ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απο οταν μπηκα στην εφηβεία ήξερα ποια είμαι και τι θέλω. Ποτε δεν ντραπηκα για αυτο. Όμως μεγάλωσα σε επαρχεία, κι ετσι θέλησα να το κρατήσω κρυφό από τον περίγυρο. Όχι γιατί φοβόμουν να υποστηρίξω τις απόψεις μου, αλλά επειδή δεν είχα να δώσω εξηγήσεις σε κανέναν! Μόλις μπήκα στα 18 θέλησα να μιλήσω στον πατέρα μου. Δεν είχε και τόσο πολιτισμένη αντίδραση. Για την ακρίβεια με έδιωξε από το σπίτι. Προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζι του, αλλά είχε αλλάξει αριθμό. Πρόσφατα μίλησα με την μητέρα μου και μου είπε ότι ο μόνος τρόπος για να "εξιλεωθώ" και να ξεχάσουν το ρεζιλίκι ειναι να παντρευτώ ένα παιδί από το χωριό. Της είπα απλά ότι τους αγαπάω και οτι μου λείπουν και της το κλεισα... Πάντα γκρίνιαζα για πολύ ασύμαντα πράγματα. Όμως τελικά δεν υπάρχει μεγαλυτερος πονος απο το να μην σε αποδέχονται οι μόνοι ανθρωποι που αγαπάς και θες να έχεις στην ζωή σου!!