ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από τα 9 μου χρόνια είχα έναν πολύ καλό φίλο.Ημασταν στο ίδιο σχολείο και το καλοκαίρι κάναμε διακοπές στο ίδιο μερος.Στα 14 αρχίσαμε να μιλάμε ασταματητα,να κάνουμε αγκαλίτσες,να κάνουμε ο ένας στον άλλον δώρα και να πηγαίνουμε κάθε Σάββατο σινεμά.Στα 15 τον φίλησα για πρώτη φορά.Στα 17 κάναμε έρωτα για πρώτη φορά.Διαφωνουσαμε στα πάντα και μαλωναμε συχνά αλλά δεν ξεκολλούσαμε ποτέ ο ένας από τον άλλον.Εζησα μαζί του κάποιες στιγμές τόσο μαγικές εκείνη την περίοδο που ένιωθα ότι γι αυτές και μόνο αξίζει που γεννήθηκα.Στα 18 χωρίσαμε γιατί το θέμα της μεταξύ μας σχέσης είχε φτάσει σε αδιέξοδο αλλά δεν αντέχαμε να σταματήσουμε να μιλάμε ο ένας στον άλλον.Για τα δύο επόμενα χρόνια επιστρέφαμε συνέχεια ο ένας στον άλλον για συζητησεις,για βόλτες,για λίγες στιγμές ευτυχίας.Στα 20 αρχίσαμε να βγαίνουμε ξανα.Φοβηθηκα όμως γαμωτο.Φοβήθηκα από την δύναμη της έλξης που νιώθω για αυτόν τον άνθρωπο.Φοβηθηκα τη δύναμη που έχει να με πηγαίνει από τον ουρανό στη γη και πάλι πίσω.Φοβηθηκα γιατί είναι ένας άνθρωπος ιδιαίτερος,ένας άνθρωπος που δεν γίνεται το σιγουρακι κανενός.Από τότε που έκανα πίσω πριν 5 μήνες, δεν θέλει να με ξέρει.Δικιο έχει δεν λέω.Τον αγαπάω όμως τόσο μα τόσο πολύ.Κάποια πρωινά μέσα στο λεωφορείο πηγαίνοντας στη σχολή ειδικά τον νιώθω τόσο κοντά μου,νιώθω την αγάπη μου ολοζώντανη σαν ένα άλλο σώμα που ζει μέσα στο σώμα μου "Είναι σκληρή η ζωή χωρίς εσένα και άδικη".Τον εχασα.Τον έχασα.Θελω να βγω σε ένα μέρος χωρίς ψυχή τριγυρω και να ουρλιάξω ότι άφησα τον έρωτά μου να φύγει.Να φωνάξω ότι έκανα τον έρωτά μου να με ξεχάσει,να με μισήσει,να με αφήσει στο παρελθόν. Εκανα κάποιες προσπάθειες όμως είναι κάθετος,δεν θέλει να επικοινωνήσει.Και γω δεν θέλω να τον πιέσω γιατί τον αγαπώ και δεν πρόκειται ποτέ στη ζωή μου να κάνω οτιδήποτε που θα τον πληγώσει,που θα του διαταράξει έστω και λίγο την καθημερινότητα του. Πονάω όμως πολύ.Εχω φοβίες τελευταία για το θάνατο ,για το χρόνο που περνάει.Μαλακιες.Καταβαθως φοβάμαι το χρόνο που περνάει χωρίς αυτόν και τίποτα άλλο.