοια πράξη αποτελεί κάτι αξιέπαινο και πάνω από όλα λογικό. Δεν ξέρω και πως να τους χαρακτηρίσω ακριβώς, αλλά τείνω προς το βλάκες με περικεφαλαία.
Μου είναι δύσκολο να αποδεχτώ οτι εν μέσω της όλης καταπίεσης και της Χρυσής Αυγής που χαρακτηρίζουν την Ελλάδα σήμερα, δύο εκπαιδευτικοί (δύο άνθρωποι δηλαδή που η πολιτεία τους έχει εμπιστευτεί ένα σωρό εύπλαστων εγκεφάλων και προσωπικοτήτων) δεν βρήκαν τίποτα καλύτερο να κάνουν στο Λονδίνο με τους μαθητές τους από το να διαφημίσουν την εθνική μας βλαχιά. Το καλύτερο από όλα δε, έαν έχεις όρεξη να διαβάσεις την ανακοίνωση που έδωσαν στον Τύπο, είναι η επιμόνη με την οποία σημειώνουν πως όσοι συνάντησαν στο Λονδίνο ήταν Έλληνες.
Επιλέκτικά:
"Επίσης επισκεφθήκαμε, ξεναγηθήκαμε και ενημερωθήκαμε για τις σπουδές στην Αγγλία, από Άγγλους και κυρίως Έλληνες καθηγητές Αγγλικών Πανεπιστημίων."
"To Πανεπιστήμιο Imperial College London, όπου μας υποδέχθηκε, μας ενημέρωσε και μας ξενάγησε στα ερευνητικά – πειραματικά κέντρα του Πανεπιστημίου ό Έλληνας καθηγητής κ. Προδρομάκης Θεμιστοκλής και η επίσης ελληνίδα συνεργάτιδά του."
"Την ενημέρωση μας την έκανε μέσα στο Christ Church College Oxford ο καθηγητής Νεοελληνικών Σπουδών και Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης κ. Παπανικολάου Δημήτρης."
(Όταν δε ο Ελλην είναι και Κορίνθιος γίνεται πάρτυ):
"Κατόπιν το 4ο στην Παγκόσμια κατάταξη Πανεπιστήμιο University College London (UCL) με 25000 φοιτητές και 8000 καθηγητές όπου μας μίλησε ο επίσης Έλληνας – Κορίνθιος (Συνοικισμιώτης και αδελφός του γνωστού Παθολόγου κ. Μάρκου Γιάνναρη) καθηγητής της Ιατρικής του Πανεπιστημίου του UCL κ. Γιάνναρης Σάββας."
Τέλος πάντων, νομίζω η εποχή μας είναι ευαίσθητη και θα πρέπει όλοι να είμαστε προσεκτικοί. Οι άνθρωποι αυτοί, θέλω να πιστεύω τουλάχιστον, έπραξαν με τις αγνότερες προθέσεις και βάση των όσων αυτοί γνωρίζουν. Η σουρεαλιστική εικόνα πέντε κουτσούβελων κι ενός μεσήλικα με τις ελληνική σημαία αγκαλία μες τη μέση ενός ξένου μουσείου σε κάποια άλλη εποχή θα μπορούσε να είναι αστεία. Απλά σήμερα, με την Χρυσή Αυγή στο 8,5 τοις εκατο, αποκτά μια άλλη λίγο πιο τρομακτική διασταση. Καλό θα ήταν λοιπόν να σκεφτόμαστε λίγο παραπάνω τις πράξεις και τις κουβέντες μας απο εδώ και πέρα, πόσο μάλλον όταν αυτές έχουν να κάνουν με τις αντιλήψεις που μεταδίδουμε στους νεότερους από εμάς.
Άλλωστε η όλη ιστορία με την επιστροφή των μαρμάρων είναι εκτός τόπου και χρόνου και δεν ξέρω και που την θυμήθηκαν. Μια φαντασίωση βασισμένη στην ανάγκη του Ελληνα να επανακτήσει μια ούτως ή άλλως λανθάνουσα υπερηφάνεια για μάχες που ποτέ δεν κέρδισε ο ίδιος. Λες και δεν έχουμε αρκετά αρχαία, και σ' αυτά τα μάρμαρα είναι που βασίζεται το μέλλον του ελληνικού τουρισμού.
Ήθελα να πιστεύω πως το ένα ίσως καλό που έφερε η κρίση ήταν μια κάποια αυτοκριτική. Ήλπιζα πως πλέον κοιτούσαμε μπροστά, στο τι κάνουμε τώρα. Αλλά τελικά το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να χαιδεψουμε τον πληγωμενο μας εγωισμό: Ξαφνικά, μία ολόκληρη χώρα ανακουφίζεται με το ευχαριστώ ενός χωριού της Ισπανίας στο Youtube και μια βλακεία στο Βρετανικο μουσείο μετατρέπεται σε πράξη συμβολική και συγκινητικη. Γιατί με τούτα και με 'κεινα, ακόμα δεν έχουμε πάρει χαμπάρι οτι δεν είμαστε το κεντρο του κόσμου.
*Η Ηλέκτρα Κοτσώνη είναι δημοσιογράφος και εργάζεται στο Λονδίνο. Το twitter της είναι το @elektrakotsoni.
σχόλια