ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχουν περάσει αρκετοί μήνες που χωρίσαμε μετά από δική μου απόφαση. Όχι επειδή πραγματικά το ήθελα, αλλά επειδή οι συνθήκες με ανάγκασαν. Τον τελευταίο καιρό έχω πάθει εμμονή με το να προσπαθώ να μάθω νέα του μέσω κοινωνικών δικτύων, σε βαθμό που δεν είναι φυσιολογικό. Είναι λες και περιμένω να ανεβάσει φωτογραφία με άλλη για να καταλάβω πως έχει τελειώσει οριστικά. Κι ας ξέρω πως η καρδιά μου θα χάσει έναν χτύπο. Με στεναχωρεί που δεν έχει επικοινωνήσει και με απογοητεύει η συνειδητοποίηση πως ποτέ πραγματικά δεν νοιάστηκε για εμένα. Ήθελε μια άλλη ζωή και αυτήν κυνήγησε, σε ένα πλάνο που ποτέ στην ουσία δεν με συμπεριελάμβανε. Να κάνω άλλη σχέση δεν νιώθω έτοιμη. Αλλά στην παρούσα φάση, αισθάνομαι πως κάθε μέρα βουλιάζω σε μια κατάσταση από την οποία δεν μπορώ να ξεφύγω. Σκέφτομαι να του στείλω, αλλά μετά αναρωτιέμαι αν αξίζει. Νοιάζομαι πολύ γι'αυτόν, αλλά αν δύο άνθρωποι δεν μπορούν τελικά να είναι μαζί, υπάρχει νόημα να σκαλίζουν αναμνήσεις;