«Στηνόμασταν στην ουρά έξω από το κλαμπ και προσπαθούσαμε να γνωρίσουμε κορίτσια γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να μη φάμε πόρτα αν ήμασταν μόνο αγόρια. Αν δεν ήξερες τον πορτιέρη, δεν έμπαινες, έτσι προσπαθούσαμε να πείσουμε τις κοριτσοπαρέες να μπούμε μαζί και υποσχόμασταν ότι θα κερνάγαμε και κανένα ποτό, οπότε όλο το παιχνίδι ξεκινούσε έξω από το κλαμπ. Αυτό ήταν το καθεστώς στο Μπουρνάζι. Το πρώτο κλαμπ που άνοιξε και πηγαίναμε όλοι ήταν το Domus. Άνοιξε στις αρχές των '90s, αλλά το Μπουρνάζι έγινε πραγματικά πιάτσα μετά το '97» λέει ο Σωκράτης (40) που μεγάλωσε στο Περιστέρι και έζησε το Μπουρνάζι στο ζενίθ του. Συνώνυμο της διασκέδασης αλά δυτικά, «πρωτεύουσα των 3 Κάππα» (τα κλαμπ Κόλαση, Κολόνες, Κόκαλο), το μέρος όπου το φραπέ έκανε πάρα πολλά χρόνια να δώσει τη θέση του στο φρέντο εσπρέσο και με εμβληματικό σάουντρακ το «Gucci φόρεμα» του Γιώργου Μαζωνάκη, η μεγάλη πιάτσα των προαστίων πέρα από το ποτάμι γνώρισε μεγάλες πιένες για μία δεκαετία και βάλε.
Στο Μπουρνάζι γεννήθηκαν και παγιώθηκαν όλα τα κλισέ που συνοδεύουν το Περιστέρι. Οι κάγκουρες με το μαλλί-φράχτη, τα μπλε led φωτάκια και τα μεγάλα ηχοσυστήματα στα αυτοκίνητα, τα κορίτσια με τον αθάνατο συνδυασμό άσπρο κολάν - μαύρο στρινγκ - φούξια αμάνικο φουσκωτό μπουφάν με κουκούλα και μαύρο μαλλί με τρέσα.
Το Μπουρνάζι πέρασε από πολλά στάδια και μάλλον ακολούθησε τη φυσική πορεία κάθε μεγάλης πιάτσας. Στην προηγούμενη μορφή του εκπροσωπούσε ένα είδος διασκέδασης που ούτως ή άλλως έχει φθαρεί και εκφράζει πλέον μια πολύ μικρή μερίδα ανθρώπων.
Στην πλατεία Μπουρναζίου πριν από κάποια χρόνια υπήρχαν Goody's, Starbucks και ο κινηματογράφος Cine City. Σήμερα και τα τρία έχουν κλείσει. Μάλιστα, η εικόνα του εγκαταλελειμμένου κινηματογράφου, που από το κλείσιμό του και μετά δεν έχει αξιοποιηθεί, είναι από τις πιο θλιβερές της περιοχής. Τα μεγάλα κλαμπ (πέρα από τα 3 Κάπα, τα θρυλικά Μήνυμα –μετέπειτα SMS–, Βαρελάδικο, Salon Oriental και παλαιότερα όπως το Πορτοκάλι και το VIP's) αποτελούν παρελθόν ήδη από το 2004 και, σταδιακά, από το 2007 έως το 2009, το Μπουρνάζι άρχισε να χάνει την αίγλη του ως απόλυτου προορισμού για καφέ και νυχτερινή διασκέδαση. Τι συνέβη; Μήπως τους τράβηξε όλους η Βεάκη, ο πλέον δημοφιλής πεζόδρομος του Περιστερίου, που διαθέτει μερικές από τις καλύτερες καφετέριες των δυτικών προαστίων;
«Το Μπουρνάζι άρχισε να ξεθωριάζει μετά το 2004. Μέχρι το 2007 είχαν κλείσει τα περισσότερα κλαμπ στα οποία πηγαίναμε όταν ήμασταν 20 κι έτσι έπαψε να είναι προορισμός ακόμα και για έναν κυριακάτικο καφέ. Φαντάσου ότι τα προηγούμενα χρόνια πηγαίναμε κάθε απόγευμα για καφέ στο Μπουρνάζι. Εκεί συναντούσαμε τους φίλους μας, τα κορίτσια μας. Με την παρέα μου πηγαίναμε συνήθως στη Freddo αλλά και στην Enzzo, που ξεκίνησε ως καφετέρια και στη συνέχεια έγινε dance club. Υπήρχαν φορές που έβλεπες τα ίδια άτομα να ανεβοκατεβαίνουν την Αγίας Παρασκευής επί ώρες, ψάχνοντας να βρουν κάπου να καθίσουν. Τέτοιος χαμός γινόταν. Επίσης, όλοι όσοι είχαν "φτιαγμένα" αμάξια έκαναν κύκλους γύρω από την πλατεία για να τα μοστράρουν» λέει ο Σωκράτης που δεν βγαίνει πια στο Μπουρνάζι. Προτιμά τη Βεάκη, καθώς «έπεσε ξαφνικά η ποιότητα του κόσμου, δεν είναι αυτό που ήταν παλιά».
«Το Μπουρνάζι έχει γίνει πλέον προορισμός φαγητού» λέει ο Χρήστος (26), ο οποίος είχε τουλάχιστον δύο μήνες να επισκεφθεί το Μπουρνάζι, που κάποτε τον κρατούσε εκεί μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. «Οι καφετέριες και τα κλαμπ που έκλεισαν έχουν γίνει πλέον μεζεδοπωλεία, σουβλατζίδικα και εστιατόρια», κάτι που είναι πολύ εμφανές, ειδικότερα γύρω από την κεντρική πλατεία, εκεί όπου σε ένα από τα κεντρικά περίπτερα έχει την απογευματινή βάρδια η Μαριάνθη (30). «Έχει πέσει γενικά το Μπουρνάζι και μπορώ να σ' το βεβαιώσω, γιατί έχει πέσει και η δουλειά στο περίπτερο. Κάποτε γίνονταν ουρές εδώ. Βέβαια, το Σάββατο έχει κόσμο, αλλά όχι όπως παλιά. Πάντως, όσοι διασκέδαζαν στο Μπουρνάζι δεν πάνε στη Βεάκη, όπως νομίζουν πολλοί. Κι εγώ στη Βεάκη βγαίνω και δεν βλέπω τον κόσμο του Μπουρναζίου, έχει άλλο κόσμο εκεί. Πιστεύω ότι η κρίση φταίει, που απλώς έκανε αυτούς τους ανθρώπους που τους αρέσει ένα συγκεκριμένο είδος διασκέδασης να περιοριστούν στη μία έξοδο την εβδομάδα».
Διαφορετική άποψη από τη Μαριάνθη έχει ο Ανδρέας Καλαμπαλίκης, ένας εκ των δύο ιδιοκτητών του Πλακιά, ιστορικού μεζεδοπωλείου του Μπουρναζίου, που έχει αντέξει τον μετασχηματισμό της περιοχής. «Η πιάτσα έχει μετακινηθεί, βρίσκεται πλέον στη Βεάκη. Τώρα στο Μπουρνάζι υπάρχουν 2-3 καφετέριες από τις 40 που υπήρχαν». Επιβεβαιώνει επίσης την άποψη του Χρήστου περί φαγητού. «Το Μπουρνάζι απλώς άλλαξε όψη κι έχει κάνει πλέον στροφή στο φαγητό. Η εποχή των μεγάλων κλαμπ πέρασε».
Περπατώντας μια καθημερινή στον πεζόδρομο του Μπουρναζίου,παρατηρεί κανείς μοναχικούς θαμώνες στα υπεράριθμα τραπεζάκια –ως επί το πλείστον άνδρες άνω των 45– να πίνουν καφέ. Τριγύρω υπάρχουν τα κουφάρια των παλιών κλαμπ, καλυμμένα με ξεθωριασμένες αφίσες από πανηγύρια με τη Χαρά Βέρα και τον Γιώργο Βελισσάρη. Το Δικαστήριο club, κάποτε ορόσημο του Μπουρναζίου, τώρα έχει γίνει κάτι μεταξύ καφετέριας και μπουζουκιών (με ζωντανή μουσική τα Σαββατοκύριακα και trash party τις Πέμπτες), διατηρώντας βέβαια το ίδιο όνομα και κάτι από το «ελληνάδικο» που κάποτε ήταν. Το Αίγλη Lobby (το πρωί καφετέρια, το βράδυ κλαμπ με ελληνική μουσική), επίσης μεγάλο όνομα στη νύχτα των δυτικών προαστίων και στέκι των 20something, έκλεισε κι αυτό. O μοναδικός λόγος για να επισκεφτεί κανείς το Μπουρνάζι σήμερα είναι το Enzzo De Cuba, που ωστόσο δεν είναι χαρακτηριστικό του κλίματος που επικρατούσε στην περιοχή παλιότερα. Στον πεζόδρομο επίσης υπάρχουν ενδείξεις ότι έγιναν απόπειρες να ανοίξουν κάποια strip clubs και δεν μπορείς εύκολα να καταλάβεις αν λειτουργούν ακόμα ή έχουν εγκαταλειφθεί.
Ο Βασίλης Ντάκος είναι ιδιοκτήτης καφετέριας στην πολυσύχναστη Βεάκη και έχει να παρατηρήσει για την εξέλιξη του Μπουρναζίου: «H πιάτσα του έδειξε σημεία μαρασμού πριν από μια 5ετία. Η μαζικότητα των μαγαζιών της περιοχής, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι είναι απρόσωπα, είναι ένα θέμα. Ταυτόχρονα, η προσπάθεια να κρατήσουν ζωντανή τη νύχτα μόνο με τα σκυλάδικα έδιωξε σιγά-σιγά τον καλό κόσμο του Περιστεριού. Αυτός ο κόσμος έρχεται στη Βεάκη, ο κόσμος που θέλει να πιει έναν καλό καφέ, να απολαύσει ένα χαλαρό ποτό η ένα πολύ καλό κοκτέιλ, ακούγοντας ταυτόχρονα όμορφες μουσικές που δεν σε ξεκουφαίνουν».
Η Στέλλα, που δουλεύει ως σερβιτόρα σε μία από τις λίγες καφετέριες που έχουν απομείνει στον πεζόδρομο από το 2010, δεν θεωρεί ότι έχει παρακμάσει τόσο πολύ το Μπουρνάζι, αλλά εντοπίζει βασικές διαφορές. «Όταν ξεκίνησα να δουλεύω εδώ φυσικά και γινόταν περισσότερος χαμός. Φαντάσου ότι μπορούσα να ζήσω μόνο από τα tips και να βάλω τον μισθό μου στην άκρη. Ζούσαμε και ακραία σκηνικά, για παράδειγμα ένα κορίτσι μια φορά είχε έρθει στο μαγαζί ντυμένη τίγρης και δεν ήταν Απόκριες! Τώρα πια δεν συμβαίνουν τέτοια, αλλά Παρασκευή και Σάββατο υπάρχει κίνηση. Πριν από πέντε χρόνια δεν μπορούσες να περάσεις από τον πεζόδρομο. Σε όλα τα μαγαζιά γινόταν πανικός Παρασκευή - Σάββατο - Κυριακή, μέχρι το ξημέρωμα».
Το Μπουρνάζι πέρασε από πολλά στάδια και μάλλον ακολούθησε τη φυσική πορεία κάθε μεγάλης πιάτσας. Στην προηγούμενη μορφή του εκπροσωπούσε ένα είδος διασκέδασης που ούτως ή άλλως έχει φθαρεί και εκφράζει πλέον μια πολύ μικρή μερίδα ανθρώπων. Άλλωστε, ισχύει ότι εξελίσσεται σε κορυφαίο σημείο συνάντησης για φαγητό στην περιοχή του Περιστερίου. Πολύ πιθανό, λοιπόν, το Μπουρνάζι να βρίσκεται σε μεταβατική περίοδο.
