__________________
1.
Αγαπητή α μπα,
Είναι ο γάμος το πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου? Κι αν όχι, εγω, που μου μοιάζει έτσι, μήπως πρέπει να χωρίσω?
Κουράστηκα να τσακώνομαι ά μπα μου. Δε θα σου πω τι και πως. Αλλά θα σου πω το σύνηθες σχημα: Λέω στον άλλον 1,2,3,4,5 επιχειρηματα που καταρρίπτουν ένα ισχυρισμό του για κάποιο θέμα που έχουμε διάσταση απόψεων, και ο άλλος αντί να μου αποδείξει ότι δεν ισχύουν αυτά τα επιχειρήματα, ή να μου αντιπαράθεσει κάποια άλλα, απαξιά, τελειώνει την κουβέντα, κι είναι εχθρικος ώσπου εγώ να δώσω τόπο στην οργή και να προσπαθήσω να θέρμανω το κλίμα. Στο μεσοδιάστημα θα φερθεί με φωνές, χαρακτηρισμούς, και σίγουρα θα ακούσω το "μου πρήζεις τ αρχιδ@!" που μειώνει όλη· τη συλλογιστική μου, και "δε μπορώ, θα χωρισουμε έτσι που κάνεις", που τορπιλίζει τα πάντα. Εγώ μετά θα απαντησω επίσης με φωνές και χαρακτηρισμούς, αναμεμιγμενες με κλάματα κι υπερβολές καμιά φορά, με αποτέλεσμα να εκλαμβανονται ολα όσα λέω υστερίες. Στην διάρκεια των καυγαδων αυτών, που κρατάνε κάποιες μέρες, εγώ θα είμαι χάλια και μετα βίας θα λειτουργώ, αυτός πάλι δε θα ειναι και στα καλυτερα του, αλλα θα είναι καλύτερα από εμένα. Μετά, όταν με δικές μου κινήσεις τα βρούμε, θα είμαστε μέλι γάλα, χωρις να συζητήσουμε να λύσουμε το θέμα μας. Κάποιες ελάχιστες φορες, εκανε αυτος πρώτος κίνηση να τα βρούμε, ή συζητήσαμε το θεμα μας. Στις καλές περιόδους καυγαδιζουμε ανά 3 εβδομάδες, στις κακές ανα 1 εβδομάδα.
Είναι νορμάλ αυτά τα πράγματα? Έτσι είναι ο γάμος κι είμαι ανώριμη? Η είναι μια παρωδία ο δικος μας γάμος?
Τρομάζω στην ιδέα να μείνω μόνη μου με παιδί. Είχα και πολλες μέτριες ως κακές σχέσεις στο παρελθόν, κι αυτή είναι η καλύτερη που είχα από διάφορες απόψεις. Απλά φοβάμαι ότι καθυστερώ κάτι που θα γίνει ούτως ή άλλως σε 10 χρόνια έτσι που είμαστε, και θα είναι χειρότερα τότε..
Τι λες?
- Επίμονη ονειρόπληκτη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
«Νορμάλ»... Όλα νορμάλ είναι. Αν σου πω ότι είναι νορμάλ, θα συνεχίσεις στο ίδιο μοτίβο; Σημασία έχει τι θέλεις εσύ για σένα και για τη ζωή σου. Έτσι θέλεις να ζεις;
Έχετε πρόβλημα επικοινωνίας. Αυτό φαίνεται από αυτά που γράφεις. Δυσκολευόσαστε να πείτε αυτά που θέλετε χωρίς να θίξετε τον άλλον. Προσπαθείτε και οι δύο να βγείτε σωστοί και να βγάλετε τον άλλον λάθος. Εσύ με επιχειρήματα, αυτός με φωνές. Μόνο που ο γάμος δεν είναι διαγωνισμός. Δεν χρειάζεται να «καταρρίψεις» τις θεωρίες σου. Να εκφράσεις τις ανησυχίες σου, ναι, να ρωτήσεις για λεπτομέρειες για το πώς το έχει σκεφτεί, ναι, αλλά να του εξηγήσεις με εκατό τρόπους πού κάνει λάθος, όχι. Όταν θέλετε να πάρετε μια απόφαση, πρέπει να νιώθετε ότι έχετε κοινό συμφέρον να πάρετε την καλύτερη δυνατή απόφαση, και σε αυτή την πορεία δεν έχει σημασία ποιος έχει το δίκιο, αλλά ποια είναι η σωστή απόφαση, γιατί από την λάθος θα ζημιωθείτε και οι δύο. Έτσι ο εγωισμός πρέπει να υποχωρεί χάρη του αντικειμενικού προβλήματος που πρέπει να λυθεί.
Αυτό είναι το ένα πρόβλημα που έχετε. Το άλλο είναι ότι δεν λες για ποιους λόγους τσακώνεστε, και δεν είναι καθόλου ασήμαντο. Υπάρχουν προβλήματα που λύνονται με συνεργασία, ή έστω κουμαντάρονται, αλλά υπάρχουν προβλήματα που δεν λύνονται. Είσαστε σε θέση να τα διαχωρίσετε και να αντέξετε την κάθε κατηγορία;
Αυτό που λες, ότι έχεις κάνει πολλές κακές σχέσεις και αυτή είναι η καλύτερη ως τώρα, λέει πολλά για σένα, για τις προσδοκίες που έχεις, για τις απαιτήσεις που έχεις, για το τι πιστεύεις ότι σου αξίζει. Πιστεύω ότι ο καθένας σας πρέπει να κάνει δουλειά με τον εαυτό του, αλλά επειδή δεν κάνει την ερώτηση ο άντρας σου, αλλά εσύ, χρειάζεται να δώσεις πολλές απαντήσεις για τον τρόπο που λειτουργείς εσύ, και δεν ξέρω αν έχεις κάνει την δουλειά που είναι απαραίτητη για να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Θα σου ήταν πολύ χρήσιμο να πας σε ψυχολόγο για να καταλάβεις πώς λειτουργείς, ώστε να καταλάβεις τι κάνεις σε αυτή τη σχέση, γιατί νομίζω ότι είσαι πελαγωμένη και δεν ξέρεις καθόλου από πού να ξεκινήσεις.
__________________
2.
Από τότε που άρχισα να σε διαβάζω νομίζω πως έχω γίνει λίγο πιο σοφή. Η ξεκάθαρη οπτική σου και ο -καμιά φορά- κυνισμός σου μου έδειξαν έναν άλλο τρόπο σκέψης που μέχρι τώρα δεν είχα συναντήσει. Ελπίζω να συνεχίσεις να γράφεις για πολλά χρόνια ακόμα.
Έχει τύχει κάποιος που απάντησες σε ερώτημα του και δεν έμεινε ικανοποιημένος, να σου γράψει εξοργισμένα και με άσχημα λόγια; Ή να σου γράψει περισσότερες λεπτομέρειες για το πρόβλημα του ζητώντας δεύτερη απάντηση;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ευχαριστώ πολύ! Μόνο διαφωνώ με την λέξη «κυνισμός». Κυνικός είναι αυτός που «χαρακτηρίζεται από παντελή έλλειψη συναισθηματικής ή ηθικής ευαισθησίας, που εκδηλώνει τις σκέψεις, τα συναισθήματα ή τις προθέσεις του χωρίς καμία προσπάθεια μετριασμού της δυσαρέσκειας που μπορεί να προκαλέσει, με πλήρη περιφρόνηση και αδιαφορία προς τους κοινά αποδεκτούς κανόνες ευπρέπειας ή ηθικής». Με τίποτα δεν νιώθω ότι ταιριάζω σε αυτή την περιγραφή. Παντελής έλλειψη συναισθηματικής ή ηθικής ευαισθησίας; Πλήρης περιφρόνηση στους κοινά αποδεκτούς κανόνες ευπρέπειας; Πιάνομαι από αυτό επειδή το ακούω συχνά, αλλά νομίζω ότι αυτοί που του λένε δεν ξέρουν πόσο βαριά είναι η λέξη. Για να σου το πω αλλιώς, δεν έχω τα κότσια να είμαι κυνική.
Για την κυρίως ερώτηση, ναι και στα δύο. Όχι όσο συχνά το φανταζόμουν, πάντως.
__________________
3.
Αγαπημένη Α μπα σου στέλνω το πρόβλημά μου με το φόβο ότι μπορεί να με ρωτήσεις αν είμαι 5 χρονών και αν το ξέρει η μαμά μου ότι μπαίνω στο ίντερνετ. Λοιπόν, σύντομη περιγραφή, είμαι 35 ετών, παντρεμένη με 2 παιδιά, ιδιοκτήτρια ενός φροντιστηρίου ξένων γλωσσών με αρκετά παιδιά και άλλους 6 καθηγητές. Μένω στην επαρχία. Λοιπόν. Το πρόβλημα είναι η αδερφή του άντρα μου. Είναι συνομήλικη μου, μένει μόνιμα με τους γονείς της (σε άλλη πόλη) και πρόσφατα για να βγάζει το χαρτζιλίκι της αποφάσισε να διδάξει αγγλικά σε 2-3 παιδιά της γειτονιάς. Ιδού το παιδικό μου θέμα. Από εκείνη τη στιγμή το παίζει σούπερ πνιγμένη επαγγελματίας, κράζει όλο τον πλανήτη που δεν καταλαβαίνει τις γυναίκες που έχουμε επωμιστεί τόσους ρόλους και στα οικογενειακά τραπέζια αναφερόμενη στον εαυτό της και σε εμένα κάνει σχόλια τύπου «Εμείς οι σύγχρονες εργαζόμενες δε βρίσκουμε χρόνο για τον εαυτό μας. Μια καριερίστρια αποτελεί απειλή για έναν άντρα. Γενικά στη δουλειά μου είμαι συγκεντρωμένη και τελειομανής» κλπ κλπ. Το άτομο που κάνει μάθημα 4 ώρες τη βδομάδα!! Τα λέει μπροστά μου που ξέρει για τα 15ωρα δουλειάς, τα άγχη και το πελάγωμα με τα παιδιά και σπίτι...Θα την ακούσει κανείς και θα πιστέψει πως διευθύνει τουλάχιστον 10 πολυεθνικές. Είναι λογικό να με εκνευρίζει τόσο αφόρητα όταν το κάνει; Είμαι υπερβολική που όταν την ακούω θέλω να της πετάξω την αλατιέρα στο κεφάλι;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Έλα μωρέ που νιώθεις ότι σε αφορά και εκνευρίζεσαι. Λες να υπάρχει κανείς, από αυτούς που την ξέρουν, που την παίρνει στα σοβαρά; Όλοι θα λένε αυτά που λες κι εσύ πίσω από την πλάτη της, και ακόμα χειρότερα.
__________________
4.
Λένα, το βλέπεις Κ εσύ ότι... αλλάζει το ....σύστημα !!!! Ζώντας Καλά στην Ελλάδα της κρίσης, χωρίς μεγάλες εισοδηματικες περικοπές, θεωρώ δεδομένο οτιδήποτε αντιρατσιστικό ενισχύει τα ανθρώπινα Δικαιώματα. Συμφωνο συμβίωσης, ανεξιθρησκία, όλους τους αγραφους κανόνες με τους οποίους σεβομαστε τις επιλογές Κ την ιδιωτικότητα του διπλανού μας.
κ ενώ είμαι συστημική Κ το φωνάζω, ρε συ πλέον δεν είμαι τόσο σίγουρη για τους φίλους, γείτονες κλπ... ζούμε σε προάστιο, σε ωραία σπίτια, με καλά αυτοκίνητα, ιδιωτικά για τα παιδιά κλπ κλπ Κ θεωρείς πως οι γείτονες ανήκουν στους εξημερωμενους (συγνωμη για τη λέξη) . Κ μετά.... τραμπ ! Χρυσή Αυγή Κ Λεπέν, Κ ...παντρεύονται οι πουστ...Σ Κ θάνατος στους πρόσφυγες... Όχι μεμονωμένα άτομα ρε Λένα, μιλάμε έχει εξαπλωθεί σαν πανούκλα. Σκάει Κ ΤΟ αποτέλεσμα της Αμερικής Κ ολοκληρώνεται το κάδρο. Άσε τους κρυφούς... Όλοι αυτοί που τα πιστεύουν όλα αυτά αλλά το παίζουν υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων... πλέον δεν ξέρω σε ποιον μιλάω Κ ποιον έχω απέναντι μου..
Είναι αυτό νέο σύστημα ?? Εξαθλιωθήκαμε τόσο λόγο της παγκόσμιας κρίσης κ ξαναγυριζουμε στα σπήλαια ?? Μόνο εγώ τα βλέπω ως ανησυχητικά σημάδια η είστε κ άλλοι ρε παιδιά, πείτε μου...
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
ΜΟΝΟ ΕΣΥ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ. Πρώτη φορά ακούμε έναν προβληματισμό για την ακροδεξιά άνοδο στην Ευρώπη και στην Αμερική.
Πραγματικά με ανησυχεί περισσότερο το γεγονός ότι κάποιος πιστεύει ότι είναι ο μόνος που κατάλαβε ότι φαίνεται να υπάρχει τέτοια στροφή παγκοσμίως, παρά η ίδια η στροφή. Αν προσπαθούσαμε όλοι να ενημερωθούμε λίγο, ελάχιστα περισσότερο, όχι από τους γείτονες και από τους τίτλους των ειδήσεων μόνο, αλλά λίγο, πολύ λίγο πιο βαθιά, στα άρθρα με τους λιγότερο εντυπωσιακούς τίτλους, θα ήταν τεράστια η βελτίωση συλλογικά.
__________________
5.
Γιατι Λένα μεγαλωνουμε ;έχω ρυτιδες και γερνάω Είμαι 52 χρόνων και βλέπω το πρόσωπο μου και τρομαζω. Κατα τα αλλα καλα.
Άννα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ποια είναι η εναλλακτική που θα σου άρεσε περισσότερο; Η φύση είχε προβλέψει να πεθαίνουμε πολύ πριν βγάλουμε ρυτίδες, από πείνα ή από το κρύο, ή από χολέρα και φυματίωση, και συνήθως χωρίς δόντια. Προτιμάς την φυσική πορεία, ή αυτή που έχει τροποποιηθεί από τον άνθρωπο;
Το πρόβλημα που έχεις με τις ρυτίδες σου είναι κοινωνικά κατασκευασμένο. Με άλλους πρέπει να τα βάλεις, όχι με το πρόσωπό σου. Το πρόσωπο σου είναι μια χαρά, δείχνει τη ζωή που έζησε, που πρόλαβε και έζησε, και να θεωρείς τον εαυτό σου πολύ τυχερό που είσαι αρκετά πάνω στη γη ώστε να βλέπεις τις ρυτίδες σου.
Κατά τα άλλα, αν νιώθεις ότι έχεις παραμελήσει την εμφάνιση σου και αυτό θέλεις να πεις, ποτέ δεν είναι αργά για να ξεκινήσιες. Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι για να αναγεννηθείς εμφανισιακά.
__________________
6.
Λένα γεια σου, σε ευχαριστώ εκ των προτέρων αν δημοσιευτεί η ερώτηση μου κ συγχαρητήρια για τη στήλη σου, πηρα πολλές φορές απαντήσεις για διαφορα μικρα που έτυχε να με απασχολούν μέσα από τις απαντήσεις σου σε άλλους αναγνώστες. Στο δια ταύτα: ειμαι στα 33, παντρεμένη με ενα παρα πολυ καλο παιδί, καλή σχέση με γονείς κ πολυ καλές φιλίες. Το πρόβλημα μ ειναι οτι παρατήρησα πως σε όλη μ τη ζωή είχα πάντοτε μια παθητική στάση σε όλους με αποτέλεσμα τρία (3) άτομα απο το φιλικό μ περιβάλλον με κακοποίησαν λεκτικά. Το λέω με την βαριά έννοια της λέξης γιατι πραγματικά έτσι νιώθω. Στα δυο άτομα κατάφερα κ άρχισα σιγά σιγά κ έβαλα κάποια όρια, με την στήριξη των άλλων μ φίλων, με τους οποίους πραγματικά νιωθω αγάπη σεβασμο κ πολύ τυχερή. Κρατάω φιλίες από το δημοτικό για να καταλάβεις, κ γενικότερα είναι βαθιές φιλίες κ ουσιαστικές. Στο τρίτο άτομο, ας την ονομασω Χ δυσκολεύομαι παρα πολύ να την οριοθετήσω, η ιστορία ξεκινά κάπως έτσι: αυτη είχε κάποιες φίλες στο σχολείο όπου ξαφνικά την έκανε η τότε κολλητή της πέρα για τον λόγο οτι την κακοποιούσε λεκτικά παρα πολυ κ αυτήν, ήμουν παρούσα σε πολλα περιστατικά κ θυμάμαι οτι αυτο το σκηνικό με αναστάτωνε. Στην πορεία τραβήχτηκαν μακριά της όλες τις οι φίλες και η Χ ξαφνικά εμεινε μόνη της, όπου τότε θυμήθηκε ξαφνικά οτι εμεις οι δυο είμαστε κολλητές κ απαιτούσε με ενα πασιβ αγκρεσιβ τροπο να είμαστε συνέχεια μαζί κ όποτε της έλεγα οτι δε μπορω π.χ να βγούμε, μ έκανε μούτρα, μ μιλούσε απότομα κ άμα τη ρωτούσα τι έχεις μ απαντούσε χαζά "α καλε τίποτα ολα καλα!!". Συνεχίστηκε για χρονια αυτη η "σχέση", σε ολα μας τα φοιτητικά χρονια είμασταν σε γειτονικές πόλεις κ πήγαινα ή ερχόταν αυτη σε μένα, δε λέω υπήρξαν κ στιγμές π περνούσαμε πολυ καλα. Αλλα πάντα ένιωθα κάπως μαζί της,ότι ΠΡΕΠΕΙ να την κάνω παρέα, οτι ζηλεύει πράγματα σε μενα τα οποια η ίδια εχει εξειδανικευσει κ το χειρότερο με έκανε να νιωθω οτι φταίω που εχω φίλες (αυτη δεν απέκτησε ποτε άλλες μονο έκανε κάποιες γνωριμίες κ όλες την εγκατέλειπαν) ότι φταίω που ειμαι κοινωνική κ αγαπητή κ εχω γνωριμίες (δεν το λέω με ψωνίστικο τροπο αλήθεια) κ δε χάνει ποτε ευκαιρία να μ μιλήσει με πασιβ αγκρεσιβ τροπο κ να μ την πει έμμεσα για τα πάντα (με μείωσε πολλές φορές μπροστά στον άντρα μ με πασιβ αγκρέσιβ τρόπο ότι είμαι ανεπρόκοπη, δεν καθαρίζω, είμαι πιεστική γκόμενα+σπασαρχίδω+τάχα γελά ότι τάχα είναι αστείο- ο άντρας μ μια φορά νευρίασε+της την είπε διπλοματικά+γω αγχώθηκα). Με υποβάλει σε πιεστικές-χαζές ερωτήσεις π αφορούν τις άλλες μ φίλες (τις οποίες κ προσπάθησα να φέρω κοντά γιατί λυπόμουν π ένιωθε μόνη της η Χ, αλλά οι φίλες μ δεν την δέχτηκαν+αυτό η Χ δεν το χώνεψε ποτέ κ ενίοτε μ το χρεώνει που δεν γιναμε όλοι μια παρέα) π.χ με ρωτά ποια θεωρώ καλύτερη μ φίλη, σχηματιζει 1-2-3 στο χερι και με ρωτά 1, αυτή είναι φίλη σου; 2 αυτή; 3 αυτή; Και νιώθω ότι πρέπει να απαντήσω αρνητικά ότι, ε όχι νταξει δεν ειμαστε κ τόσο κοντά, γιατί αυτό θέλει να ακούσει και να αφησω να νοηθεί ότι εγω+αυτή ειμαστε οι μόνες καλύτερες φίλες στον κόσμο. Μ κάνει έλεγχο πού πάω και με ποιον, κ αν τολμήσω ποτέ να της ακυρώσω ραντεβού μας, με παίρνει τηλέφωνα+ζητά εξηγήσεις τύπου γλυκουλίνικα αλλά επιθετικά παράλληλα, κ τι έχεις να κάνεις+γιατί δε μ λες να έρχομαι μαζί σ στις δουλειές π έχεις+αμα βρω τη δυναμη να της πω, ρε συ ενταξει θελω να παω μονη μ για να τελειωνω, κατεβάζει μούτρα. Έχω την αίσθηση επίσης ότι θέλει να νιώθει ότι είμαστε οι ίδιες. Θέλω να ξεκόψω δεν θελω να είναι πλεον αυτός ο άνθρωπος στη ζωή μ, είναι η 3η φορά π το προσπαθώ να ειμαστε φιλες, τις άλλες φορές ειχαμε ξεκόψει κ γω ενιωθα ασχηχμα κάθε φορά κ της έδινα ξανα ευκαιρία πιστεύοντας ότι άλλαξε. Σε κάθε αρχή π επανασυνδεόμασταν ήταν γλυκούλα, μετά αργά, δειλά και ύπουλα έδειχνε το πραγματικό της πρόσωπο, κ ξανα πασιβ ακρεσιβ+ξανα μπουλινγκ υπογειο. Το ερωτημα μ είναι ότι την λυπάμαι π είναι μόνη της, νιώθω κακιά+δυπρόσωπη μαζί της, αλλά δεν μπορω να την αντεξω άλλο, γιατί όταν την οριοθετώ αντιδρά έντονα είτε με μούτρα είτε με γλύφει από πάνω μεχρι κάτω. Πώς να το χειριστώ; Πιστεύω πως αμα της πω κατι, δεν εχω τεκμήρια να της αποδειξω ότι μ κάνει ζήλιες ή μ κάνει πασιβ αγκρέσιβ πράγματα+θα με βγάλει τρελή. Βασικά θέλω να ξενερώσει αυτή+να φύγει αυτή. Οι φίλες μ και ο άντρας μου, με βοηθούν πολύ σε όλο αυτό ευτυχώς. Σε ευχαριστώ πολύ, καλή συνέχεια σε ότι κάνεις+συνέχισε τη καλή δουλειά , σε θαυμάζω!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αγαπητή φίλη, νομίζω ότι αφήνεις την ζωή να σου συμβεί και δεν παίρνεις αποφάσεις για σένα. Η άλλη αποφάσισε ότι είσαστε φίλες, εσύ το δέχτηκες. Και τώρα που δεν σου αρέσει καθόλου η εξέλιξη αυτής της σχέσης, περιμένεις να φύγει αυτή χωρίς να κάνεις τίποτα. Δεν σε συμφέρει ο τρόπος που λειτουργείς. Είναι πολύ συχνά απαραίτητο να λέμε ΟΧΙ, χωρίς να έχουμε τύψεις. Είναι απαραίτητο μερικές φορές να δυσαρεστούμε τους άλλους, όταν δεν γίνεται αλλιώς. Χαίρομαι που οι φίλες σου και ο άντρας σου συμπαραστέκονται, αλλά αναρωτιέμαι γιατί κανείς τους δεν σου λέει να υψώσεις επιτέλους το ανάστημα σου και να φύγεις από μια κακοποιητική σχέση. Ή μήπως σου το λένε και κάνεις ότι δεν ακούς;
Δεν χρειάζεται να παραδεχτεί τίποτα, δεν χρειάζεται να συζητήσεις τίποτα, δεν χρειάζεται να πάρεις την άδεια της για να ξεκόψεις. Απλά κόψε. Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα. Είναι φανερό ότι ξέρει πολύ καλά τι κάνει. (Ξέρει επίσης ότι λειτουργείς παθητικά και ότι μπορεί να σε χειραγωγήσει, οπότε πάρε τα μέτρα σου. Κάνε επιτέλους αυτό που πρέπει να κάνεις).
_________________
7.
Πλησιάζοντας αισίως στα 40 και οι γονείς στα 70 η σχέση έχει αλλάξει δυναμική. Αρχίζουν να μου μιλούν πιο ανοιχτά για τη σχέση και τα αισθήματά που έχουν αναμεταξύ τους. Εστιάζουν στα κακά περισσότερο. Πίκρες, ματαιώσεις κ.α. είναι πάνω κάτω τα λόγια τους! Φυσικά από καιρό όλοι ξέραμε ότι δεν ήταν ποτέ οι ιλουστρασιόν γονείς στις διαφημίσεις (ποιος είναι;). Αλλά πάντα υπέθετα ότι στο κάτω κάτω, η σούμα είχε θετικό πρόσημο για τη σχέση τους.
Αναρωτιέμαι τη δική μου στάση σε όλο αυτό. Έχω δοκιμάσει να πάρω το μέρος αυτού που πίστευα ότι σε κάποιο ζήτημα έχει δίκιο, με όχι τόσο καλά αποτελέσματα. Άλλοτε πάλι απλώς γνέφω, χωρίς να παίρνω θέση. Θα ήθελα να πηγαίνανε σε ψυχολόγο, αλλά αυτό είναι για αυτούς όπως τα ανώτερα μαθηματικά για μία πέρκα, κοινώς καμία σχεση. Νομίζω ότι οι μεγάλοι άνθρωποι είναι μια ειδική κατηγορία ανθρώπων που θέλει ειδική μεταχείριση. Αλλά όλα όσα ακούω και διαβάζω μοιάζουν σαν να λένε: Από μια ηλικία και μετά είναι πάρα πολύ δύσκολο να αλλάξει ο άνθρωπος. Δέξου το ως έχει.
Αν και με θυμώνει, επειδή μοιάζει σα να βιαζόμαστε να τους παρατήσουμε, μήπως υπάρχει κάποιο δίκιο και πρέπει να συμβιβαστώ με την ιδέα; Δε μπορώ να πω ότι ενοχλούμαι τόσο ώστε να πάω εγώ σε ψυχολόγο. Περισσότερο νοιάζομαι να εστιάζουν στα τόσα καλά που έχουν και να μη γκρινιάζουν αλλά οι παραινέσεις μου δεν αρκούν. Εσύ τι λες;
- Χέρια ψηλά!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Λέω ότι και εκατό χρονών να γίνεις, κι αυτοί διακόσια, παραμένουν οι γονείς σου και παραμένεις το παιδί τους, οπότε κακώς σου λένε τα προβλήματα που έχουν μεταξύ τους, και εσύ κακώς το δέχεσαι, και κάκιστα που προσπαθείς να βρεις ποιος έχει δίκιο, και κακώς προσπαθείς με παραινέσεις να τους οδηγήσεις σε άλλο τρόπο σκέψης. Οι μεγάλοι άνθρωποι αρχίζουν κάποτε και κάνουν απολογισμό, και ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους ήταν συχνά ο γάμος τους, και μοιραία σκέφτονται αν έκαναν τελικά καλά ή αν χαράμισαν πενήντα χρόνια. Πρέπει να τους αφήσεις στην ησυχία τους να κάνουν ό,τι νομίζουν με αυτόν τον απολογισμό, και αν τους φέρνει αντιμέτωπους, να το σεβαστείς· δεν είναι πρόβλημα που πρέπει να λύσεις, είναι κάτι που πρέπει να κάνουν για τον εαυτό τους. Αν το πρόσημο είναι θετικό, ή αρνητικό, είναι δική τους απόφαση, όχι δική σου, και αν το πρόσημο είναι αρνητικό, να μη σε θυμώνει καθόλου. Μεγάλοι είναι, δεν είναι ηλίθιοι. Δεν είναι ειδική κατηγορία, έχουν ζήσει περισσότερα χρόνια, και δεν μπορείς να δεις την ζωή από εκεί που την βλέπουν.
Όταν προσπαθούν να σε ανακατέψουν, να τους κόβεις ευγενικά και αποφασιστικά, λέγοντας ότι είσαι το παιδί τους και δεν είναι καθόλου δίκαιο να σε βάζουν μέσα στο γάμο τους με αυτόν τον τρόπο, γιατί αγαπάς και τους δυο ως γονείς, τελεία και παύλα.
σχόλια