- Τα τελευταία δύο χρόνια μένω στο Περιστέρι, συγκεκριμένα στην Ανθούπολη. Ονομάστηκε έτσι από εμπόρους λουλουδιών που την έχτισαν πριν από κάμποσα χρόνια – δεν ξέρω αν έχει καμία σχέση το νεκροταφείο που βρίσκεται εδώ κοντά, πάντως κάθε περιοχή του Περιστερίου είναι ιδιαίτερη κι έχει τη δική της ιστορία.
- Τα περισσότερα σπίτια εδώ δεν είναι ψηλά, και μερικά ακόμα έχουν και αυλή – το πίσω μπαλκόνι μου βλέπει σ' ένα μικρό κηπάκι με δύο μεγάλα δέντρα και περιβολάκι. Νομίζεις ότι βρίσκεσαι στη δεκαετία του '80 ακόμα, ο ήλιος σκάει κάπως περίεργα. Ίσως φταίει το ότι δεν υπάρχουν πολλά νεόκτιστα. Όταν έχω τον γιο μου (ήρθα εδώ επειδή έχει χαμηλά νοίκια κι έτσι ο μικρός έχει δικό του δωμάτιο), παίζει πιο άνετα, στο σοκάκι που είναι κολλητά σ' εμάς, στο άλσος του Περιστερίου, που είναι πολύ καλοφτιαγμένο, ή στην πλατεία της Αγίας Μαρίνας, δύο στενά πάνω από τον δρόμο όπου μένουμε.
Όλοι οι δρόμοι της Ανθούπολης αρχίζουν από άλφα (γεγονός), εκτός από ένα μικρό δρομάκι με μια νησιώτικη εκκλησία. Υπάρχει κι ένα μικρό σοκάκι, που λέγεται οδός Αλλαγής, οπότε καταλαβαίνετε
- Το περίπτερο, ο φούρνος, ο (πολύ μικρός) Γαλαξίας, η λαϊκή, το μίνι μάρκετ με το Αγιωργίτικο, το καφέ της γειτονιάς και το Μικρό Καφέ είναι η καθημερινότητά μου – από αισθητικής άποψης, μπορεί να μην είναι τόσο ρομαντικά όσο ακούγονται, αλλά γι' αυτό μου αρέσουν. Οι άνθρωποι, πάντως, το κρατάνε ζωντανό. Το καλύτερο αφτεράδικο μετά το Μπάτμαν, το Fame στο Μπουρνάζι, ένα μικρό rock bar, είναι κι αυτό σχετικά κοντά. Γενικά, το Περιστέρι είναι ο μεγαλύτερος δήμος μετά τον Πειραιά. Το διασχίζει η κόκκινη γραμμή του μετρό, με 3 σταθμούς στη σειρά: «Άγιος Αντώνιος», «Περιστέρι» και «Ανθούπολη» - ο τερματικός είναι ο «δικός» μου. Η αγορά αυτής της περιοχής, λοιπόν, είναι μεγάλη και βαστάει ακόμα.
- Η Αθήνα είναι πολύ κοντά. Με ποδήλατο φτάνω στον Κεραμεικό σε 15 λεπτά, άμα βιάζομαι. Όταν έχει κίνηση ή όταν θέλω να πάω πιο νότια ή πιο βόρεια, μπαίνω στην Εθνική και βγαίνω αμέσως, είτε από Πειραιά είτε από Αττική – με αμάξι ή ταξί. Λεωφορεία και τρόλεϊ έχει και το βράδυ. Έχει «ψημένο» κόσμο και old-school νοοτροπία, αλλά συγχρόνως είναι και πολύ urban – όσο δεν πάει δηλαδή. Για παράδειγμα, οι Στέρεο Νόβα από 'δω είναι. Το Μικρό Καφέ είναι το πιο ρέγκε μαγαζί μετά το Red Sea κι αυτό δεν είναι ψέμα. Επίσης, τα κορίτσια είναι τρέλα και οι γυναίκες είναι ξύπνιες και σέξι όσο δεν πάει. Έχει απ' όλα, τέλος πάντων.
- Πολύ κοντά μου είναι και το γήπεδο του Ατρομήτου. Όλοι οι δρόμοι της Ανθούπολης αρχίζουν από άλφα (γεγονός), εκτός από ένα μικρό δρομάκι με μια νησιώτικη εκκλησία. Υπάρχει κι ένα μικρό σοκάκι, που λέγεται οδός Αλλαγής, οπότε καταλαβαίνετε. Αγαπημένα συνθήματα δεν έχω, γιατί πλέον τα σιχαίνομαι κυριολεκτικά – ωστόσο, στην πλατεία τα εξαγριωμένα πιτσιρίκια έχουν γράψει με μαύρο σπρέι Santa Marina Gang.
- Είμαστε στους πρόποδες του όρους Αιγάλεω και είναι ωραία να ανεβαίνεις εκεί πάνω για να ξεφεύγει λίγο το μυαλό μέσα στα δεντράκια, στις στάνες και στις μάντρες. Επίσης, στον Άγιο Ιερόθεο βρίσκεται και το μαγαζάκι της Άννας της Ικαριώτισσας, που φτιάχνει τέλεια χειροποίητα καλαμάκια, αλλά δεν είναι σουβλατζίδικο, είναι ουζερί. Ο κεντρικός που είναι κάθετος στην Τσαλδάρη (συνέχεια της Λένορμαν) και σε οδηγεί στην καρδιά της Ανθούπολης λέγεται Αγίου Κηρύκου (κι αυτό από άλφα), που είναι και το λιμάνι της Ικαρίας. Γείτονάς μου είναι ο Tus. Τι άλλο θέλει κανείς;
Info: Ο Νικήτας Κλιντ και οι Ρόδες United παίζουν αυτό το Σάββατο, 18/2, στο Gagarin, μαζί με τους London Afrobeat Collective και τους Τούρκους Baba Zula.
