ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σε όλους σας. Παίρνω το θάρρος να σας γράψω γιατί νιώθω λίγο άχρηστη και ίσως κάποια συμβουλή σας με βοηθήσει. Μια πολύ καλή μου φίλη χώρισε πριν 15 ημέρες. Γνωριστήκαμε στην σχολή και πλέον κάνουμε 2 χρόνια πολύ παρέα. Εκείνη είχε σχέση για 4 χρόνια με έναν από την πόλη καταγωγής της. Τα τελευταία 2 χρόνια η σχέση τους ήταν από απόσταση. Δε θα επεκταθώ στους λόγους που χώρισαν, θα σας πω απλά πως αυτός ήταν πολύ καταπιεστικός. Την απείλησε για 10η φορά πως θα την χωρίσει και εκείνη τελικά μη αντέχοντας άλλο, τον χώρισε. Αυτά πριν 15 μέρες. Από τότε η φίλη μου δεν έχει βγει από το σπίτι. Κυριολεκτικά, ούτε στο μπαλκόνι δεν έχει βγει. Κυκλοφορεί σαν την μαύρη κατάρα, τρώει μόνο όταν της πηγαίνω φαγητό,πηγαίνει μόνο στο μπάνιο πέρα από το δωμάτιο της, κοιτάει με τις ώρες το ταβάνι χωρίς να μιλάει και όταν δεν κοιτάει το ταβάνι κλαίει με λυγμούς. Αλλάζει διάθεση κάθε μισή ώρα. Την μία είναι απαθής, μετά την πιάνει κλάμα, μετά θυμώνει, τον βρίζει, του τα χώνει, μετά κλαίει επειδή τον έβρισε, τελικά καταλήγει με ένα κινητό στο χέρι και προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί του. Μόλις πάει να στείλει μήνυμα, επεμβαίνω για να την συνεφέρω, δείχνει να επανέρχεται προς στιγμήν στην πραγματικότητα και μετά πάλι κοιτάει το ταβάνι. Την επισκέπτομαι κάθε μέρα σχεδόν. Σήμερα πήγα να καθαρίσω το σπίτι της γιατί 15 μέρες δεν κάνει καμιά δουλειά. Την έχω πάρει με το καλό, με το κακό, της λέω να βγούμε, να δούμε ταινία, της έβαλα προχθές μουσική και παραλίγο να μου φέρει το λάπτοπ στο κεφάλι. Δεν έχω βιώσει ποτέ κανέναν χωρισμό , εκτός από κάτι παιδικούς στο Λύκειο. Είναι νορμάλ όλα αυτά; Δεν ξέρω πως πρέπει να αντιδράσω. Το μόνο που κάνω είναι να πηγαίνω εκεί και να την ταΐζω φαγητό. Νομίζετε πως πρέπει να απευθυνθώ κάπου αλλού; Μου φαίνεται περίεργο να πάρω τηλέφωνο την μαμά της. Πιθανόν να μη θέλει να την δει έτσι η μαμά της. Είναι φυσιολογικό όλο αυτά που περνάει; Εγώ μπορώ να κάνω κάτι άλλο πέρα από το ντιλίβερι;