ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι μεσα σε μια σχεση απο την οποια δεν μπορω να βγω. Δηλαδη, ειναι τετοιες οι απωλειες που δεν αντεχω να τις υποστω. Ξερω οτι ειναι ενα τσακ* και μετα ηρεμια, και ισως και κατι καλυτερο. Αλλα οι ενοχικοι ανθρωποι, οι θυματικοι και οι αδυναμοι ψυχικα δεν ειναι για πολλα..Εντουτοις γραφω μηπως καποιος απο εμπειρια η ποιο καθαρο μυαλο που πει μια γνωμη μεχρι απο βδομαδα προσπαθησω να παω σε ειδικο.Ειμαι σε σχεση με κοπελα. Στην αρχη της σχεση μας ηταν πολυ χηλιαρα. φωναζε απειλουσε, εκλαιγε ενιοτε οταν ηταν κατι δυνατό (π,χ,μηνυματα απο αλλη κοπελα στα οποια απαντουσα ευγενικα), με εχει χτυπησει, με εχει "πνιξει" εξω στο δρομο σε κριση ζηλιας, μετα απο 2 μερες εκλαιγε και με καλουσε για δειπνο (και εγω εκει που ειχα ορθοποδησει και ειχα πει "ελα.. μια προβληματικη περιπτωση παμε παρακατω), γυριζα πισω για να "ζησω αυτα που μου στερουσε", τοσο καιρο.Καλη συμπεριφορα για μεγαλο διαστημα (2βδομαδες π.χ) μετα ρουτινα απο μερους της, αποτομη συμπεριφορα για ψυλλου πηδημα ("τι θες και μου τηλ.μωρε; πας καλά; με επρηξες..."), μετα μεγαλη αγαπη ("καληνυχτα στερι του ουρανου"), αν πριν της ειχα πει κατι καλο κλπ.Ειμαι καλη κοπελα. Ειμαι κοπελα καταρχην και συντηρητικης οικογενειας. Δεν θα μιλησω για το ρισκο της ομοφυλοφιλικης σχεσης. Ειμαι "καλη ηθοποιος" και δεν με καταλαβε κανεις ακομη. Επισης, οτι γινει εγινε, εχω αντεξει χειροτερα απο μια κοινωνικη κατακραυγη που γνωριζω οτι ειναι ηλιθια και γινεται απο βοδια.Μικρο το κακο.Το μεγαλο ειναι οτι η σχεση μου εμφανως δεν με θελει και οταν παιρνω τη δυναμη να φυγω απο εκει (γτ ειμαι ερωτευμενη και θαυμαζω τα παντα πανω στο 1ο μου κοριτσι), εκεινη με κραταει και κλαει και υποφερω και 1.002.Οκ πες. Βρηκαμε εναν τροπο αν επικοιωννουμε. Η κοπελα μου ζηλευει το συμπαν. 2 χρονια σχεση δν εχω κανει ουτε εναν καινουργιιο φιλο γτ ολοι στην αρχη την πεφτουν εστω λιγο και μια τυπισσα που θα βγαιναμε και ταιριαζω τελεια και θα εβγαινα συνεχεια (δουλειε και διπλα απο τη δουλεια μου), η κοπελα μου ζηλευει και δν , βασικα, απαγορευει να πηγαινω. δεν εχω παει ποτε, 2 χρονια απλα μιλαμε μια φορα το 4μηνο και ως εκει απο fb.Παει και αυτο.Η κοπελα μου εχει φιλες, φιλους, ολη μερα εξω. Δεν φταιε που δν εχω και εγω οχι. Αλλα φταει που τη φοβαμαι και δεν μπορω να βγω να καλεσω να μιλσηω. Φταιει που οταν καποιος κιμηση να μιλησουμε βγουμε τον τσεκαρει. Αν ειναι βλαχος και ακινδυνος οκ, αν ειναι κατι σημαντικο που την απειλει με συγκριση φωναζει (βλεπε κοπελα).Την εξηγησα πως δεν γινεται να μηνκανω μια αρχη με παιδια που θα με οδηγησουν σε αλλα που αθ με οδηγησουν σε αλλα κ.λπ.Τελοσπαντων.Μια βοηθεια