ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω ένα εσωτερικό κλείσιμο στον εαυτό μου τα τελευταία 4 χρόνια. Δεν ξέρω αν ηταν αφορμή αλλα από τότε που έχασα το πατέρα μου άρχησα να βλέπω πιο σοβαρα τα πάντα γύρω μου. Ποτε δε θα γελάσω με τη καρδιά μου με κάτι. Δεν θα βρω κάτι να μου δώσει κίνητρο για ζωή. Εχω τελείωσει τις σπουδές μου και δουλεύω περιστασιακά όταν βρισκω δουλειές. Ειχα μια σχέση πολλά χρόνια και τη τελείωσα,τώρα είμαι με κάποιον άλλον αλλά και πάλι δεν νίωθω ευτυχισμένη. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνει κάποιος αλλα ενώ προσπαθώ να βρω την ευτυχία αυτή όλο απομακρύνεται από μένα. Σαν να φοβάμαι να εκφραστώ, να νιώσω ο εαυτός μου. Εκτός απο την οικογενεια μου,σταματησα να πιστεύω σε αλλα ιδανικά, προσπαθώ να πέισω τον εαυτό μου πως είμαι καλά ή πως τα καλυτερα θα ρθουν αλλά εχω κουραστεί να ψαχνω και να περιμενω. Έχω κουραστεί να νιώθω κενότητα, χλυαρότητα. Πλεον τίποτα δεν με ενθουσίαζει. Δεν βλέπω τίποτα να με γεμίζει, δεν νιώθω πως έχω φίλους που θα μπορούσα να μοιραστώ όλες μου τις σκέψεις μαζί τους, να περάσω μαζί τους λλιγο ξέγνοιαστα χωρίς να φοβάμαι μήπως με κρίνουν. Είναι δύσκολο να νιώθεις πως όλο κάτι περιμένεις και αυτό είναι η ευτυχία σου.