ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε θέματα ερωτικής εξομολόγησης/προσέγγισης προς το αντικείμενο του πόθου μας το οποίο όμως μας ρίχνει χυλόπιτα τελικά, έχω διαβάσει πολλές φορές εδώ μέσα συμβουλές του τύπου "μη σε πτοεί το άκυρο που σου 'ριξε, μην καταθέτεις τα όπλα με μιας, αν όντως την/τον θες πάρα πολύ διεκδίκησέ την/τον λίγο ακόμα". Όμως, άλλες τόσες φορές έχει προταθεί κι η αντίθετη συμβουλή, δηλαδή "αφού σου είπε ότι δεν ενδιαφέρεται δέξου το και πήγαινε παρακάτω, το όχι σημαίνει όχι και δε θα αλλάξει όσο κι αν επιμείνεις, θα καταντήσεις απλά πιεστικός/κή ή μπορεί να σε περάσει και για εμμονικό/κή και creepy."Οπότε εγώ τώρα έχω κάπως μπερδευτεί: τη χυλόπιτα την αποδεχόμαστε άμεσα με το που την τρώμε και βάζουμε οριστικό τέλος εκεί, όσο καψούρηδες κι αν είμαστε, ή αξίζει να επιμείνουμε λίιιιγο ακόμα - απλά μια δεύτερη προσπάθεια, βρε αδερφέ - τουλάχιστον να δείξουμε έτσι ότι τα αισθήματά μας για εκείνη/εκείνον υπερνικούν τον εγωισμό και την αξιοπρέπειά μας;