ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να εξομολογηθώ την εξής σκέψη. Το σκεφτόμουν ασταμάτητα χθες όλη νύχτα. Είμαι αυτός που έγραψε ότι είναι ολομόναχος, δεν έχω φίλους, ούτε κάποια σύντροφο πλέον εδώ και κάποια χρόνια. Για όποιον θέλει, μπορεί να διαβάσει την εξομολόγησή μου σε αυτό το link: http://www.lifo.gr/confessions/view/297683.Θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όσους ταυτιστήκατε(ακόμα κι αν σας φάνηκε περίεργη η εξομολόγηση) αλλά θέλω να ευχαριστήσω κι αυτούς που δεν ταυτίστηκαν αλλά μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν το κείμενο.Η σκέψη που έκανα χτες το βράδυ ήταν η εξής: Κάποιες και κάποιοι μού γράψατε πολύ γλυκά σχόλια που πραγματικά άγγιξαν την ψυχή μου. Αλλά βλέποντας γενικά τις εξομολογήσεις εδώ μέσα αλλά και τα σχόλια στις δικές μου διαπιστώνω ότι πολλές και πολλοί όταν γίνεται κάποια εξομολόγηση από έναν μοναχικό άνθρωπο, σχολιάζουν ότι δεν είναι κακό να είσαι μόνος σου ή σχόλια του τύπου ''και τι έγινε που είσαι μόνος σου, το να είσαι καλά με τον εαυτό σου μετράει'' ή ''κι εγώ μόνη/μόνος μου είμαι '' ή ''κι εγώ έχω φίλους ή σύντροφο αλλά νιώθω μόνη/μόνος'' και διάφορες τέτοιες σκέψεις τέλος πάντων εκθειασμού της μοναξιάς. Συμφωνώ με αρκετά σχόλια. Αλλά εγώ πλέον επειδή έχω κάνει διατριβή στη μοναξιά και στον μοναχικό τρόπο ζωής(ζω μόνος μου απ' όταν πέθανε η μητέρα μου πριν δώδεκα χρόνια, που ήμουν είκοσι ενός ετών, κι από τότε μέσα στα χρόνια που μεσολάβησαν διαλύθηκαν και οι λιγοστές μου φιλίες και οι ερωτικές μου σχέσεις για πολλούς και διάφορους λόγους) έχω να πω ότι κάποιες φορές είναι δύσκολο και αβάσταχτο το να είσαι μόνος ή μόνη στη ζωή ενώ όντως κάποιες φορές είναι πολύ λυτρωτικό, σου προσφέρει μια κάποιου είδους ελευθερία(ή έστω την ψευδαίσθησή της). Ωστόσο αυτό που αναρωτιέμαι και σχεδόν εμμονικά σκεφτόμουν είναι το εξής: Αν όντως ισχύει όλη αυτή η μοναξιά που βγαίνει στο ίντερνετ και στα forum τα διάφορα(εδώ στις εξομολογήσεις εν προκειμένω) τότε όλα αυτά τα χαμόγελα των ανθρώπων είναι υποκριτικά, καθώς και οι παρέες που βλέπω στο δρόμο; Δεν ξέρω, δείχνουν να σφύζουν από χαρά. Αλλά στο τέλος της ημέρας τι γίνεται; Γιατί οι άνθρωποι είναι μαζί και νιώθουν τόσο μόνοι; Βλέπω τόσες χαμογελαστές παρέες και τόσα χαρούμενα ζευγάρια στα μαγαζιά, στο σινεμά, στο θέατρο, στις συναυλίες, ή στο μετρό, στο τραμ και στα λεωφορεία να κάθονται δίπλα μου και ζηλεύω ελαφρώς. Εγώ είμαι αυτός που πατάω στάση και κατεβαίνω μόνος μου όταν φτάσω στον προορισμό μου. Ή είμαι αυτός που τελειώνει η ταινία ή η παράσταση και γυρνάω μόνος στο σπίτι. Ή πάω βόλτες μόνος. Κια βλέπω γύρω μου τόσες παρέες τόσο χαρούμενες κι όμως οι άνθρωποι κατά βάθος είναι μόνοι. Ή δεν είναι. Δεν ξέρω. Ή είμαστε προγραμματισμένοι να ψάχνουμε πάντα αυτό που μας λείπει και να μην κοιτάμε να χαιρόμαστε με αυτό που έχουμε; Ίσως να συμβαίνει κι αυτό.Τι να πω... Με αυτές τις σκέψεις αποκοιμήθηκα χτες τα ξημερώματα. Πάντως δεν είχα φάει βαριά. Αυτά. να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη μέρα κι ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο.