ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τυχαία γεννήθηκα στην Αθήνα πριν 32 χρόνια. Δουλεύω. 10-12 ώρες την ημέρα. 6 ημέρες την εβδομάδα. Ο μισθός μου είναι γύρω στα 600 ευρώ - όταν βέβαια θυμούνται να με πληρώσουν. Ενίοτε νιώθω και τύψεις γι αυτό. Οι περισσότεροι φίλοι μου είναι άνεργοι ή δουλεύουν για πολύ λιγότερα χρήματα. Και ζουν με τους γονείς τους.Εγώ έχω την πολυτέλεια να ζω μόνος μου. Σε μια αρχαία γκαρσονιέρα στην Κυψέλη. Σε μια πολυκατοικία όπου έχω απομείνει ο μόνος Έλληνας. Παρήγορο αυτό. Τουλάχιστον οι μετανάστες έχουν μια φυσική ευγένεια κι ένα μόνιμο χαμόγελο παρά τα όσα τραβάνε ανάμεσά μας. Οι περισσότεροι δεν ξέρουν ελληνικά , αλλά σχεδόν όλοι έχουν μάθει να λένε "καλημέρα" ή "γεια τι κάνεις". Ακόμα κι αυτοί που έρχονται για λίγο πριν φύγουν ξανά για κάποιο -θέλω να ελπίζω- καλύτερο τόπο. Κάθε φορά που με βλέπουν με χαιρετούν. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που με χαιρέτισε Έλληνας χωρίς να με γνωρίζει. Δεν έχει και σημασία. Ήταν όλα διαφορετικά τότε. Σήμερα, καθώς γύριζα απ τη δουλειά έπεσα πάνω στην υπερπαραγωγή της υποδοχής Εφραιμ στα Πατήσια. Δεν είχα διαβάσει ειδήσεις, δεν ήξερα τι συμβαίνει. Το έμαθα όταν γύρισα σπίτι. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω , αλλά μου γύρισαν τα άντερα. Με όλη αυτή την σήψη και την παρακμή αυτής της χώρας. Με την διαφθορά , την ανομία , την διάβρωση κάθε αισθήματος δικαιοσύνης και ασφάλειας που μας έχουν επιβάλλει. Ή μήπως την έχουμε επιβάλλει εμεις στον εαυτό μας ; Δεν είμαι σίγουρος. Μπήκα στα κοινωνικά δίκτυα. Όταν μοιράζεσαι την οργή σου με άλλους το αποτέλεσμα είναι ευεργετικό. Και διαπίστωσα οτι οι περισσότεροι ήταν ακόμα πιο οργισμένοι από εμένα. Με κάποια άγνωστη και άσημη δημοσιογράφο που ψήφισε ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων κάποιον βενζινοπώλη (αυτό το γκούγκλαρα για να μάθω τι είναι) με σιξ πακ για να αποχωρήσει από κάποιο ριάλιτι. Παντού υπήρχε γραμμένη η λέξη "προδοσία". Ταυτίστηκα απόλυτα. Αισθάνομαι οτι έχω προδώσει τον εαυτό μου που μένω ακόμα σ'αυτή τη χώρα. Θέλω απλώς να φύγω. Να περάσω μέσα απ τον βρώμικο τοίχο και να διακτινιστώ. Σε μια χώρα μακρινή και ασήμαντη. Να μην ξέρω τίποτα γι αυτή , ούτε για τους ανθρώπους της , ούτε καν τη γλώσσα. Να μάθω μόνο να λέω "καλημέρα" και "γεια τι κάνεις". Και να μείνω για πάντα εκεί.