ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν πρώτα από ολα εχω να πω πως δεν μου λειπει κατι απο τη ζωη μου. Εχω μια οικογένεια που με αγαπαει πολυ και εγω το ιδιο. Φυσικα δεν ημαστε καθολου καλα οικονομικα αλλα τα απαραιτητα που πρεπει να εχει ενας ανθρωπος ευτυχως θεε μου τα εχω. Επισης μια παρεα που για πρωτη φορα εδω και καιρο ειμαστε καλυτερα απο ποτε. Στο "γκομενικο" θεμα χεστηκα να πω την αληθεια. Παλια εκανα λιγες βλακειες και πλεον απλα δεν ασχολουμαι πιστευω πως δεν ειναι αυτο το νοημα σε αυτη την ηλικια (ειμαι 15) και υπαρχουν πολυ πιο σημαντικα πραγματα απο τα αγορια και τα δραματα. Αλλα τους τελευταιους 3-4 μηνες νιωθω απαισια. Πως η ζωη μου δεν εχει νοημα. Δεν μπορώ να εξηγησω πως νιωθω. Μονο αν καποιος με ακουγε να τα λεω απο κοντα θα το καταλαβαινε. Η οικογενεια μου εχει καταλαβει πως κατι δεν παει αλλα νομιζουν οτι μαλωσα με τα κοριτισια ή κατι τετοιο. Δεν το χω πει σε κανενα και δεν προκειται γτ μετα θα με πριζουν. Πραγματικα δεν τα εξηγω καθολου καλα. Σας λεω μονο οτι μου παει καλα αλλα δεν ειναι ετσι τα πραγματα. Μεσα στα χριστουγεννα ημουν χαλια πραγματικα χαλια και αυτο το σαιτ εδω με βοηθησε πολυ. Τελοσπαντων θα τα εξηγησω με λιγα λογια. Η μαμα μου επειδη δεν δουλευει με πιεζει και με πριζει πολυ δεν βλεπω σχεδον καθολου την αδελφη μου πλεον επειδη λειπει καθε μερα ο μπαμπας μου ειναι μπαμπας δεν θα καταλαβει κατι. Νιωθω τα κοριτσια απομακρα καποιες φορες φυσικα ειναι κολλητες μου και τις αγαπαω αλλα δεν θα μπορεσω ποτε να τις δω σαν οικογενεια..η αληθεια ειναι οτι ο καθενας νοιαζεται μονο για τον εαυτο του..και αυτο οτι οι φιλοι ειναι οικογενεια ειναι μαλακιες. Νιωθω πως δεν εχω χαρακτηρα νιωθω πως ειμαι μονη οταν ειμαι με αλλους νιωθω οτι συμπεριφερομαι πολυ ηλιθια ενω δεν τους δειχνω καν τον χαρακτηρα μου. Δεν ειμαι και απο τα αγαπημενα ατομα καποιων ανθρωπων επειδη νταξει οσο να ναι ειμαι πολυ επιθετικη αρκετα και πολυ οξυθυμη. Νιωθω πως κανεις δεν με ξερει πραγματικα. Νιωθω πως απλα η ζωη μου ειναι ανουσια και δεν θα κανω κατι ιδιαιτερο απλα θα καταντησω σαν τους γονεις μου. Ειμαι καλη μαθητρια αλλα δεν εχω την ιδια ορεξη οσο παλια και νιωθω οτι δεν ειμαι τοσο καλη. δυσκολευομαι να μιλησω και μπερδευω τις λεξεις μου επειδη αγχωνομαι και θελω να κλαψω που δεν μπορω να εμπλουτισω το λεξιλογιο μου και και και και. Εχω ονειρα αλλα δεν θα τα πραγματοποιησω και . Και εχω πολλα αλλα μικροπραγματα να πω που αρχισα να καταλαβαινω και νιωθω. Δεν νομιζω οτι μπορει κανεις να το καταλαβει αυτο που νιωθω. Και δεν νομιζω πολλα 15χρονα να σκεφτονται ετσι. Τωρα παμε στο θεμα της καταθλιψης. Μαζι με ολα που σας εχω πει εως τωρα αλλα και πολλα αλλα που δεν μου βγαινουν ή που δεν θελω να πω και ηξερα περιπου τι ειναι η καταθλιψη ενιωσα σμρ πως επρεπε να ψαξω. Ε λοιπον ειδα τα συμπτωματα και τα εχω ολα εκτος απο ενα και αρχισα να κλαιω γτ πιστευα πως ηταν τυχαια αλλα ειναι οντως καταθλιψη. Ημουν ετοιμη να παω στη μαμα μου αλλα τελευταια στιγμη το μετανιωσα... θα ηθελα πολυ να με βοηθησετε με τη γνωμη σας.. σας παρακαλω πολυ μην με προσπερασετε..