Μια απ' τις ωραιότερες στιγμές της βραδιάς, για μένα, ήταν όταν στη σκηνή της ΣΤΕΓΗΣ -στα Βραβεία Ίρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου τις προάλλες- ανέβηκε η Όλια Λαζαρίδου για να δώσει ένα βραβείο.
Μεταφέρω τα λόγια της χύμα, όπως τα θυμάμαι: «Μερικές φορές που είχα μάθει πως μάλλον θα βραβευτώ σε τελετή, δεν πήγα. Όχι επειδή σνόμπαρα, αλλά λόγω συστολής. Ντρεπόμουν που θα έπρεπε ενδεχομένως να ανέβω και να παραλάβω βραβείο και έτσι έμενα, προστατευμένη, στο σπίτι μου...»
Τώρα όμως ήταν αλλιώς: «Τώρα που δίνω βραβείο νιώθω τελείως διαφορετικά. Μου αρέσει και είναι σαν ένα βάρος να έχει φύγει από πάνω μου. Το συμπέρασμα είναι πως ίσως, τελικά, είναι πιο εύκολο να δίνεις χαρά στους άλλους, παρά να παίρνεις χαρά. Το να δίνεις είναι όμορφο και αναζωογονητικό, το να δέχεσαι χρειάζεται λίγη δουλειά...»
Πρέπει να πω ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου άκουσα τη λέξη απονεμητής όταν έγινα απονεμητής. Αναρωτιόμουν μάλιστα αν υπήρχε ή αν επινοήθηκε εκείνο το βράδυ για όλους εμάς που κρατούσαμε στα χέρια μας τους φακέλους - και τις τύχες των υποψηφίων. Φυσικά υπήρχε, όμως ήταν απ' αυτές τις λέξεις και ιδιότητες που σπάνια σκέφτεσαι όταν είσαι έξω απ' το χορό.
Η μόνη φωτογραφία που τράβηξα
Φέτος, ο σκηνοθέτης Παναγιώτης Φαφούτης που ήταν υπεύθυνος για την σφιχτοδεμένη, ενδιαφέρουσα τελετή επέλεξε απονεμητές που ακόμα κι αν ήταν άσχετοι με το σινεμά ήταν σχετικοί -εμμέσως- με τις κατηγορίες που θα παρουσίαζαν. Ας πούμε, επειδή έχω τη στήλη Μικροπράγματα, είχε την καλοσύνη να μου ζητήσει να παρουσιάσω το βραβείο για τις ταινίες μικρού μήκους, με τον ίδιο τρόπο που η Μαραθωνοδρόμος Μαρία Πολύζου έδωσε το βραβείο για τις ταινίες μεγάλου μήκους. Όλοι οι υπόλοιποι απονεμητές ήταν φυσικά σπουδαιότεροι από μένα - ενδεικτικά να αναφέρω τον Κουμεντάκη, τον Λούλη, την Όλια Λαζαρίδου που την είπα και πριν, τον Περάκη, τη Χλόη Λιάσκου, τον Βασίλη Καραμητσάνη και άλλους πολλούς.
Βίντεο: Ο Nίκος Περάκης, ως "απονεμητής" :)
Λοιπόν. Πολύ μου άρεσε η εμπειρία. Δεν είχα ιδιαίτερη αγωνία γιατί ούτε υποψήφιος ήμουν, ούτε θα έπρεπε να παρουσιάσω ολόκληρη τη βραδιά. Λίγο πριν έρθει η ώρα μου ήρθαν και με πήραν απ' τη θέση μου και μέσω διαδρόμων βρέθηκα στα απόλυτα σκοτεινά παρασκήνια. Μου είπαν με έμφασή ότι ΠΡΩΤΑ πρέπει να δώσω πάσα για τις υποψηφιότητες και μετά να ανοίξω το φάκελο, και με παρουσίασε, όπως και όλη τη βραδιά, η κωμικός Κατερίνα Βρανά κάνοντας ένα λογοπαίγνιο με τα Μικροπράγματα και το μέγεθος που δε μετράει, κι είπε κάτι του στυλ «μη στεναχωριέστε εσείς οι άντρες αν το μέγεθός σας δεν είναι μεγάλο, και μεσαίου μεγέθους αν είστε, δηλαδή μεταξύ 18 εκατοστών με 25 δεν πειράζει». Γενικά η Κατερίνα Βρανά είχε πάρα πολύ πλάκα και δεν είναι τυχαίο όλο αυτό που της συνέβη φέτος (βγήκε η πιο αστεία γυναίκα στον κόσμο, και πήρε την τρίτη θέση στο διαγωνισμό «Το πιο αστείο άτομο του κόσμου» που διοργάνωσε το Laugh Factory).
Τέλος πάντων, μ' ένα σπρώξιμο μ' έβγαλαν στη σκηνή, και παρουσίασα τις πέντε ταινίες (κάποιες τις είχα δει στο Φεστιβάλ Δράμας, άλλες αργότερα), με ένα "μικροπράγμα", μ' ένα τρίβια για κάθε μία απ' αυτές.
Η πιο ωραία φάση ήταν όταν άνοιξα το φάκελο και έγραφε "στην Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη για την ταινία Limbo", αλλά δεν ήθελα να το πω έτσι, ήθελα να το πω πιο χολιγουντιανά - αν πεις πρώτα το σκηνοθέτη ή τους παραγωγούς χάνεται η μαγεία γιατί μέχρι να φτάσεις στον τίτλο της ταινίας η φωνή σου έχει πνιγεί απ' τα χειροκροτήματα αυτών που ήδη κατάλαβαν ποιο φιλμ κέρδισε και οι υπόλοιποι δεν καταλαβαίνουν αρχικά.
Οπότε το άλλαξα, είπα πρώτα την ταινία, και ήρθε στη σκηνή η παραγωγός του Limbo Μαρία Δρανδάκη, η οποία είχε το πιο γλυκό τρακ που είδα ποτέ.
Μου έφεραν το βραβείο που όλοι με είχαν προειδοποιήσει ότι είναι πολύ βαρύ και να έχω το νου μου, και παρότι είχα το νου μου ήταν τελικά στ' αλήθεια πολύ βαρύ, και της το έδωσα.
Να η όλη φάση, με το ένα μικροπράγμα για την κάθε ταινία:
Περιμένοντάς την βραβευμένη να έρθει στη σκηνή (αυτό κόπηκε απ' το βιντεάκι) εγώ, από αμηχανία, προσπαθούσα μηχανικά αλλά και εμμονικά να ξαναχωρέσω το χαρτί που έγραφε το νικητή μέσα στον αναθεματισμένο φάκελο, και δεν τα κατάφερνα με τίποτα. Μετά ξαναπροσπαθούσα αλλά δε χωρούσε πια και άρχισε να με βοηθάει η Κατερίνα Βρανά μετά και μου είπε "άστο δεν πειράζει". Προς το τέλος της ομιλίας έκανα άλλη μια προσπάθεια, όταν μετά φύγαμε απ' τα πλάγια μαζί με την Μαρία Δρανδάκη, περπατώντας τελικά τα κατάφερα.
Έβαλα επιτέλους το χαρτί στο φάκελο και τον έκλεισα πετυχημένα, αλλά πριν προλάβω να το χαρώ και να τον βάλω στην τσέπη μου, μια ευγενέστατη κοπέλα της παραγωγής με πλησίασε στην έξοδο της σκηνής και μου ΠΗΡΕ ΤΟ ΦΑΚΕΛΟ που απ' ό,τι αποδείχτηκε δυστυχώς δεν κρατάμε εμείς οι απονεμητές για σουβενίρ. :(
Έπειτα μας είπαν ότι πρέπει να πάμε για φωτογραφίες και ήλπιζα ότι δεν θα έπρεπε να βγάλουν και μένα, εξάλλου μόνο η παραγωγός του Limbo κέρδισε, αλλά πριν καταλάβω και πολλά οι δύο συμπαθέστατοι φωτογράφοι μας έβαλαν μπροστά σε ένα χαρτόνι με λογότυπα, όπως αυτά που έχουν πίσω τους οι σελέμπριτι στα κόκκινα χαλιά, και μας έβγαλαν πολλές φωτογραφίες, κι εγώ κρατούσα από κάτω το βραβείο επειδή ήταν πολύ βαρύ, και έτσι για να κάνω κάτι με τα χέρια μου.
Αφού οι φωτογράφοι μας ανέβασαν στα ουράνια, και τελειώσαμε τις πόζες, μας ρώτησαν όπως ήταν πολύ λογικό ποιοι στην ευχή ήμασταν, πράγμα που ήταν η πιο αστεία στιγμή της βραδιάς μου. Είπαμε τα ονοματεπώνυμα και ιδιότητες για να τα γράψουν να τα έχουν, και ξαναγύρισα ευτυχισμένος στη θέση μου για τη συνέχεια της τέλειας βραδιάς...
