ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πως γνωριζω πολυ καλα πως δε ταιριαζουμε σχεδον στα περισσοτερα. Ειμαστε 2 χρονια μαζι(με εναν ενδιαμεσο χωρισμο 7 μηνων). Τον αγαπαω τοσο πολυ που διορθωνω τα ελατωματα μου εφοσον ξερω πως βλαπτουν τη σχεση μας,και ειμαι σε καλο δρομο. Μα ξερω πως θα τελειωσει αυτο που εχουμε,συντομα. Και παρολο που ξερω πως ειμαστε μαζι διοτι αγαπιομαστε,με λιγη κυνικη σκεψη παραδεχτηκα στον εαυτο μου πως το μονο πραγμα που εχει αυτη η σχεση και ψιλοκρατιεται ακομα ειναι η αγαπη και το καλο σεξ. Τιποτα περισσοτερο τιποτα λιγοτερο,δε συζηταμε συχνα,ζηλευει,προσπαθει με εμμεσους τροπους να με απομακρυνει απτις φιλες μου αλλα ποτε δε το παραδεχεται. Αλλα τα φερνει ετσι ωστε να μη βγαινω. Και αν βγω θα βγει και θα γυρναει με φιλους πραγμα που με εκνευριζει γιατι το κανει για αντιποινα. Οποτε βγαινω με τη παρεα μου παντα του προτεινω να παμε μαζι ενω αυτος αποφευγει να μου γνωριζει του φιλους του(που γνωρισε το διαστημα που ημασταν χωρισμενοι). Το λογο δε τον καταλαβαινω... εν ολιγοις ξερω πολυ καλα πως δεν εχουμε κοινα και απτην αρχη το βλεπαμε αλλα μετα μπηκε και το συναισθημα. Περασαμε τα δυσκολα μαζι. Ημασταν ενωμενοι μα το θεμα ειναι πως μονο αυτο δν αρκει. Και φοβαμαι οταν ερθει η μερα του χωρισμου,δε θελω να τη σκεφτομαι. Γιατι τον αγαπω αλλα παραλληλα στεναχωριμαι που η πραγματικοτητα ειναι αυτη και προσπαθουμε σα μ****κες να αλλαξουμε τα δεδομενα. ΒΟΥΡ ΣΤΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ