ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον γνώρισα το 2005. Ιδιόρρυθμος, κλειστός, εσωστρεφής, το αντίθετο από εμένα. Εγώ τότε είχα σχέση. Δεθήκαμε αμέσως, γίναμε φίλοι, φιλία που πολλοί θα ζήλευαν. Αγαπηθήκαμε βαθιά και ειλικρινά. Πληγωμένος τότε πολύ από έναν έρωτα. Μοιραστήκαμε την ψυχή μας, χωρίς αυτός να μιλάει πολύ. Το 2006 έμπλεξε σε μία σχέση με μία πολύ μεγαλύτερή του αυταρχική γυναίκα, και κάπου όταν απολύθηκε από τον στρατό τότε, του ετέθη το δίλημμα από αυτήν "ή χωρίζουμε ή έρχεσαι στην πόλη μου και με παντρεύεσαι". Λόγω και κάποιων άλλων συγκυριών, λίγο η πίεση, λίγο το ότι μετά τον στρατό δεν είχε επαγγελματικές δεσμεύσεις, λίγο η έλλειψη άλλης προοπτικής στον συναισθηματικό τομέα, παίρνει δειλά την απόφαση να το κάνει, πιστεύοντας ότι θα μπορέσει να φύγει εάν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Του είπα ότι ήταν λάθος, αλλά δίστασε να μου μιλήσει περισσότερο. Και έφυγε. Και το 2007 παντρεύτηκαν. Φίλοι από μακριά εγώ και αυτός, όλα τα μετέπειτα χρόνια. Email, skype. Τηλέφωνα όχι. Τον ζήλευε πολύ. Άρχισε δειλά να μου μιλάει για τα προβλήματα του γάμου. Το παιδί που δεν ήρθε ποτέ και την κτητικότητα και την καταπίεση που ζούσε σε βαθμό που δύσκολα πιστεύει άνθρωπος. Εγώ από μακριά δεν είχα αντιληφθεί τις διαστάσεις του προβλήματος και του έλεγα απλώς ότι πρέπει να φύγει αφού δεν είναι ευτυχισμένος. Περιστασιακά ερχόταν στην Αθήνα και βρισκόμασταν βιαστικά, διότι του δημιουργούσε πρόβλημα. Ώσπου το 2011 σε μία τέτοια συνάντηση μου είπε ότι δεν μπορεί άλλο, θέλει να χωρίσει, έβγαλε την βέρα, πήρε την απόφαση, αλλά η άλλη τον πιέζει και δεν ξέρει τι να κάνει.Πέρασαν κι άλλα χρόνια, αυτός αφοσιώθηκε στην δουλειά, εγώ είχα τα προβλήματά μου εδώ, χανόμασταν και ξαναβρισκόμασταν, μέχρι τις αρχές του 2015, που ξεκινήσαμε έντονη επικοινωνία ξανά. Μέχρι το καλοκαίρι του 2015 είχαμε πει όσα δεν είχαμε πει τα προηγούμενα 10 χρόνια. Μου μίλησε για την πραγματικότητα που ζούσε εκεί. Για το πόσο δυστυχής ήταν, πόσο είχε μείνει μισός. Για τα συναισθηματικά και σεξουαλικά προβλήματα που του προκάλεσε. Ότι εγώ μπορούσα να τον σώσω. Και εκείνο το καλοκαίρι, μετά από μερικούς μήνες υπογείου φλερτ στο skype, μου εξομολογήθηκε τον έρωτά του, ότι με ήθελε από τότε που με γνώρισε, ότι δεν μου είπε τίποτα γιατί είχα σχέση, ότι με θέλει 10 χρόνια... και εγώ ανταποκρίθηκα και μου ξύπνησε και εμένα συναισθήματα που δεν ήξερα ότι είχα, και πήγα στην πόλη του και τον συνάντησα και βρήκα την ευτυχία που δεν πίστευα ότι μπορεί να υπάρξει... και ήταν αμοιβαίο... η στιγμή της ελπίδας, της προοπτικής για μία ευτυχισμένη ζωή, εκείνη η στιγμή... Και ξεκινήσαμε σχέση από απόσταση, με την προοπτική εκείνος να χωρίσει άμεσα και να έρθει εδώ να είμαστε μαζί. Και από την στιγμή που άρχισε να κάνει κάποια βήματα και να το δηλώνει αυτό, έχει έρθει ο κόσμος ανάποδα. Δεν τον αφήνει. Ο ίδιος τρομερά ενοχικός, άγεται και φέρεται από τα ουρλιαχτά, τους εκβιασμούς, τις απειλές, την συναισθηματική κακοποίηση που του ασκείται, με ταυτόχρονη χειραγώγηση του τύπου "με αφήνεις σε τέτοια ηλικία που δεν μπορώ να βρω άλλον, μου κατέστρεψες την ζωή, είμαστε παντρεμένοι και μου έχεις δώσει υπόσχεση και υποχρεούσαι να την κρατήσεις μέχρι τέλους". Έκανε προσπάθειες να φύγει από το σπίτι, γύρισε πίσω διότι την φοβάται. Ο ίδιος έκανε προσπάθεια να επισκεφτεί κάποιον ειδικό, και το σταμάτησε πριν καν αρχίσει, διότι "δεν μπορεί να μιλήσει, δεν είναι ήρεμος". Εγώ εδώ σταδιακά έχω φτάσει σε σημείο απόγνωσης. Μου λείπει, τον θέλω, και ταυτόχρονα τον μισώ που μένει άπραγος. Μου ζητάει χρόνο, για να λύσει ήρεμα τα θέματα, πιστεύοντας ότι σιγά σιγά θα λάβει την συναίνεση της άλλης πλευράς, πιστεύει ότι θα καταφέρει να φύγει χωρίς να γίνουν ακραία πράγματα, μία συναίνεση που εγώ μετά από όσα έχω δει, δεν πιστεύω ότι θα έρθει ποτέ. Μαζεύει βαλίτσες και φεύγει και πάει η άλλη και τον μαζεύει πίσω. Τον απειλεί ότι θα κάνει κακό στον εαυτό της και σε άλλα άτομα. Ο ίδιος μοιάζει χαμένος, μαρμαρωμένος, προσπάθησε να κάνει και κακό στον εαυτό του. Μου λέει ότι την φοβάται, ότι οι ενοχές του δεν τον αφήνουν, ότι θα σκέφτεται πως έκανε κακό σε έναν άνθρωπο και προτιμά ο ίδιος να πάθει κακό. Αναγνωρίζει ότι έχει πρόβλημα και δεν κάνει τίποτα για να το λύσει. Δεν μπορώ σε λίγες γραμμές να μεταφέρω την απίστευτη κατάσταση, ξέρω κανείς δεν θα τα πιστέψει, όμως συμβαίνει. Στο περιβάλλον του, στους λιγοστούς φίλους που του επέτρεψε αυτή τόσα χρόνια να διατηρήσει, δεν έχει πει τίποτα. Ντρέπεται και φοβάται. Μιλάει μόνο μαζί μου. Από την οικογένειά του δεν έχει στήριξη, επίσης δεν έχει πει τίποτα. Μόνο εγώ γνωρίζω την πραγματικότητα, και δεν είμαι αφελής να πιστεύω απλώς σε "τερατώδη ψέμματα", αλλά μέσα σε αυτά τα 2 χρόνια έχουν συμβεί σκηνές και τα έχω δει και ακούσει η ίδια. Διακρίνω την ψυχοπαθολογία της κατάστασης, γνωρίζω την αλήθεια, αλλά δεν μπορώ να αντιδράσω σωστά λόγω του έρωτα...Είναι στιγμές που θέλω να φύγω, δεν έχω άλλη αντοχή, μου λέει "μην με αφήνεις", κάποιες άλλες μου λέει "φύγε να βρεις κάποιον χωρίς τα δικά μου θέματα", όταν του λέω "φεύγω" εκλιπαρεί για μία ευκαιρία, για την κατανόηση και την υπομονή μου, εγώ υποφέρω από τα συναισθήματα της ματαιότητας, της θλίψης, αυτού του έρωτα που πριν ανθίσει μαύρισε από όλα αυτά, με βασανίζει η πιθανότητα ότι ίσως αν κάνω λίγο ακόμα υπομονή αυτός θα μπορέσει να φύγει, και πλέον νοιώθω ότι δεν μπορώ να τον στηρίξω, τον αγαπάω όσο τίποτα, τον θέλω, θέλω να ζήσουμε μαζί, αλλά είμαι τόσο δυστυχής εδώ και μήνες, με ψυχοσωματικά, αρνητικές σκέψεις, απελπισία, μαύρη ψυχή... Μιλάμε καθημερινά τις πρωινές ώρες, συναντιόμαστε ελάχιστα λόγω απόστασης και με πολλή πίεση, και δεν ξέρω, έχω καταρρεύσει, η λογική μου μου λέει ότι ποτέ δεν θα φύγει, η καρδιά μου είναι ακόμα μαζί του, αλλά δεν μπορώ... Νοιώθω την ανάγκη να είμαι μαζί του... Ή αυτός ή κανείς, είμαι σε αυτήν την φάση... Και αυτός υποφέρει, κλαίει, και εκείνες τις στιγμές μού βγαίνει η τρυφερότητα της φιλίας και του λέω ότι είμαι εδώ για να τον στηρίξω στην προσπάθεια απεμπλοκής, αλλά έχω απογοητευτεί...